Υρώ Μανέ: «Αν ονομάτιζα την πατρίδα μας, θα την έλεγα Ρένα»

Υρώ Μανέ: «Αν ονομάτιζα την πατρίδα μας, θα την έλεγα Ρένα» Facebook Twitter
Ένας ακόμα μονόλογος, η «Ρένα» του Αύγουστου Κορτώ, γίνεται αφορμή να καταδυθεί στον παράδοξο κόσμο μιας γυναίκας ασυμβίβαστης που σαρκάζει, αυτοσαρκάζεται και δεν το βάζει κάτω ποτέ. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
1

Πολλοί τη θυμούνται ως Φλώρα από τα «Εγκλήματα», κάποιοι ακόμα παλιότερα από το «Δις εξαμαρτείν» και τους «10 Μικρούς Μήτσους». Η Υρώ Μανέ, μαζί με εκλεκτούς συναδέλφους της από εκείνη την ανέμελη εποχή, στα μέσα της δεκαετίας του '90 ξεκινούσε τη θεατρική της περιπέτεια από το θέατρο Αποθήκη με ένα ανατρεπτικό έργο της Μπαλασκό. Συνέχισε για επτά χρόνια εκεί, ακολούθησαν ρόλοι πολλοί και στο ξεκίνημα της κρίσης, πριν από δέκα χρόνια, ένας μονόλογος, ο «Συμβολαιογράφος» του Νίκου Βασιλειάδη, την απογείωσε θεατρικά, επιβεβαιώνοντας τη θεατρική της στόφα και το θεατρικό της ένστικτο. Ένας ακόμα μονόλογος, η «Ρένα» του Αύγουστου Κορτώ, γίνεται αφορμή να καταδυθεί στον παράδοξο κόσμο μιας γυναίκας ασυμβίβαστης που σαρκάζει, αυτοσαρκάζεται και δεν το βάζει κάτω ποτέ. Θα μπορούσε να είναι και η προσωποποίηση της Ελλάδας.

— Ποια είναι η Ρένα;

Η Ρένα είναι ιερόδουλη, περιθώριο, μια γυναίκα ταυτισμένη με τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Είναι συγχρόνως μια γυναίκα δυναμική, τρυφερή, συναρπαστική, ερωτική, μοναχική, αισιόδοξη, πάρα πολύ πονεμένη. Ακόμα και τώρα που τη συναντάνε οι δημοσιογράφοι από το Gay Pride, στην αρχή του έργου, αυτό που τους μεταφέρει είναι ένα μήνυμα χαράς και αισιοδοξίας για τη ζωή.


— Σωστά, αλλά έχω την εντύπωση ότι είναι και λίγο σύμβολο. Το έργο διαπερνάει την ελληνική ιστορία από το '22 μέχρι σήμερα...

Όντως, μαζί της διανύουμε όλα τα ιστορικά γεγονότα της πατρίδας μας, από τη Μικρασιατική Καταστροφή μέχρι τις μέρες μας. Βέβαια, και ρεαλιστικά αν το δούμε όλο αυτό, όλοι οι μεγάλοι άνθρωποι, όταν διηγούνται μια ιστορία, κάποια στιγμή μπορεί να τα μπερδέψουν, δεν είναι σίγουροι πότε έγινε κάτι, έτσι, πολλές φορές, αυθαιρετούν στον λόγο και στη διήγησή τους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Ρένα, έχοντας διανύει τον 20ό αιώνα, είναι υπέργηρη.

Με συγκίνησε βαθιά η ιδιαιτερότητα της Ρένας. Ένιωσα λίγο σαν να επρόκειτο για συμβολισμό, ότι η Ρένα είναι η Ελλάδα. Αν ονομάτιζα την πατρίδα μας, θα την έλεγα Ρένα.


— Όταν διάβασες το βιβλίο, τι ήταν εκείνο που σου κίνησε το ενδιαφέρον;

Με συγκίνησε βαθιά η ιδιαιτερότητα της Ρένας. Ένιωσα λίγο σαν να επρόκειτο για συμβολισμό, ότι η Ρένα είναι η Ελλάδα. Αν ονομάτιζα την πατρίδα μας, θα την έλεγα Ρένα. Αυτό με κινητοποίησε, συν το γεγονός ότι αυτός ο χαρακτήρας ισορροπεί με έναν μαγικό τρόπο μεταξύ χιούμορ και δραματικότητας. Γι' αυτό ήθελα να ταυτιστώ μαζί της και να ζωντανέψω τον μυθιστορηματικό αυτόν ρόλο στη σκηνή.


— Κάνατε μεγάλη περιοδεία το καλοκαίρι με τη «Ρένα». Είναι διαφορετική η αποδοχή στις μικρές πόλεις απ' ό,τι στην Αθήνα;

Νομίζω ότι στα αστικά κέντρα η «Ρένα» αντιμετωπίστηκε πολύ θετικά, πολύ θερμά και απίστευτα δυναμικά. Στα μικρότερα μέρη το κοινό είναι πιο συντηρητικό, πιο συγκρατημένο και, βεβαίως, πιο εκδηλωτικό μέχρι να μπει σε αυτό το παιχνίδι.

Υρώ Μανέ: «Αν ονομάτιζα την πατρίδα μας, θα την έλεγα Ρένα» Facebook Twitter
Έχουμε πραγματικά πολύ καλούς ηθοποιούς που μπορούν να στηρίξουν σειρές. Το θέατρο στην κρίση γνώρισε πολύ μεγάλη άνθηση. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


— Πού διαπίστωνες τη διαφορά;

Κυρίως στα αστεία, γιατί εκεί εκδηλώνεται η ενοχική στάση του κοινού, αλλά και γενικότερα. Το κοινό στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα ήταν πολύ θετικό. Επίσης, στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, τη Χίο, που είναι ένα κοινό εκπαιδευμένο, παρότι αρκετά συντηρητικό. Θυμάμαι, πάντως, καταπληκτικές παραστάσεις και στα Γιάννενα, στην Κρήτη. Σχεδόν παντού υπήρξε θετική αποδοχή.

— Οπότε, η κρίση σε επηρέασε στην επιλογή του έργου;

Με το που το διάβασα το καλοκαίρι του '17 μου ήρθε αμέσως η ιδέα για θεατρική παράσταση. Το ότι διανύαμε περίοδο κρίσης πιθανότατα έπαιξε ρόλο.


— Ο Κορτώ είχε κάποια ανάμειξη στο εγχείρημα;

Καμία, και προς τιμή του δεν ασχολήθηκε, το άφησε να ταξιδέψει με γενναιοδωρία. Ήρθε στην πρεμιέρα και χάρηκε πολύ όταν το είδε στη σκηνή.


— Φαντάζομαι, πάντως, ότι ένας λόγος που αρέσει στο κοινό δεν μπορεί παρά να είναι τα όσα περνάμε, καθώς αποτελεί αναδρομή σε όλες τις ιστορικές στιγμές της χώρας, γίνεται ταύτιση.

Το έργο σταματάει στις κομβικές ιστορικές στιγμές που μας καθόρισαν ως χώρα, ως κοινωνία και ως οικονομία, μέχρι που φτάνουμε στην κρίση. Αυτό που με ενδιέφερε πάρα πολύ, μολονότι, όπως τη συγκροτεί ο Κορτώ, η θέση της Ρένας, δηλαδή από ποια σκοπιά βλέπει τα πράγματα, γίνεται αντιληπτή, ήταν να κάνω έναν χαρακτήρα που να μην τοποθετείται πολιτικά με φανατικό τρόπο ‒ επέμενα πολύ σε αυτό στις συζητήσεις μας με τους συντελεστές. Αυτό που διαποτίζει τις πράξεις της Ρένας και την ιδεολογία της προέρχεται από τον μεγάλο της έρωτα για τον Μάρκο, που έχει την καθαρότητα που έχουν οι αγνοί άνθρωποι όταν ερωτεύονται και πιστεύουν. Ήταν αριστερός και την καθόρισε σε τέτοιον βαθμό ώστε έκανε αυτές τις επιλογές, που τη χαρακτηρίζουν κιόλας.

Υρώ Μανέ: «Αν ονομάτιζα την πατρίδα μας, θα την έλεγα Ρένα» Facebook Twitter
Με το που το διάβασα το καλοκαίρι του '17 μου ήρθε αμέσως η ιδέα για θεατρική παράσταση. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


— Αυτός είναι ο λόγος που κι εγώ την ερμήνευσα περισσότερο ως σύμβολο μιας εποχής ολόκληρης, ως έναν ελεύθερο άνθρωπο.

Ακριβώς, ένα ελεύθερο, ανυπότακτο πνεύμα, με μια άπλα ψυχής. Μια γυναίκα που τοποθετείται απέναντι στις ανθρώπινες αξίες που αφορούν τη δικαιοσύνη, την ισότητα, την ελευθερία. Γι' αυτό, άλλωστε, την παράσταση τη χειροκροτούν όλες οι πολιτικές αποχρώσεις.


— Ξέρω ότι συνέβαλες κι εσύ στη γιγάντωση του εμπορικού θεάτρου, καθώς έπεισες τον τότε τηλεοπτικό παραγωγό Τάσο Παπανδρέου να χρηματοδοτήσει το 1994 το «Ο Αϊ-Βασίλης είναι σκέτη λέρα» στο θέατρο Αποθήκη. Μετά εκείνος έγινε ο μεγαλύτερος θεατρικός παραγωγός της Αθήνας.

Ίσως έχεις δίκιο. Η ιστορία με το Αποθήκη κράτησε 7 χρόνια.

— Ήταν επάνω στην έκρηξη της νέας κωμωδίας που έφερε η ιδιωτική τηλεόραση με τις «Τρεις Χάριτες», το «Δις εξαμαρτείν», τους «Μήτσους» και άλλα που σάρωσαν και καθόρισαν μια εποχή ελαφράδας και ανεμελιάς.

Ακόμα και με αυτή την «ελαφράδα» που σφράγισε εκείνα τα χρόνια της νιότης, μιας ανέμελης Ελλάδας, εγώ, ως κοινωνικά και πολιτικά ευαισθητοποιημένος ηθοποιός, οσμιζόμουν το περιβάλλον. Το «Ο Αϊ-Βασίλης είναι σκέτη λέρα» της Μπαλασκό που έφερα στο Αποθήκη ‒για όσους δεν ξέρουν‒ είχε να κάνει με ένα γραφείο που βοηθούσε απροστάτευτους και αναξιοπαθούντες εν έτει 1994-95 ‒ σήμερα το πρόβλημα αυτό έχει κορυφωθεί. Δέχομαι ότι έχω βάλει κι εγώ ένα λιθαράκι στο εμπορικό θέατρο με απόλυτη σφραγίδα ποιότητος. Στο Αποθήκη συνεχίσαμε με το «Αναμείνατε στο ακουστικό σας», ένα έργο που επίσης μίλαγε για την αποξένωση των ανθρώπων, εν έτει 1997, και μετά ήρθε το «Σεσουάρ για δολοφόνους», που παιζόταν πολλά χρόνια. Τα δύο πρώτα έργα ήταν δικές μου επιλογές, είχαν ένα συγκεκριμένο μήνυμα και μια συγκεκριμένη θέση, γιατί ό,τι κάνουμε έχει πολιτική θέση, δεν είναι έτσι απερίσκεπτα και άσκοπα τοποθετημένο στον χρόνο. Καθώς είχα αφετηρία τη σχολή του Θεάτρου Τέχνης και ήμουν ένα παιδί με πάρα πολλά οράματα και όνειρα, το τελευταίο που ήθελα ήταν να παίξω στην τηλεόραση, να γίνω γνωστή και να με μάθει ο κόσμος. Στην πορεία προέκυψε, όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μου άλλα ονειρευόμουν, άλλα ήθελα να πω στο κοινό. Παράλληλα, λοιπόν, όλα αυτά τα χρόνια έψαχνα, διάβαζα και ζυμώνονταν μέσα μου ιδέες. Έτσι, το 2009, ενώ θα μπορούσα να είμαι στις «μεγάλες πίστες», ήρθε η πρόταση του Γιώργου Καραμίχου για τον «Συμβολαιογράφο» και προτίμησα να παίξω σε ένα θεατράκι 70 θέσεων. Έσκασε η κρίση κι εγώ δεν την είχα αντιληφθεί ακόμα, όπως και οι περισσότεροι. Ήρθε ο «Συμβολαιογράφος» και σφράγισε αυτό που τόσα χρόνια υπήρχε στην ψυχή μου, υπογραμμίζοντας τον λόγο για τον οποίο ονειρεύτηκα να γίνω ηθοποιός: ότι μπορεί κανείς να κάνει καλλιτεχνική επιτυχία και συγχρόνως να κερδίσει το μεγάλο κοινό.

Υρώ Μανέ: «Αν ονομάτιζα την πατρίδα μας, θα την έλεγα Ρένα» Facebook Twitter
Η Υρώ Μανέ στον «Συμβολαιογράφο».


— Βοήθησε, πάντως, και η αναγνωρισιμότητα λόγω τηλεόρασης.

Το ένα βοηθούσε το άλλο, σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Δεν την απαξιώνω την τηλεόραση όταν κάνει ωραίες παραγωγές, ίσα-ίσα μου αρέσει πάρα πολύ. Βοηθάει τον κόσμο να έχει κάτι να δει. Κι επειδή πήξαμε τα προηγούμενα χρόνια στα τούρκικα, είναι ωραίο που πήρε πάλι μπρος η μηχανή...


— Τα τούρκικα, όμως, ήταν ιδιαίτερα καλογυρισμένα.

Συμφωνώ και λέω το εξής: επιτέλους, μπήκαμε σε μια διαδικασία κι εμείς να συναγωνιστούμε αυτή την ποιοτική τους πλευρά. Μας έφερναν σειρές τύπου σαπουνόπερας, αλλά ποιοτικές, όσον αφορά την παραγωγή τους. Άρα, κάτι έπρεπε να μάθουμε κι εμείς και νομίζω ότι καταφέραμε να δούμε ότι είμαστε ικανοί. Τώρα που αχνοφέγγει ένα φωτάκι στην άκρη του τούνελ, ξεκίνησε η παραγωγή και άρχισε η μυθοπλασία να παίρνει τα πάνω της. Έχουμε πραγματικά πολύ καλούς ηθοποιούς που μπορούν να στηρίξουν σειρές. Το θέατρο στην κρίση γνώρισε πολύ μεγάλη άνθηση. Ήμουν πρόεδρος του ΣΕΗ και έβλεπα ομάδες και παιδιά να συσπειρώνονται για να εκφραστούν, συνήθως χωρίς οικονομικά οφέλη, γιατί υπήρχε η ανάγκη να αρθρώσουν έναν λόγο μέσα σε όλη αυτήν τη μαυρίλα που ζούσαμε.


— Η τηλεοπτική κωμωδία των Ρέππα-Παπαθανασίου, του Ρήγα, του Λευτέρη Παπαπέτρου, του Λαζόπουλου, όλη αυτή η φουρνιά συγγραφέων και ηθοποιών ξεπήδησε από τα τραύματα μιας ολόκληρης γενιάς, μιας Ελλάδας υπερσυντηρητικής και υποκριτικής, και, χάρη στο έμφυτο ταλέντο τους στον αυτοσαρκασμό, σατίρισαν ιδιοφυώς την εξέλιξη αυτού του τόπου.

Όταν κάναμε τα «Εγκλήματα», λέγαμε ότι, όπως τώρα βλέπουμε τις παλιές ελληνικές ταινίες, απενοχοποιημένα, ενώ πριν τις σνομπάραμε, έτσι ακριβώς θα έρθει μια στιγμή που αυτές οι σειρές θα περάσουν στην ιστορία, όπως οι ελληνικές ταινίες. Και επαληθευτήκαμε.


— Μην ξεχνάμε ότι οι περισσότεροι που συμμετείχατε ήσασταν ηθοποιοί του Τέχνης και του Εθνικού και γενικότερα ταλαντούχοι άνθρωποι.

Μ' αρέσει έτσι όπως το λες. Όλοι αυτοί οι συγγραφείς και ηθοποιοί λειτούργησαν εντελώς απενοχοποιημένα και με μια διάθεση αυτοσαρκασμού και σχολιασμού. Είπαν αυτά που ήθελαν να πουν για να τα ακούσει ένας ολόκληρος λαός. Δεν είναι τυχαίο ότι και τους «10 μικρούς Μήτσους» και το «Δις εξαμαρτείν» και τα «Εγκλήματα» τα έβλεπε πάρα πολύς κόσμος, είχαν τεράστια θεαματικότητα. Έθεσαν μεγάλα θέματα και έθιξαν ταμπού. Να προσθέσουμε και τους «Απαράδεκτους» και άλλα που ακολούθησαν. Μια ολόκληρη εποχή που κατέγραψε ένα καινούργιο ρεύμα που ερχόταν. Έκαναν τους ανθρώπους να ανοίξουν το βλέμμα τους και την ακοή τους προς κάτι άλλο, να αποδεχτούν την ετερότητα, τη διαφορετικότητα, με έναν τρόπο εύστοχο, χιουμοριστικό, υπονομευτικό και καθόλου προσβλητικό ή χλευαστικό. Αυτό ο κόσμος το αγάπησε και το αποδέχτηκε. Έχει περάσει στο συλλογικό υποσυνείδητο και το διαπιστώνω ακόμα από τον τρόπο που με αντιμετωπίζουν οι θεατές και απ' όλα όσα θυμούνται από τις αγαπημένες τους σειρές.

Υρώ Μανέ: «Αν ονομάτιζα την πατρίδα μας, θα την έλεγα Ρένα» Facebook Twitter
Όπως ένας άνθρωπος συμφιλιώνεται με την απώλεια ενός προσφιλούς και πολύ αγαπημένου ανθρώπου και περνώντας ο καιρός συνηθίζει, έτσι πιστεύω ότι γίνεται και στην πατρίδα μας, συνηθίζουμε. Ακόμα και το κακό ο άνθρωπος έχει μάθει να το συνηθίζει, να το εξωραΐζει και να το ξορκίζει με τον δικό του τρόπο. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

— Μήπως σήμερα η κωμωδία δεν μπορεί να το πετύχει αυτό γιατί ζούμε ακόμα τα προβλήματα της κρίσης;

Πρέπει να εφεύρουμε καινούργιους κώδικες για την κωμωδία. Χρειάζεται να ωριμάσουν οι συνθήκες και ο περίγυρος, η πολιτική και κοινωνική συνθήκη, για να γεννηθεί κάτι, όπως συνέβη και τότε, μ' εμάς. Αν δεις τι υπήρχε πριν, ποιοι ήταν στην εξουσία και ποιοι μας κυβερνούσαν, θα καταλάβεις ότι υπήρχε πολύ υλικό για σάτιρα. Τώρα, με τα social media είναι αλλιώς, ο καθένας γίνεται youtuber και σατιρίζει.


— Οι Έλληνες έμαθαν από την κρίση;

Όπως ένας άνθρωπος συμφιλιώνεται με την απώλεια ενός προσφιλούς και πολύ αγαπημένου ανθρώπου και περνώντας ο καιρός συνηθίζει, έτσι πιστεύω ότι γίνεται και στην πατρίδα μας, συνηθίζουμε. Ακόμα και το κακό ο άνθρωπος έχει μάθει να το συνηθίζει, να το εξωραΐζει και να το ξορκίζει με τον δικό του τρόπο. Αυτό νομίζω ότι βιώνουμε. Δεν γίνεται αλλιώς, είναι στην ανθρώπινη φύση. Δεν γίνεται να μη συνεχίζεις τη μέρα σου και να μην ανατέλλει ένας όμορφος ήλιος. Νομίζω, άλλωστε, ότι είμαστε ένας πραγματικά αισιόδοξος λαός, προσανατολισμένος στο φως, δεν μας πάει το σκοτάδι. Όσον αφορά την κρίση, όσοι ήθελαν να μάθουν, έμαθαν. Για μεγάλη μερίδα του κόσμου, θα το δείξει η Ιστορία.


— Για να κλείσουμε από κει που ξεκινήσαμε: η Ρένα είναι γυναίκα ή άντρας;

Αυτή την ερώτηση μου την κάνουν πρώτη φορά! Θα σου πω: εν αρχή είναι ο λόγος. Και ο λόγος ξεκινάει από αυτόν που συνέλαβε την ιδέα. Μόνο αυτός ξέρει.

Υρώ Μανέ: «Αν ονομάτιζα την πατρίδα μας, θα την έλεγα Ρένα» Facebook Twitter
Όσον αφορά την κρίση, όσοι ήθελαν να μάθουν, έμαθαν. Για μεγάλη μερίδα του κόσμου, θα το δείξει η Ιστορία. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

Credits

Μακιγιάζ: Ευάγγελος Κοντομούς

Κοσμήματα: Κατερίνα Καμίση

Ευχαριστούμε θερμά την Τατιάνα για την παραχώρηση του χώρου όπου έγινε η φωτογράφιση.

Info

Ρένα

του Αύγουστου Κορτώ

Σκηνοθεσία: Νικαίτη Κοντούρη

Παίζουν: Υρώ Μανέ, Άγης Εμμανουήλ, Κωνσταντίνος Φάμης, Μιχάλης Αβρατόγλου

Μαζί τους στη σκηνή οι μουσικοί: Παναγιώτης Τσεβάς, Κώστας Νικολόπουλος

 

Θέατρο Ακροπόλ (Ιπποκράτους 9)

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

 

Θέατρο
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

1 σχόλια
γιατί ό,τι κάνουμε έχει πολιτική θέση, δεν είναι έτσι απερίσκεπτα και άσκοπα τοποθετημένο στον χρόνο Πηγή: www.lifo.grΠολύ σωστό!Κάτι που πολύ συχνά ξεχνάμε. Κι όπως έλεγε και το παλιότερο σύνθημα, "το προσωπικό είναι και πολιτικό"