Άλλο ένα Φεστιβάλ Δράμας πέρασε από πάνω μας, αφήνοντάς μας εξουθενωμένους από τ’ απανωτά καρέ. Τα βραβευμένα θα προβληθούν 14-20 Οκτωβρίου στην οθόνη του Τριανόν, αλλά χωρίς τη δραμινή ατμόσφαιρα, που φέτος εμπλουτίστηκε με πνευστά και Τέρι Γκίλιαμ. Για επτά ημέρες το πιο φρέσκο σκηνοθετικό δυναμικό της χώρας μετακόμισε από το Six d.o.g.s στη Δράμα. Μέσα σε μεταμεσονύκτια, γαλάζια τρίκυκλα, δίπλα σε τενεκέδες με τυρί κα αναθυμιάσεις βαλκανικής συναυλίας, ευτυχισμένοι σκηνοθέτες αναλύουν ταινίες με αλκοολικό πάθος. Η αθηναϊκή αποικία συνεχίζει σε τρίκλινα μπανταρισμένων ξενοδοχείων, καπνισμένα μπαρ και στυλώνεται με μεταμεσονύκτιες ψαρόσουπες.
Ευτυχισμένος σκηνοθέτης είναι ο βραβευμένος σκηνοθέτης. Ο αβράβευτος, αν διαθέτει δραματικές τάσεις ηθοποιού, μπορεί να προκαλέσει ατύχημα στο 224ο χιλιόμετρο της εθνικής οδού Δράμας-Αθήνας, διότι τον πόνο του θα τον εκτοξεύσει ουρλιάζοντας «στάματα να κατέβω» στον οδηγό του Ι.Χ. που, αν είναι ηθοποιός, θα πατήσει απότομα φρένο, παρότι τρέχει με 140 χλμ. την ώρα. Τη γλιτώσαμε όμως - και ορκίζομαι να μην ξαναεπιβιβαστώ σε αυτοκίνητο με κινηματογραφική διάθεση στο πλαίσιο της εθνικής οδού. Ευτυχισμένοι επέστρεψαν στην Αθήνα οι Γιώργος Φουρτούνης και Ρηνιώ Δραγασάκη. Κάποιοι αρκέστηκαν σε καλά λόγια, εφόσον το ζητούμενο για μια ταινία είναι να προβληθεί: πολλά φεστιβάλ δεν έχουν καν διαγωνιστικό τμήμα.
Ταινίες που θα ξανάβλεπα
Make-up, του Χρήστου Μασσαλά. Διαδραματίζεται στο σύμπαν που ζω. Στη γειτονιά μου. Στο μετρό κάτω απ’ το σπίτι μου. Επιθυμώ το παλτό της ηρωίδας. Τον νερντ αμήχανο καθηγητή. Να την ξαναδώ. Λυπήθηκα που δεν ήταν μεγάλου μήκους. Χάρηκα που πήρε το βραβείο «Έλληνες του Κόσμου».
Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου στο If you have no place to cry, του Αριστοτέλη Μαραγκού. Σαν τραγούδι του Κουρτ Βάιλ, σαν απελπισμένη αγάμητη αντροπαρέα σε καράβι, σαν κλάμα που θέλει να ξεσπάσει, σαν έγχρωμος πίνακας του Πικάσο μας συγκίνησε η ασπρόμαυρη αγγλόφωνη. Μέχρι που μου εξήγησαν ότι μοιάζει «υπερβολικά» με μια κλασική, κάτι για το οποίο κατηγορήθηκε και το πρώτο βραβείο, το αγγελοπουλικό Πίστομα. Ακόμα μ’ αρέσει.
Όσοι γεννηθήκαμε ή μεγαλώσαμε στη δεκαετία της περμανάντ ταυτιζόμαστε με την ταινία O μπαμπάς μου, ο Λένιν και ο Φρέντι της Ρηνιώς Δραγασάκη. Όλοι θα θέλαμε έναν τέτοιον μπαμπά, μια τέτοια βιβλιοθήκη, ένα τέτοιο χούλα-χουπ. Είναι τα ‘80s: η μικρή διεκδικεί τον πολιτικοποιημένο πατέρα της από την πλανεύτρα Αριστερά, ενώ ο Λένιν αχνοφέγγει στο γραφείο κι ο Φρέντι Κρούγκερ κάνει πλάτες στα σαλιαρίσματα της αδερφής. Ωραία μουσική.
Βραβείο Κοινωνικού Προβληματισμού στο Γεια σου, Ανέστη, του Δημήτρη Κανελλόπουλου, με άψογους διαλόγους, ρυθμό και γάιδαρο. Γεια σου, Ανέστη!
Γιατί το ελληνικό σινεμά δεν τα καταφέρνει με τις κωμωδίες; Διότι είναι δυσκολότερες. Και είμαστε λίγο κλαψιάρηδες. Ελένη του Στέργιου Πάσχου και Κόφ’ το του Βασίλη Καλαμάκη: πολύ γέλιο στις κωμωδίες που μοιράστηκαν έναν διαφορετικό Ερρίκο Λίτση, ο οποίος πανηγυρικά βραβεύτηκε για τη δεύτερη. Γιατί δεν βραβεύτηκαν περαιτέρω; Ίσως ανέδιναν ελαφρά τηλεορασίτιδα, που θα χαθεί καθώς οι πολύ νέοι σκηνοθέτες τους μεγαλώνουν. Η πρωταγωνίστρια της σουρεάλ Ελένης, Ιωάννα Κολλιοπούλου, βραβεύτηκε επίσης.
Γιατί οι ξένες ταινίες είναι άρτιες τεχνικά και σεναριακά; Γιατί δεν αποπνέουν έλλειψη στέρεης πλοκής; Έχει δίκιο ο Σέρβος αποτιμητής ότι το σινεμά μας «έχει τα χάλια του;» Στον Bozidar Zecevic άρεσαν μόνο ο Τζαφάρ της Νάνσυς Σπετσιώτη και τα Κινητά Στοιχεία του Ανδρέα Σιαδήμα. Δύο βραβεία στο Τζαφάρ που αξιοποιεί κάθε δευτερόλεπτο των τριών λεπτών του. Ο ταπεινός, πειστικός Πακιστανός τελικά είναι κούριερ που δεν γνώριζε ούτε το σενάριο. «Και γιατί στην Κόντρα ξυρίζουν καθιστό τον νεκρό;», απορεί ο Σέρβος. Ποιος ξέρει; Σκέφτομαι ότι παραείναι κλασικός για να έχει τις προσλαμβάνουσες να γουστάρει Λένιν, Make up ή Toothbrushes.
Toothbrushes των Νίκου Μπρανίδη και Γιάννη Μπουγιούκα: Έξυπνη, μη ομιλούσα ταινία που διαδραματίζεται ολόκληρη σε τουαλέτα ενός τετραγωνικού. Τουλάχιστον, πήρε βραβείο μοντάζ.
Έντονη βαλκανική ατμόσφαιρα στον Ηγέτη του Γαβριήλ Τζάφκα (Βραβείο Σεναρίου), που έχωσε ακορντεόν και πιτσιρίκια σε τρένα, φωνακλάδες σε σοκάκια, ορφανά σε πισίνες. Ο αγαπημένος συγγραφέας του σκηνοθέτη είναι, φαντάζομαι, ο Κουστουρίτσα.
Υπέροχο το Φαγάνας του Νίκου Χρονόπουλου για τους διαγωνισμούς πολυφαγίας στην Αμερική με έπαθλο τη Χρυσή Σαλιάρα, που απονεμήθηκε εντός ταινίας. Επαγγελματικό και καπνιστικό το animation Human Nature του Νάσου Βακάλη της εμ… Warner Bros.
MUSIKHOF του Θωμά Κιάου. Γυαλί που καραδοκεί γυμνό πόδι μπαλαρίνας. Γλάστρα που εκκρεμεί τρία μέτρα πάνω από αμέριμνο παιδικό κεφαλάκι: σασπένς μέχρι τέλους.
Σαμουράι του Γιώργου Μακρή. Μινιμαλιστικά ατμοσφαιρικά πλάνα, τσαλακωμένα σεντόνια και πλήρης μεταμόρφωση του πρωταγωνιστή Γιώργου Γαϊτανίδη από καθημερινό γυμνό άνθρωπο σε στυγνό δολοφόνο με απειλητικά γάντια.
Living city: Μας πήρανε την πόλη. Κάποιοι τη μίσησαν. Ως κομικομανής λάτρεψα τα πλάνα του ανδρόγυνου ήρωα που έγλυφε τα ντουβάρια κι έμοιαζε με τον Ξάξακα Νάστα. Σενάριο πρωτότυπο, έως του να το πάρει ο Τιμ Μπάρτον να το κάνει μακρύ αριστούργημα. Πήρε διάκριση. Διάκριση και στους Αρίσταρχο Παπαδανιήλ και Σοφία Μαντούβαλου για την άψογη σειρά Ένα γράμμα, μια ιστορία, Ο βιολιστής βάτραχος.
Ποιος Βασίλης;: Σύγχρονη, καλογυρισμένη, ζεστή, αβράβευτη, με σούπερ κοριτσάκι.
Τα ντοκιμαντέρ Ethos process Part 2 και Ημερολόγια Επαρχίας» μιλάνε για πράγματα συγκινητικά: για θεραπεία κακοποιημένων γυναικών μέσω θεάτρου και ψυχοθεραπείας και για τη Σαμοθράκη και τον αειφόρο Φουκόκα.
Μόνο 19 του Γιώργου Παντελεάκη με σύγχρονο θέμα: τα κονδυλώματα.
Φοβερά τα αφιερώματα στις κινηματογραφικές σχολές La Femis και Norske Filmskolen. Στη γαλλική Η πρώτη φορά μια αναποφάσιστη λολίτα βγάζει την ψυχή του σαραντάρη που την αποπλανεί, μέχρι που αυτός μετανιώνει την ώρα και τη στιγμή που την πόθησε.
σχόλια