AΠΟ ΤΗΝ ΛΥΔΙΑ ΕΛΙΟΓΛΟΥ
Σπούδασε γραφιστική και στις αποσκευές του έχει εργαστήρια ζωγραφικής και γλυπτικής. Στη συνέχεια, δούλεψε επί σειρά ετών στα ΜΜΕ ως εικονολήπτης, μέχρι που μια μέρα απλώς πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει οριστικά τον χώρο και να ασχοληθεί με χειροποίητες δημιουργίες και κατασκευές, αυτό που πραγματικά είχε ανάγκη. Με έδρα του την Καβάλα, ο Μάνος Μπατζόλης διατηρεί το δικό του homemade εργαστήρι και τη δική του διαδικτυακή γκαλερί, με τίτλο «Pop Renaissance». Ερωτώμενος πώς ξεκίνησαν όλα, απαντά με ευκολία ότι γύρω μας τα πάντα είναι «treasure, not trash»...
«Ήταν η δασκάλα μου στο νηπιαγωγείο που έλεγε στους γονείς μου να με γράψουν την ζωγραφική. Της οφείλω πολλά, αφού εκείνη πρώτη από όλους διαπίστωσε την κλίση μου, εγώ σαν παιδί δεν το ζητούσα. Στο δημοτικό πλέον πειραματιζόμουν ήδη με κέρινα, με πηλό, ό,τι έβλεπα προσπαθούσα να το φτιάξω στη συνέχεια με τα χέρια μου χρησιμοποιώντας διάφορα υλικά. Νομίζω ότι γεννήθηκα μ' αυτό! Ακόμη και στο κανάλι που δούλευα, πιστεύω ότι χρησιμοποιούσα την εικόνα ως ένα επιπλέον μέσο, ένα εργαλείο για να οδηγηθώ σε ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα...»
Δεν μπαίνω στη διαδικασία να αγοράσω υλικό, όχι μόνο για οικονομία, αλλά και από οικολογική συνείδηση. Μου αρέσει να φτιάχνω την ιστορία και για αυτό μπορεί να βγω και μια βόλτα το βράδυ στους κάδους, μα μαζέψω εικόνες και κάτι να δω που θα μου κεντρίσει το ενδιαφέρον.
Έτσι, έχοντας περάσει από πολλά στάδια μέχρι να αποφασίσει ότι ήθελε να επικεντρωθεί αποκλειστικά και μόνο στο δημιουργικό κομμάτι και παίρνοντας τα ανάλογα ρίσκα ξεκινώντας κάτι δικό του, αναλογίζεται αν το αποτέλεσμα σήμερα τον δικαιώνει...
«Από την ώρα που ξεκίνησα το site και μετά, στον ένα μήνα και κάτι, πουλήθηκε το πρώτο μου έργο. Η επιβεβαίωση για μένα ήρθε λίγο αργότερα, όταν μου ζήτησαν από το αμερικάνικο περιοδικό διακόσμησης "Essential Homme Magazine", μέσω του γραφείου Τύπου του Etsy, ένα μου φωτιστικό. Και... η ιστορία συνεχίζεται!»
Την τελευταία φορά που βρέθηκα στο εργαστήριό του, μιλούσε με ενθουσιασμό για μία καινούργια ιδέα (δε θα την προδώσω!), ένα μείγμα εικόνας και ήχου που θα κοσμεί έναν τοίχο και παράλληλα, θα αποτελεί μοναδικό έργο τέχνης - αποτύπωμα κάποιου αγαπημένου τραγουδιού του καθενός. «Δες, εδώ τα σημειώνω, μη νομίζεις το σκέφτηκα τώρα!», λέει με ενθουσιασμό κρατώντας στα χέρια του ένα μαύρο σημειωματάριο τσέπης και εξηγώντας ότι με κάτι τέτοια, τα ωράριά του δεν είναι ποτέ σταθερά, σταθερή είναι η επιθυμία του να δουλέψει εντατικά μία ξαφνική ιδέα.
«Υπάρχουν μέρες που μπορεί να έχω ξεκινήσει από τις οχτώ το πρωί να δουλεύω και να φτάσει δύο το βράδυ, με κάποια διαλείμματα. Δεν το κάνω αυτό συνέχεια. Υπάρχουν μέρες, όμως, που με απορροφά τόσο αυτό που κάνω, που θα σταματήσω μετά από πολλές - πολλές ώρες».
Πιστεύοντας ότι ένα έργο τέχνης δημιουργείται και έπειτα, ταξιδεύει για να επικοινωνήσει κάθε φορά και με ένα ευρύτερο κοινό, δεν αρκείται στο internet. Έτσι, πέρα από τα τακτικά του ταξίδια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, το προηγούμενο καλοκαίρι το πέρασε στη Σαντορίνη. Με δεδομένο το σχέδιό του να έρθει σε επαφή με νέο κόσμο, τι εμπειρίες αποκόμισε από αυτό που λέμε αλληλεπίδραση με τον τουριστικό πληθυσμό;
«Πέρσι το καλοκαίρι βρέθηκα στη Σαντορίνη για να παρουσιάσω έργα μου σε έναν χώρο με άλλους χειροτέχνες. Από μία τουρίστρια που μου ζήτησε να της υπογράψω ένα μπλουζάκι ή μία τσάντα από χαρτί με γεωμετρικά σχέδια που πούλησα, οι εντυπώσεις μου από το τουριστικό κομμάτι ήταν οι καλύτερες. Συνάντησα και τον αγαπημένο σε όλους μας ΛΕΠΑ, ο οποίος αγόρασε ένα μπλουζάκι μου με στάμπα χταπόδι, μία αμερικανίδα ηθοποιό, που ενδιαφέρθηκε για έναν κορσέ μου φτιαγμένο από cd, ένα ζευγάρι από τη Ρωσία που αγόρασε μία... ντουζίνα μπλούζες, μία σχεδιάστρια μόδας από τη Γαλλία που διάλεξε δύο μπολ από papier-mâché έχοντας στο μυαλό της ένα συγκεκριμένο σημείο του σπιτιού της για να τα διακοσμήσει, έναν στιλίστα από το Πεκίνο που αγόρασε και αυτός ένα μπλουζάκι που είχα σχεδιάσει και πέρασε ξανά από το μαγαζί μόνο και μόνο για να μπορέσει να με γνωρίσει από κοντά... ήρθα σε επαφή με πολύ κόσμο. Ήταν μία εξαιρετική εμπειρία που μέσα μου μίλησε λέγοντας "συνέχισε"».
Η πιο παράξενη εικόνα που μπορεί να έχει κανείς από τον Μάνο είναι αργά το βράδυ, όταν στην ησυχία της πόλης εκείνος θα βγει για μία βόλτα προκειμένου να εντοπίσει αφημένα στους κάδους τα σωστά χαρτόκουτα ή να σταθεί τυχερός βρίσκοντας πεταμένα παλιά βιβλία ή παιχνίδια. Γι' αυτό, λοιπόν, σε περίπτωση που μία φιγούρα ξεπροβάλλει στο στενό, φορώντας κουκούλα και σχηματίζοντας ένα παράξενο περίγραμμα μες στο σκοτάδι από τα πράγματα που κουβαλάει, δεν χρειάζεται... πανικός! Αρκεί να τον ρωτήσει από πού τελικά προμηθεύεται τα υλικά του.
«Μπορεί να είναι από μία φίλη που έχει φαρμακείο και της ζητάω τα stand που θα πετάξουν, όταν έχει τελειώσει το εμπόρευμα μιας εταιρείας μέχρι μία βραδιά που παραγγείλαμε πίτσες με φίλους στο σπίτι και βρέθηκα μετά να μαζεύω όλα τα κουτιά για να τα χρησιμοποιήσω! Δεν μπαίνω στη διαδικασία να αγοράσω υλικό, όχι μόνο για οικονομία, αλλά και από οικολογική συνείδηση. Μου αρέσει να φτιάχνω την ιστορία και για αυτό μπορεί να βγω και μια βόλτα το βράδυ στους κάδους, μα μαζέψω εικόνες και κάτι να δω που θα μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Οπότε, τα περισσότερα έργα μου έχουν εκ των πραγμάτων μέσα τους και αναμνήσεις από ό, τι έζησα όταν... μάζευα τα απαραίτητα υλικά ή τα πέτυχα τυχαία στον δρόμο μου»
Πώς περιγράφει ο ίδιος το πεδίο δράσης του καλλιτεχνικά; Ποιο το «κρυφό μήνυμα» στα έργα του; Αφήνεται στην έμπνευσή του, έχοντας παγιωμένα τα σταθερά χαρακτηριστικά της - τουλάχιστον, αυτόν τον καιρό.
«Σουρεαλισμό αλλά pop! Έχω περάσει από φάσεις πλουραλιστικής αντίληψης και βρίσκομαι σήμερα σε μία πιο minimal φάση, ενώ βάζω άλλοτε περισσότερα και άλλοτε λιγότερο χρώμα. Είναι, όμως, όλα αυτά πάντα ανάλογα με την περιοχή που ζεις και τι ανάγκη έχεις. Εκτός κρίσης, που δεν υπήρχε τόση μιζέρια, θα έκανα ίσως κάτι πιο κλασικό. Τώρα, επειδή υπάρχει αυτή η μιζέρια, θέλω να κάνω κάτι αντίθετο, κάτι αισιόδοξο, να τονώνει τη διάθεση. Από αυτήν την άποψη, ναι, το μήνυμα του έργου με απασχολεί, αλλά δεν ξεκινάω από αυτό, νομίζω βγαίνει από μόνο του στην πορεία, σχηματίζεται. Ο χώρος σου δημιουργεί αίσθηση. Κυνηγάω αυτήν την αίσθηση και στη συνέχεια, αποκτά υπόσταση στο χώρο η φαντασία. Ε, μετά, τα πράγματα παίρνουν από μόνα τους τον λόγο. Αυτόν τον καιρό, για παράδειγμα, ασχολούμαι με την τεχνική του τρισδιάστατου, δουλεύοντας ένα τραπέζι, τη "μαγική εικόνα", τι μπορεί να βλέπεις κοιτάζοντάς το από τη μια πλευρά και τι κοιτάζοντάς το από την άλλη»
σχόλια