Η απόκοσμη γαλήνη του έρημου κέντρου της πόλης και η προσμονή της επόμενης μέρας όταν θα αρχίσει να επανέρχεται στην οικεία, πολύβουη και πολυπληθή μορφή του. 'Ένα φωτογραφικό οδοιπορικό του Πάρι Ταβιτιάν από το Κολωνάκι ως το Μοναστηράκι.
ΤO KENTΡΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ παραμένει «κλειστόν μέχρι νεωτέρας», ήδη όμως διαφαίνεται μετά από καιρό στον ορίζοντα η προοπτική επαναλειτουργίας του. Μπορούμε να δούμε την εικόνα αλλά όχι ακόμα να την αγγίξουμε. Προσεχώς και πάλι μαζί σας: αυτή είναι η τωρινή συνθήκη. Όχι ακριβώς υπό νέα διεύθυνση αλλά σίγουρα υπό κάποιους νέους όρους που επιβάλλει η πανδημία και τα απόνερά της. Η αντίστροφη μέτρηση για την μερική έστω επαναφορά στους ρυθμούς ζωής του αστικού κέντρου έχει ξεκινήσει.
Τα προάστια ζωντανεύουν έστω και δειλά κάποιες ώρες μέσα στη μέρα, από τις φωνές των παιδιών και κυρίως των εφήβων που κάποια στιγμή ξεμυτίζουν από τα σπίτια για μια βόλτα ή για ένα «θέλημα» στα γύρω τετράγωνα, στην πλατεία, στο παρκάκι. Το κέντρο όμως παραμένει απόκοσμα βουβό και σε κατάσταση αναστολής. Έχει τη γοητεία της βέβαια αυτή η περίεργη γαλήνη. Είναι σα να έχει εξατμιστεί ο συσσωρευμένος επί δεκαετίες θόρυβος που ακούγεται μόνο σαν μακρινός απόηχος ή σαν παραίσθηση. Σα να ξεβράζει η πόλη την ένταση από πάνω της και σα να έχει μείνει μετέωρη στην ατμόσφαιρα η φούρια από την ζωή π.Κ. (προ κορωνοϊού ή προ καραντίνας).
Στην πραγματικότητα όμως δεν ταιριάζει η «νεκρή φύση» στο κέντρο μιας μητρόπολης. Ταιριάζει η πολυκοσμία, η πανσπερμία ήχων και εικόνων, οι εναλλαγές στην ανθρωπογεωγραφία του, οι φωνές, ο θόρυβος και όλα τα υπόλοιπα που αγαπάμε ή αγαπάμε να μισούμε στην Αθήνα.
― Δ.Π.
Ευτυχώς έχουμε πάντα τα περίπτερα.
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
Η έρημη χώρα της Τσακάλωφ
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
Ακόμη κι αυτό που δεν έκλεινε ποτέ.
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
Credit
