Ο Βασίλης Καλλίδης αφηγείται τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Για να πετύχει ένα εστιατόριο, ο σεφ πρέπει να είναι πολύ οικονόμος, να μην πετάει τίποτα και να εκμεταλλεύεται τα πάντα. Επίσης, όταν μιλάω για οικονομία, δεν μιλάω μόνο για τα λεφτά. Μιλάω γενικότερα. Φωτο: Πωλίνα Σαρρή / LIFO

Ο Βασίλης Καλλίδης αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

0

Ήρθα στη ζωή μια ζεστή μέρα του Ιουλίου. Στον Άγιο Παύλο του Σέιχ Σου. Δεν έχω καμία σχέση, ούτε φοβήθηκα ποτέ την ιστορία με τον Δράκο. Μεγάλωσα ανάμεσα σε μοντέρνα τριώροφα, χαμόσπιτα, ανηφόρες και κατηφόρες. Με κούρασαν οι τελευταίες, γι' αυτό, όταν ήρθα στην Αθήνα, βρήκα ένα σπίτι πάνω στη λεωφόρο, ώστε να μην έχω να κάνω με αυτές.

• Σχολείο πήγα στο Πέτρινο, μέσα σ' ένα πευκοδάσος. Ήμουν πάρα πολύ καλός μαθητής, του 19, απλώς ήθελα να γίνω μάγειρας. Οι γονείς μου ταξίδευαν και μαγείρευαν πολύ. Πάντα άκουγα για ταξίδια, σεφ, τρένα και γεύσεις. Έτσι, από μικρός μου είχε κολλήσει να γυρίσω όλο τον κόσμο. Ξεκίνησα να μαγειρεύω πολύ νωρίς. Οι φίλοι μου θεωρούσαν ότι είμαι παράξενος. Κάτι σαν να ήθελα να γίνω αστροναύτης. Όταν άρχισαν να μεστώνουν τα μυαλά μας στο λύκειο, κατάλαβαν ότι σοβαρολογούσα, γιατί, ενώ ήμουν άριστος μαθητής, δεν διάβαζα και το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να μάθω ψήνω γλώσσες και ξένες γλώσσες.

• Πέρασα σε μια σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων και σπούδασα μάγειρας. Κάποια στιγμή πίστεψα πως οι συνάδελφοι είναι κάτι χοντροί και αγράμματοι και πως εγώ δεν θα γίνω τέτοιος. Πέρασα μια πενταετία που μου βγήκε μια άρνηση με το επάγγελμα και άρχισα να ταξιδεύω σαν τρελός. Αυτό ήταν που με έκανε να επιστρέψω τελικά στη μαγειρική. Κατάλαβα τότε ότι το φαγητό είναι το παν.

Τα μαγαζιά που τελικά επιβιώνουν είναι τα ειλικρινή. Είτε είναι πατσατζίδικο εκατό χρόνων μέσα στη Βαρβάκειο είτε ένα πανάκριβο γαλλικό εστιατόριο είτε μια ταβέρνα στα Καλύβια. Η δική μου αλήθεια είναι πως όταν δεν είμαι καλά, δεν μαγειρεύω, και όταν έχω τα κέφια μου, ψάχνω να βρω την καλύτερη πρώτη ύλη. Μπορώ άνετα να πάω στον Βόλο να πάρω λουκάνικο για σπετζοφάι.

• Στην Αθήνα κατέβηκα τη στιγμή που ένιωσα να πνίγομαι στη Θεσσαλονίκη. Μου άρεσε πολύ η ιστορία της. Ένιωθα ότι υπάρχει ένα μεγαλείο σε αυτή την πόλη. Ακόμα και τώρα, που την έχω απομυθοποιήσει τελείως, που σιχαίνομαι τα περιστέρια και τις νεραντζιές, τη θεωρώ μεγαλειώδη.

• Είναι η πιο όμορφη άσχημη πόλη του κόσμου. Είναι σέξι, όπως το εννοούν οι Αμερικάνοι για τη Νέα Υόρκη.

• Δεν είχα μέντορα ποτέ. Πάντα πίστευα ότι τα ξέρω όλα. Μέχρι που το 2000 γνώρισα την Ελένη Ψυχούλη. Πριν από αυτό, νόμιζα ότι μπορώ να φτιάξω παστίτσιο, σούσι, μοριακή γαστρονομία, γαλλική κουζίνα, σουηδικές σπεσιαλιτέ και τα πάντα. Ήμουν τρομακτικά πλουραλιστής. Ωραία η γεύση, ωραίο το φαγητό, αλλά πολύ. Η Ελένη μού έμαθε την οικονομία και να στέκομαι στα πόδια μου.

Για να πετύχει ένα εστιατόριο, ο σεφ πρέπει να είναι πολύ οικονόμος, να μην πετάει τίποτα και να εκμεταλλεύεται τα πάντα. Επίσης, όταν μιλάω για οικονομία, δεν μιλάω μόνο για τα λεφτά. Μιλάω γενικότερα. Για την εικόνα, ας πούμε: αν βάλεις ένα φυλλαράκι μαϊντανό, δεν είναι ανάγκη να βάλεις και δυόσμο. Less is more. Είναι αρκετό στα χόρτα λίγο λάδι και λίγο λεμόνι, το αλάτι και το πιπέρι στο κρέας, είναι αρκετό σε μια σαλάτα λίγο καλό ελαιόλαδο.

• Η διαφορά μεταξύ του να είσαι υπάλληλος και ιδιοκτήτης είναι αντίστοιχη με αυτήν μεταξύ των διακοπών στην Ψαρού και των διακοπών στο Γκουαντανάμο. Όταν ήμουν στο bee, ένιωθα τελείως ελεύθερος, όταν φτιάξαμε το Άνετον, ήταν πολύ διαφορετικά. Άγχος και τρέξιμο. Ευτυχώς, έχω τον συνέταιρό μου που ανέλαβε όλη τη λασποδουλειά κι εγώ είμαι ο δημιουργός.

Τα μαγαζιά που τελικά επιβιώνουν είναι τα ειλικρινή. Είτε είναι πατσατζίδικο εκατό χρόνων μέσα στη Βαρβάκειο είτε ένα πανάκριβο γαλλικό εστιατόριο είτε μια ταβέρνα στα Καλύβια. Η δική μου αλήθεια είναι πως όταν δεν είμαι καλά, δεν μαγειρεύω, και όταν έχω τα κέφια μου, ψάχνω να βρω την καλύτερη πρώτη ύλη. Μπορώ άνετα να πάω στον Βόλο να πάρω λουκάνικο για σπετζοφάι.

• Θα θέλαμε πάρα πολύ να σερβίρουμε ηλίθιους, με την καλή έννοια, πελάτες, ώστε να τους δίνουμε ό,τι μας κατεβαίνει. Τα τελευταία χρόνια έχουν εξοικειωθεί, όμως, αρκετά με το φαγητό και καταλαβαίνουν αμέσως το κακό πιάτο. Με ενδιαφέρει να σερβίρω έξυπνους και απαιτητικούς πελάτες και όχι αυτούς που τη βγάζουν με κόκκινο κρασί, φιλέτο και σουφλέ σοκολάτα, το κλασικό μενού ενός κανονικά ηλίθιου πελάτη.

Μου έχουν γυρίσει πάρα πολλές φορές πιάτο πίσω. Κάποιες από αυτές έσπασα τη μισή κουζίνα. Είμαι πολύ εγωιστής. Σε μία περίπτωση, όταν βγήκα και το συζήτησα, είδα ότι ήταν απλώς μια λάθος επιλογή του πελάτη, ότι δεν του άρεσε η μακαρονάδα με αντζούγιες. Με μεγάλη μου χαρά το άλλαξα. Εκεί που νευρίασα πραγματικά ήταν όταν υπήρχε δόλος από πίσω.

• Ψωνίζω από παντού. Από τα σούπερ μάρκετ, όπου πάει όλος ο κόσμος, μέχρι τρύπες, όπου δεν μπορείς να φανταστείς ότι θα με δεις. Θα πάω να πάρω το κύμινο από το αιγυπτιακό μπακάλικο, το φιστίκι το αλατισμένο από το λιβανέζικο στους Αμπελόκηπους, τη βάση για το πεϊνιρλί από το Μαρούσι. Αν παρακολουθήσει κάποιος το instagram μου, θα δει ότι όντως τα κάνω αυτά. Από τις 9 το πρωί μέχρι το βράδυ αλλάζω πέντε με έξι τοποθεσίες μέσα στην πόλη. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι δεν τρώω μακαρόνια με κέτσαπ. Τρώω και Zwan. Με τέτοια φαγητά συνήθως τρέφομαι.

Μη φανταστεί κανείς ότι ξυπνάω το πρωί κι ετοιμάζω πεσκανδρίτσα με κόλιανδρο. Επίσης, ξέρω πολύ καλά τα σουβλάκια. Τα πέντε πιο καλά της Αθήνας είναι ο Έντι στη Νίκαια, ο Γιώργος στου Γκύζη, το σουβλάκι του Τζίμη στον Βύρωνα, στην καντίνα ο Πλαστήρας που βρίσκεται στην πύλη Ε2 του λιμανιού στον Πειραιά και στο Εν Αδάμες, στις Αδάμες. Έχει αποενεχοποιηθεί τελείως το σουβλάκι. Είναι το νέο Gucci. Δεν με ενοχλεί που έχουν ανοίξει τόσο πολλά σουβλατζίδικα, γιαουρτάδικα και φούρνοι. Αρκεί να μην κλείνουν.

• Η τηλεόραση μού αρέσει πάρα πολύ. Και με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Μου άνοιξε νέες πόρτες. Εξυπηρετούμαι πιο γρήγορα στην τράπεζα, παίρνω τα πιο φρέσκα ψάρια. Δεν με ενοχλεί η τηλεόραση και ούτε είμαι από αυτούς που λένε ότι την κάνω με το ζόρι ή για το μαγαζί μου ή για να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Τη λατρεύω και μου τη σπάνε όλοι αυτοί που λένε «ευτυχώς που δεν με πήρανε και δεν συνεχίστηκε η εκπομπή, γιατί έχω κουραστεί πάρα πολύ». Θέλω να χτυπάει το τηλέφωνό μου όλη μέρα.

• Αν άνοιγα τώρα ένα εστιατόριο, θα ήθελα να τα μαγειρεύω όλα με λάδι και αλάτι. Ο κόσμος θέλει πια απλά πράγματα. Κανείς δεν θέλει να περνά τον χρόνο του, αποκωδικοποιώντας το δείπνο του. Αν, όμως, ναυαγούσα σε ένα νησί κι έπρεπε για το υπόλοιπο της ζωής μου να τρώω τρία φαγητά, θα ήθελα να είναι στη Μήλο και να τρώω την ψητή κωλοχτύπα, τα τηγανητά πιτάκια και τα βραστά λαχανικά της Σούλας. Κάθε καλοκαίρι πηγαίνω τουλάχιστον για τρεις μέρες γι' αυτό το τραπέζι.

Γεύση
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Από Άγιο Όρος στην Κρήτη: Πώς μαγειρεύει η Ελλάδα τον μπακαλιάρο

Γεύση / Από το Άγιο Όρος στην Κρήτη: Πώς μαγειρεύει η Ελλάδα τον μπακαλιάρο

Σε μακαρονάδα ή παστός με ρεβίθια, ή λεμονάτος με ολόκληρα κρεμμύδια: Από το ένα πέλαγος στο άλλο, το τελετουργικό μας πιάτο παίρνει διαφορετικές μορφές, αποτελώντας ένα εκλεκτό έδεσμα της ελληνικής cucina povera.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Τραβόλτα: Σ’ αυτή την ψαροταβέρνα η παράδοση και η καινοτομία που αναδεικνύουν τη φρεσκάδα της θάλασσας πάνε χέρι-χέρι

Γεύση / Πώς να φτιάξετε στο σπίτι τα κορυφαία πιάτα του Τραβόλτα

Πριν από 13 χρόνια, σε μια ψαροταβέρνα πολύ μακριά από τη θάλασσα, οι αδελφοί Λιάκοι μαζί με τον Ανέστη Λαζάι συνδυάσαν την παράδοση με την καινοτομία και δημιούργησαν γεύσεις-σταθμούς, όπως το καλαμάρι κοντοσούβλι και η τσιπούρα χουνκιάρ, κερδίζοντας φανατικούς θαυμαστές.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Λήμνος: Ταξίδι στους αμπελώνες και τις γεύσεις του νησιού

Το κρασί με απλά λόγια / Λήμνος: Ένα από τα αρχαιότερα μέρη στον κόσμο που έφτιαχνε κρασί

Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET ταξιδεύει στη Λήμνο για να οινοτουρισμό και μοιράζεται με τον Παναγιώτη Ορφανίδη τις εμπειρίες της από τις γεύσεις που δοκίμασε και φυσικά ό,τι έμαθε για τα κρασιά, τις ποικιλίες, την αμπελουργία και τα οινοποιεία του νησιού.
THE LIFO TEAM
Χταπόδι με ασκολύμπρους, αβρονιές, κρίθαμα: Τα πολλά πρόσωπα ενός αρχέγονου φαγητού

Γεύση / Χταπόδι με ασκολύμπρους, αβρονιές και κρίθαμα: Τα πολλά πρόσωπα ενός αρχέγονου γεύματος

Δεν είναι απλώς ένα έδεσμα. Είναι μια τελετουργία που χάνεται στα βάθη του χρόνου, μια ιεροτελεστία που ξεκινά από την άγρια καταδίωξη στα βράχια και καταλήγει στο μεθυστικό άρωμα της θάλασσας, που αναδύεται στο πιάτο.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Τάσος Μαντής: Από τα υδραυλικά στα αστέρια Michelin

Οι Αθηναίοι / Τάσος Μαντής: Από τα υδραυλικά στα αστέρια Michelin

Ένα απρόσμενο Σαββατοκύριακο σε ένα κότερο στάθηκε αρκετό για να αλλάξει τη ζωή του. Από την πρώτη του εμπειρία ως μάγειρας στον στρατό μέχρι τις κουζίνες των κορυφαίων εστιατορίων του κόσμου, κάθε σταθμός διαμόρφωσε τη φιλοσοφία του βραβευμένου σεφ. Σήμερα, μέσα από το αστεράτο Soil, αποδεικνύει πως η μαγειρική δεν είναι απλώς τέχνη, αλλά τρόπος ζωής.
M. HULOT
Αξώτης: Για καλοψημένο παϊδάκι και θεϊκές πατάτες στο Πολύγωνο

Γεύση / Αξώτης: Για καλοψημένο παϊδάκι και θεϊκές πατάτες στο Πολύγωνο

Μια ταβέρνα που έχτισαν το '56 οι οικοδόμοι της περιοχής και κράτησαν ζωντανή ακόμα και στις δύσκολες στιγμές, συνεχίζει μέχρι σήμερα να αποτελεί ένα comfort zone, με λίγα, κλασικά και καλά πράγματα, για τις μέρες που δεν θέλουμε να είμαστε μέρος της «φάσης».
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΕΠΕΞ Έκανε την Ελληνίδα μαμά του αστέρι του TikTok κι όταν εκείνη πέθανε, συνέχισε να μαγειρεύει τις συνταγές της

Γεύση / Έκανε την Ελληνίδα μαμά του αστέρι του TikTok κι όταν εκείνη πέθανε, συνέχισε να μαγειρεύει τις συνταγές της

Ο Ελληνοαμερικανός stand-up κωμικός Γκας Κωνσταντέλλης έφτιαξε έναν «βωμό» στα social media για τη μητέρα του και τις συνταγές της, οι οποίες συγκεντρώνονται τώρα σ’ ένα βιβλίο.
THE LIFO TEAM
Τι είναι αυτό που κάνει τα αυτόριζα αμπέλια τόσο μοναδικά;

Το κρασί με απλά λόγια / Αυτόριζα αμπέλια: Ο μεγάλος θησαυρός της αμπελουργίας

Είναι τα πιο «ειλικρινή» αμπέλια στον κόσμο, εξ’ ου και οι Γάλλοι τα αποκαλούν «franc de pied». O εξαιρετικός σύμβουλος-οινολόγος Σπύρος Ζουμπούλης μιλά στην Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και στον Παναγιώτη Ορφανίδη για το κρασί που προσφέρει όλη την αλήθεια για το terroir που το γέννησε.
THE LIFO TEAM