«Diggin'» σημαίνει σκάψιμο. Σκάψιμο για βινύλια που για τους συλλέκτες είναι ψύχωση, καταναγκασμός, τρόπος ζωής, και η αναζήτησή τους γίνεται ολόκληρο κυνήγι.
Το digging χρειάζεται κάβλα, επιμονή και όρεξη και, για όποιον λόγο και αν το κάνεις, είτε για προσωπική ευχαρίστηση, για να μεγαλώσεις τη δισκοθήκη σου, είτε για να εμπορικούς λόγους, για να τους μεταπωλήσεις, δεν έχει και μεγάλη διαφορά.
Το δικό μου digging ξεκίνησε δειλά-δειλά και τώρα μου είναι αδύνατο να βγω από το σπίτι χωρίς το ειδικό σε μέγεθος backpack μου. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα πετύχεις, τι θα σε βρει εκεί που θα πας, οι δίσκοι μπορεί να είναι παντού, έχω βρει ακόμα και κοντά στη θάλασσα, σε ένα σπιτάκι από όπου πέρασα τυχαία.
Θυμάμαι να είμαι με το μαγιό και τα αλάτια και να κρατάω του δίσκους με μεγάλη προσοχή, προσπαθώντας να τους προστατεύσω από την υγρασία και τον ήλιο, ψάχνοντας μια σακούλα για να τους κρεμάσω στην βέσπα.
Με είχε πιάσει τρόμος να μην πάθουν τίποτα, παρόλο που ήταν για 30 χρόνια εκεί, μέσα στις σκόνες και στην υγρασία.
Όσο περνάνε τα χρόνια, λόγω κρίσης και ανεργίας, όλο και περισσότερες προσωπικές συλλογές βινυλίων βγαίνουν στο σφυρί σε ψηφιακές πλατφόρμες όπως το discogs και το ebay, και το digging αλλάζει μορφή, γίνεται περισσότερο ψηφιακό, ο ενθουσιασμός όμως της αναζήτησης δεν αλλάζει.
Αυτή είναι μια τρέλα που πιάνει τους diggers. Πανικός για δίσκους που είναι πεταμένοι σαν «σκουπίδια», για τους οποίους δεν ενδιαφέρεται κανείς, που όταν πέσουν στα χέρια μας γίνονται πολύτιμοι και ευαίσθητοι και τους μεταχειριζόμαστε με μεγάλη προσοχή.
Τους καθαρίζουμε, τους βάζουμε σε ζελατίνα, τους προστατεύουμε όπως ένα σπάνιο έργο τέχνης, τους βάζουμε σε δωμάτια με αφυγραντήρες, με καλά ράφια, σε ιδανικές συνθήκες.
Το «χεράτο», το original digging μπορεί να γίνει στα ράφια ενός δισκάδικου, σε παζάρια δίσκων, σε παζάρια γενικότερα ή οπουδήποτε έχουν ξεμείνει δίσκοι από παλιά (σπίτια, πατάρια, υπόγεια, κλειστά μαγαζιά κλπ.). Για κάθε δίσκο υπάρχει ένας μουσικόφιλος, δεν υπάρχουν άχρηστοι δίσκοι, είναι εκπληκτικό το τι μπορεί να τρελάνει έναν digger.
Όσο περνάνε τα χρόνια, λόγω κρίσης και ανεργίας, όλο και περισσότερες προσωπικές συλλογές βινυλίων βγαίνουν στο σφυρί σε ψηφιακές πλατφόρμες όπως το discogs και το ebay, και το digging αλλάζει μορφή, γίνεται περισσότερο ψηφιακό, ο ενθουσιασμός όμως της αναζήτησης δεν αλλάζει.
Οι δίσκοι που βρίσκεις σε ράφια σπιτιών και σε δισκάδικα δεν είναι τόσοι πολλοί όσο παλιότερα, αλλά το digging στην Αθήνα φαίνεται ότι είναι ανεξάντλητο.
Η Αθήνα λόγω του Πειραιά που ήταν ένα από τα πολυσύχναστα λιμάνια είχε την ευκαιρία να έχει πρόσβαση σε πολλούς και διαφορετικούς δίσκους, κι οι Αθηναίοι ήταν ανέκαθεν μουσικόφιλοι.
Γι' αυτό και πολλοί ξένοι πωλητές τα τελευταία χρόνια επισκέπτονται τη χώρα μας ψάχνοντας για δίσκους κάθε είδους. Γι' αυτό επίσης τα δισκάδικα ήταν πάρα πολλά στο κέντρο αλλά και στα προάστια. Και ακόμα είναι αρκετά.
Το diggin' δεν χρειάζεται απαραίτητα να γίνει με παρέα. Ίσως είναι καλύτερα να το κάνεις μόνος, γιατί συνήθως ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, οπότε καλύτερα solo για να μην υπάρχουν τέτοια προβλήματα.
Σωστός οδηγός για digging δεν υπάρχει. Ο καθένας, ανάλογα με τα γούστα του, θα βρει τα ανάλογα μέρη για να ψάξει. Και τα spots για digging στην Αθήνα αρκετά.
Ξεκινάμε από τα Εξάρχεια, από τον «Μικρό Ερωτικό» του Σπύρου Χώλη, γωνία Καλλιδρομίου και Ζωοδόχου Πηγής. Ένα παλιό δισκάδικο με πολλούς ελληνικούς δίσκους από τα '60s μέχρι σήμερα και πολύ μεγάλο και ενημερωμένο ρεπερτόριο. Σπάνιοι δίσκοι και εσάνς από άλλες εποχές.
Κατηφορίζουμε τη Ζωοδόχου Πηγής και λίγο πιο κάτω, στα δεξιά, συναντάμε το «Plan59». Εδώ η αισθητική έχει την πρώτο ρόλο. Πάντα τα δισκάδικα με χαρακτήρα μου άρεσαν.
Jazz, Library, Funk, Obscure δίσκοι και ιδιαίτερα σινγκλάκια 45 στροφών από έναν πολύ ενημερωμένο seller, τον Θανάση Ξανθάκο. Παλιότερα τα Εξάρχεια είχαν και δυο τρία spots για πονηρό diggin' που πλέον δεν είναι άξια αναφοράς (κυρίως βιβλιοπωλεία).
Συνεχίζουμε προς Κολωνάκι. Εκεί συναντάμε το «Rock n Roll Circus» στο 21 της Σίνα. Ναός για μαύρη μουσική κυρίως, κάτι που σε τέτοιο βαθμό δεν έχει κανένα άλλο αθηναϊκό δισκάδικο.
Άγγελος Κυρούσης και Δήμος Πάσσας. Το δίδυμο επισκέπτεται το τεράστιο (2 φορές το χρόνο) παζάρι της Ουτρέχτης. Αυτό σημαίνει πολύ καλοί δίσκοι και ανανεωμένα συνεχώς ράφια. Ποιοτικά used και ενημερωμένοι στα new releases.
Κατεβαίνουμε μπρος τα κάτω, φτάνοντας στη Σταδίου κάνουμε μια στάση στο «Lo-Fi Records» στην περιοχή της πλατείας Καρύτση. Συγκεκριμένα, στην Ιωάννου Παπαρηγοπούλου 19. Εδώ οι δίσκοι, παλιοί ή νέοι, έχουν αναφορά στα samples, μουσική για chopping. Hip Hop, Funk, Jazz. Στα κοντρόλ ο Σήφης.
Κατηφορίζουμε την Πραξιτέλους και απέναντι από το Χρηματιστήριο βρίσκουμε την ομάδα του «Kasseta Records», τον Δημήτρη και τον Γιάννη. Πολυσύχναστη στοά με πολλά θεματικά events - DJ sets και dance κουλτούρα.
Είμαστε πια στην Αθηνάς. Στου Ψυρρή, καλά κρυμμένο «Το Δισκάδικο» του Ιωσήφ, με ποικιλία στα μουσικά είδη και έμφαση στα world.
Φτάσαμε στο Μοναστηράκι. Πρώτη στάση στο «Ζαχαρίας Records» στην Ηφαίστου, με ισόγειο καλά ενημερωμένο: Rock, Disco, ελληνικά, Indie pop, New Wave και στο υπόγειο μαύρη μουσική, Jazz, Soul κλπ. Αυτό είναι το δισκάδικο που ο Gilles Peterson είχε αναφέρει στο ραδιοφωνικό του show στο BBC ως το πιο ενημερωμένο δισκάδικο στην Ευρώπη.
Συνεχίζουμε με τον «Mr. Vinylios» στην Ηφαίστου, άλλη μια καλή επιλογή για diggin' σε world, Eastern, εγχώρια, Psych Rock και Soul, Jazz δίσκους.
Κάποτε στο Μοναστηράκι, ψηλά στα κάγκελα στους Διόσκουρους, όλοι οι δισκοπώλες με μαγαζιά στην περιοχή πούλαγαν δίσκους υπαίθρια σε κούτες. Πάντα το outdoors diggin' με τράβαγε μανιασμένα. Έχει μυστήριο.
Δίπλα από το Δίπυλο υπάρχει εδώ και χρόνια ένα αγαπημένο diggin' spot. Το βιβλιοπωλείο-δισκάδικο του Νίκου του Αμερικάνου. Εκεί το σπορ γίνεται πολύ ενδιαφέρον με τον Μάκη. Πολλές εκπλήξεις και συχνά καλοί δίσκοι.
Παρακάτω στην στοά της καντίνας (Cantina Social) στην Λεωκορίου, βρίσκεται ο «Ματσούκας», ένα από τα παλιότερα δισκάδικα του κέντρου. Αφορμή για κουβέντα, σωστό Instagram opportunity και diggin' αν τα καταφέρεις να βγάλεις άκρη στους τόνους των δίσκων που φράζουν το μέρος.
Σε όλο αυτό το κομμάτι και την Πλατεία Αβυσσηνίας τις Κυριακές από τα ξημερώματα μέχρι το μεσημέρι γίνεται παζάρι. Πληθώρα δίσκων σχεδόν κάθε Κυριακή και πολύς ο ανταγωνισμός μεταξύ diggers.
Κάτι που συμβαίνει και στον Ελαιώνα, την περιοχή κάτω από τις γραμμές που για 48 ώρες non stop τα Σαββατοκύριακα μπορείς να ντιγκάρεις ασταμάτητα. Πολλά τα παζάρια εκεί, αλλά πολλά και τα στρέμματα που έχεις να διανύσεις. Αν έχεις αντοχή και υπομονή, ίσως να πετύχεις ωραία πράγματα μέσα στον χαμό που επικρατεί.
Αφήνοντας τα spots, πάντα καλή αφορμή για ψάξιμο είναι οι επισκέψεις σε σπίτια. Με έξυπνες κοινωνικές επαφές, ίσως βρεθείς κάποια στιγμή με μια προσωπική συλλογή που αξίζει πολλά χιλιάρικα.
Η αλήθεια είναι ότι πάντα οι δίσκοι αλλάζουν χέρια και ταξιδεύουν σε πολλά μέρη, οπότε οπουδήποτε μπορεί να πετύχεις κάποιον ενδιαφέρων. Και οπουδήποτε το diggin' μπορεί να αποδώσει και να σου ηρεμήσει την ψυχή.
Είναι πολλά τα παραδείγματα που κάποιος παραγωγός ή DJ ανακάλυψε έναν ξεχασμένο δίσκο και τον έφερε ξανά στο προσκήνιο, αυτή είναι και η ομορφιά του diggin', ότι μπορεί κάτι που δεν τον θυμάται ή δεν το άκουσε ποτέ κανείς να το κάνει πετυχημένο και πολύτιμο.
Καλό ψάξιμο.
Άλλα spots για digging στην Αθήνα:
«Vinyl City», Ιπποκράτους 132 (Hip Hop, Rock, Jazz, Classical)
«A Strange Attractor», Βαλτετσίου 31 (Obscure, Kraut, Folk, Free Jazz, Eastern)
«Homcore», Βουλής 38 (Dance, Ambient, Jazz)
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 1.5.2019
