Μηνάς Χατζησάββας: «Να μπορώ να είμαι ευτυχισμένος μέχρι τέλους»

Μηνάς Χατζησάββας: «Να μπορώ να είμαι ευτυχισμένος μέχρι τέλους» Facebook Twitter
Ο Μηνάς Χατζησάββας έφυγε από τη ζωή ακριβώς πριν από τέσσερα χρόνια, στις 30 Νοεμβρίου του 2015, από εγκεφαλικό. Πρόωρα, απρόσμενα, άδικα, καθώς βρισκόταν σε σταθερή ανοδική πορεία, παίζοντας πάντα σε εξαιρετικές παραστάσεις σημαντικών σκηνοθετών-δημιουργών.
0

«Να μπορώ να είμαι ευτυχισμένος μέχρι τέλους, μέχρι να πεθάνω» έλεγε ο Μηνάς Χατζησάββας κλείνοντας την εκπομπή «Η ζωή είναι αλλού» της ΕΡΤ τον Δεκέμβριο του 2007. Η ζωή και το θέατρο είχαν προσφέρει στον Χατζησάββα απλόχερα και ευτυχία και επιτυχία. Όχι επειδή του χαρίστηκαν αλλά επειδή από πολύ νωρίς έβαλε τον πήχη ψηλά και δεν παρέβη ποτέ τις προσωπικές του αξίες, αντιθέτως τις υπερασπίστηκε και όποτε χρειάστηκε απέρριψε ανθρώπους και καταστάσεις, προτιμώντας να υποχωρήσει σε πράγματα στα οποία έτσι κι αλλιώς δεν έδινε μεγάλη αξία, λ.χ. κάνοντας τηλεόραση για λόγους κυρίως βιοποριστικούς, παρά να συμμετάσχει σε μια ακαδημαϊκίζουσα παράσταση τραγωδίας που δεν τον ικανοποιούσε. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που το ελληνικό θέατρο θα τον θυμάται ως έναν από τους πιο συνεπείς «εργάτες» του και το κοινό ως έναν από τους πιο χαρισματικούς πρωταγωνιστές του.

Ο Μηνάς Χατζησάββας έφυγε από τη ζωή ακριβώς πριν από πέντε χρόνια, στις 30 Νοεμβρίου του 2015, από εγκεφαλικό. Πρόωρα (αν μπορεί να πει κανείς κάτι τέτοιο για τον θάνατο), απρόσμενα, άδικα, καθώς βρισκόταν σε σταθερή ανοδική πορεία, παίζοντας πάντα σε εξαιρετικές παραστάσεις σημαντικών σκηνοθετών-δημιουργών. Γεννημένος στην Αθήνα το 1948, αφού δοκιμάστηκε για έναν χρόνο στη σχολή «Cours Simon» στο Παρίσι, βρέθηκε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από την οποία αποφοίτησε το 1969.

Ο αναπάντεχος θάνατός του, εκτός από τη μεγάλη θλίψη και το πένθος που προκάλεσε στη θεατρική οικογένεια, υπήρξε καταλύτης για τις εξελίξεις στο θέμα των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ πολιτών στην Ελλάδα.

Στην πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση υποδύθηκε τον Πάρη στον «Ρήσο» του Ευριπίδη, παράσταση που ανέβασε το Εθνικό στο Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης. Μετά από ένα σύντομο διάστημα συνεργασίας με γνωστούς θιάσους της εποχής (των Κατερίνας Ανδρεάδη, Αντιγόνης Βαλάκου, Γιάννη Φέρτη - Ξένιας Καλογεροπούλου), το καλοκαίρι του 1970, μαζί μια παρέα νέων συναδέλφων του, συμμετείχε στην ίδρυση του πρωτοποριακού τότε Ελεύθερου Θεάτρου, όπου ανέβασαν την «Όπερα του Ζητιάνου» του Τζον Γκέι σε σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαηλίδη. Ακολούθησαν η «Ιστορία του Αλή Ρέτζο» του Πέτρου Μάρκαρη και οι ιστορικές παραστάσεις «Ο τυχοδιώκτης» του Χουρμούζη και το «Μια ζωή Γκόλφω», σε συλλογική σκηνοθεσία, που αποτέλεσε τομή για το θέατρο της εποχής.

Το 1978 επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο και έμεινε ως το 1983, συμμετέχοντας σε παραστάσεις όπως οι: «Παπαφλέσσας», «Δεν είμαι εγώ», «Ευτυχισμένες Μέρες», «Στον βυθό», «Σίβυλλα», «Μάκβεθ». Μια πενταετής γόνιμη πορεία, κατά την οποία είχε την τύχη να συναντηθεί με σημαντικούς σκηνοθέτες και να αναγνωριστεί ως ο πιο ταλαντούχος ηθοποιός της γενιάς του. Αυτό θα επιβεβαίωνε το αμέσως επόμενο διάστημα η θητεία του ως βασικού στελέχους του Ανοιχτού Θεάτρου του Γιώργου Μιχαηλίδη. Μια εξαιρετική συνεργασία που κράτησε περισσότερο από δέκα χρόνια και έδωσε μερικές από τις πιο μαγικές παραστάσεις της θεατρικής Αθήνας της δεκαετίας του '80.

Μηνάς Χατζησάββας: «Να μπορώ να είμαι ευτυχισμένος μέχρι τέλους» Facebook Twitter
Στη φωτογραφία ο Μηνάς Χατζησάββας και η Άννα Βαγενά, στον χορό της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου το 1968.

Ο Χατζησάββας, ως πρωταγωνιστής, ξεχώρισε για τις αξιομνημόνευτες ερμηνείες του στο κλασικό αλλά και στο σύγχρονο ρεπερτόριο, ως Τζοβάνι στο «Κρίμα που είναι πόρνη», Βενέδικτος στο «Πολύ κακό για το τίποτα», Βερσίνιν στις «Τρεις Αδελφές», Αγαμέμνων στην «Ορέστεια», Θησέας και Όμπερον στο «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας», Αζντάκ στον «Κύκλο με την κιμωλία», αλλά και ως Άμλετ, Πλατόνοφ, Φίγκαρο, Γαλιλαίος, Ιππόλυτος. Οι σπουδαίοι ρόλοι στους οποίους διέπρεψε, έχοντας συχνά συμπρωταγωνίστριά του την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, ήταν πολλοί. Τα επόμενα χρόνια, αναγνωρισμένοι, διάσημοι και ώριμοι πια, θα συνέχιζαν την επιτυχημένη τους πορεία με έργα όπως οι «Σκηνές από έναν γάμο» και το «Εγκλήματα κι εγκλήματα». 

Το διάστημα 2000-2003 συνεργάστηκε με το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Πάτρας στα έργα «Κ.Π. Καβάφης», «Φάουστ», «Αγαμέμνων», «Βυσσινόκηπος» και «Σιρανό ντε Μπερζεράκ», ενώ το 2010 επέστρεψε στο Εθνικό, όπου πρωταγωνίστησε στον «Τίτο Ανδρόνικο» του Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου, και στο «Μαρά/Σαντ» του Βάις, σε σκηνοθεσία Έφης Θεοδώρου. Επίσης, με σκηνοθέτη τον Γιάννη Χουβαρδάπρωταγωνίστησε στην Εμίλια Γκαλότι του Λέσινγκ και στον «Περικλή» του Σαίξπηρ, με τον οποίο ταξίδεψε στο Λονδίνο, στο Globe Theatre.

Η τρομερή αφοσίωσή του στο θέατρο και το ενδιαφέρον του για την εξέλιξή του μέσα από νέες φόρμες τον οδήγησαν σε τολμηρές, πολλές φορές, επιλογές, όπως όταν έπαιξε τον Διόνυσο στις «Βάκχες» σε σκηνοθεσία του Λάνγκχοφ με το ΚΘΒΕ, παράσταση που προκάλεσε σκάνδαλο στην Επίδαυρο, τόσο λόγω του σκηνοθετικού της ύφους όσο και λόγω του ότι εμφανίστηκε γυμνός. Ανάλογης τολμηρότητας ήταν και η «Ζάλη των ζώων πριν τη σφαγή» του Δημητριάδη στο Θέατρο του Νότου/Αμόρε. Έτσι, δεν δίστασε καθόλου να συνεργαστεί με τον Δημήτρη Καραντζά, όταν του ανέθεσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο «Έτσι είναι (αν έτσι νομίζετε)» του Πιραντέλο, με τον Νίκο Μαστοράκη στο «Μεφίστο» των Μνουσκίν/Μαν, με τον Δημήτρη Λιγνάδη στο «Κρίμα που είναι πόρνη» του Φορντ, με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό στον «Ηρακλή μαινόμενο» και τον Γκότσεφ στους «Πέρσες».

Μηνάς Χατζησάββας: «Να μπορώ να είμαι ευτυχισμένος μέχρι τέλους» Facebook Twitter
Με τη Μυρτώ Αλικάκη στην τηλεοπτική σειρά «Αναστασία».

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1969 με την ταινία «Οι όμορφες μέρες». Έκτοτε, μετράει αξιομνημόνευτους ρόλους σε περισσότερες από 30 ταινίες. Ανάμεσα σε αυτές, μερικές από τις πιο σημαντικές, για τις οποίες βραβεύτηκε, είναι τα «Παιδιά του Κρόνου» του Κόρρα (Βραβείο Β' Ανδρικού Ρόλου, 1985), η «Κλειστή στροφή» του Γραμματικού (Βραβείο Α' Ανδρικού Ρόλου, 1991), το «Lilly's Story» (Βραβείο Β' Ανδρικού Ρόλου, 2002) αλλά και το «Ονειρεύομαι τους φίλους μου», οι «Ακροβάτες του κήπου», ο «Όμηρος», το «Τη νύχτα που ο Φερνάντο Πεσσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη», το «Απ' τα κόκαλα βγαλμένα», ο «Άδικος κόσμος», το «J.A.C.E.», η «Miss violence».

Η τελευταία ταινία στην οποία εμφανίστηκε ήταν το «Ένας άλλος κόσμος» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, στην οποία υποδυόταν έναν ρόλο που πρέσβευε όλα όσα μισούσε στη ζωή του, έναν φασίστα με ρατσιστικές ιδέες. Η ταινία έκανε πρεμιέρα όταν εκείνος δεν ήταν πια στη ζωή. Να σημειώσουμε ότι το 1995 τιμήθηκε και με το Βραβείο Σεναρίου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ταινία «Η ζωή ενάμιση χιλιάρικο» της Φωτεινής Σισκοπούλου. Με το γράψιμο, όμως, είχε ιδιαίτερη σχέση, καθώς είχε εκδώσει τρεις συλλογές διηγημάτων με το ψευδώνυμο Πρόδρομος Σαββίδης: το «Σπέρμα», το οποίο θεωρείται από τα πρώτα γκέι διηγήματα, τη «Χαμένη» και το «Δύο σταγόνες βροχή». 

Μηνάς Χατζησάββας: «Να μπορώ να είμαι ευτυχισμένος μέχρι τέλους» Facebook Twitter
Ο Μηνάς Χατζησάββας ως δικαστής Αζντάκ στον «Κύκλο με την κιμωλία» του Ανοιχτού Θεάτρου.

Το ευρύ τηλεοπτικό κοινό τον γνώρισε μέσα από δημοφιλείς σειρές όπως οι «Κλειστοί δρόμοι», η «Ανατομία ενός εγκλήματος», το «Νυχτερινό Δελτίο», η «10η εντολή», το «Δέκατο τρίτο κιβώτιο», η «Αγάπη άργησε μια μέρα» κι άλλες πολλές. Η μεγαλύτερη αναγνώριση ήρθε, πάντως, με το ερωτικό δράμα «Αναστασία» της Μιρέλλας Παπαοικονόμου, που προβλήθηκε τη σεζόν 1993-1994.


Ο αναπάντεχος θάνατός του, εκτός από τη μεγάλη θλίψη και το πένθος που προκάλεσε στη θεατρική οικογένεια, υπήρξε καταλύτης για τις εξελίξεις στο θέμα των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ πολιτών στην Ελλάδα. Ο σύντροφός του, ηθοποιός Κώστας Φαλελάκης, είπε στην κηδεία του: «Μηνούλη μου... Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ακόμη τι έχει συμβεί. Είναι μια γιορτή αποχαιρετισμού σήμερα κι έτσι θέλω να νιώσουμε όλοι. Γνωριστήκαμε με τον Μηνά το 1991 και ερωτευτήκαμε όταν μου διάβασε ένα ποίημα της Κικής Δημουλά. Τον Μηνά δεν θα τον θάψουμε, θα τον θυμόμαστε για πάντα.

»Ήταν απίστευτο, πάντως, αυτό που έζησα στο νοσοκομείο, όταν πήγα για να πάρω τη σορό του και αυτό είναι ένα μήνυμα στον πρωθυπουργό για το Σύμφωνο Συμβίωσης. Ήμουν ο άνθρωπός του τα τελευταία 25 χρόνια και όμως δεν ήταν αυτονόητο ότι μπορούσα να πάρω εγώ τη σορό του. Προσδοκούσε αυτό το γαμημένο Σύμφωνο Συμβίωσης που δεν έρχεται και, αντί για συλλυπητήρια, θα έλεγα ότι υπάρχουν και διαφορετικοί άνθρωποι ‒και στην κοινωνία το λέω‒, που είναι ομοφυλόφιλοι. Δεν το έκρυψε ο Μηνάς ποτέ αυτό. Δεν ντράπηκε ποτέ γι' αυτό. Θέλουμε να ζούμε με αξιοπρέπεια και να πεθαίνουμε με αξιοπρέπεια. Δώστε μας αυτήν τη δυνατότητα επιτέλους». Αυτός ο επικήδειος λείανε την αντιμετώπιση της κοινής γνώμης όταν ψηφίστηκε τελικά στη Βουλή ο νόμος για το Σύμφωνο Συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών.

Μηνάς Χατζησάββας: «Να μπορώ να είμαι ευτυχισμένος μέχρι τέλους» Facebook Twitter
Η τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο ήταν το καλοκαίρι στο έργο «Οι Τυφλοί ή ο ήχος των μικρών πραγμάτων σε μεγάλο σκοτεινό τοπίο» του Μέτερλινκ, στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Από τα πολλά που ειπώθηκαν και γράφτηκαν για το καλλιτεχνικό του ήθος ξεχώρισε το μήνυμα του νεαρού τότε ηθοποιού Χάρη Τζωρτζάκη: «Πέρσι, λοιπόν, κάποιο βράδυ, μετά την παράσταση με είχε καλέσει ο Μηνάς σπίτι του για φαγητό. Ο Κώστας είχε μαγειρέψει, το κρασί έρρεε άφθονο, με λίγα λόγια περνάγαμε όμορφα. Ξαφνικά ο Μηνάς με κοιτάει με μεγάλη σοβαρότητα. Κι όταν σε κοιτάει ο Μηνάς με τα τεράστια αυτά, όλο νόημα, μάτια του, τότε υπάρχει θέμα. "Θέλω να σου πω κάτι εδώ και καιρό, αλλά το αποφεύγω. Ε, λοιπόν, θα σ' το πω κι ας θυμώσεις. Οφείλω να σ' το πω, επειδή σ' αγαπάω" είπε πολύ έντονα και η κατάσταση στο τραπέζι ξαφνικά σοβάρεψε. "Κάνεις κακό στην παράσταση! Σε ενδιαφέρει πώς θα φανείς και αν θα είσαι καλός και την παράσταση την έχεις γραμμένη ("χεσμένη" ήταν η ακριβής λέξη). Σε ενοχλεί, επειδή θεωρείς ότι ο ρόλος σου είναι μικρός και δεν υπηρετείς τον χαρακτήρα αλλά τη φιλοδοξία σου! Ξέρεις πόσα χρόνια έκανα εγώ για να παίξω έναν ρόλο της προκοπής; Πολλά! Αλλά μέχρι να παίξω έναν κωλοπρωταγωνιστικό, που λες κι εσύ, ήμουν χαρούμενος μόνο και μόνο που έπαιζα!"». 

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ