Νίκος Κόκκας
Panama boxing
*
Φεβρουάριος 2008. Το κατάστημα επίπλων στο ισόγειο δε μαρτυρά τίποτα αφύσικο. Η πόρτα κλείνει αφήνοντας πίσω την οχλαγωγή του δρόμου στις παρυφές του Κάσκο Βιέχο, της Παλιάς Πόλης του Παναμά. Ανεβαίνοντας τη στριφογυριστή σκάλα, η μυρωδιά του ιδρώτα και της σκουριάς εισβάλλει στις αισθήσεις. Η αίθουσα του πρώτου ορόφου προδίδει την άρση βαρών. Μηχανήματα και αλτήρες, χρησιμοποιημένα, κουρασμένα από τις επαναλήψεις και την υπέρμετρη προσπάθεια. Μια σκάλα πιο ψηλά κυριαρχούν οι φωνές και η δύναμη της ενέργειας. Ταχύτητα και πάθος φιλοξενούνται στο ριγκ αυτού του συνοικιακού γυμναστηρίου. Ο προπονητής προκαλεί, ο μποξέρ αντιδρά αφηνιασμένα. Απανωτά χτυπήματα, ελιγμοί, αστραπιαίες κινήσεις. Ο υπεύθυνος του γυμναστηρίου παρακολουθεί με βλέμμα απαθές, συνηθισμένο. Τα χρόνια του δηλώνουν την εμπειρία. Το έχει δει το έργο να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του πολλές φορές. Εδώ δεν έχει μωρά του ενός εκατομμυρίου δολαρίων. Η προπόνηση είναι το πρώτο εισιτήριο για απόδραση από τη φτώχεια και την εγκληματικότητα. Αργότερα βλέπουμε. Οι τοίχοι στολίζονται με αποκόμματα εφημερίδων "ηρώων", πυγμάχων που τα κατάφεραν, προσπάθησαν και νίκησαν. Μέχρι τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή. Εικόνες – πρότυπα για τους επόμενους.
Το ταξίδι στον κόσμο της πυγμαχίας στη χώρα του Παναμά θα μπορούσε να είναι ένα βιβλίο χωρίς τέλος. Η Πόλη του Παναμά χαρακτηρίζεται από την κοινωνική δομή μιας λατινοαμερικάνικης μεγαλούπολης. Πλούτος και φτώχεια. Ουρανοξύστες και παράγκες. Λευκοί και σκουρόχρωμοι. Αστυνόμευση και εγκληματικότητα. Όλα σε βαθμό υπέρμετρο. Διακρίσεις τεράστιες. Ζωή χωρίς μέλλον για πολλούς. Χαζεύοντας την "κανονική" ζωή από απόσταση ασφαλείας. Τα σύνορα εδώ διακρίνονται από δρόμους και γειτονιές. Το τέρμα της Βία Εσπάνια, η Καλυδονία, η Σάντα Άνα, το Τσορίγιο. Οικοδομήματα σαν κυψέλες, βρόμικοι δρόμοι, γκρίζα αίσθηση, ύποπτα πρόσωπα. Η πυγμαχία είναι ένας δρόμος απόδρασης, αντίδρασης, εκτόνωσης. Οι συμμορίες αφήνουν για λίγο τη διακίνηση ναρκωτικών και τους φόνους και αναμετριόνται μέσω εκπροσώπων στο ριγκ.
Η ζυγαριά έχει στηθεί στο κόκκινο δωμάτιο κάτω από τις κερκίδες του Κλουμπ ντε Λεόνες. Μια μέρα πριν από ένα τοπικό τουρνουά. Τα κορμιά των πυγμάχων κατηγορίας περί των 52 κιλών, κόκκινα κι αυτά, σα να ρουφούν το χρώμα των τοίχων. Περιμένουν στην ουρά να ζυγίσουν την ελπίδα και την ανυπομονησία τους. Επάνω στο ψυχρό αναλογικό μηχάνημα, η μορφή αλλάζει. Αυτοπεποίθηση, μια δόση οργής και θυμού, προσποιητού. Ο αθλητισμός έχει χαράξει τα καλά του στοιχεία επάνω στα σώματά τους. Τελικά είναι απλώς άλλο ένα άθλημα. Τοπικοί δημοσιογράφοι καταγράφουν, συνομιλούν, σχολιάζουν, αστειεύονται μεταξύ τους. Η πυγμαχία είναι παράδοση στον Παναμά. Γεννιούνται μεγάλοι αθλητές, αφήνουν το στίγμα τους. Καθώς η φωτογραφική μηχανή αποτυπώνει τις χρωματιστές εικόνες, διαπιστώνω ότι είμαι ο μοναδικός λευκός στο κτίριο. Ο Κάρλος, ο μάνατζερ και εγώ. Παράξενο συναίσθημα εισβολής σε απαγορευμένα τοπία. Με δυνατή θέα. Τα σπασμένα υδραυλικά του ντους στο διπλανό χώρο έχουν δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα αποπνικτική. Ζέστη και πάθος πλανώνται στον αέρα. Ραντεβού την επομένη. Οι αγώνες.
Κόκκινο γήπεδο. Οι μισές κερκίδες γεμάτες. Οι καλύτερες θέσεις. Γυναίκες και άντρες. Και παιδιά. Λάτρεις του σπορ. Συγγενείς των πυγμάχων. Ένα δολάριο είσοδος. Φώτα και ζέστη. Φωνές. Στοιχήματα. Ανεπίσημα, ανάμεσά τους. Μικρά ποσά, φιλικά. Για το καλό. Ο ραδιοφωνικός σχολιαστής μιλά στο μικρόφωνο ακατάπαυστα. Κινείται νευρικά. Πίνει μπίρα από το μεταλλικό κουτάκι. Αναπηδά στο πλαστικό κάθισμά του. Ένα ακριβό ελβετικό ρολόι με μπριγιάν και ροζ δερμάτινο λουράκι στο χέρι της γυναίκας στους καλεσμένους, βγάζει μάτι. Μάνατζερ με iPhones επικοινωνούν με κάποιους εκεί έξω. Οι γροθιές πέφτουν σα μεταλλική βροχή. Η ταχύτητα τρομάζει. Το πρώτο knock out είναι γεγονός. Το κορίτσι του μποξέρ στο καναβάτσο, πλησιάζει ανήσυχο. Το μπρα από σιλικόνη, καταγράφεται. Το ματς τελείωσε. Ο όρθιος καρπώνεται τα 150 δολάρια του νικητή. Ο χαμένος πρέπει να περιμένει.
Μια άλλη ζωή, κάπου αλλού. Μια ζωή που μοιάζει αλλά δεν είναι. Λείπει η άνεση, η θαλπωρή, η προσμονή. Κάτω από τα μούσκουλα κρύβεται η ελπίδα και το όνειρο. Σα μια γροθιά για μια καλύτερη ζωή.
Νίκος Κόκκας
Δημοσιογράφος - Φωτογράφος
www.nikoskokkas.com
