Γιατί ακόμα μου αρέσουν τα τραπέζια!

Γιατί ακόμα μου αρέσουν τα τραπέζια! Facebook Twitter
Η Αντζελίνα επί το έργον...
2

Εκτός από μια καλή ταινία (συνήθως ένα ντοκιμαντέρ που θα μου αποκαλύψει καταστάσεις σε μακρινά μέρη ή πραγματικότητες που αγνοώ), ένα καλογραμμένο, συνήθως ειδησεογραφικό, άρθρο, έναν περίπατο στο δάσος, ένα ξαφνικό πλονζόν της γάτας μου στα μαξιλάρια, μια σφιχτή αγκαλιά κι ένα τηλέφωνο από τα ξενιτεμένα κορίτσια μου, μεγάλη χαρά μού δίνουν τα τραπεζώματα. Σχεδόν την ίδια χαρά με εκείνα τα ομαδικά μαγειρέματα με φίλους, όπου όλοι μπαίνουν στην κουζίνα και καθένας αναλαμβάνει ένα πόστο ‒ αλλά περισσότερο.

Τα τραπεζώματα κρύβουν τη χαρά της δημιουργίας, συμβάλλουν με έναν μοναδικό τρόπο στην αποθέωση του εφήμερου, έχουν την ικανότητα να τέρπουν, όπως και το σεξ, να ενώνουν, όπως ο χορός, να ανεβάζουν την εσωτερική θαλπωρή στα ύψη, όπως ο καλός λόγος των παππούδων και των γιαγιάδων στα εγγόνια τους, και να λύνουν μαγικά τη μοναξιά και την απομόνωση από τον κοινωνικό ιστό που ενισχύουν τα διαδικτυακά μέσα, το μπουρδούκλωμα κάθε δεκαετίας, στο οποίο υποκύπτουν συχνά οι δημιουργικοί άνθρωποι, και την ιδεολογική σύγχυση που όλοι βιώνουμε. Θες με την ψιλοκουβέντα, θες με κάτι που θα πει κάποιος και θα σε κάνει να δεις το θέμα σου αλλιώς, το φαγητό γύρω από ένα τραπέζι έχει απίστευτη επικοινωνιακή δύναμη.

Στους φίλους δεν μαγειρεύεις φαγητά για να εντυπωσιάσεις αλλά για να τους ευχαριστήσεις βαθιά με τη γεύση και τη νοστιμιά τους, να τους πεις «μου είστε πολύτιμοι» και με αυτό τον τρόπο σας το δείχνω. Και αν δοκιμάσω μαζί σας και μια συνταγή από το Διαδίκτυο που δεν πέτυχε, σιγά το πράγμα.

Η πρώτη στιγμή της ευχάριστης αυτής δημιουργίας που είναι το τραπέζωμα είναι η σύλληψη ενός, ας το πούμε, μενού, τι θα μαγειρέψω και γιατί. Θα μαγειρέψω φαγητά που αρέσουν σ' εμένα; Ή επειδή είναι πρωτότυπα; Ή τα συνηθισμένα μου, που περιμένουν με λαχτάρα οι καλεσμένοι φίλοι; Θυμάμαι παλιά που λέγαμε «αυτή την Κυριακή τρώμε στης θείας Αθηνάς, άρα, μμμ, τέλειο κοκκινιστό μοσχαράκι με πατάτες τηγανητές! Ααα, χθες φάγαμε τη φοβερή μους σοκολάτα της Σοφίας. Ωωω, η πιο ψιλοκομμένη σαλάτα λάχανο της Σορένας». Οι λαχανοντολμάδες της Άρτας, η βασιλόπιτα της Άννας, τα τρουφάκια της Ελένης, το παστίτσιο του Νίκου.

Στους φίλους δεν μαγειρεύεις φαγητά για να εντυπωσιάσεις αλλά για να τους ευχαριστήσεις βαθιά με τη γεύση και τη νοστιμιά τους, να τους πεις «μου είστε πολύτιμοι» και με αυτό τον τρόπο σας το δείχνω. Και αν δοκιμάσω μαζί σας και μια συνταγή από το Διαδίκτυο που δεν πέτυχε, σιγά το πράγμα. Τα τραπεζώματα δεν είναι επεισόδιο του «MasterChef», είναι το ακριβώς αντίθετο, η προσπάθεια είναι που μετράει.

Δεν είναι, βέβαια, εύκολο πράγμα τα τραπέζια. Πολλοί δεν το έχουμε με τη μαγειρική, άλλοι δεν έχουμε χρήματα (αν, βέβαια, αυτήν τη στιγμή διαβάζεις ένα κείμενο στον υπολογιστή σου, αυτό δεν ισχύει, εξάλλου το πιο ωραίο φαγητό είναι τα τηγανητά αυγά με τηγανητές πατάτες και μια σαλάτα ντομάτα σκέτη, με κόστος κάπου 4 ευρώ), άλλοι δεν έχουμε αρκετά σερβίτσια, άλλοι δεν έχουμε τραπεζαρία ή τραπέζι βεράντας, άλλοι ούτε έμπνευση, διάθεση ή φαντασία. Άλλοι «όλο πήζουμε» και άλλοι φοβόμαστε την εγγύτητα στο τραπέζι, τη σιωπή στο τραπέζι, τη Μαρία που... στο τραπέζι ή το «μα ποιον να καλέσω στο τραπέζι;». Όλοι οι λόγοι σεβαστοί και μερικοί πράγματι δυσάρεστοι, όταν συμβαίνουν στους κοντινούς μας φίλους.

Αλλά το έχουμε ξαναπεί ότι τα «πιο πετυχημένα δείπνα γίνονται με δέκα καλεσμένους σε τραπέζια των τεσσάρων», όπως και οι τέλειες ερωτικές βραδιές σε ετοιμόρροπες αιώρες. Έναν λόγο μόνο δέχομαι για την απροθυμία ορισμένων να καλέσουν για φαγητό φίλους στο σπίτι, τη λάντζα, το χάος στην κουζίνα! Τον γεμάτο σκουπιδοτενεκέ και τα κολλημένα τυριά στο πυρέξ του παστίτσιου. Εκεί... πάσο! Μέχρι και ο διάσημος σεφ Ρενέ Ρετζεπί σε έναν άνθρωπο ορκίζεται, τον λαντζέρη του. Δεν έχει πλάκα η λάντζα, είναι τα βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα που κολλάει κάθε οικοδεσπότης στο τέλος της βραδιάς και κάνα-δυο μέρες μετά. Αλλά, είπαμε, η χαρά του τραπεζώματος είναι τέτοια, που με λίγη μουσική και ένα χέρι βοηθείας και αυτό περιέργως γίνεται μέρος της όμορφης βραδιάς, με σκέψεις αποτίμησης και χαμόγελα για τα όμορφα στιγμιότυπα.

Γιατί ακόμα μου αρέσουν τα τραπέζια! Facebook Twitter
Τα τραπεζώματα έχουν την ικανότητα να τέρπουν, όπως και το σεξ, να ενώνουν, όπως ο χορός, να ανεβάζουν την εσωτερική θαλπωρή στα ύψη, όπως ο καλός λόγος των παππούδων και των γιαγιάδων στα εγγόνια τους, και να λύνουν μαγικά τη μοναξιά και την απομόνωση από τον κοινωνικό ιστό που ενισχύουν τα διαδικτυακά μέσα.

Η ουσιαστική στιγμή της απόλαυσης που όλα τα σβήνει και σε κάνει να ξεχνάς τον κόπο (αν έχει κόπο ένα τραπέζι!), η νίκη του εφήμερου και της χαράς έναντι των δυσάρεστων και των αδιεξόδων είναι όταν ακουμπήσεις και την πιατέλα με τους λαχανοντολμάδες ή το στιφάδο στο τραπέζι, όταν δεις τα χαμόγελα των φίλων, όταν τραβήξεις κι εσύ την καρέκλα σου για να κάτσεις μαζί τους, όταν τσουγκρίσεις το ποτήρι σου με τα δικά τους και νιώσεις το υπερ-συναίσθημα πως όλα θα πάνε καλά και ότι «έχεις έναν άνθρωπο, μη φοβού κανέναν».

Ένας αγαπητός σεφ ‒γιατί να μην τον αναφέρω; Ο Περικλής ο Κοσκινάς είναι‒ μου έλεγε κάποτε ότι μπορεί ο σπουδαιότερος στόχος του σεφ να είναι να μη χαλάσει την παρέα, να την κάνει, μέσα από το καλομαγειρεμένο φαγητό, να μπει σε μια διαδικασία χαράς και μοιρασμένης απόλαυσης. Τα σημερινά επιτυχημένα τραπεζώματα ‒άκουσα έκπληκτη σε ένα σπίτι στη Νέα Υόρκη να λέει ένας φίλος, μονίμως καλεσμένος στα τραπέζια της φίλης μου‒ είναι εξίσου σημαντικά με τα κομμουνιστικά μανιφέστα και τις... παρτούζες των '60s, τον γυμνισμό των '70s, το άγριο clubbing των '80s. Φαντάζομαι, εννοούσε ότι το σημερινό τραπέζι για φίλους είναι το πιο «ωμό» κοινωνικά φαινόμενο της δεκαετίας που πέρασε, μια τολμηρή πράξη πρόσκλησης με «κινδύνους» απογύμνωσης, αλήθειας, ενότητας και εγγύτητας. Τα λέω γιατί από τα τραπέζια της παιδικής μου ηλικίας θυμάμαι τόσο τσακωμούς και φωνές όσο και ελαφρολαϊκά τραγουδισμένα αγκαλιά και κάπου τα αναπολώ, μια και τώρα πια μάλλον με ψυχαναλυτικό καναπέ μοιάζουν τα τραπέζια μας... (Αλλά, δικό μας.)

Λοιπόν; Ποιους θα καλέσετε στα γενέθλιά σας; Και τι θα μαγειρέψετε; Αυγά τηγανητά, το παστίτσιο της μαμάς σας ή Chateaubriand; Kαι από γλυκό; Τη Μαρία θα την καλέσετε τελικά;

Γεύση
2

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Dr. George Soleas εξηγεί πώς έγινε ο κορυφαίος αγοραστής κρασιών στον κόσμο

Το κρασί με απλά λόγια / Πώς έγινα ο κορυφαίος αγοραστής κρασιών στον κόσμο

O Dr. George Soleas, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του LCBO, του μεγαλύτερου εισαγωγέα κρασιών και οινοπνευματωδών ποτών στον κόσμο, αφηγείται στην Υρώ Κολιακουδάκη (Dip WSET) και τον Παναγιώτη Ορφανίδη την κινηματογραφική ζωή του.
THE LIFO TEAM
Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Βιβλίο / Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
Proveleggios

Γεύση / Ο Αλέξανδρος Καρακάτσανης έχασε πολλά σε μια νύχτα, αλλά επιστρέφει δυναμικά στο Proveleggios

Ο νεαρός και ταλαντούχος σεφ που είδε το πρώτο του μαγαζί στην Αθήνα να καίγεται ολοσχερώς δεν το έβαλε κάτω στιγμή. Πρόσφατα ανέλαβε να αλλάξει την κουζίνα του δημοφιλούς εστιατορίου και θέλει να αφηγηθεί τις αναμνήσεις όλης της ομάδας που τον υποδέχτηκε μέσα από τα πιάτα του.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Τοkaj: Η περιοχή των αυτοκρατορικών κρασιών της Ουγγαρίας

Το κρασί με απλά λόγια / Τοkaj: Η περιοχή των αυτοκρατορικών κρασιών της Ουγγαρίας

Τι είναι το Aszu, το Szamorodni, το Furmint και το Harslevelu; O Robert Kindl, γενικός διευθυντής του θρυλικού Oremus, εξηγεί στην Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET τον Παναγιώτη Ορφανίδη γιατί το Tokaj είναι μια από τις σημαντικότερες οινοπαραγωγικές περιοχές της Ευρώπης.
THE LIFO TEAM
Πού έμαθαν να πίνουν μπίρα οι Αθηναίοι;

Ιστορία μιας πόλης / Πού έμαθαν να πίνουν μπίρα οι Αθηναίοι;

Φιξ, Μετς, Κλωναρίδη. Τρία τοπωνύμια, τρεις περιοχές της Αθήνας που σχετίζονται με τη ζυθοποιία. Επιχειρήσεις που έμαθαν στην αθηναϊκή κοινωνία να πίνει μπίρα, να την απολαμβάνει κατ’ οίκον ή σε πάρκα. H Αγιάτη Μπενάρδου συζητά με τον Βασίλη Νάστο για τη ζυθοποιία Κλωναρίδη και την εξέλιξη της περιοχής των Πατησίων.
THE LIFO TEAM
Alchemist

Γεύση / Στο Alchemist, ένα από τα καλύτερα εστιατόρια του κόσμου, η δυσφορία είναι στο μενού

Σε ένα εστιατόριο της Κοπεγχάγης σερβίρονται ωμές μέδουσες και παγωτό από αίμα γουρουνιού ενώ στην οροφή προβάλλονται βίντεο σχετικά με την κλιματική αλλαγή. Πρόκειται για «γαστρονομική όπερα» ή για μια ηδονιστική υπερβολή;
THE LIFO TEAM
Kennedy

Γεύση / Kennedy: Για γαλλικά κρασιά, ψωμί με βούτυρο και ακροάσεις δίσκων

Στο νέο wine bar του κέντρου -που έχει πάρει το όνομα του από το biannual περιοδικό του Chris Kontos- θα βρίσκουμε κρασιά που δεν παίζουν αλλού στην Αθήνα ενώ η μουσική και ο ήχος θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Σωτήρης Κοντιζάς: «Έχω ακούσει σε τσακωμό ότι έχω αλλάξει, αλλά δεν το έχω νιώσει»

Γεύση / Σωτήρης Κοντιζάς: «Έχω ακούσει σε τσακωμό ότι έχω αλλάξει, αλλά δεν το έχω νιώσει»

Ο σταρ σεφ που όλοι θεωρούν «δικό τους άνθρωπο», σε μια συνέντευξη για την κατάσταση της εστίασης στην Αθήνα και την επιλογή του να αποχωρήσει από τρία από τα μαγαζιά που έστησε στο κέντρο της πόλης.
M. HULOT

σχόλια

2 σχόλια
Η βασική μαγεία του τραπεζωματος είναι ότι ανοίγεις το σπίτι σου. Μαθαίνεις να δίνεις. Μαθαίνεις να μην βαριέσαι για τους άλλους.Καίτοι δεν το κάνεις περιμένοντας ανταπόδοση είναι καλό να θέτει νόρμες το τραπέζωμα. Νόρμες κοινωνικοποίησης δια της αμοιβαιας προσφοράς που κοντεύουμε να ξεχάσουμε για πολλούς και διάφορους λόγους.