«ΣΕ ΛΙΓΟ ΔΕΝ θα επιτρέπεται να λέμε ότι είμαστε στρέιτ.
Σε λίγο δεν θα επιτρέπεται να πούμε ούτε ένα αστείο.
Σε λίγο δεν θα επιτρέπεται να λέμε ό,τι θέλουμε.
Σε λίγο δεν θα επιτρέπεται ούτε να φλερτάρουμε.
Σε λίγο θα χάσουμε την ταυτότητά μας.
Σε λίγο θα γίνουμε ξένοι στον τόπο μας».
Όχι ότι χαλαρώνει ποτέ στις μέρες μας, αλλά με αφορμή τη θεσμική και νομοθετική προώθηση της ισότητας στο γάμο και στην τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, το παράφωνο κρεσέντο, το βρεφικό ξέσπασμα όσων απειλούνται προσωπικά από τις διορθώσεις των καιρών, ακούγεται στη διαπασών αυτές τις μέρες στα μέσα, «κοινωνικά» και μη.
Πόσο αισιόδοξος όμως μπορεί να είναι κανείς όταν καλπάζει παγκοσμίως μια εντελώς απενοχοποιημένη και αχαλίνωτη ακροδεξιά;
Άλλη μια κραυγαλέα εκδήλωση μιας αχανούς πλειοψηφίας που ζει με τον υπαρξιακό φόβο ότι θα γίνει μειοψηφία, θα χάσει τα κεκτημένα και πατροπαράδοτα προνόμιά της, θα εξατμιστεί.
Οι περισσότεροι βέβαια από όσους επέλεξαν, συχνά σε προχωρημένη ηλικία, ως κοσμοθεωρία την εσωστρέφεια, την καχυποψία και τη μαύρη αντίδραση και έχουν μονίμως τη μύγα, δεν βλέπουν καν τόσο μπροστά. Μόνο πίσω. Πολύ πίσω. Και θα προτιμούσαν να μείνουν όλοι, όλες και όλα για πάντα στην ντουλάπα, μαζί με τους σκελετούς που οι ίδιοι έχουν καταχωνιάσει.
Κάποιες από τις παραπάνω μοιρολατρικές πεποιθήσεις ασπάζονται και ορισμένοι κατά φαντασία προοδευτικοί, οι οποίοι παρασυρμένοι από τη σταυροφορία κατά του δικαιωματισμού και της πολιτικής ορθότητας (διότι, ως γνωστόν αυτά είναι τα σημαντικότερα προβλήματα του πλανήτη και της ανθρωπότητας σήμερα) έχουν εξωκείλει στις alt-right ξέρες και ενδεχομένως δεν το έχουν πάρει καν χαμπάρι.
Ως εκ τούτου, θα πρέπει να αναγνωριστεί η σημασία των θετικών, για αλλαγή, δηλώσεων επιφανούς εκπροσώπου ενός τόσο συντηρητικού (για να το πούμε ευγενικά) θεσμού όπως η Εκκλησία, του Αρχιεπισκόπου Κρήτης Ευγένιου, τον οποίον είχα την τύχη να γνωρίσω κάποτε για πολύ λίγο –όταν ακόμα ήταν Μητροπολίτης Ρεθύμνου, στο πλαίσιο του Αναγεννησιακού Φεστιβάλ της πόλης–, ήταν όμως αρκετό για να εκτιμήσει κανείς την καλλιέργεια και το πνεύμα (και το χιούμορ) του.
Πόσο αισιόδοξος όμως μπορεί να είναι κανείς όταν καλπάζει παγκοσμίως μια εντελώς απενοχοποιημένη και αχαλίνωτη ακροδεξιά ή όταν ο πιο πλούσιος –και ένας από τους πιο ισχυρούς, όσο τρομακτικό κι αν μοιάζει αυτό– άνθρωπος στον πλανήτη ή στο πλανητικό σύστημα, ο διαστημικός τρόμπας Ίλον Μασκ, ξερνάει κάθε τόσο ό,τι πιο φοβικό και αντιδραστικό κυκλοφορεί εκεί έξω;
