Το Ερωτικό λεξικό της Ελλάδας δια χειρός Ζακ Λακαριέρ

Το Ερωτικό λεξικό της Ελλάδας δια χειρός Ζακ Λακαριέρ Facebook Twitter
Στην Ελλάδα η ομορφιά δεν μαθαίνεται ποτέ, είναι αυθόρμητη, αυτόχθονη όπως τ' άσπρα κεντίδια των κυμάτων πάνω στην άμμο, όπως η μελετημένη συμμετρία των κυπαρισσιών σε όλο το μήκος των δρόμων, σαν μια πανδαισία χρωμάτων σε πόρτες και παράθυρα ή σαν το πολύχρωμο έμβλημα των ελληνικών ενδυμάτων και κοσμημάτων. Διότι η ομορφιά είναι μια μάχη, είναι η νίκη του φωτός πάνω στη σκιά.
0

«Το θέμα ήταν να σας γνωρίσω μια χώρα, την Ελλάδα στη συγκεκριμένη περίπτωση, κάνοντάς σας να την αγαπήσετε... την Ελλάδα όπως εγώ την έζησα από το πρώτο ταξίδι μου στα 1947 και όπως τη γνώρισα όταν ήμουν ακόμα παιδί από τους αρχαίους ποιητές και συγγραφείς της. Μια Ελλάδα που πάει από τον Όμηρο ως τον Σεφέρη, από τον Ορφέα ως τον Τσιτσάνη μέσα από φωνές, ποιήματα, τραγούδια και έργα που εδώ και τόσα χρόνια επιλέγω και μεταφράζω. Μια Ελλάδα που πηγαίνει επίσης από τον Αναξαγόρα ως το ζεϊμπέκικο, από τη Σαπφώ ως τον Σικελιανό, από τα αμυγδαλωτά ως τα παξιμάδια, από τα ακριτικά τραγούδια ως τα ρεμπέτικα. Περνώντας από τον Ηρόδοτο, τον Διγενή Ακρίτα, τον Μακρυγιάννη και τον Αγγελόπουλο. Με δυο λόγια ένα ταξίδι προσωπικό, ποιητικό, ιστορικό και... γαστρονομικό στη χώρα των ατελείωτων γνώσεων και γεύσεων, την Ελλάδα». Αυτά γράφει στον πρόλογο του βιβλίου του «Ερωτικό λεξικό της Ελλάδας» (εκδόσεις Χατζηνικολή, 2001) ο συγγραφέας και ελληνιστής Ζακ Λακαριέρ που λάτρεψε την Ελλάδα, κυρίως τη σύγχρονη, και μέχρι το 1966 περνούσε μεγάλα διαστήματα στην Ύδρα και στην Πάτμο. Βιβλίο απολαυστικό, γεμάτο τρυφερότητα ακόμα και για τα πιο «ταπεινά» απ' όσα πραγματεύεται, το «Λεξικό» του Λακαριέρ είναι η ιδανική συντροφιά για το καλοκαίρι – τα αποσπάσματα που ακολουθούν είναι ενδεικτικά.


ΑΜΟΡΓΟΣ

Ονειρευόμουν να πάω στην Αμοργό γοητευμένος από την παράξενη μελωδικότητα αυτής της λέξης, όνειρο που πραγματοποίησα το φθινόπωρο του 1958. Το ταξίδι έγινε ακόμα πιο ειδυλλιακό από το γεγονός ότι μια χαριτωμένη Ελληνίδα σπουδάστρια των Καλών Τεχνών που είχα γνωρίσει πριν από μερικές μέρες μπόρεσε να έρθει μαζί μου. Ζήσαμε, λοιπόν, σ' αυτό το νησί, στα απολύτως ερημικά ακρογιάλια του, τις πιο ωραίες ερωτικές νύχτες μας, κοντά σε μια σπηλιά με φώκιες, όπου έβλεπες, ή για την ακρίβεια άκουγες, καθαρά ότι επιδίδονταν στις ίδιες νυχτερινές περιπτύξεις μ' εμάς.


ΓΛΥΚΟ ΤΟΥ ΚΟΥΤΑΛΙΟΥ

Παλαιά ελληνική παράδοση που ελπίζω να μην έχει τελείως χαθεί: προσφέρουν στον επισκέπτη, είτε τον περίμεναν είτε όχι, τόσο στα καλά σπίτια όσο και στα πιο ταπεινά καλυβάκια, ένα γλυκό, ένα γλύκισμα φτιαγμένο από την κυρία του σπιτιού, συνήθως από σταφύλι, σύκο ή περγαμόντο. Το σερβίρουν πάνω σ' έναν δίσκο, μαζί με ένα μεγάλο ποτήρι νερό κι ένα κουταλάκι, απ' όπου πήρε και το όνομά του: γλυκό του κουταλιού. Τίποτα το ιδιαίτερο ή το εξωτικό σ' αυτό, έξω από το γεγονός ότι αυτό το τυπικό του καλωσορίσματος συνοδεύεται πάντα από ένα πλατύ χαμόγελο της οικοδέσποινας. Θα πρέπει να κατανάλωσα δεκάδες επί δεκάδων τέτοια «γλυκάκια του κουταλιού» στην Ελλάδα μέσα σε όλα τούτα τα χρόνια, δεν μου μένει όμως τόσο η ελαφρά πικρή γεύση του νεραντζιού ή του σιροπιού από το συκαλάκι όσο η ανάμνηση από εκείνες τις δεκάδες επί δεκάδων χαμόγελα, ορισμένα από τα οποία θα μπορούσαν να συναγωνιστούν εκείνο της Κόρης της Ακρόπολης.

Το ελληνικό κάλλος είναι το ίδιο λιτό και εξαγνισμένο όσο ένας κυβιστικός πίνακας, όσο κι ένα παιχνίδι σκιάς και φωτός πάνω σ' έναν τοίχο, σαν γεωμετρικό σχέδιο του Ευκλείδη, σαν το απόλυτο γαλάζιο των τρούλων ή τη λευκότητα μιας εκκλησίας πάνω σ' ένα ερημονήσι. Διότι σ' αυτήν τη χώρα η ομορφιά είναι αυθόρμητη, δεν είναι φτιαγμένη με υπολογισμούς, με μεγαλεία ή με επιτήδευση, αλλά με αέναη ευτυχία στις πιο καθημερινές λεπτομέρειες.


ΔΙΟΓΕΝΗΣ Ο ΚΥΝΙΚΟΣ

Πώς θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε με όσο το δυνατόν λιγότερα λόγια αυτό που θα ονόμαζα κατά Διογένην Ευαγγέλιο; Με αυτές τις τέσσερις και ιερές αρχές: * Να ξέρεις να προσαρμόζεσαι στις περιστάσεις αντί να θέλεις να τις αλλάξεις. * Να καταφεύγεις όσο πιο συχνά γίνεται στον εαυτό σου αντί να προσφεύγεις πάντα στους άλλους για να λύνεις δικά σου προβλήματα. * Να είσαι ικανός να σκεφθείς και να πράξεις, αν χρειαστεί, ενάντια στο ρεύμα. * Να γνωρίζεις ότι αυτή η ζωή δεν έχει άλλο στόχο ούτε άλλο λόγο ύπαρξης από το να ασκείς όσο το δυνατόν καλύτερα την τέχνη του ανθρώπου.

Το Ερωτικό λεξικό της Ελλάδας δια χειρός Ζακ Λακαριέρ Facebook Twitter
Ο Ζακ Λακαριέρ στην Κρήτη.


ΕΛΛΑΔΑ

Αλλά η ουσία είναι ότι το ελληνικό κάλλος είναι το ίδιο λιτό και εξαγνισμένο όσο ένας κυβιστικός πίνακας, όσο κι ένα παιχνίδι σκιάς και φωτός πάνω σ' έναν τοίχο, σαν γεωμετρικό σχέδιο του Ευκλείδη, σαν το απόλυτο γαλάζιο των τρούλων ή τη λευκότητα μιας εκκλησίας πάνω σ' ένα ερημονήσι. Διότι σ' αυτήν τη χώρα η ομορφιά είναι αυθόρμητη, δεν είναι φτιαγμένη με υπολογισμούς, με μεγαλεία ή με επιτήδευση, αλλά με αέναη ευτυχία στις πιο καθημερινές λεπτομέρειες. [...] Στην Ελλάδα η ομορφιά δεν μαθαίνεται ποτέ, είναι αυθόρμητη, αυτόχθονη όπως τ' άσπρα κεντίδια των κυμάτων πάνω στην άμμο, όπως η μελετημένη συμμετρία των κυπαρισσιών σε όλο το μήκος των δρόμων, σαν μια πανδαισία χρωμάτων σε πόρτες και παράθυρα ή σαν το πολύχρωμο έμβλημα των ελληνικών ενδυμάτων και κοσμημάτων. Διότι η ομορφιά είναι μια μάχη, είναι η νίκη του φωτός πάνω στη σκιά. Κι όπως έλεγε ένας από τους παλαιότερους και μεγαλύτερους Έλληνες φιλοσόφους, ο Ηράκλειτος, η ομορφιά είναι η αρμονία των αντιθέσεων. Ειδικότερα εδώ, είναι επίσης η συνάντηση και ο καρπός της ένωσης της Ελλάδας του χθες με αυτήν του σήμερα.


ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ

Η μιζέρια, η απελπισία, η μοναξιά, χόρευαν. Μέχρι την ώρα που εγώ ο ίδιος, μια νύχτα, σηκώθηκα, με βαρύ το κεφάλι από το κρασί και βάλθηκα να χορεύω. Ήξερα ότι όλοι οι πελάτες με κοίταζαν, περίεργοι, γιατί ποτέ ένας ξένος δεν είχε τολμήσει να χορέψει αυτόν το χορό. Και διαμιάς, χωρίς να ασχοληθώ με κανέναν, ούτε καν με τους φίλους μου που με φασαρία μ' ενθάρρυναν, άρχισα να στριφογυρίζω, να φέρνω τις βόλτες μου μεταξύ ουρανού και γης στον ρυθμό ενός τραγουδιού που δεν το θυμάμαι αλλά που η τραγουδίστριά του επαναλάμβανε ακούραστα: «Σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, άσε με, δεν θέλω πια να ζήσω». [...] Παράξενο το συναίσθημα που δοκίμασα τότε: ο κόσμος δεν υπήρχε πια γύρω μου, έκλεινα τα μάτια νιώθοντας να βρίσκομαι στην καρδιά ενός στροβίλου ανάλαφρου και ακατανίκητου. Για μια στιγμή είχα αλλάξει ζωή, σώμα και μνήμη. Βραχύτατη μεταμόρφωση. Μα αλησμόνητη.


ΗΝΙΟΧΟΣ

Την πρώτη φορά που Τον είδα −ναι, του Ηνιόχου του αξίζει ένα Ταυ κεφαλαίο− ήταν το 1947, στο Μουσείο των Δελφών. Η Ελλάδα βρισκόταν στην καρδιά του εμφύλιου πολέμου και όλα τα έργα είχαν κλειστεί σε κιβώτια. Μόνο ένα από αυτά, ανοιχτό, άφηνε να φαίνεται ένα χάλκινο κεφάλι με αδειανό βλέμμα: του Ηνίοχου. Δεν μπόρεσα να Τον δω ολόκληρο παρά στο δεύτερο ταξίδι μου, το 1955. Στεκόταν ορθός, παράμερα, μόνος, αφού ποτέ δεν ξαναβρήκαν τα άλογα, το άρμα ούτε τον ιδιοκτήτη του άρματος, που ασφαλώς στεκόταν στο πλάι του. Μόνος και αλησμόνητος. Το βλέμμα του −που ξανάγινε ζωντανό− είναι αυτό που κυρίως κράτησα στη μνήμη μου. Μια ματιά που φαινόταν να στυλώνει μπροστά σ' έναν δρόμο δόξας, μέσα από ένα πρόσωπο ποτισμένο από ήρεμη σιγουριά: ο Ηνίοχος είχε περάσει καλά τη δοκιμασία, αλλά η νίκη του δεν θα σταματούσε εκεί, γιατί είχε γίνει το ζωντανό, θριαμβικό σύμβολο της Ελλάδας και όλων των Ελλήνων.

Το Ερωτικό λεξικό της Ελλάδας δια χειρός Ζακ Λακαριέρ Facebook Twitter
Ο Γιάννης Πετρόπουλος με τον Ζακ Λακαριέρ, το 1976, φωτογραφημένοι από τη σύζυγο του Πετρόπουλου, Μαίρη Κουκουλέ.


ΚΟΜΠΟΛΟΪ

Υπάρχουν παιδιά που θυμούνται την πρώτη τους πιπίλα. Εγώ θυμάμαι πολύ καλά το πρώτο μου κομπολόι που μου χάρισε μέσα σε μια σπηλιά του Αγίου Όρους ένας ερημίτης που το είχε φτιάξει ο ίδιος. Και μπορώ να σας βεβαιώσω, γιατί από τότε το χρησιμοποιώ πολύ συχνά, πως το να ψηλαφείς, να ξεκοκκίζεις, να χαϊδολογάς, να ανακατεύεις, να τρίβεις αυτές τις χάντρες ή αυτούς τους σπόρους, να τους κάνεις να γλιστράνε νωχελικά πάνω στο σχοινάκι ή με μαεστρία μέσα στα δάχτυλα είναι, φαινομενικά, μία από τις πιο άχρηστες ασχολίες, ενώ στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά ευχάριστη, ως και σωτήρια.


ΠΑΞΙΜΑΔΙ

Τι είναι, λοιπόν, ένα παξιμάδι; Ψωμί ψημένο, μα ψημένο σπιτικά και όχι βιομηχανικά, από κομμένο σε φέτες ψωμί που δεν έχει πουληθεί και ξαναβάζουν στον ακόμα ζεστό φούρνο, μετά το φούρνισμα της νύχτας. Σχεδόν πάντα έχει το άρωμα του γλυκάνισου, πότε-πότε του κύμινου. Στην Κρήτη, όπου φτιάχνουν ακόμα σε μερικά χωριά κριθαρένιο ψωμί, τα παξιμάδια έχουν μια πολύ ιδιαίτερη γεύση. Στις αρχές, προορίζονταν για μέρες έλλειψης και μπορούσαν να διατηρηθούν για πολύ. Σκληρά και συμπαγή, πρέπει να τα βουτάς σε νερό ή σε κρασί για να φαγωθούν. Το στόμα κρατάει τότε μια λεπτή γεύση από γη, αρωματικό αρτόμελο, αψύ και ντελικάτο κοπρόχωμα. Πιστεύω πως αν υπήρχαν τα παξιμάδια στην αρχαία Κρήτη, θα τα είχαν σίγουρα βάλει μέσα στους τάφους για να τα τρώνε οι πεθαμένοι στη διάρκεια της αιωνιότητας.


ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ

Όταν έλεγα, τότε, στις αρχές ακόμα, σε μερικούς Αθηναίους φίλους πως μου άρεσε το ρεμπέτικο, ως μόνη ανταπόκριση εισέπραττα μειδιάματα συμπάθειας ή συγκατάβασης. Ένας μάλιστα από αυτούς, πολύ γνωστός ζωγράφος, που στη συνέχεια έγινε αληθινός σημαιοφόρος των ρεμπέτικων, μου είχε πει πως «ακόμα και οι αρκούδες δεν θα 'θελαν να χορέψουν μ' αυτήν τη μουσική». Εγώ όμως ήξερα, έχοντας περάσει αλησμόνητες ώρες, ως και ολόκληρες νύχτες μέσα στα κουτούκια του Πειραιά, του Μοσχάτου, της Νέας Σμύρνης, ότι κάτι νέο, ένας νέος κόσμος γεννιόταν. Όπως το γράφω στο «La Grèce de l' ombre»: «Είχα τότε την αίσθηση πως για μερικές ώρες τρύπωνα λαθραία σε μια γη, ένα βασίλειο, μια χώρα που έπρεπε ν' αναζητώ σε χαμένες φτωχογειτονιές, γνωστές μόνο στους μυημένους. Με μια λέξη, μια Ελλάδα που δεν είχε πια καμιά σχέση με εκείνη όπου ζούσαν οι αστοί, οι τουρίστες και οι ελληνιστές! Μια Ελλάδα που ήδη από τότε, επειδή τα τυπικά της, οι γιορτές και τα πανηγύρια της δεν γίνονταν παρά νύχτα, είχα βαφτίσει «Ελλάδα του Σκοταδιού».


ΣΑΠΦΩ

Ποιήτρια αλλά και προφήτισσα, αφού από το νησί της, τη Λέσβο, και κυρίως από τη μακρινή εποχή της −μας χωρίζουν τριάντα ένας αιώνες!− προείδε πως κάθε αληθινή ποίηση αντιμάχεται και αντέχει στη Λήθη και στον Χρόνο. Η Σαπφώ, πρώτη μέσα σ' όλες τις ποιήτριες που αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στην ωδή και στο ποίημα, ολοκληρωτικά και στον έρωτα. [...] Να μην ξεχάσουμε ποτέ τη Σαπφώ. Να μην λησμονήσουμε πως ήταν η πρώτη γυναίκα που αποτύπωσε μέσα στον χρόνο το εφήμερο σκίρτημα, την εύθραυστη συγκίνηση του έρωτα. Ας προαισθανθούμε σ' αυτόν, μόλις ειπωθεί, τη νεότητα όλων των λέξεων. Και τι δίκιο είχε όταν έγραφε «Ναι, αργότερα, θα μας θυμηθεί κάποιος». Ποτέ να μην ξεχάσουμε τη Σαπφώ.

Το Ερωτικό λεξικό της Ελλάδας δια χειρός Ζακ Λακαριέρ Facebook Twitter
Ένας κόσμος δίχως τζιτζίκια θα ήταν σαν ένας ουρανός χωρίς Μούσες, ένας Απόλλωνας χωρίς λύρα, ένα ρυάκι χωρίς κελάρυσμα, μια Πυθία χωρίς χρησμούς. Τα τζιτζίκια είναι ουσιαστικά για τον κόσμο, αυτή είναι η πεποίθησή μου και το πιστεύω μου.


ΤΖΙΤΖΙΚΙΑ

Μπορούμε με αξιοπρέπεια, μέσα σε μια κοινωνία εργατικών μυρμηγκιών που συσσωρεύουν και αποταμιεύουν −μιλώ για τη δική μας κοινωνία, τη δική σας, άνθρωποι που με διαβάζετε− να περνάμε τη ζωή μας ζώντας με φρέσκο αέρα και με τραγούδι; Προσωπικά, απαντώ ναι, γιατί ένας κόσμος δίχως τζιτζίκια θα ήταν σαν ένας ουρανός χωρίς Μούσες, ένας Απόλλωνας χωρίς λύρα, ένα ρυάκι χωρίς κελάρυσμα, μια Πυθία χωρίς χρησμούς. Τα τζιτζίκια είναι ουσιαστικά για τον κόσμο, αυτή είναι η πεποίθησή μου και το πιστεύω μου.


ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Πρέπει να πω ότι του άρεσε να εκπλήσσει, να προκαλεί αμηχανία, να αιφνιδιάζει. Να εκφράζει με τον απλούστερο τρόπο απροσδόκητες αλήθειες και καταφάσεις διόλου συμβατικές. Μήπως έτσι δεν τελείωσε η συνομιλία μας στο Παρίσι με αφορμή τα σκηνικά των «Τρωάδων» και η συνομιλία μας για τον ελληνικό ουρανό; Συγκεκριμένα, για τον Τσαρούχη ο ελληνικός ουρανός δεν υπήρξε ποτέ γαλάζιος. Ο ουρανός των αρχαίων ήταν λευκός και παραμένει λευκός. Αυτός ο ουρανός όπου πετούν ανάλαφρα, σαν να καταργούν τη βαρύτητα, οι έρωτες, αυτές οι γνώριμες μορφές της μυθολογίας του. Πιστεύω ότι κατά βάθος ο Τσαρούχης ονειρευόταν πάντα μια Ελλάδα άσπιλη. Την πάλλευκη σύζευξη παρθενίας και γήρατος.

Το Ερωτικό λεξικό της Ελλάδας δια χειρός Ζακ Λακαριέρ Facebook Twitter
Οι Τρωάδες του Μιχάλη Κακογιάννης σε σκηνικά και κοστούμια του Γιάννη Τσαρούχη
Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

2005 : Πεθαίνει στο Παρίσι ο γάλλος συγγραφέας Jacques Lacarrière.

Σαν Σήμερα / 2005 : Πεθαίνει στο Παρίσι ο γάλλος συγγραφέας Jacques Lacarrière.

"... Δεν ξέρω πια πολύ καλά που βρίσκομαι. Δεν έχει και καμιά σημασία εξάλλου. 'Εχω όλο μου το χρόνο για να φτάσω στη Στυμφαλία που δεν πρέπει να απέχει πάνω από δεκαπέντε ή είκοσι χιλιόμετρα. Γι' αυτές τις στιγμές βαδίζω στην Ελλάδα εδώ και τόσα χρόνια : για να χάνομαι έτσι σε ένα άγνωστο τοπίο, μέσα στην παράφορη ζέστη, διαλέγοντας κάποιο πεφκόφυτο άλσος για μία απροσδιόριστη στάση ή για να ξαπλώσω στον ήλιο όταν έχει λίγο αέρα για να στεγνώσει ο ιδρώτας. Αλλά και γι' αυτές τις ώρες της αυγής ή της δύσης που τα χρώματα πάλλονται, που οι μυρωδιές ξυπνούν ή μαζεύονται, τοτε που αισθανόμαστε ξαφνικά μέσα μας, γύρω μας, το ακίνητο θρόισμα του χρόνου, την πυράκτωση του παγωμένου αέρα, αυτή τη μεγάλη σιωπή, που, όπως λένε, σκέπασε όλη την Ελλάδα μέχρι που μία αόρατη φωνή φώναξε : ο μεγάλος Πάνας πέθανε !..." ( Jacques Lacarrière, "Το ελληνικό καλοκαίρι").
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηλίας Μαγκλίνης: «Η ανάκριση»

Το Πίσω Ράφι / «Γιατί δεν μου μιλάς ποτέ για τον εφιάλτη σου, μπαμπά;»

Η «Ανάκριση» του Ηλία Μαγκλίνη, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πεζά των τελευταίων χρόνων, φέρνει σε αντιπαράθεση έναν πατέρα που βασανίστηκε στη Χούντα με την κόρη του που «βασανίζεται» ως περφόρμερ στα χνάρια της Μαρίνα Αμπράμοβιτς.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Πέντε κλασικά έργα που πρέπει κανείς να διαβάσει

Βιβλίο / 5 κλασικά βιβλία που κυκλοφόρησαν ξανά σε νέες μεταφράσεις

Η κλασική λογοτεχνία παραμένει εξαιρετικά επίκαιρη, κι αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς ανατρέχοντας στους τίτλους της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής και σε έργα των Τζόις, Κουτσί, Κάφκα, Αντρέγεφ και Τσβάιχ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τάσος Θεοφίλου: «Η φυλακή είναι το LinkedΙn των παρανόμων» ή «Το πορνό και το Κανάλι της Βουλής είναι από τα πιο δημοφιλή θεάματα στη φυλακή»

Βιβλίο / Τάσος Θεοφίλου: «Όταν μυρίζω μακαρόνια με κιμά θυμάμαι τη φυλακή»

Με αφορμή το βιβλίο-ντοκουμέντο «Η φυλακή», ο Τάσος Θεοφίλου μιλά για την εμπειρία του εγκλεισμού, για τον αθέατο μικρόκοσμο των σωφρονιστικών ιδρυμάτων –μακριά απ’ τις εικόνες που αναπαράγουν σειρές και ταινίες– και για το πώς η φυλακή λειτουργεί σαν το LinkedIn των παρανόμων.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Βιβλίο / Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Chanel, Dior και πολλοί ακόμα οίκοι υψηλής ραπτικής «ντύνουν» τα shows τους με τη μουσική του. Στο «Remixed», την αυτοβιογραφία-παλίμψηστο των επιρροών και των εμμονών του, ο ενορχηστρωτής της σύγχρονης catwalk κουλτούρας μας ξεναγεί σε έναν κόσμο όπου μουσική και εικόνα γίνονται ένα.
ΣΤΕΛΛΑ ΛΙΖΑΡΔΗ
Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Βιβλίο / Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Λίγοι είναι οι ποιητικά γραμμένοι εκκλησιαστικοί στίχοι που δεν φέρουν τη σφραγίδα αυτού του ξεχωριστού υμνωδού και εκφραστή της βυζαντινής ποιητικής παράδοσης που τίμησαν οι σύγχρονοί μας ποιητές, από τον Οδυσσέα Ελύτη μέχρι τον Νίκο Καρούζο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Βιβλίο / Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Η τελευταία μεγάλη μορφή της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας που πίστευε πως «η λογοτεχνία μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα» έφυγε την Κυριακή σε ηλικία 89 ετών. Ξεχωρίσαμε πέντε από τα πιο αξιόλογα μυθιστορήματά του.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
bernhard schlink

Πίσω ράφι / «Φανταζόσουν ότι θα έβγαινες στη σύνταξη ως τρομοκράτης;»

Το μυθιστόρημα «Το Σαββατοκύριακο» του Μπέρνχαρντ Σλινκ εξετάζει τις ηθικές και ιδεολογικές συνέπειες της πολιτικής βίας και της τρομοκρατίας, αναδεικνύοντας τις αμφιλεγόμενες αντιπαραθέσεις γύρω από το παρελθόν και το παρόν.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Φοίβος Οικονομίδης

Βιβλίο / Φοίβος Οικονομίδης: «Είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να σπάσουμε σε χίλια κομμάτια»

Με αφορμή το νέο του βιβλίο «Γιακαράντες», ο Φοίβος Οικονομίδης, ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς συγγραφείς της νεότερης γενιάς, μιλά για τη διάσπαση προσοχής, την αυτοβελτίωση, τα κοινωνικά δίκτυα, το βύθισμα στα ναρκωτικά και τα άγχη της γενιάς του.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Σερζ Τισερόν «Οικογενειακά μυστικά»

Το Πίσω Ράφι / «Το να κρατάμε ένα μυστικό είναι ό,τι πιο πολύτιμο και επικίνδυνο έχουμε»

Μελετώντας τις σκοτεινές γωνιές των οικογενειακών μυστικών, ο ψυχίατρος και ψυχαναλυτής Σερζ Τισερόν αποκαλύπτει τη δύναμη και τον κίνδυνο που κρύβουν καθώς μεταφέρονται από τη μια γενιά στην άλλη.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Το ηθικό ζήτημα με τις μεταθανάτιες εκδόσεις με αφορμή το ημερολόγιο της Τζόαν Ντίντιον

Βιβλίο / Μεταθανάτιες εκδόσεις και ηθικά διλήμματα: Η Τζόαν Ντίντιον στο επίκεντρο

Σύντομα θα κυκλοφορήσει ένα βιβλίο με τις προσφάτως ανακαλυφθείσες «ψυχιατρικές» σημειώσεις της αείμνηστης συγγραφέως, προκαλώντας ερωτήματα σχετικά με τη δεοντολογία της μεταθανάτιας δημοσίευσης έργων ενός συγγραφέα χωρίς την επίσημη έγκρισή του.
THE LIFO TEAM
Στα «Μαθήματα Ζωγραφικής» του Τσαρούχη αποκαλύπτεται όλος ο ελληνικός κόσμος

Ηχητικά Άρθρα / Γιάννης Τσαρούχης: «Η ζωγραφική μου θρέφεται από τη μοναξιά και τη σιωπή»

Στα εκπληκτικά «Μαθήματα Ζωγραφικής» του Γιάννη Τσαρούχη αποκαλύπτεται όλος ο ελληνικός κόσμος, από τις μινωικές τοιχογραφίες έως τα λαϊκά δημιουργήματα του Θεόφιλου.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
George Le Nonce: «Εκτός από τα φέικ νιουζ, υπάρχει η φέικ λογοτεχνία και η φέικ ποίηση»

Ποίηση / George Le Nonce: «Εκτός από τα fake news, υπάρχει η fake λογοτεχνία και ποίηση»

Με αφορμή την έκδοση του τέταρτου ποιητικού του βιβλίου, με τίτλο «Μαντείο», ο Εξαρχειώτης ποιητής μιλά για την πορεία του, την ποίηση –queer και μη–, και για την εποχή του Web 2.0, αποφεύγοντας την boomer-ίστικη νοοτροπία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Χατζιδάκις, Ιωάννου, Χιόνης, Βακαλόπουλος, Κοντός: 5 βιβλία τους κυκλοφορούν ξανά

Βιβλίο / Χατζιδάκις, Ιωάννου, Χιόνης, Βακαλόπουλος, Κοντός: 5 βιβλία τους κυκλοφορούν ξανά

Μια σειρά από επανεκδόσεις αλλά και νέες εκδόσεις, που αφορούν ποιητές και λογοτέχνες που έχουν φύγει από τη ζωή μάς θυμίζουν γιατί επιστρέφουμε σε αυτούς, διαπιστώνοντας ότι παραμένουν, εν πολλοίς, αναντικατάστατοι.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ