«Faded»: Η τελευταία υπόκλιση του διεθνή χορευτή Γιάννη Μανταφούνη

«Faded»: Η τελευταία υπόκλιση του διεθνή χορευτή Γιάννη Μανταφούνη Facebook Twitter
Το «Faded» δεν είναι ενδεικτικό της χορογραφικής μου πορείας ή δημιουργίας, είναι η αποχαιρετιστήρια βραδιά μου ως ερμηνευτή. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή
0

Από τι υλικά είναι φτιαγμένη η ζωή ενός χορευτή; Πώς προετοιμάζει κανείς το δικό του γκραν φινάλε; Χωράει το χιούμορ στους αποχαιρετισμούς; Αντέχει ένας σολίστ μια ζωή χωρίς θριάμβους; Κι αν, εν τέλει, κρυφοκοιτάξει κανείς στο καμαρίνι ενός χορευτή, θα νιώσει πόσο υπεράνθρωπο αγώνα κρύβει η καλαισθησία και η τεχνική αρτιότητα;

Σε μια χορογραφία της οποίας ο τίτλος σημαίνει «θαμπός», «ξεθωριασμένος» και με παρτενέρ την Αντιγόνη Φρυδά, ο διεθνής χορευτής και χορογράφος θα κριτικάρει την ασκητική προσήλωση των χορευτών, θα παίξει με την τετριμμένη συγκίνηση των αποχαιρετισμών, θα αναπαράγει και θα αστειευτεί με τα κλισέ του χορευτικού κόσμου, θα αποκαλύψει μυστικά των παρασκηνίων και εν τέλει θα επιστρέψει σε όλα αυτά που κάποτε τον απέτρεψαν από το μπαλέτο.

Ναι, ο Γιάννης Μανταφούνης είναι μία από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις χορευτών με κλασική παιδεία που ασφυκτιούσε στις πουέντ και δεν σταδιοδρόμησε ποτέ ως κλασικός χορευτής.

Το μπαλέτο είχε για εκείνον τα όλα τα συμπτώματα μιας πρώτης, άγουρης, μεγάλης αγάπης: ενθουσιώδη και δύσκολη αρχή, μεγάλες προσδοκίες, στιγμές επίπονης προετοιμασίας, μια σχετική επιβράβευση αλλά και την άμεση συνειδητοποίηση ότι, τελικά, ολοκληρωτικά θα δοθείς αλλού.

Με απασχολεί πάντα το πώς χορογραφείς επιτόπου ένα έργο που δεν έχει προαποφασιστεί, πώς χορεύεις με ανοιχτή καρδιά, πώς μοιράζεσαι την κάθε στιγμή του χορού σου με τον παρτενέρ σου. Δεν ξέρω ποια από αυτά μπόρεσα, τελικά, να χωρέσω και ποια όχι.

Το ταλαντούχο αγόρι που το 2004 έκανε πτήσεις στον ουρανό του ΟΑΚΑ, καθώς ο Δημήτρης Παπαϊωάννου του χάρισε τον ρόλο του ιπτάμενου Έρωτα στην τελετή έναρξης της Ολυμπιάδας της Αθήνας, πέταξε μακριά από τη χώρα και τα τελευταία χρόνια 15 χρόνια διένυσε μια θαυμαστή πορεία.

Υπήρξε δύο φορές υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση (μία για να σπουδάσει στο σπουδαίο και φημισμένο Conservatoire του Παρισιού και μία δεύτερη για να μαθητεύσει πλάι στον master Akira Hino, στην Ιαπωνία), ανοίχτηκε σε πειραματικές φόρμες, ερεύνησε απίθανες πτυχές του χορευτικού κώδικα, αυτοσχεδίασε, συμπορεύτηκε με ορισμένες από τις σημαντικότερες ομάδες σύγχρονου χορού στην Ευρώπη (Μπαλέτο της Όπερας του Γκέτεμποργκ, Nederlands Dans Theater II και The Forsythe Company το διάστημα 2005-2009), αξιοποίησε με τον δικό του τρόπο τη φωνή και τον λόγο τόσο στις πρώιμες όσο και στις πρόσφατες παραστάσεις του PAD (2006), Cover Up (2011), Pausing (2012), Eifo Efi (2013), Apersona (2014), One One One (2015), Sing the positions (2017).

«Faded»: Η τελευταία υπόκλιση του διεθνή χορευτή Γιάννη Μανταφούνη Facebook Twitter
O Δημήτρης Παπαϊωάννου του χάρισε τον ρόλο του ιπτάμενου Έρωτα στην τελετή έναρξης της Ολυμπιάδας της Αθήνας.

— Όταν λέτε «τελευταία υπόκλιση», τι εννοείτε;

Εννοώ πως μετά από αυτό το έργο και εφόσον ολοκληρωθεί η περιοδεία του θα σταματήσω να χορεύω.

— Η δική σας χορευτική ζωή από τι υλικά ήταν φτιαγμένη;

Από αγάπη για την τέχνη μου αυτή και τίποτε άλλο. Πολλή δουλειά, καθημερινή αφοσίωση και εξεύρεση χαράς μέσα από τη συνειδητή προσπάθεια για πρόοδο.

Καθότι δεν χόρεψα σε ομάδες κλασικού ρεπερτορίου (δηλαδή το έκανα για πολύ λίγο), δεν μπορώ να ξέρω τι είναι αβάσταχτο, ωστόσο σίγουρα ο κλασικός χορός, τόσο σωματικά όσο και τεχνικά, καταπονεί τον ερμηνευτή στο έπακρο. Η καθημερινότητα ενός κλασικού χορευτή είναι πολύ επώδυνη, ειδικά μετά από μια ορισμένη ηλικία.

— Ετοιμάζοντας το Faded, είχατε αποφασίσει ήδη ότι θα είναι η τελευταία σας παράσταση; Πόσο επηρέασε τη δημιουργία της χορογραφίας;

Αυτό το έργο δεν είναι ενδεικτικό της χορογραφικής μου πορείας ή δημιουργίας, είναι η αποχαιρετιστήρια βραδιά μου ως ερμηνευτή. Είχα αποφασίσει πως θα είναι το τελευταίο έργο που θα ερμηνεύσω και γι' αυτό θα δείτε κάτι πολύ διαφορετικό από ό,τι έχω κάνει μέχρι σήμερα.

Είναι μια βραδιά γεμάτη χορό, με μια πολύ απλή δημιουργία η οποία δείχνει τον κόσμο του χορού στο κοινό και ζητά από εμάς τους δύο ερμηνευτές να ζήσουμε τη στιγμή χωρίς να σκεφτόμαστε τίποτα, ούτε καν το ίδιο το έργο. Σας προκαλώ να το δείτε ως μια αυτόνομη βραδιά και όχι ως ένα έργο.

— Ποια αυτοβιογραφικά στοιχεία βάλατε στο Faded;

Όχι πολλά αυτοβιογραφικά, γιατί στην καριέρα μου δεν ταυτίστηκα με το μπαλέτο. Όμως άρχισα με αυτό και το αγάπησα πολύ. Η αγάπη που τρέφω για τον χορό είναι το μόνο πραγματικά δικό μου στοιχείο σε αυτήν τη βραδιά.

Θα έλεγα ότι το έκανα επίτηδες ‒ τελειώνω με κάτι που αγαπώ, το οποίο όμως δεν αντιπροσωπεύει την πορεία μου, άρα έχει μεγαλύτερη σημασία και ενδιαφέρον. Θα έλεγα ότι με αυτόν τον τρόπο η πρόκληση πολλαπλασιάζεται.

«Faded»: Η τελευταία υπόκλιση του διεθνή χορευτή Γιάννη Μανταφούνη Facebook Twitter
Εγώ γεννήθηκα για να τα αποδομώ όλα και όχι για να αναπαράγω συνέχεια τα ίδια. Μόνο έτσι νιώθω ολοκληρωμένος.

— Είστε συμφιλιωμένος με τη νέα αυτή φάση της ζωής σας;

Δεν έχει αρχίσει ακόμη, οπότε μάλλον θα μπορώ να σας απαντήσω σε δύο χρόνια από σήμερα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι την περιμένω πώς και πώς.

— Παρά τις κλασικές σας σπουδές, δεν ακολουθήσατε τη σταδιοδρομία κλασικού χορευτή. Τι σας απέτρεψε;

Δεν ήμουν φτιαγμένος για να γίνω κλασικός χορευτής, ούτε σωματικά ούτε ψυχικά. Δεν ήμουν από αυτούς που μπορούν να κάνουν κάθε μέρα το ίδιο. Εγώ γεννήθηκα για να τα αποδομώ όλα και όχι για να αναπαράγω συνέχεια τα ίδια. Μόνο έτσι νιώθω ολοκληρωμένος.

Επίσης, πρέπει να είμαι ειλικρινής: δεν είχα την υπομονή να περιμένω στο corps de ballet για να μου δοθεί η ευκαιρία να ερμηνεύσω ενδιαφέροντες ρόλους. Όπως απέδειξε η πορεία μου, μάλλον είχα δίκιο.

Στα 38 μου έχω πια χορέψει επί περίπου 15 χρόνια για ορισμένους από τους σημαντικότερους χορογράφους, κατά την δική μου άποψη και το δικό μου γούστο. Έχω μια δεύτερη χορευτική καριέρα με δικά μου έργα και μια τρίτη ως χορογράφος.

Υπάρχει, επίσης, η ομάδα μου, που τα τελευταία 13 χρόνια μου προσφέρει ό,τι χρειάζομαι για να εκφραστώ και η οποία πλέον δίνει 100 παραστάσεις τον χρόνο σε όλο τον κόσμο. Για όλους αυτούς τους λόγους νιώθω πως ήρθε η ώρα να αφήσω τον ρόλο του χορευτή και να ευχαριστήσω τη ζωή που μου έδωσε τέτοιες πολλαπλές διαφορετικές εμπειρίες.

— Προέρχεστε από ένα καλλιτεχνικό σπίτι (γιος της χορεύτριας Ιβόν Ριμπάρ και του χορογράφου Χάρη Μανταφούνη), οπότε υποθέτω ότι η πρώτη μεγάλη έμπνευση ήρθε από κει. Αργότερα ποιος υπήρξε για σας μέντορας;

Γεννήθηκα σε ένα καλλιτεχνικό σπίτι και, πράγματι, από μικρός έζησα μέσα στον χορό, ωστόσο δεν δούλεψα ποτέ με τους γονείς μου. Δεν υπήρξαν δάσκαλοί μου και μια-δυο φορές που χόρεψα για την ομάδα του πατέρα μου δεν μπορώ να πω ότι ήταν και η καλύτερη εμπειρία...

Γενικά, αυτό που θα συμβούλευα τους νέους και τις νέες είναι να μη δουλεύουν με τους γονείς τους, απλώς να φροντίζουν να είναι αγαπημένοι.

Ας κρατάει ο καθένας τον ρόλο του: ας μείνουν εκείνοι για σας πάντα γονείς σας κι εσείς τα παιδιά τους. Μέντορά μου θεωρώ τον Γουίλιαμ Φόρσαϊθ και σίγουρα τον Akira Hino, τον περίφημο δάσκαλο πολεμικών τεχνών από την Ιαπωνία.

«Faded»: Η τελευταία υπόκλιση του διεθνή χορευτή Γιάννη Μανταφούνη Facebook Twitter
Mε την Αντιγόνη Φρυδά στο «Faded». Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή

— Αν γυρνούσατε τον χρόνο πίσω, τι θα αποφεύγατε;

Νομίζω πως δεν θα έφευγα από το σπίτι μου στα 14 μου χρόνια. Ήταν λίγο νωρίς. Πλέον μπορώ να το παραδεχτώ.

— Ποια θέματα σας απασχολούν διαρκώς και ποια δεν έχουν χωρέσει ως τώρα στις δουλειές σας;

Με απασχολεί πάντα το πώς χορογραφείς επιτόπου ένα έργο που δεν έχει προαποφασιστεί, πώς χορεύεις με ανοιχτή καρδιά, πώς μοιράζεσαι την κάθε στιγμή του χορού σου με τον παρτενέρ σου. Δεν ξέρω ποια από αυτά μπόρεσα, τελικά, να χωρέσω και ποια όχι.

Για ένα μόνο είναι σίγουρος: δεν κατέφυγα ποτέ στην εύκολη λύση. Αυτό είναι κάτι που δεν το έχω καταφέρει. Ακόμα και τις στιγμές που ήμουν στο χείλος του γκρεμού, που ένιωθα λιώμα, πτώμα, δεν είπα «άντε, δεν πειράζει, ας καταφύγω κι εγώ μια φορά στην ευκολία».

— Όταν σας ρωτούν ποια στιγμή δεν θα ξεχάσετε ποτέ από αυτήν τη μεγάλη διαδρομή, τι σας έρχεται πρώτα στο μυαλό;

Υπάρχει στο Faded αυτή η στιγμή. Νομίζω ότι θα πρέπει να έρθετε στη Στέγη, να δείτε το έργο και θα σας αποκαλυφθεί η απάντηση.

— Τι νιώθετε όταν ακούτε την φράση «καριέρα στο εξωτερικό»;

Τίποτα το ιδιαίτερο. Έτσι ζω, αυτή ήταν η πορεία μου. Αυτή η φράση για μένα αποτυπώνει απλώς την καθημερινότητά μου. Δεν ξέρω αν μου αρέσει ή όχι, αλλά δεν το πολυσκέφτομαι κιόλας. Αυτό είναι το κάρμα μου, όπως θα λέγανε και οι Ινδοί.

«Faded»: Η τελευταία υπόκλιση του διεθνή χορευτή Γιάννη Μανταφούνη Facebook Twitter
Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή

Info

Faded

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

12-14/04/2019, 20:30

Διάρκεια: 50 λεπτά

Περισσότερες πληροφορίες εδώ

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο Αλέκος Λούντζης έκανε τον Μακρυγιάννη ήρωα σύγχρονης όπερας

Συνέντευξη / Ο Αλέκος Λούντζης έκανε τον Μακρυγιάννη ήρωα σύγχρονης όπερας

Ο συγγραφέας μιλάει για τις δυσκολίες της αναμέτρησης με τον Στρατηγό Μακρυγιάννη και με τα ντελιριακά, άγνωστα στο ευρύ κοινό, «Οράματα και θάματα» που παρουσιάζονται με τη μορφή όπερας στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«For ever more images?»: Χαρτογραφώντας την εικόνα τον 21ο αιώνα

Εικαστικά / «For ever more images?»: Χαρτογραφώντας την εικόνα τον 21ο αιώνα

Το πρότζεκτ της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση περιλαμβάνει μια διαδραστική έκθεση και ένα συμπόσιο που ερευνούν το διαρκώς μεταβαλλόμενο και συχνά απειλητικό σύμπαν των εικόνων γύρω μας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ