Έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα φαίνεται να εκτιμούμε εκ νέου αυτά που έως τώρα θεωρούσαμε δεδομένα. Ίσως τώρα που περνάμε περισσότερο χρόνο μέσα στα σπίτια μας είναι μια καλή ευκαιρία να μάθουμε περισσότερα για τα αντικείμενα που χρησιμοποιούμε καθημερινά, την ιστορία των οποίων ενδεχομένως αγνοούμε.
Το νέο βιβλίο της ιστορικού του ντιζάιν Amy Azzarito, «The Elements of a Home» («Τα στοιχεία ενός σπιτιού») που κυκλοφόρησε πρόσφατα περιέχει ένα σωρό συναρπαστικές ιστορίες όλων των ειδών οικιακής χρήσης: μπανιέρες, παπλώματα, τζάκια, μαξιλάρια, κουτάλια και ένα σωρό άλλα.
Η Azzarito έγραφε για την ιστορία των αντικειμένων στο δημοφιλές blog Sponge Design. «Αυτό που με ενδιέφερε πάντα ήταν να κοιτάω προσεκτικά ένα αντικείμενο και να προσπαθώ να καταλάβω τι μας λέει για την κοινωνία και τον πολιτισμό». Η Azzarito, που έχει κάνει και μεταπτυχιακό πάνω στη βιβλιοθηκονομία, χρησιμοποίησε και αυτή της τη δεξιότητα μελετώντας πάνω 500 βιβλία για την έρευνά της.
«Αυτό που με ενδιέφερε πάντα ήταν να κοιτάω προσεκτικά ένα αντικείμενο και να προσπαθώ να καταλάβω τι μας λέει για την κοινωνία και τον πολιτισμό».
Η Azzarito μιλάει εδώ για την ιστορία τεσσάρων από τα πιο αγαπημένα της οικιακά αντικείμενα:
Το πιρούνι
«Το πιρούνι ήταν σίγουρα ένα από τα αγαπημένα κατά την έρευνά μου» λέει η Azzarito. «Αυτό το αντικείμενο που χρησιμοποιούμε καθημερινά στη ζωή μας κάποτε θεωρήθηκε ανήθικο και ανθυγιεινό». Μάλλον δεν βοήθησε το γεγονός ότι το πρώιμο διχαλωτό ή τριχαλωτό πιρούνι έμοιαζε με τρίαινα διαβόλου.
Παρόλο που τα πρώτα πιρούνια χρησιμοποιήθηκαν στα μέσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, μεταξύ 330 και 1453, δεν ήταν κοινωνικά αποδεκτά από τον υπόλοιπο κόσμο μέχρι που ήρθαν στην μόδα τα αποξηραμένα φρούτα που έσταζαν τους χυμούς τους στην Ιταλία της Αναγέννησης. Ήταν αδύνατο να τα φάει κανείς χωρίς να λερώσει τα χέρια και τα μανίκια του εκτός κι αν χρησιμοποιούσε ένα πιρούνι. Έτσι λοιπόν τα πιρούνια τα πιρούνια ξεκίνησαν να χρησιμοποιούνται ευρέως.
Το ρολόι
Όταν τα ξυπνητήρια δεν ήταν ακόμα ευρέως διαδεδομένα όπως είναι σήμερα, οι εργάτες των εργοστασίων πλήρωναν έναν άνθρωπο που η δουλειά του ήταν να τους χτυπά τα παράθυρα το πρωί για να ξυπνήσουν και να πάνε στη δουλειά.
Η ιστορία των ρολογιών βέβαια ξεκινά πολύ παλαιότερα, με τα αρχαία ηλιοστάσια, ενώ στη συνέχεια ακολουθεί το πρώτο μηχανικό ρολόι το έτος 723. Αργότερα, τον 14ο αιώνα, κάθε πόλη είχε ένα μεγάλο δημόσιο ρολόι που χτυπούσε σε τακτά χρονικά διαστήματα ώστε να μπορούν οι πολίτες να κρατούν το χρονοδιάγραμμα τους.
Όταν τα ρολόγια τελικά έγιναν ένα αντικείμενο που ο καθένας μπορούσε να αποκτήσει, ο Ναπολέων εξασφάλισε ότι είχε 36 ρολόγια στο κάστρο του, αν και είναι να αναρωτιέται κανείς αν τελικά ήταν αρκετά για τα 1.500 δωμάτια του.
Το μπάνιο
Μετά την άσκηση, οι άνδρες στην αρχαία Ελλάδα θα στέκονταν κάτω από το κρύο νερό που έριχναν υπηρέτες. Πίστευαν έντονα ότι ένα κρύο ντους ήταν ανώτερο από ένα χαλαρωτικό, ζεστό μπάνιο.
«Όσο περισσότερα αλλάζουν τα πράγματα, τόσο περισσότερο παραμένουν τα ίδια» λέει ο Azzarito, σημειώνοντας ότι τα κρύα ντους είναι πίσω στη μόδα, αφού πολλοί υποστηρίζουν ότι βοηθούν όχι μόνο στον καλύτερο ύπνο αλλά και στην παραγωγικότητα.
Από το 1500 έως το 1700, η δημοτικότητα του ντους ή του μπάνιου μειώθηκε επειδή γιατροί της εποχής πίστευαν ότι «το νερό ανοίγει τους πόρους και επιτρέπει στην ασθένεια να εισέλθει στο σώμα». Έπρεπε να περιμένουμε την έλευση του Διαφωτισμού, κατά την οποία η αντίληψη του τακτικού μπάνιου επέστρεψε πίσω στην καθημερινή ζωή.
Οι άνθρωποι άρχισαν να φτιάχνουν και πάλι λουτρά σε μεγαλύτερη κλίμακα κατά τη βικτοριανή εποχή, τότε που ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός θαυμάζονταν εκ νέου. Μόλις δημιουργήθηκε και ένα σύστημα ύδρευσης το οποίο μπορούσε να διασυνδέσει όλα τα μεταβυζαντινά σπίτια στη δεκαετία του 1950, τα υδραυλικά ανακατασκευάστηκαν παρέχοντας και ζεστό νερό.
Ο καναπές
Μπορείτε να ευχαριστήσετε τον Λουδοβίκο το 15ο για τον άνετο καναπέ στον οποίο κάθεστε, καθώς παρακολουθείτε Netflix στην τηλεόραση για τις επόμενες εβδομάδες.
Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, οι βασιλιάδες, οι βασίλισσες και οι αυλικοί τους ταξίδευαν με τα έπιπλά τους από κάστρο σε κάστρο. Το να μπορούν να μεταφερθούν αυτά αντικείμενα ήταν πολύ σημαντικό. Ο δεκάχρονος Λουδοβίκος έπρεπε να εγκαταλείψει το Παρίσι στο Saint-Germain-en-Laye χωρίς τα έπιπλά του, λόγω εμφύλιου πολέμου το 1648, πράγμα που σήμαινε ότι όταν οι αυλικοί τον επισκέπτονταν εκεί, δεν είχαν πουθενά να καθίσουν. «Ένιωθε ταπεινωμένος που δεν μπορούσε να προσφέρει φιλοξενία» λέει η Azzarito. Έτσι, πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του δημιουργώντας τις περίφημες Βερσαλλίες με άνετα έπιπλα.
Πηγή: The Washington Post
σχόλια