Τελικά τρώμε το φαγητό που έπεσε στο πάτωμα;

Τελικά τρώμε το φαγητό που έπεσε στο πάτωμα; Facebook Twitter
0

 Είναι μύθος η ευρέως διαδεδομένη αντίληψη ότι αν κάτι φαγώσιμο πέσει στο πάτωμα, πιάνει μικρόβια μόνο αφότου έχουν περάσει πέντε δευτερόλεπτα. Στην πραγματικότητα, η τροφή μπορεί να μολυνθεί σχεδόν αμέσως, άσχετα με το πόσο γρήγορα θα το σηκώσει κανείς, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.

 Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Μικροβιολογίας Ντόναλντ Σάφνερ του Πανεπιστημίου Ράτγκερς του Νιού Τζέρσι, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό εφαρμοσμένης και περιβαλλοντικής μικροβιολογίας "Applied and Environmental Microbiology" της αμερικανικής Εταιρείας Μικροβιολογίας, πραγματοποίησαν πειράματα με τροφές που άφησαν να πέσουν στο πάτωμα.

 Οι επιστήμονες άφησαν τις τροφές να μείνουν στο πάτωμα για διάφορα χρονικά διαστήματα (λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο, πέντε δευτερόλεπτα, 30 δευτερόλεπτα και πέντε λεπτά). Στη συνέχεια, τις μελέτησαν για τυχόν μικρόβια που είχαν μεταφερθεί σε αυτές. Το πείραμα επαναλήφθηκε πολλές φορές με διαφορετικά τρόφιμα και σε διαφορετικά είδη πατώματος. Συνολικά, σε διάφορους συνδυασμούς, έγιναν 2.560 μετρήσεις.

 Η μελέτη έδειξε ότι όσο περισσότερο μένει μια τροφή στο πάτωμα, τόσους περισσότερους μικροοργανισμούς (κυρίως βακτήρια) μαζεύει πάνω της. Όμως κανένα φαγώσιμο δεν ξεφεύγει, ακόμη κι αν έχει μείνει κλάσματα του δευτερολέπτου στο πάτωμα, καθώς κάποια μικρόβια έχουν προλάβει να εγκατασταθούν πάνω του.

 Όσον αφορά τις διαφορές ανάλογα με την επιφάνεια του πατώματος, το χαλί έχει πολύ χαμηλό ποσοστό μεταφοράς μικροβίων, αν κάτι φαγώσιμο πέσει πάνω του, ενώ αντίθετα τα μικρόβια μεταφέρονται πιο γρήγορα, αν κάτι πέσει σε πάτωμα με κεραμικό πλακάκι. Στο ξύλο η ταχύτητα μετάδοσης μικροβίων εμφανίζει μεγάλη ποικιλία.

 Τροφές υγρές (π.χ. καρπούζι) είναι αυτές που συγκεντρώνουν τα περισσότερα μικρόβια, ενώ οι πολύ συμπαγείς (π.χ. τα μπισκότα) τα λιγότερα. «Τα μικρόβια δεν έχουν πόδια. Μετακινούνται με την υγρασία και έτσι όσo πιο υγρό είναι ένα φαγητό, τόσο αυξάνει ο κίνδυνος μεταφοράς μικροβίων σε αυτό», τόνισε ο Αμερικανός μικροβιολόγος.

 Όπως είπε ο Σάφνερ, σύμφωνα με τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», «έχω κατά καιρούς φάει τροφές που έπεσαν στο πάτωμα, αλλά αν έπεφτε μια φέτα καρπούζι στο σχετικά καθαρό πάτωμα της κουζίνας μου, θα την πέταγα».

 Σύμφωνα εξάλλου με παλαιότερη έρευνα, οι άνδρες είναι πιθανότερο, από ό,τι οι γυναίκες, να φάνε κάτι που έχει πέσει στο πάτωμα, όπως επίσης να φάνε με ένα πιρούνι ή κουτάλι που έχει πέσει, χωρίς προηγουμένως να το πλύνουν. Το ίδιο ισχύει αν βρουν μια τρίχα ή ένα έντομο στο φαγητό τους: είναι πιθανότερο, από ό,τι μια γυναίκα, να συνεχίσουν να τρώνε ατάραχοι...

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Είμαι τυφλός και μπορώ να μένω μόνος, μην ξαφνιάζεστε!»

Ζούμε, ρε! / «Είμαι τυφλός και μπορώ να μένω μόνος, μην ξαφνιάζεστε!»

Μπορούν τα τυφλά άτομα να ζήσουν μόνα; Χρειάζονται τα σπίτια τους κάποια ειδική προσαρμογή; Τι είναι η εκπαίδευση στις καθημερινές δεξιότητες; Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος συζητούν για το θέμα με την εκπαιδεύτρια κινητικότητας και προσανατολισμού και ιδρυτικό μέλος της ομάδας «Σκύλοι βοηθοί Ελλάδας», Πέννυ Στούμπου.
THE LIFO TEAM
Millennials και Gen Zers αναζητούν το ιδανικό workplace το 2025

Living / Το ιδανικό εργασιακό περιβάλλον του 2025: Τι ψάχνουν οι Millennials και οι GenZers;

Οι διαφορετικές γενιές που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια στην αγορά εργασίας περιγράφουν τις συνθήκες που θα τους έκαναν να νιώθουν τη δουλειά τους περισσότερο σαν το σπίτι τους.
ΠΕΝΝΥ ΜΑΣΤΟΡΑΚΟΥ
Γιατί συχνά νιώθουμε μεγαλύτερη νοσταλγία για τις δυσκολίες παρά για τις χαρές;

Living / Γιατί συχνά νιώθουμε μεγαλύτερη νοσταλγία για τις δυσκολίες παρά για τις χαρές;

Οι άνθρωποι έχουν την τάση να βλέπουν «με ροζ γυαλιά» ακόμα και τις πιο αντίξοες περιόδους της ζωής τους, ακόμα κι αν πρόκειται για συνθήκες οικονομικής ύφεσης, πανδημίας ή πολέμου.
THE LIFO TEAM
O «ξαφνικός θάνατος» της εξ αποστάσεως εργασίας

Living / O «ξαφνικός θάνατος» της εξ αποστάσεως εργασίας

Στον απόηχο της πανδημίας, οι πολιτικές «εργασίας από το σπίτι» έμοιαζαν να δείχνουν τον δρόμο για τον χώρο εργασίας του μέλλοντος, αλλά πλέον οι αποκλειστικά remote θέσεις είναι είδος προς εξαφάνιση.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗΣ
«Προτιμώ να δώσω τον σκύλο, παρά να είναι μαζί σου»: Όταν χωρίζεις (και) από το κατοικίδιό σου

Living / «Προτιμώ να δώσω τον σκύλο, παρά να είναι μαζί σου»: Όταν χωρίζεις (και) από το κατοικίδιό σου

Ποιο είναι το νομοθετικό πλαίσιο σχετικά με τα ζώα συντροφιάς; Ιστορίες –με αίσιο και μη τέλος– για ανθρώπους που χώρισαν εκτός από τους συντρόφους τους και από το κατοικίδιό τους.
ΤΑΤΙΑΝΑ ΤΖΙΝΙΩΛΗ
ΕΠΕΞ CHECK «Ο τρόπος που βλέπω το ντύσιμο καθορίστηκε απ’ τον αυτισμό μου»

Living / «Δεν ήμουν το παράξενο παπί, απλώς δεν ήμουν ποτέ πάπια»: Όταν μια γυναίκα της μόδας διαγνώστηκε με αυτισμό στα 50

Για τη Ζ. τα ρούχα δεν είναι απλώς αισθητική επιλογή – είναι μια γλώσσα. Η διάγνωση της νευροδιαφορετικότητάς της την έκανε να ξαναδεί τη ζωή της, την αφοσίωσή της στα υλικά και την υφή τους μέσα από αυτό το πρίσμα.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ