ΤO 1988, Ο ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ Ντέιβιντ Χόκνεϊ ζωγράφισε τον πυθμένα της άδειας πισίνας στο ξενοδοχείο Hollywood Roosevelt με βάση ένα μοτίβο από μακριές, μπλε καμπύλες, οι οποίες αναδεικνύουν κάτω από την επιφάνεια τις λαμπερές στρώσεις των κυματισμών του νερού. Η εικαστική του αυτή παρέμβαση υπήρξε τόσο δημοφιλής ώστε ο νομοθέτης αποφάσισε για την συγκεκριμένη περίπτωση να γίνει εξαίρεση στον νόμο της πολιτείας που δεν επιτρέπει την διακόσμηση του πυθμένα των πισινών για λόγους ασφαλείας.
Σήμερα, είναι πιο συνηθισμένο να δεις ανθρώπους να κάθονται στις περιζήτητες ξαπλώστρες γύρω από την πισίνα του Χόκνεϊ – και το μπαρ γύρω από αυτή – παρά να κολυμπούν μέσα της. Είναι ένα μέρος περισσότερο για να σε δουν παρά για να δεις. Ποια είναι όμως τελικά η ουσία της πισίνας; το κολύμπι, η τέχνη ή η το όραμα των προνομίων και της άνεσης που αντανακλά;
Η πισίνα έχει διαμορφωθεί από την σύγχρονη κουλτούρα, ισχύει όμως και το αντίστροφο. Και σήμερα, στην εποχή της κλιματικής αλλαγής, δεν αποτελεί το status symbol που αποτελούσε παλιότερα. Η ιδιωτική πισίνα και η ασύδοτη χρήση του νερού έχουν γίνει κεντρικό σκέλος των μαχών για την συντήρηση των ολοένα και πιο περιορισμένων πόρων.
Οι γλαφυρές περιγραφές των πολυτελών ιδιωτικών πισινών από τα περιοδικά ανήκουν στον περασμένο αιώνα. Αυτό που κάποτε αποτελούσε σύμβολο κύρους συνυφασμένο με την επιτυχία στο Χόλιγουντ – βλέπε τη γνωστή φωτογραφία της Φέι Ντάναγουεϊ δίπλα στην πισίνα, το πρωί μετά την κατάκτηση του Όσκαρ το 1977 – τείνει πλέον να εξελιχθεί σε παγίδα.
Δεν είναι τόσο η ίδια η πισίνα όσο η οφθαλμαπάτη του νερού που διαμορφώνει το καλιφορνέζικο όνειρο. Παρόλο που η Καλιφόρνια διαθέτει τεράστια ακτογραμμή, ο ωκεανός είναι υπερβολικά συντριπτικός και απόμακρος εν τέλει – η πισίνα είναι εκείνη που εκπροσωπεί το νερό που διεκδικείται, καθαρίζεται και εξημερώνεται. Η Τζόαν Ντίντιον έγραφε για την πισίνα ως «σύμβολο όχι της ευμάρειας αλλά της τάξης, της απόπειρας ελέγχου του ανεξέλεγκτου». Και ο έλεγχος του νερού είναι ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα ζητήματα όχι μόνο στην πολιτεία της Καλιφόρνια αλλά παντού στον πλανήτη.
Η Καλιφόρνια δεν βρίσκεται επί του παρόντος σε συνθήκες ξηρασίας, χάρη στις πρόσφατες έντονες βροχοπτώσεις και τους περιορισμούς στο νερό, οι οποίοι περιλαμβάνουν τον περιορισμό του ποτίσματος του γκαζόν σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας. Ωστόσο, το 30% των αποθεμάτων υπόγειων υδάτων βρίσκεται κάτω από τα κανονικά επίπεδα. Η Καλιφόρνια διαθέτει περισσότερες από 1,3 εκατ. οικιακές πισίνες, τις πιο πολλές στις ΗΠΑ μετά τη Φλόριντα. Και η μέση πισίνα χάνει περίπου πέντε χιλιοστά νερού κάθε μέρα, ή 600 γαλόνια την εβδομάδα.
Το 2015, μετά από επείγουσα κρατική εντολή να χρησιμοποιείται 25 τοις εκατό λιγότερο νερό, πολλές πόλεις απαγόρευσαν εντελώς το γέμισμα των πισινών. Αλλά οι πισίνες δεν εξαφανίστηκαν – αντίθετα, αποτελούν ένα μόνιμο πεδίο μάχης για την ορθή χρήση του νερού. Εν μέσω ακραίας ξηρασίας το 2022, διασημότητες όπως η Κιμ και η Κόρτνεϊ Καρντάσιαν, ο Σιλβέστερ Σταλόνε, ο σταρ του NBA Ντουέιν Γουέιντ και ο κωμικός Κέβιν Χαρτ ήταν μεταξύ των περίπου 2.000 κατοίκων συγκεκριμένης περιοχής (Las Virgenes) κοντά στο Λος Άντζελες που βρέθηκαν να έχουν χρησιμοποιήσει περισσότερο από 150% του προϋπολογισμού τους σε νερό. Ο Γουέιντ και η σύζυγός του Γκαμπριέλ Γιούνιον δήλωσαν ότι μια πισίνα που είχε διαρροή ήταν η αιτία της αστρονομικής τους κατανάλωσης, η οποία σε έναν μήνα ξεπέρασε τον προϋπολογισμό της κατά 489.000 γαλόνια. Οι αρχές της περιοχής ύδρευσης εγκατέστησαν έναν περιοριστή ροής στην ιδιοκτησία του Χαρτ για δύο εβδομάδες –μια τυπική διαδικασία μετά από πέντε προειδοποιήσεις– όχι όμως και για τις Καρντάσιαν, οι οποίες δεσμεύτηκαν να μειώσουν δραστικά την κατανάλωσή τους.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δημοσίευσαν με ευχαρίστηση και με μια δόση χαιρεκακίας τις λεπτομέρειες των παραβάσεων της χρήσης του νερού στο γκαζόν και τις πισίνες των διασημοτήτων. Οι γλαφυρές περιγραφές των πολυτελών ιδιωτικών πισινών από τα περιοδικά ανήκουν στον περασμένο αιώνα. Αυτό που κάποτε αποτελούσε σύμβολο κύρους συνυφασμένο με την επιτυχία στο Χόλιγουντ –βλέπε τη γνωστή φωτογραφία της Φέι Ντάναγουεϊ δίπλα στην πισίνα, το πρωί μετά την κατάκτηση του Όσκαρ το 1977– τείνει πλέον να εξελιχθεί σε παγίδα. Η σύνδεση της πισίνας με την αφθονία στερεύει.
Αυτό όμως δεν εμποδίζει το σύγχρονο landscaping να κινείται προς ένα είδος μινιμαλισμού σε ότι αφορά τη μορφολογία των πισινών, ειδικά στις λεγόμενες πισίνες «Infinity», καθώς και στην προσπάθεια ενσωμάτωσης στο φυσικό περιβάλλον. «Το "βαθύ σημείο" (deep end)και ο βατήρας...έχουν ξεπεραστεί προ πολλού», λέει ο αρχιτέκτονας Τοντ Ράιλι της Landry Design Group με έδρα το Λος Άντζελες. Αντ' αυτού, κάνει λόγο για «χαρακτηριστικά θέρετρου που έρχονται στην αγορά των οικιστικών πισινών…Οι άνθρωποι εξακολουθούν να επιθυμούν μια όαση στην πίσω αυλή τους».
Η πισίνα τύπου Infinity, που παρουσιάστηκε τη δεκαετία του 1960, αποτελεί ένα όραμα απρόσκοπτης συνέχειας μεταξύ σχεδιασμού και φύσης. Έχει γίνει απαραίτητο στοιχείο των πολυτελών ξενοδοχείων και ιδανικό σκηνικό για φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συντηρώντας την ψευδαίσθηση του ατελείωτου νερού σε έναν κόσμο που συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο τη σπανιότητά του.
Με στοιχεία από The Financial Times
