Επιστροφή στο πατρικό που όλο μικραίνει

Επιστροφή στο πατρικό σπίτι Facebook Twitter
Kατά μία έννοια, βλέποντας τη σμίκρυνση όλων εκείνων μέσα στα οποία μεγάλωσα, νιώθω ότι βρίσκομαι ακόμα μέσα στο παιδικό μου σώμα, μόνο που εκείνο έχει αποκτήσει τεράστιες διαστάσεις. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0


ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ ΣΥΧΝΑ ΣΤΟ πατρικό μου σπίτι. Τώρα τελευταία όλο και συχνότερα, καθώς οι γονείς μεγαλώνουν, και ανακαλύπτω συνεχώς μια σχέση αντίστροφη: όσο μεγαλώνουν οι γονείς μου τόσο μικραίνουν στα μάτια μου. Όσο μεγαλώνω εγώ τόσο μικραίνει το σπίτι στο οποίο μεγάλωσα. Αυτά τα ρήματα, «μικραίνω» - «μεγαλώνω», σχετίζονται πια με έναν τρόπο εντελώς διαφορετικό.

Τα ίδια τετραγωνικά που φιλοξένησαν μια τετραμελή οικογένεια –και με έκαναν να νιώθω τυχερή για την απλωσιά τους– έχουν μετατραπεί σε ένα διαμέρισμα του κέντρου που δύσκολα θα χωρούσε ένα ζευγάρι με δύο παιδιά. Ή μάλλον δύσκολα ένα ζευγάρι με δύο παιδιά θα χωρούσε σε αυτό το σπίτι όλα του τα πράγματα, τα αναγκαία και κυρίως τα περιττά της καθημερινότητας – και μιλάω πάντα για όσους έχουν ακόμα το δικαίωμα της επιλογής και δεν αναγκάζονται να συμβιβαστούν με οτιδήποτε, εκεί που έχουν φτάσει τα ενοίκια της Αθήνας.

Η κουνελότρυπα της ζωής είναι one way διαδρομή χωρίς επιστροφή και το πατρικό σπίτι σκηνικό ενός παραμυθιού που έμεινε όπως το άφησες, για να θυμίζει ότι κάποτε χωρούσες μέσα σε αυτό.

Είναι μια αποκάλυψη αυτή η συνειδητοποίηση του πόσο σχετικά είναι όλα. Αν, μάλιστα, διαλέξω αυστηρά τα σημεία του πατρικού που έχουν αλλάξει δραματικά σε διαστάσεις, αυτά είναι τρία: η βεράντα, η ντουλάπα του δωματίου μου και το τραπέζι της κουζίνας.

Στην πρώτη έμαθα ποδήλατο, πράγμα που μοιάζει αδύνατο έτσι όπως βλέπω τώρα εκείνον τον χώρο που φάνταζε σαν μικρό οικογενειακό στάδιο, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια μέτρια βεράντα που χωράει ένα τραπέζι με ασορτί φερφορζέ καρέκλες –κρατάνε ακόμα, αν και ξεφτισμένες–, μια πλαστική ντουλάπα που βοηθάει στην αποθήκευση και μπόλικες γλάστρες, προσθήκη των τελευταίων ετών για να μη μας βλέπουν οι απέναντι, που όταν ήμουν μικρή δεν υπήρχαν ως απειλή ηδονοβλεψίας.

Ούτε λόγος για ποδηλατικές βόλτες και εξάσκηση πάνω-κάτω μέχρι να μάθω να μην πέφτω.

Στη δεύτερη χώρεσα άπειρα ρούχα της εφηβείας μου, όταν πήρα τον έλεγχο του λουκ μου και μαζί το κλειδί στον fashion παράδεισο των ’90s. Από σκισμένα τζιν και φαρδιές μπλούζες μέχρι σακάκια με βάτες, τα πρώτα t-shirts από μπάντες και φυσικά άπειρα αξεσουάρ – must εκείνης της εποχής. Βλέποντας τώρα τα συρτάρια της πρώην ντουλάπας μου, νιώθω ότι δεν θα χωρούσε ούτε τα βρεφικά ρούχα που είχα όταν τα παιδιά μου ήταν μωρά. Πόσο μάλλον τα ρούχα της δικής τους εφηβείας ή τα δεκάδες παπούτσια που επιβάλλουν οι influencers και τα reels των social media.

Όσο για το τραπέζι της κουζίνας, μια εικόνα της παιδικής μου καθημερινότητας, αυτό κι αν είναι που έγινε μικρό, τόσο δα, και με το ζόρι χωράει το γεύμα των ηλικιωμένων γονιών μου. Μου φαίνεται αδιανόητο ότι εκεί απλώνονταν οι καθημερινές οικογενειακές συναντήσεις με πρωταγωνιστή το φαγητό της μητέρας μου, ακόμα κι αν αυτό ήταν απλώς μακαρόνια με κέτσαπ. Μόνο σταθερό στοιχείο, το διάφανο νάιλον για να μη λερώνεται το κεντητό τραπεζομάντιλο – αν και δεν υπάρχει πια κάποιος που μπορεί να το λερώσει.

Το πιο περίεργο σε όλα αυτά είναι πως, κατά μία έννοια, βλέποντας τη σμίκρυνση όλων εκείνων μέσα στα οποία μεγάλωσα, νιώθω ότι βρίσκομαι ακόμα μέσα στο παιδικό μου σώμα, μόνο που εκείνο έχει αποκτήσει τεράστιες διαστάσεις. Καμιά γραμμική έννοια του χρόνου δεν εμπλέκεται εδώ, παρά μόνο μια αίσθηση στιγμιαίας αλλαγής, όπως ακριβώς με την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων που πίνει το μαγικό υγρό και μεγαλώνει τόσο που δεν χωράει πια μέσα στο δωμάτιο. Η μόνη διαφορά είναι πως δεν ονειρεύεσαι. Δεν ξυπνάς για να ξαναβρεθείς στο παιδικό σου κρεβάτι. Η κουνελότρυπα της ζωής είναι one way διαδρομή χωρίς επιστροφή και το πατρικό σπίτι σκηνικό ενός παραμυθιού που έμεινε όπως το άφησες, για να θυμίζει ότι κάποτε χωρούσες μέσα σε αυτό.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι λύκοι της Γκράβας, το Χάρβαρντ και το λαγούμι

Οπτική Γωνία / Οι λύκοι της Γκράβας, το Χάρβαρντ και το λαγούμι

Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και βλέπει την πλάτη της Ζωής Κωνσταντοπούλου, επαναφέρει τα σενάρια συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα. Πόσο ρεαλιστικά όμως είναι όλα αυτά; 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
ΕΠΕΞ Πορνό

Οπτική Γωνία / «Δεν μου αρέσει να νιώθω ότι παίζω τον ρόλο που είδαν σε μια ταινία πορνό»

Τρεις γυναίκες μιλούν για το πώς αντιμετώπισαν το θέμα της συστηματικής παρακολούθησης πορνογραφίας από τον ή την σύντροφό τους και για τις επιπτώσεις που είχε στη σχέση τους.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Αντιμόνιο στη Χίο: Τοξική πληγή ή πηγή πλούτου;

Ρεπορτάζ / Αντιμόνιο στη Χίο: Τοξική πληγή ή πηγή πλούτου;

Η προκήρυξη διαγωνισμού για την εξόρυξη αντιμονίου στη Βόρεια Χίο έχει φέρει σε αντιπαράθεση την τοπική κοινωνία με την κυβέρνηση. Τι υποστηρίζει κάθε πλευρά και πόσο πιθανός είναι ο περιβαλλοντικός κίνδυνος;
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Τις επόμενες μέρες Θα δούμε περισσότερη βία, συλλήψεις και οργή»

Ανταπόκριση από την Κωνσταντινούπολη / «Τις επόμενες μέρες θα δούμε περισσότερη βία, συλλήψεις και οργή»

Ερντογάν εναντίον Ιμάμογλου: Η αρχή ή το τέλος μιας σκληρής σύγκρουσης; O διευθυντής της Milliyet, ο ανταποκριτής της «Süddeutsche Zeitung» και πολίτες περιγράφουν την κατάσταση που επικρατεί στην πόλη και το χάος που απειλεί τη χώρα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Eνηλικίωση, αυτή η αναπόφευκτη

Οπτική Γωνία / «Όταν, μεγάλος πια, χάνεις έναν γονιό, είσαι πολύ μεγάλος για να μεγαλώσεις»

Βγάζεις ταυτότητα στα 12, παίρνεις δίπλωμα οδήγησης μετά το λύκειο, έχεις δικαίωμα ψήφου στα 17. Όμως η αληθινή ενηλικίωση έρχεται όταν δεν είσαι πια το παιδί κάποιου.
ΛΙΝΑ ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗ
Μιχάλης Τσιντσίνης: «Σοβαρή ενημέρωση δεν σημαίνει και ξενέρωτη» Ή «Δεν λείπει η άποψη αλλά η έρευνα και η νηφάλια σκέψη»

Συνέντευξη / Μιχάλης Τσιντσίνης: «Σοβαρή ενημέρωση δεν σημαίνει και ξενέρωτη»

Ο διευθυντής σύνταξης της κυριακάτικης έκδοσης της «Καθημερινής» δίνει την πρώτη του συνέντευξη και μιλά για το μέλλον των εντύπων, την ποιοτική δημοσιογραφία, τα social media αλλά και την κριτική που έχει δεχθεί κατά καιρούς το μέσο στο οποίο εργάζεται. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ