Όταν ήμουν γύρω στα δώδεκα, με πήγε η μητέρα μου να δω το χοροθέατρο του Άλβιν Έιλι. Ήμασταν οι δυο μας και ήμουν κάπως διστακτική καθώς υποπτευόμουν κάποιου είδους εκπαιδευτική εμπειρία «φυλετικής υπέρβασης» που πίστευα ότι την κατάφερνα και μόνη μου στο δωμάτιο μου ακούγοντας Monie Love και βλέποντας ξανά και ξανά το βίντεο κλιπ του "Word Up" των Cameo.
Ήμουν καχύποπτη με την ιδέα της «φυλετικής υπέρβασης» εν γένει και κυρίως με τον τρόπο που έμοιαζε να δείχνει αποκλειστικά προς μια κατεύθυνση, αυτή των «υψηλών» τεχνών: θέατρο αντί για τηλεόραση, τραγουδίστριες της όπερας αντί για ποπ είδωλα, χορευτές μπαλέτου αντί για breakdance. Δεν υπήρξε ποτέ Τζαμαϊκανή μητέρα που να μπήκε τρέχοντας στο δωμάτιο της κόρης της κρατώντας μια κασέτα και ουρλιάζοντας: «Άκουσες το 'Push It'; Τι κομματάρα! Το λένε κάτι ιδιοφυή κορίτσια από τη Νέα Υόρκη!». Κι όμως μου ήταν αδύνατο να φανταστώ ότι μπορεί να υπάρχει κάτι στην καθωσπρέπει καλλιτεχνική σκηνή που να σημαίνει τόσα για μένα όσο οι Salt-N-Pepa.
Πήγαμε λοιπόν – και ήταν ό,τι πιο σαγηνευτικό είχα βιώσει. Τίποτα δεν σε προετοιμάζει για την ολοκληρωτική εμπειρία του Άλβιν Έιλι – για την ακουστική, οπτική, σωματική, πνευματική ομορφιά.
Πήγαμε λοιπόν – και ήταν ό,τι πιο σαγηνευτικό είχα βιώσει. Τίποτα δεν σε προετοιμάζει για την ολοκληρωτική εμπειρία του Άλβιν Έιλι – για την ακουστική, οπτική, σωματική, πνευματική ομορφιά. Μέχρι τότε, οι περισσότερες εισηγήσεις στην υψηλή κουλτούρα (μέσα από σχολικές εκδρομές κυρίως) έμοιαζαν με προγύμναση για μια ζωή αμυδρά ευχάριστων ενήλικων αισθητικών εμπειριών: ωραίες φωνές αλλά βαρετές ιστορίες, σπουδαία υποκριτική ερμηνεία σε ακατανόητο έργο ηλικίας 500 ετών, και ούτω καθεξής.
Να σου επιτρέπεται όμως να ακούς το υπέροχο γκόσπελ του "Wade in the Water" ενώ συγχρόνως παρακολουθείς αυτά τα εξιδανικευμένα μυώδη μπράτσα – σε κάθε απόχρωση του καφέ – να υψώνονται και να παίρνουν το σχήμα αρχαίων αμφορέων! Θεϊκό. Όπου κι αν έστρεφες το βλέμμα συναντούσες μια αισθησιακή τελετουργία. Στη θέση των ζαχαρωμένων κουστουμιών του «Καρυοθραύστη», έβλεπες να πλέουν στον αέρα απλές κατάλευκες κελεμπίες πάνω σε λαμπερό σκούρο δέρμα, δημιουργώντας ένα ονειρικό σύμπαν που είχα επισκεφτεί μόνο σε βιβλία και τραγούδια. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι δεν παρακολουθώ ούτε υψηλή ούτε χαμηλή κουλτούρα αλλά ένα πλήρως ενοποιημένο σύνολο.
Απελευθέρωση. Από τα δεσμά, από την καταπίεση, από τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις, από κάθε μορφή περιορισμού, ακόμα κι από αυτούς που επιβάλλει η βαρύτητα.
Για μένα, ο χορός είναι μια διατριβή για την ελευθερία, αλλά ειδικά στον «μαύρο χορό» αυτό δεν αποτελεί σχήμα λόγου αλλά κυριολεξία. Στις χορογραφίες του μπαλέτου του Άλβιν Έιλι, το «μαύρο σώμα» δεν είναι αποκλειστικά πεδίο πόνου, οδύνης και εκμετάλλευσης – όπως συχνά αναπαρίσταται στις μέρες μας – αλλά επίσης ο τόπος μιας εξωπραγματικής ανάτασης. Και κάθε άνοιξη, τώρα που ζω πλέον μόνιμα στη Νέα Υόρκη, δεν χρειάζεται να πάω μακριά για να πάρω άλλη μια γενναία δόση αυτής της απογείωσης που προσφέρει το χοροθέατρο του Άλβιν Έιλι.
σχόλια