Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ της 7ης Οκτωβρίου 2023, ημέρας διεξαγωγής της φρικιαστικής σφαγής στο ισραηλινό έδαφος η οποία απελευθέρωσε τις γενοκτονικές διαθέσεις της κυβέρνησης Νετανιάχου, κοστίζοντας τις ζωές δεκάδων χιλιάδων Παλαιστινίων και τον εκτοπισμό εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στη Γάζα αλλά και στον Λίβανο, έδωσε την αφορμή σε διάφορους εγχώριους αυτόκλητους θεματοφύλακες των «δυτικών αξιών» (ανάμεσά τους και η στυγνή αποικιοκρατία, υποθέτει κανείς) να εκδηλώσουν τη στήριξή τους στην «ιερή αποστολή» του Ισραήλ, σύμφωνα με την ορολογία του πρωθυπουργού του.
Διάφοροι ακροδεξιοί ή νεοφασίστες ανάμεσά τους, αλλά και πολλοί, πάρα πολλοί «φιλελεύθεροι» δεν διστάζουν να πάνε κόντρα ακόμα και σ’ ένα από τα πιο επιφανή πουλέν τους, τον Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος κάλεσε σε εμπάργκο όπλων κατά του Ισραήλ (ασχέτως αν το φιλειρηνικό του κάλεσμα ήταν μάλλον εκ του ασφαλούς αφού η Γαλλία ελάχιστο οπλισμό πουλάει στο Ισραήλ, το οποίο ψωνίζει αποκλειστικά σχεδόν από τις ΗΠΑ και από την Γερμανία).
Ο Έντουαρντ Σαΐντ στο βιβλίο του «Το ζήτημα της Παλαιστίνης» έγραφε ότι «δεν μπορεί να υπάρξει τρόπος να διεξαχθεί ικανοποιητικά μια ζωή της οποίας κύριο μέλημα είναι να αποτρέψει την επανάληψη του παρελθόντος. Για τον Σιωνισμό, οι Παλαιστίνιοι έχουν γίνει πλέον το ισοδύναμο μιας εμπειρίας του παρελθόντος που μετενσαρκώνεται με τη μορφή μιας σημερινής απειλής».
«Το Ισραήλ θα νικήσει με ή χωρίς την υποστήριξη τέτοιων ηγετών [σαν τον Μακρόν], αλλά η ντροπή τους θα μείνει για πάντα», ήταν η απάντηση του Νετανιάχου.
Σε άρθρο της την περασμένη εβδομάδα στον Guardian, η Ναόμι Κλάιν σχολίαζε την εργαλειοποίηση του Ολοκαυτώματος και την εκμετάλλευση του συλλογικού τραύματος από την επίθεση της «7/10» (κάθε τρομοκρατικό χτύπημα από την 11η Σεπτεμβρίου και μετά σταμπάρεται με το ημερολογιακό του branding), με στόχο εκ μέρους της κυβέρνησης του Νετανιάχου την εξάπλωση ενός μύθου, «σύμφωνα με τον οποίο το Ισραήλ είναι αψεγάδιαστο στην αθωότητά του και αξίζει την αμέριστη υποστήριξη της "διεθνούς κοινότητας", ενώ οι εχθροί του είναι όλοι τέρατα, που αξίζουν τη βία που δεν λογαριάζει νόμους και σύνορα, είτε πρόκειται για τη Γάζα, είτε για τη Δυτική Όχθη, είτε για τη Βηρυτό, τη Δαμασκό, την Τεχεράνη.
Ένα αφήγημα στο οποίο η ίδια η ταυτότητα του Ισραήλ ως έθνους συγχωνεύεται διά παντός με το τρομοκρατικό χτύπημα που υπέστη στις 7 Οκτωβρίου, ένα γεγονός που, σύμφωνα με τον Νετανιάχου, έχει συνδεθεί απρόσκοπτα τόσο με το ναζιστικό Ολοκαύτωμα όσο και με μια αόριστη μάχη για την ψυχή του δυτικού πολιτισμού…
Σε μια αντιστροφή των πραγματικών σχέσεων εξουσίας, αυτή η αναλογία θέτει τους ξεκληρισμένους Παλαιστίνιους –που ζουν σε συνθήκες παρατεταμένης ισραηλινής πολιορκίας, παράνομης κατοχής και απαρτχάιντ– ως το σύγχρονο αντίστοιχο των Ναζί, και το Ισραήλ –που διαθέτει έναν από τους ισχυρότερους στρατούς στον κόσμο και υποστηρίζεται από την αμερικανική υπερδύναμη, και ασκεί μια σαφώς επεκτατική πολιτική με έναν απροκάλυπτα αποικιοκρατικό τρόπο– ως τα αβοήθητα θύματά τους…».
Αυτά βέβαια τα είχε επισημάνει πολλές δεκαετίες πριν και ο Έντουαρντ Σαΐντ στο βιβλίο του «Το ζήτημα της Παλαιστίνης», όπου έγραφε ότι «δεν μπορεί να υπάρξει τρόπος να διεξαχθεί ικανοποιητικά μια ζωή της οποίας κύριο μέλημα είναι να αποτρέψει την επανάληψη του παρελθόντος. Για τον Σιωνισμό, οι Παλαιστίνιοι έχουν γίνει πλέον το ισοδύναμο μιας εμπειρίας του παρελθόντος που μετενσαρκώνεται με τη μορφή μιας σημερινής απειλής. Το αποτέλεσμα είναι ότι το μέλλον των Παλαιστινίων ως λαού είναι υποθηκευμένο σ’ αυτόν τον φόβο, πράγμα που αποτελεί καταστροφή και για τους ίδιους αλλά και για τους Εβραίους».
