Η Θεία Κωμωδία - χωρίς μια λέξη του Δάντη

Η Θεία Κωμωδία - χωρίς μια λέξη του Δάντη Facebook Twitter
0

Λεπτός, με μεγάλα γυαλιά και ανεπιτήδευτο ύφος, δεν τον κάνεις σαράντα - κι ας πλησιάζει τα 50. Ούτε δίνει την εντύπωση ότι πρόκειται για το σημαντικότερο σκηνοθέτη που έχει να επιδείξει αυτήν τη στιγμή το ιταλικό θέατρο. Απλός και φιλικός, ο Ρομέο Καστελούτσι σε κάνει να ξεχνάς ότι από το 1981, όταν ίδρυσε τη Societas Raffaello Sanzio στην Τσεζένα, κοντά στην Μπολόνια, δεν σταμάτησε να ταράζει τις ισορροπίες του ιταλικού και του ευρωπαϊκού θεάτρου. Κι όμως, με τολμηρό, καινοτόμο, εικονοκλαστικό τρόπο, αρνήθηκε την υπεροχή του λόγου στο θέατρο και, επενεξετάζοντας τη λειτουργία της αναπαράστασης, επένδυσε στις δυνατότητες των νέων τεχνολογιών, στο οπτικό και ηχητικό μέρος των παραστάσεών του, αναζητώντας μία σκηνική δραματουργία που να μην ψεύδεται όταν παρουσιάζει την «πραγματικότητα».

Στο καθαρτήριο της γλώσσας

Πριν από λίγες μέρες ο Ρομέο Καστελούτσι ήρθε στην Αθήνα για να δει ποιους χώρους μπορεί να χρησιμοποιήσει για τη Θεία Κωμωδία του, μια παράσταση σε τρία μέρη, που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών στις αρχές Ιουνίου. Επί τη ευκαιρία, συνάντησε λίγους δημοσιογράφους παρουσία του Γιώργου Λούκου, που ανέλαβε ρόλο μεταφραστή από τα ιταλικά. Στην αρχή αναφέρθηκε στη δομή της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, την οποία έχει μελετήσει με προσοχή, προσθέτοντας ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο ωραίο και τρομακτικό από την Ορέστεια(τη σκηνοθέτησε χρόνια πριν), ένα αριστούργημα της ανθρωπότητας που ήδη φτάνει την τέχνη της Δύσης στο αποκορύφωμά της. Αλλά το θέμα μας, εν προκείμενω, είναι η Θεία Κωμωδία, το τρίπτυχο πάνω στη σπουδαία ποιητική σύνθεση του Δάντη, που πρωτοπαρουσίασε στο περσινό Φεστιβάλ της Αβινιόν. «Με τη Θεία Κωμωδία γεννήθηκε η γλώσσα που μιλώ» είπε και συμπλήρωσε ότι πρόκειται για το πρώτο έργο τέχνης που εξελίσσεται αποκλειστικά σ' ένα χώρο φαντασίας. Εξού και δικαιώνεται η επιλογή του για μια παράσταση φαντασίας πάνω στις λέξεις «κόλαση», «καθαρτήριο», «παράδεισο», έννοιες που με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικές στιγμές της ζωής μας όλοι, λέει, έχουμε νιώσει τι σημαίνουν.

Αλλά μπορεί να μεταφερθεί η Θεία Κωμωδία στη σκηνή του θεάτρου; Η ποίηση του Δάντη δεν αναπαρίσταται, λέει ο Καστελούτσι. Την «απορρόφησε», έκλεισε το βιβλίο και αποφάσισε να μπει ο ίδιος στη θέση του Δάντη και να μεταγράψει τις λέξεις σ' ένα σύνολο εικόνων, κινήσεων, ήχων, μουσικής, φωτισμών. Σκέφτηκε το χρονικό του ποιητή από την Κόλαση στον Παράδεισο σαν μία διαδρομή από το σκοτάδι της Κόλασης στο απόλυτο φως του Παραδείσου, εννοώντας το δεύτερο και πάλι σαν σκοτάδι, σαν μια συνθήκη απροσπέλαστη στον ανθρώπινο νου, αφού Φως=Θεός. Γι' αυτό και ο Παράδεισόςτου δεν είναι παράσταση, αλλά μία εγκατάσταση ολιγόλεπτης, απόλυτης φωτοχυσίας, που σε τυφλώνει.

Η νεκροψία της μπουρζουαζίας

Δεν αποκάλυψε γιατί τοποθέτησε το Καθαρτήριοστον εσωτερικό, ιδιωτικό βίο μιας μεγαλοαστικής οικογένειας. Είπε μόνο ότι μοιάζει με «κινηματογραφική» παράσταση, γιατί έχει γραφεί κινηματογραφικά από τον Δάντη, σαν να είχε με κάποιο τρόπο «συλλάβει» την κινούμενη εικόνα ήδη στο Μεσαίωνα. ΤοΚαθαρτήριο και ο Παράδεισος είναι πιο σκληρά μέρη, «η Κόλαση είναι πιο ανθρώπινη, τουλάχιστον στην αρχή της, γιατί η νοσταλγία και η πείνα της ζωής είναι διάχυτη» λέει ο ευφυής δημιουργός. Μια σύνθεση εικόνων, συχνά σοκαριστικής ομορφιάς, θα αποδώσουν τη μοναχική καταβύθιση του ποιητή στα ανθρώπινα πάθη. Κι όλο αυτό μέσα σ' ένα ηχητικό τοπίο που αναπαράγει τους ήχους της νεκροψίας του ανθρώπινου σώματος αλλά και μια «μουσική, πολύ μελαγχολική, που δεν έχει τίποτε το φρικτό και που καθιστά το θάνατο κάτι σαν πανόραμα του ανθρώπινου τοπίου». Σύντομα, κλείνοντας τ' αυτιά σε άκαιρα σχόλια τύπου «είναι εικαστικός περισσότερο, παρά σκηνοθέτης του θεάτρου», ο Καστελούτσι θα μας δείξει πώς μπορείς να κάνεις τηΘεία Κωμωδία του Δάντη χωρίς μια λέξη από τον Δάντη - ένα θέατρο αφοπλιστικό, που σου κόβει την ανάσα και ακυρώνει βεβαιότητες και συμβατικές προσδοκίες.

1,2,3: Τα λόγια του:
Τρεις διαπιστώσεις του Καστελούτσι γι' αυτό που είναι το θέατρό του.

«Oι Έλληνες χρησιμοποιούν μια όμορφη λέξη, την “απορία”… Η βία είναι ένα μεγάλο, έντονο θέμα, που ανήκει στο θέατρο. Είναι ένα εργαστήριο, το μόνο πιθανό μέρος για τη βία».

«Η απόδοση της απόλυτης ποίησης είναι κατώτερη της ανάγνωσής της. Η Θεία Κωμωδία δεν είναι ένα υλικό θεατρικό. Σε καταβροχθίζει».

«Το θέατρό μου βασίζεται στην πιο δυνατή από όλες τις πιθανές σχέσεις μεταξύ του κειμένου και των λέξεών του. Είναι μια σχέση πάλης και ανταγωνισμού. Αν το κείμενο παραμένει ένα σημαντικό λογοτεχνικό προϊόν, τότε το θέατρο δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια απεικόνιση του κειμένου ή, στην καλύτερη περίπτωση, μια αποκειμενοποίησή του».

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ

Όπερα / Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις δύο εμβληματικές όπερες του Γκλουκ, ο σημαντικός Ρώσος σκηνοθέτης εξηγεί τις σύγχρονες παραμέτρους της θυσίας της αρχαίας τραγικής ηρωίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Στο Σώμα της

Θέατρο / Ένα έργο στο Εθνικό Θέατρο για την περίοδο, την εμμηνόπαυση, την κλειτορίδα και τον γυναικείο αυνανισμό

Μαζί με άλλες 22 γυναίκες, η Ελένη Ευθυμίου, η Σοφία Ευτυχιάδου και η Νεφέλη Μαϊστράλη ανεβάζουν ένα έργο για ζητήματα που θεωρητικά μπορούν να συζητηθούν ανοιχτά, αλλά στην πραγματικότητα όχι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Θέατρο / Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Παρά τις προσπάθειές του να το αποφύγει, μια σειρά από συμπτώσεις τον οδήγησε στο θέατρο. Οι «Απαράδεκτοι» δεν συνεχίστηκαν λόγω δικής του απόφασης, το «Στην υγειά μας, ρε παιδιά» σταμάτησε όταν κουράστηκε ψυχολογικά. Ο δημοφιλής κωμικός ηθοποιός είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Οι θρυλικοί Trocks στην Αθήνα για την επέτειο των 50 χρόνων της ομάδας τους

Χορός / Trocks: Η θρυλική και διαφορετική ομάδα μπαλέτου έρχεται στην Αθήνα

Άντρες χορευτές ντυμένοι με τουτού και πουέντ ερμηνεύουν μεγάλα κλασικά αλλά και μοντέρνα μπαλέτα, παρωδώντας τις πολύπλοκες χορογραφίες και τις παραξενιές των μπαλαρίνων της παλιάς, αλλά και της νέας, εποχής.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ