29.5 Παρασκευή. Βάζω να δω ελληνική τηλεόραση μετά από καιρό. Πέφτω σε εκπομπή μαγειρικής. Η μαγείρισσα προτείνει εύκολες λύσεις στις τηλεθεάτριες. Στην ουσία τις προτρέπει να πάρουν ένα υλικό χαμηλής και αμφίβολης ποιότητας από τα ράφια ενός σούπερ μάρκετ και να το καμουφλάρουν με διάφορα άλλα υλικά ώστε να μετατραπεί σε κάτι νόστιμο, που μαγειρεύεται γρήγορα και δεν κοστίζει πολύ. Γνωστή πρακτική, ανήκει στο κεφάλαιο «όλα γρήγορα». Αν σας πω ότι δεν κατανοώ όλες τις γυναίκες που ανάμεσα σε χίλια άλλα πρέπει και να ταΐσουν τις οικογένειές τους ή τους τηλεοπτικούς σεφ που τρώνε πίεση από τα κανάλια για φαγάκια «εύκολα και γρήγορα και fun», θα είμαι ψεύτης. Αυτό είναι το κοινό, αυτή είναι η δουλειά και στο κάτω-κάτω ας μη βλέπω τηλεόραση, αφού αυτές οι εκπομπές απευθύνονται σε άλλους. Όμως ας το σκεφτούμε λίγο όλο αυτό που περνάει όλη μέρα μπροστά από τα μάτια μας. Τι συγκρατεί ο τηλεθεατής από μια τηλεοπτική εκπομπή μαγειρικής; Τι του μένει; Τρέχει να φτιάξει τη συνταγή, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, αν του αρέσει το φαγητό. Σίγουρα ευγνωμονεί τον μάγειρα που του «έλυσε τα χέρια» με το ευκολάκι. Ως εκεί. Σε όλο τον κόσμο έχει ξεκινήσει να διαφαίνεται έντονα ένα τεράστιο κίνημα που μας θέλει πιο συνειδητοποιημένους ως προς την τροφή που καταναλώνουμε. Όχι μόνο για την υγεία μας αλλά και για το μέλλον του πλανήτη αυτού. Ακούσαμε όλοι τι είπε ο Χόκινγκ – είναι μετρημένα τα ψωμιά της Γης. Η αλόγιστη χρήση υλικών, όμως, τι νόημα έχει; Τι νόημα έχει να λες σε κάποιον πως μπορεί να συνεχίσει να συνηγορεί υπέρ των μεγαλοπαραγωγών που δεν παράγουν πλέον τρόφιμα αλλά δηλητήρια; Γιατί να στερείς από τον μέσο τηλεθεατή που σε κοιτάει με το στόμα ανοιχτό την πληροφορία πως η εκτροφή του μεγαλύτερου ποσοστού των ζώων που καταναλώνει γίνεται με σχεδόν απαγορευμένους τρόπους και πως η χρήση φυτοφαρμάκων έχει φτάσει σε έναν πολύ επικίνδυνο βαθμό; Έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε το ζαμπόν ή το σουβλάκι κάτι που φυτρώνει στο χώμα. Αναρωτιέμαι αν τα μικρά παιδιά της πόλης γνωρίζουν περισσότερα από πέντε λαχανικά ή έχουν δει πώς μοιάζει μια ζωντανή γαλοπούλα. Πόσο ακόμα θα μιλάμε για το junk food σαν να είναι κάτι οk; Δεν είναι οk. Το τρώμε. Είναι μια ένοχη απόλαυση ή μια οικονομική λύση, αλλά οk δεν είναι, όπως και να το δούμε. Aν έχεις δημόσιο βήμα και δεν τολμάς να μιλήσεις σωστά για τη διατροφή, είσαι λάθος.
Παρακολουθώντας αυτή την εκπομπή, σκεφτόμουν: oι μάγειροι μας προτείνουν «νόστιμες συνταγές που γίνονται πολύ γρήγορα». Σε όλο τον κόσμο οι άνθρωποι επιστρέφουν στα μποστάνια και στη σωστή διατροφή, αλλά εμείς επιμένουμε να θεωρούμε πράγματα φρικτά υλικά νοστιμιάς έτσι, επειδή μαγειρεύονται πολύ γρήγορα «και δεν θα μας φάνε από τον πολύτιμο χρόνο μας». Τα βιβλία τα θέλουμε να είναι ευκολοδιάβαστα, να έχουν αρχή, μέση και τέλος, έτσι όπως την έχουμε στο μυαλό μας την αρχή, τη μέση και το τέλος, γιατί «με τόσα που περνάμε, ε, δεν αντέχουμε να διαβάζουμε και Κάφκα». Η μουσική πρέπει να είναι εύκολη, «ένα χαλί» στα ντίνερ μας, στα μπαράκια όπου πίνουμε το τζιντόνικ μας. Μακριά από εμάς οι δύσκολες μελωδίες. Στο θέατρο πρέπει να «υπάρχει πλοκή», να «γίνονται πράγματα», απαγορεύεται ο στοχασμός, απεχθανόμαστε τον πειραματισμό. Θέλουμε έργα «στρωτά», ό,τι έχουμε ως ανάμνηση για το τι αποτελεί καλό θέατρο να ξερνάει πάνω μας ξανά και ξανά. Και στον κινηματογράφο «όχι άλλο Μπέλα Ταρ», φέρτε μας και πάλι Χόλιγουντ και το νέο Μαντ Μαξ. Ήθελα να 'ξερα τι κάνουμε με όλον αυτό τον χρόνο που εξοικονομούμε αποφεύγοντας τα πάντα. Δουλεύουμε περισσότερο; Ζούμε καλύτερα; Ή απλώς μας έχει κατακτήσει η ασχήμια;
Σας φιλώ!
σχόλια