Το πρώτο κομμάτι που ανέβασαν οι MDMA στο YouTube ήταν το «Bane», ένα industrial σκοτεινό τραγούδι με σκληρά ηλεκτρονικά beat και ραπ που σε ξάφνιαζε. Ακολούθησε το «Little Boy», με καταιγιστικές ρίμες πάνω σε τέκνο ρυθμό, ενώ στο πιο πρόσφατο, το «Sectors», το πέμπτο κατά σειρά, ο ήχος τους –old school rap με EDM drops– έχει αποκτήσει ομοιογένεια και είναι πλέον αναγνωρίσιμος. Οι MDMA, ή αλλιώς MIND DISEASE of MIND ANARCHISTS, το μουσικό project του Διονύση και του Άγγελου, δημιουργήθηκαν με αυτόν ακριβώς τον στόχο, να παρουσιάσουν έναν νέο, δικό τους ήχο, «πρωτότυπο και ίσως για μια μερίδα ατόμων δυσκολοχώνευτο» όπως τον χαρακτηρίζουν, με αρκετές επιρροές από διάφορα μουσικά είδη.
«Η βάση μας είναι η industrial», εξηγούν, «δηλαδή το ηχόχρωμα και η αισθητική της μουσικής μας. Από εκεί και πέρα, έχουμε αντικαταστήσει τα επιμελωδήματα με dubstep και EDM drops και η ερμηνεία μας είναι ραπ. Ο λόγος που δώσαμε αυτό το όνομα στο project μας είναι γιατί αφενός επιθυμούμε να μεταδώσουμε τη μουσική μας σε όσο περισσότερο κόσμο μπορούμε και αφετέρου γιατί δεν θέλαμε να ταυτιστούμε με κανένα μουσικό είδος. Θέλαμε να αποφύγουμε να μπει επάνω μας η ταμπέλα hip-hop, metal, industrial, dubstep κ.λπ. Γράφουμε μουσική και όσο περνάει ο καιρός θα προσθέτουμε ολοένα και περισσότερα στοιχεία από διαφορετικά μουσικά είδη, αλλά με τις πρωταρχικές βάσεις που έχουμε θέσει».
Ο Διονύσης γράφει στίχους και συνθέτει μουσική από πολύ μικρός και μέχρι το 2007 ασχολούνταν αποκλειστικά με το χιπ-χοπ. «Από το 2007 ξεκίνησα να ασχολούμαι με την industrial μουσική από όπου και πηγάζουν οι επιρροές μου για το MDMA» λέει. Με αυτό τον ήχο άνοιξε στην Αθήνα συναυλίες πολύ γνωστών καλλιτεχνών, έκανε αρκετές συνεργασίες και το 2011, ως RED-LINE –μαζί με τον Αλέξανδρο Μοσχόπουλο–, κυκλοφόρησε έναν δίσκο σε ισπανική εταιρία. Ακολούθησαν οι Numbers, ένα χιπ-χοπ σχήμα που έφτιαξε με τον Άγγελο με old school ήχο, μέχρι που το 2018 αποφάσισαν να φτιάξουν «ένα project με πολύ πιο έντονο και διαφορετικό ήχο». Έτσι προέκυψαν οι MDMA.
Ο μεγαλύτερος στόχος μας, όμως, είναι απλός και ξεκάθαρος. Να καταφέρουμε να εξαπλώσουμε τη μουσική μας στο εξωτερικό. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν είναι καθόλου εύκολο, αλλά πιστεύουμε ότι δεν είναι ακατόρθωτο.
«Η δικιά μου επαφή με το ραπ ξεκινάει το 2003», λέει ο Άγγελος, «με μια συναυλία στην πρώτη γυμνασίου και στη συνέχεια συμμετείχα σε διάφορα σχολικά events, μάλιστα ένα από τα σχήματα που είχα τότε πήρε και βραβείο. Για πρώτη φορά ηχογράφησα στο στούντιο του Λεκτικού. Λίγο αργότερα συνεργάστηκα με τον Πρύτανη σε ένα συγκρότημα που είχα τότε, το MUFFINS, με πιο ηλεκτρονικούς ήχους. Κυκλοφορήσαμε κάποιους δίσκους, βγάλαμε ένα single από τη SPICY και στη συνέχεια, αφού διαλυθήκαμε, συνέχισα να κάνω χιπ-χοπ αλλά πιο ευκολοάκουστο. Για ένα διάστημα συμμετείχα σε μερικά επεισόδια της σειράς "Πίσω στο σπίτι" του MEGA. Τελικά, κατέληξα να συμμετέχω στο NUMBERS μαζί με τον Διονύση και αισίως να δημιουργήσουμε τους MDMA. Πειραματιστήκαμε πολύ πάνω στην μουσική παραγωγή και τελικά, δημιουργήθηκε αυτό που επιθυμούσαμε και οι δύο. Κάτι ανάλογο δεν υπάρχει ούτε στην Ελλάδα, ούτε και στην παγκόσμια σκηνή. Τον ήχο μας τον ονομάσαμε R.I.D και σημαίνει Rap Industrial Dubstep».
M.D.M.A - BANE (Official Music Video)
«Industrial dubstep ή dubstep rap έχει υπάρξει», συμπληρώνει ο Διονύσης, «αλλά industrial dubstep με dubstep drops και ραπ ερμηνεία δεν έχει υπάρξει ποτέ. Και εκεί έχουμε βασιστεί. Εκεί βασίζεται το R.I.D. Προς το παρόν, ο στίχος μας κυμαίνεται σε battle θεματολογίες και περιεχόμενο. Εν καιρώ, θα δώσουμε ποικίλες θεματολογίες με κομμάτια που θα προβληματίσουν αλλά και θα ξεσηκώσουν τον κόσμο που θα τα ακούσει. Ο στίχος είναι πολύ σημαντικό κεφάλαιο για εμάς. Είναι ο λόγος μας, είναι ο τρόπος να μεταδώσουμε αυτά που σκεφτόμαστε, συνεπώς οφείλουμε πρώτα σε εμάς και έπειτα στους ακροατές μας να γράφουμε έτσι ώστε και εμείς να δείχνουμε ως άνθρωποι τι είμαστε και πώς σκεφτόμαστε, αλλά και να τους κρατάμε το ενδιαφέρον να μας ακούνε».
— Τι σας δίνει κίνητρο για να γράψετε;
Τα βιώματά μας, οι εμπειρίες μας, άσχημες και όμορφες καταστάσεις που έχουμε περάσει, όσα έχουμε ακούσει και έχουμε ζήσει αλλά και οι εξωτερικοί παράγοντες και γενικότερα οποιοδήποτε ερέθισμα μπορούμε να έχουμε από το περιβάλλον μας. Ένα σημαντικό κίνητρο βέβαια για να ξεκινήσουμε να γράφουμε είναι και η δημιουργία μιας μουσικής παραγωγής που μας εκφράζει εξίσου και μας ωθεί σε αυτό.
— Με τι άλλο ασχολείστε;
Άγγελος: Ασχολούμαι με αγροτικές εργασίες και με βιοκαλλιέργειες.
Διονύσης: Με τη μουσική. Τον περισσότερο χρόνο της ημέρας μου τον αφιερώνω στη μουσική. Βρίσκομαι στο στούντιο και δημιουργώ ή ενημερώνομαι πάνω στον συγκεκριμένο τομέα.
— Ποιες είναι οι αντιδράσεις του κόσμου για τα κομμάτια σας;
Έχουμε δεχτεί πολύ θετικές αντιδράσεις από τον κόσμο που γνωρίζει και ακούει το R.I.D. Πρόσφατα έγινε παρουσίαση όλων των κομματιών μας live και ομολογουμένως δεν περιμέναμε τόσο θερμή ανταπόκριση. Ήταν κάτι πραγματικά υπέροχο και θέλουμε να το ξαναζήσουμε σύντομα. Όταν βλέπεις τον κόσμο κάτω από το stage να χαμογελά, να χορεύει ή να κουνάει ρυθμικά το κεφάλι του και να φωνάζει, νομίζω πως το συναίσθημα που νιώθεις είναι κάτι παραπάνω από χαρά.
— Πώς το βλέπετε το ελληνικό ραπ, παλιό και νέο;
Διονύσης: Κάθε μουσική, σε κάθε εποχή, έχει τις εξάρσεις και τις υφέσεις της. Θεωρώ ότι η γνώμη μας δεν έχει σημασία γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετκό χαρακτήρα, έχει διαφορετικές ιδέες, μεγαλώνει διαφορετικά και επομένως έχει και διαφορετικά ακούσματα. Επομένως, διαφορετικά λαμβάνει το καθετί σαν καλόγουστο ή κακόγουστο. Το ίδιο ισχύει και στο ελληνικό ραπ. Ένας ερμηνευτής της ραπ, ανεξάρτητα αν είναι παλιός ή νέος, έχει σίγουρα φανατικούς ακροατές αλλά και εκείνους που δεν αντέχουν να τον ακούνε. Δεν έχει σημασία. Ακούς αυτόν ή αυτούς που σου αρέσουν. Τους υπόλοιπους απλά δεν τους ακούς.
Άγγελος: Το παλιό και νέο ραπ για μένα δεν θα έπρεπε να συγκρίνεται, αν και γίνεται συνεχώς. Είναι θέμα οπτικής. Στην ουσία είναι τι σου αρέσει και τι δεν σου αρέσει. Είναι τόσο απλό και όμως αυτό το θέμα το έχουμε κάνει τόσο σύνθετο. Παλιότερα στο χιπ-χοπ γράφανε περισσότερο τα προβλήματα τους, με τον καιρό αυτό άλλαξε, ήρθε η αμερικάνικη νοοτροπία στην Ελλάδα, οπότε άλλαξε αυτός ο ήχος.
— Γιατί υπάρχει τέτοιος διαχωρισμός παλιού και νέου ήχου;
Άγγελος: Δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, αν αναφερθούμε στην trap. Όπως στην Αμερική ο Snoop Dogg και ο 50 Cent κοροϊδεύουν τους trappers, έτσι και εδώ υπάρχει ο διαχωρισμός του εμπορικού με το underground. Κράζει κάποιος κάποιον άλλο γιατί θέλει λεφτά, κι ο άλλος τον κράζει γιατί είναι ψεύτικος και δεν εννοεί τίποτα από όσα λέει. Η γνώμη μου πάνω σε αυτό είναι ο καθένας να κάνει ό,τι του αρέσει και ό,τι τον εκφράζει. Αν κάποιος θέλει να βγάλει χρήματα από αυτό, ας το κάνει. Αν θέλει να το κάνει μόνο για τη μουσική, ας το κάνει μόνο για τη μουσική.
Διονύσης: Για μένα η ελληνική ραπ σκηνή πάσχει στην ομαδικότητα και στην αλληλοϋποστήριξη. Μεγάλη μερίδα καλλιτεχνών του χώρου δεν σκέφτονται ομαδικά αλλά ατομικιστικά. Θεωρώ πως δεν έχουν μάθει να χαίρονται όταν κάποιος δίπλα τους δημιουργεί κάτι αξιόλογο ή αποκτά μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα από τους ίδιους. Αν αντί για τον εγωισμό υπήρχε η επιθυμία της μοιρασιάς, της ανταλλαγής πληροφοριών και γνώσεων και η ελαχιστοποίηση της κριτικής –με την κακή έννοια– και της υποτίμησης προς τα υπόλοιπα άτομα, η ελληνική ραπ σκηνή θα ήταν πολύ πιο δυνατή και δημιουργική.
M.D.M.A - SECTORS (Feat.BlackList) (Official Music Video)
— Ποια θα ήταν μια ιδανική συνέχεια για τους MDMA;
Να συνεχίσουμε να γράφουμε κομμάτια ακόμα πιο δυνατά και ξεσηκωτικά, να υπάρχει ακόμα πιο μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο και να αγαπηθεί η μουσική μας. Ο μεγαλύτερος στόχος μας, όμως, είναι απλός και ξεκάθαρος. Να καταφέρουμε να εξαπλώσουμε τη μουσική μας στο εξωτερικό. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν είναι καθόλου εύκολο, αλλά πιστεύουμε ότι δεν είναι ακατόρθωτο.
— Πόσο δύσκολο είναι να μπορεί να βιοποριστεί κάποιος από τη μουσική σήμερα;
Άγγελος: Πάρα πολύ, γιατί είτε θα πρέπει να φτάσει στο σημείο να «πατήσει» ό,τι πιστεύει και δεν πιστεύει για να προσπαθήσει να ζήσει από τη μουσική, είτε δεν θα καταφέρει να βιοποριστεί. Βέβαια, αυτό δεν ισχύει για όλους, αλλά υπάρχει σημαντικό ποσοστό ανθρώπων που μόνο έτσι θα κατάφερναν να βιοποριστούν από τη μουσική και το λέω από προσωπική εμπειρία γιατί το προσπαθώ αυτό, εδώ και μια δεκαετία. Πάντα φτάνει κάπου που κάποιος κοροϊδεύει ή κάτι χάνεται. Όμως, όσο το κυνηγάς, κάτι θα έρθει. Με ενοχλεί που κάποιοι καλλιτέχνες ενώ έχουν να δώσουν πολλά σε αυτό που κάνουν δεν φαίνονται, ενώ πετυχαίνουν άνθρωποι που δεν θα έπρεπε να πετύχουν.
Επίσης, με ενοχλεί που οι δισκογραφικές ενώ βλέπουν ότι κάποιος ή κάτι έχει πέραση και αρέσει στον κόσμο φοβούνται να ρισκάρουν να τον αναλάβουν και να τον προωθήσουν. Αντίθετα, προτιμούν να πάρουν κάτι έτοιμο copy paste, αυτό με ενοχλεί απίστευτα. Στην καθημερινότητά μου με ενοχλεί η αχαριστία. Με ενοχλεί να ξέρω ότι έχω δώσει την ψυχή μου σε κάποιους ανθρώπους και να μην έχω πάρει κυριολεκτικά τίποτα. Δεν θα ζήταγα όσα έχω δώσει, αλλά θα ήθελα να δω έστω την προσπάθεια για αυτό. Τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα, δεν μπορεί να το αρνηθεί κανένας αυτό. Βγαίνεις έξω και βλέπεις την κατάθλιψη γύρω σου, μια αρνητικότητα γενικά. Δεν ξέρω αν είναι σωστό ή λάθος, αλλά τα πράγματα δεν πρέπει να τα βλέπουμε έτσι. Δυστυχώς, όμως, το βλέπω στη δουλειά μου, στην καθημερινότητά μου. Οι περισσότεροι άνθρωποι παιδεύονται για το τίποτα, απλά για να βγάλουν την κάθε ημέρα.
— Τι ετοιμάζετε για το επόμενο διάστημα;
Πάρα πολλά, και όχι μόνο R.I.D.
— Τι σας δίνει δύναμη;
Οι γονείς μας, η υγεία μας και η δυνατότητα που έχουμε να συνεχίζουμε να γράφουμε μουσική επιθυμώντας τη μεγαλύτερη ανταπόκριση του κόσμου και ελπίζοντας για το καλύτερο.
M.D.M.A - LITTLE BOY
σχόλια