Σαουμπινε, Οθέλλος
Ο νεωτεριστής, διεισδυτικός κι ευφάνταστος καλλιτεχνικός διευθυντής και σκηνοθέτης της βερολινέζικης Σάουμπινε, Τόμας Οστερμάιερ, κάνει στην Επίδαυρο παγκόσμια πρεμιέρα της δικής του εκδοχής του Οθέλλου του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Εισάγει για πρώτη φορά στην ορχήστρα τη χρήση βίντεο, με το οποίο το σύγχρονο κοινό του αρχαίου θεάτρου θα βλέπει πια τους ηθοποιούς σε γκρο πλαν. Η διάσημη τραγωδία της ζήλιας, του ρατσισμού, της αγωνίας της εξουσίας και της φαυλότητας θα διαδραματιστεί γύρω από μια πισίνα πετρελαίου. Για τον ίδιο τον Οστερμάιερ, βέβαια, και την ψυχαναλυτική του προσέγγιση, ο Οθέλλος είναι μάλλον ένα έργο για τη διεκδίκηση του έρωτα και την αποδοχή και λιγότερο για τη ζήλεια. Ένα έργο για το κακό και την ηδονή της καταστροφής, για την ανασφάλεια της ταξικής θέσης που βρίσκεται ο Μαυριτανός αξιωματικός και για την μειονεκτικότητα του χρώματός του απέναντι στη γυναίκα που λατρεύει. Για την ώρα, δεν ξέρουμε ούτε το χρώμα του πρωταγωνιστή, ούτε σε τι βαθμό οι εκπλήξεις της πρωτοποριακής αυτής παράστασης θα υπηρετήσουν πιστά το σαιξπηρικό κείμενο, στη μορφή που το ξέρουμε.
Θέατρο Τέχνης: Πλούτος - Πενίας Θρίαμβος
Όταν πριν δέκα χρόνια ο Διαγόρας Χρονόπουλος σκηνοθετούσε το ίδιο έργο για το ΚΘΒΕ, η Ελλάδα ζούσε στην παραζάλη της κίβδηλης ευμάρειας του χρηματιστηρίου. Τώρα, στον αντίποδα εκείνης της εποχής, με την οικονομική κρίση να κυριαρχεί, κρατάει την ίδια σκηνοθετική γραμμή, αλλά σαρκάζοντας τη νέα πραγματικότητα, δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα στην Πενία. Έτσι κι αλλιώς, στην αριστοφανική αυτή κωμωδία ο Πλούτος είναι ένας ημίθεος που τον τύφλωσε ο Δίας για να ευνοεί μόνο τους αετονύχηδες και τους απατεώνες. Ο εργατικός και φτωχός, πλην τίμιος, Χρεμύλος παίρνει χρησμό από τους Δελφούς να περιθάλψει τον τυφλό θεό και να τον γιατρέψει. Ο Πλούτος στο τέλος γίνεται καλά, αποκαθιστά τους καλούς και καταδικάζει τους κακούς στη φτώχια. Το διαχρονικό αυτό έργο με το οποίο κλείνει φέτος το Φεστιβάλ Επιδαύρου μάς υπενθυμίζει παμπάλαια ελληνικά ελαττώματα και προαιώνιες ανθρώπινες αδυναμίες. Η μετάφραση είναι του ποιητή Γιάννη Βαρβέρη, τα σκηνικά κοστούμια του Πάρι Μέξη, οι χορογραφίες της Σοφίας Σπυράτου και παίζουν οι: Κάτια Γέρου, Δημήτρης Λιγνάδης, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Μάνια Παπαδημητρίου, Κωστής Καπελώνης, Κώστας Βελέντζας και άλλοι εξαίρετοι ηθοποιοί του Θεάτρου Τέχνης.
Εθνικό Θέατρο: Ευριπίδη, Ορέστης
Φορέας μιας μεγάλης ύβρης, της μητροκτονίας, αλλά και της μεγάλης κατάρας του οίκου των Ατρειδών, ο Ορέστης προσπαθεί να ξεφύγει απεγνωσμένα από τις Ερινύες, τη μοίρα και την καταδίκη του σε θάνατο. Στο πλευρό του η ηθική συν-αυτουργός Ηλέκτρα. Απελπισμένος ζητάει τη βοήθεια του Μενελάου, της Ελένης και του πατέρα της και παππού του Τυνδάρεω. Του την αρνούνται κι έτσι τα δύο αδέλφια καταστρώνουν σχέδιο να εκδικηθούν με τον θάνατο της Ελένης. Σύμμαχός τους σ' αυτό το νέο έγκλημα ο πιστός φίλος Πυλάδης. Έτσι ξαναμπαίνουν σ' έναν φαύλο κύκλο βίας, μίσους, αίματος. Το συμβατικό αίσιο τέλος δίνει ο Απόλλωνας ως από μηχανής θεός. Γραμμένο από τον Ευριπίδη το 408 π.Χ., λίγο πριν το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου και έναν χρόνο πριν αφήσει ο ποιητής την Αθήνα για τη Μακεδονία, καταγγέλλει μια δημοκρατία διαλυμένη και παρηκμασμένη σε όλα τα επίπεδα. Έτσι, καθόλου τυχαία, οι ήρωές του εδώ κουβαλούν έναν αρχαίο μύθο που έχει οριστικά κλείσει τον κύκλο του, τόσο ιστορικά όσο και φαντασιακά. Ο σκηνοθέτης Γιάννης Χουβαρδάς παραθέτει από τη μια μεριά τα μυθικά πρόσωπα κι από την άλλη τον χορό -νέα παιδιά, αγόρια κορίτσια- σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ένας νεωτερισμός που ενδυματολογικά και υποκριτικά παραπέμπει στο σήμερα, δίνοντας στην παράσταση πολιτική διάσταση. Μια νέα γενιά που αναρωτιέται για τη σημασία των πράξεων ενός κόσμου κι ενός συστήματος αξιών που καταρρέει.
Σε μετάφραση Στρατή Πασχάλη και με πρωταγωνιστές τους Νίκο Κουρή, Στεφανία Γουλιώτη, Τάνια Τρύπη, Ακύλλα Καραζήση, Χρήστο Στέργιογλου, Κώστα Βασαρδάνη, Μανώλη Μαυροματάκη, Γεωργιάννα Νταλάρα, Νίκο Καραθάνο και Γιώργο Γλάστρα.
σχόλια