Αγαπημένοι μου food bloggers. Μ’αυτή μου την επιστολή δεν θέλω να ταράξω το νόστιμο νευρικό σας σύστημα, να σας υποτιμήσω ή να σας ακυρώσω. Κι εγώ, μια από σας είμαι. Θα σας παρακαλέσω μόνον να μαγειρέψετε την επόμενη συνταγή που θα ανεβάσετε. Πόση σοκολάτα να πετάξω πια για να μου βγει ένα σουφλεδάκι;
Τα παλιά χρόνια, η αναζήτηση μιας συνταγής γνώριζε μονάχα δυό-σίγουρους- δρόμους: την έψαχνες στον τόμο του Τσελεμεντέ/ της Χρύσας Παραδείση/ της Σοφίας Σκούρα ή έπαιρνες τηλέφωνο την κουμπάρα Δωροθέα που διέπρεπε στο κουλουράκι να σου πει τα μυστικά του. Μετά η γεύση άρχισε να πλημμυρίζει ποικιλοτρόπως τη ζωή μας, έγινε περιοδικό, τηλεοπτική εκπομπή, αφθονία εκδόσεων. Ένθετη και έκθετη, η συνταγή κυκλοφορεί, σε κυνηγάει αντί να την κυνηγάς, πετυχημένη, ευρηματική, λανθασμένη, ελλιπής.
Τα τελευταία πέντε χρόνια έγινε και blog. Στην αρχή, προσωπικά, εγώ μόνον ευτυχία το είπα αυτό. Σου’ρχεται η όρεξη για γαλατόπιτα, πατάς ένα κουμπί και μπρος σου εμφανίζονται όλες οι γαλατόπιτες του πλανήτη, εύμορφα φωτογραφημένες, χρυσαφένιες, ορεκτικές, τραβηγμένες με αποτροπιαστικές φλασιές, σκοτινιασμένες αλλά... γαλατόπιτες. Στον λαβύρινθο των καλλιστείων για το ποιά να διαλέξεις, μια ρώσικη ρουλέτα: η όμορφη ενδέχεται να’ναι άλλα αντ’άλλα, η κακομούτσουνη, ευφυής. Λάθη που επαναλαμβάνονται επ’αόριστον στο διηνεκές του διαδικτύου, ανακρίβειες που κοπιάρονται με προθυμία, αν σημειολογήσεις τις πεντακόσιες γαλατόπιτες, πίσω από τις λέξεις και τους τίτλους θα αντιληφθείς ότι πρόκειται για τις εξής τρεις.
Με αυτό, ποσώς θέλω να στραφώ κατά του blogging. Το οποίο είναι ελεύθερη έκφραση και δεν πρόκειται εγώ να αρνηθώ ακόμη και στη μαμά μου που μαγειρεύει τραγικά, το δικαίωμά της να επικοινωνήσει την άποψή της για το ντολμαδάκι. Το blogging εστί ελευθερία, ο πιο γρήγορος τρόπος να φτιάξεις το δικό σου περιοδικό-δίχως αρχισυντάκτη, εκδότη αν και δυστυχώς χωρίς μισθό-να κρεμαστείς στα περίπτερα της επικοινωνίας με ένα publish. Το blogging είναι η σύγχρονη έκφραση του μοιρασμένου περί γεύσης διαλόγου, αυτό που παλιά έκαναν οι νοικυρές στα κατώφλια της σχόλης, όταν έπιαναν την κουβέντα με τη γειτόνισσα για το “τί μαγείρεψες σήμερα Μαιρούλα;” και “τί βάζεις στον τραχανά και μας σπάει τη μύτη;”. Γιατί το φαγητό δεν είναι μόνο γεύση. Είναι και κουβέντα και ανταλλαγή απόψεων, γιατί κάπως έτσι προχωρούν και την ιστορία τους οι συνταγές και γίνονται παράδοση.
Το blogging είναι και μόδα. Οποιοσδήποτε βράζει ένα αβγό μελάτο, αισθάνεται και έτοιμος να αναρτήσει την εμπειρία του με τους διπλανούς του επόμενου κλικ κι εκεί ξεκινά μια μικρή παρεξήγηση. Δεν σημαίνει ότι επειδή όλοι τρώμε μπορούμε και όλοι να είμαστε chefs, συνταγογράφοι, δημοσιογράφοι γεύσης. Και οι περσσότεροι bloggers στερούνται την εμπειρία του ελέγχου «από πάνω», ήτοι του αρχισυντάκτη ή του διευθυντή έκδοσης. Τον κίνδυνο που απειλεί τη θέση σου αν κάνεις λάθος σε μια αναλογία ζάχαρης ή σε μια λάθος, ανεξακρίβωτη πληροφορία. Στο δρόμο της γραφής έχουν βγει από την άνετο περίπατο του ερασιτέχνη και όχι από το στρίμωγμα και την υπευθυνότητα του επαγγελματία. Αυτή είναι και η χάρη τους, θα μου πεις. Αλλά παντού, όπως και σε μια συνταγή, η ισορροπία των μικρών πραγμάτων, η κρυφή αρμονία είναι που χτίζουν την επιτυχία. Μια blogger, ας πούμε, μου δήλωνε με μπόλικο τουπέ, ότι αυτή ποτέ δεν αντιγράφει αν δεν δοκιμάσει η ίδια. Ποιό το ενδιαφέρον, όμως, κουκλίτσα μου, να μου δώσεις στο νιοστό repeat τη συνταγή της Αργυρώς, όταν η Αργυρώ αυτοπροσώπως διαθέτει ένα εξαίρετο site; Γράψε μου κάτι δικό σου, κάτι ξεχωριστό να το μαγειρέψω στην υγειά σου!
Blogs ελληνικά υπάρχουν πολλά και πάρα πολλά υπέροχα. Με μαγικές φωτογραφίες, που σε κάνουν να ονειρεύεσαι, να φαντάζεσαι και να φαντασιώνεσαι, να ζηλεύεις μια θετική ζήλια του πόσο απέραντα όμορφος μπορεί να είναι ο ταπεινός πλανήτης του φαγητού. Καθώς πίσω από ό,τι ξεχωριστό ψάχνω να γνωρίσω τον δημιουργό, έχω καταλήξει στην εξής παρατήρηση: πίσω από τα αξιοπρεπή, ιδιαίτερα, υπεύθυνα blogs κρύβονται πάντα αξιοπρεπείς, υπεύθυνοι, χαμηλών τόνων bloggers, με άποψη και προσωπικό συναίσθημα. Υπάρχει, ωστόσο, και η άλλη κατηγορία. Της ματαιοδοξίας, της αρπακτικότητας, του συμφέροντος, της άγνοιας, της ημιμάθειας. Εκείνοι που θεωρούν ότι κατέκτησαν το δεκαπεντάλεπτο της δημοσιότητας του Ουόρχολ επειδή “ανέβασαν” δυό συνταγές για σπανακόπιτα, εκείνοι που συμπεριφέρονται λες και έχουν κερδίσει σε αποκλειστικότητα συνέντευξη του Ομπάμα επειδή “ανέβασαν” πρώτοι τα πιάτα από το μενού του Καραθάνου, τα οποία μάλιστα θα σου περιγράψουν και λάθος καθώς ποσώς σκαμπάζουν τη διαφορά ανάμεσα στο sous vide και ένα carpaccio.
Στα απέραντα χιλιόμετρα της διαδρομής των blogs, προσέξτε πού πατάτε!
σχόλια