ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ Η ΓΑΛΛΙΑ εξανίσταται δημοσίως, προκαλεί διπλωματικό σάλο, χτυπιέται κάτω και μοιάζει να διακατέχεται από τον οίστρο προδομένης βαμπ σε κοσμοπολίτικη σαπουνόπερα επειδή η Αυστραλία την τελευταία στιγμή αποφάσισε να ψωνίσει από αλλού υποβρύχια (για να μην έχουμε αμφιβολίες σχετικά με το τι πραγματικά θέτει τις Μεγάλες Δυνάμεις «εκτός εαυτού»), στον έτερο πυλώνα της Ευρωπαϊκής μας Ένωσης επικρατεί προεκλογικός πυρετός – όχι υψηλός πάντως– και ένα κλίμα που φαίνεται να σέρνεται μεταξύ σύγχυσης και απάθειας σε σχέση με τις προοπτικές που διαγράφονται για τη μετά τη Μέρκελ εποχή.
Σε μια πρόσφατη ανταπόκριση του Guardian από την προεκλογική εκστρατεία στη Γερμανία, είδα να εμφανίζεται στο ρεπορτάζ και μια δήλωση (υπερ)μεσήλικης αναποφάσιστης ψηφοφόρου, από την εργατική τάξη (ασχέτως αν έχει μείνει άνεργη εδώ και πολλά χρόνια, όπως λέει), που μου έκανε εντύπωση με το κοφτό και στεγνό της μήνυμα: «Είμαι πολύ μεγάλη για να καβαλάω ποδήλατο και πολύ φτωχή για να αγοράσω ηλεκτρικό αμάξι…».
Κάποιοι άνθρωποι δεν είναι ποτέ ικανοποιημένοι. Ούτε καν με την προοπτική γρήγορων οικο-τρένων που θα διασχίζουν αδιάκοπα την ευρωπαϊκή νύχτα.
Είναι αυτή ίσως μια χαρακτηριστική θέση και στάση ενός ατόμου που ξέμεινε με τα οράματα και τις προσδοκίες του 20ού αιώνα, που ουδέποτε ευοδώθηκαν, και τώρα παλεύει μεταξύ γηρατειών, επισφάλειας και αδυναμίας να παρακολουθήσει τις επιταγές μιας ξένης και αφιλόξενης εποχής. Πρόκειται επίσης για χαρακτηριστικό (και πανευρωπαϊκό) δείγμα ψηφοφόρου κάποιας ηλικίας, που ενδέχεται να αναζητήσει και να βρει αποκούμπι στο νοσταλγικό ρεπερτόριο των σύγχρονων μορφωμάτων της άκρας και της «εναλλακτικής» δεξιάς που μαστίζουν το πολιτικό τοπίο την τελευταία δεκαετία.
Όπως και να 'χει, αυτή ήταν η πικρόχολη απόκρισή της στο φιλόδοξο πρόγραμμα των Πράσινων της Αναλένα Μπέρμποκ, ένα από τα πλάνα του οποίου είχε μεγάλη ανταπόκριση την προηγούμενη εβδομάδα στα social media ανά την Ευρώπη, καθώς απεικονίζει μια ελκυστική σε όλους μας φαντασίωση: την εγκατάσταση μέσα στην επόμενη δεκαετία ενός πανευρωπαϊκού δικτύου νυχτερινών τρένων, από το Όσλο ως την Αθήνα και με άπειρους ενδιάμεσους συνδυασμούς. Ένα νουάρ interrail ως αντιπερισπασμός στην απειλητική σκιά της κλιματικής αλλαγής.
Στον αντίποδα του ηλικιακού φάσματος βρίσκονται πολλοί νεαροί και «πρωτόβγαλτοι» ψηφοφόροι που ήταν βρέφη όταν εξελέγη για πρώτη φορά η Άνγκελα Μέρκελ, η μοναδική Καγκελάριος που γνώρισαν ποτέ. Εμείς τουλάχιστον ποτέ δεν είχαμε τέτοιο πρόβλημα.
Κάποιοι από αυτούς, οι πιο συνειδητοποιημένοι (ή οι πιο αρπαγμένοι) οικολογικά, έχουν δώσει στην ομάδα τους το δυσοίωνο και μοιραίο όνομα «Η Τελευταία Γενιά», εκπρόσωποι της οποίας έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας μπροστά στο Ράιχσταγκ εδώ και 20 μέρες ζητώντας από τους επιφανείς υποψήφιους των εκλογών να διεξαγάγουν επειγόντως κοινή δημόσια συζήτηση για το κλιματικό αδιέξοδο στο οποίο έχουμε ήδη περιέλθει.
«Είμαι εντελώς απογοητευμένος», εμφανίζεται να δηλώνει στο ίδιο άρθρο του Guardian ο Γιάκομπ Χάιντζ, ένας εκ των απεργών πείνας. «Καμιά ελπίδα δεν τρέφω γι’ αυτές τις εκλογές από τη στιγμή που τα κόμματα ηγεσίας όχι μόνο δεν έχουν κανένα πρόγραμμα αποτροπής της τεράστιας κρίσης που καταφτάνει, αλλά ούτε καν τη διάθεση να κάνουν μια ειλικρινή συζήτηση γι’ αυτό το θέμα».
Κάποιοι άνθρωποι δεν είναι ποτέ ικανοποιημένοι. Ούτε καν με την προοπτική γρήγορων οικο-τρένων που θα διασχίζουν αδιάκοπα την ευρωπαϊκή νύχτα.