Καλή η νησιωτοπούλα και το αληθινό στόρι στο οποίο βασίστηκε η ταινία, αλλά κάπου μπάστα, γιατί το αντινήσι δεν είναι μόνο δικό της.
«Μανταλένα» και «Θάλασσα Πλατιά», εκείνο το λιγωτικά σπαρακτικό τραγούδι του Χατζιδάκι που μαρκάρισε αγρίως την ταινία. Αυτά τα δύο ευθύνονται που για χρόνια, ίσως και μέχρι σήμερα, πολλοί νομίζουν ότι η Αντίπαρος είναι ο σκοτεινός –απέναντι– εαυτός της αιωνίως χαριέσσης Πάρου.
Και δεν έχουν άδικο. Υπάρχουν και τέτοιες στιγμές στην Αντίπαρο, είναι και η ενέργεια του σπηλαίου τέτοια, που, αν βρεθείς βράδυ στα νερά της, μια βουτιά με τα μάτια απέναντι στο ζωηρό νησί αρκεί για να νιώσεις έτσι, λίγο σαν βασανισμένος Χριστούλης που το θαλασσινό νερό ρουφάει τα βάσανά σου.
Αλλά ήμαρτον λίγο μ' αυτή την παρεξήγηση, η Αντίπαρος δεν είναι παράπονο-νησί ή τόπος περισυλλογής και καταμέτρησης λαθών και απωθημένων. Κοινώς, έχει ζουμί το νησάκι και εναλλακτικές για όλους: ποδηλάτες, γυμνιστές, ξενύχτηδες, party-animals, σχεσάκηδες και καλοπερασάκηδες. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
Πού κάνεις μπάνιο;
Χμ, εν αντιθέσει με την Πάρο, εδώ οι παραλίες δεν είναι αμέτρητες και –ας είμαστε ειλικρινείς– το αντινήσι δεν φημίζεται γι' αυτές, αλλά... Ο Μικρός Σωρός, λίγα μόλις χιλιόμετρα από το λιμάνι, έχει τα ωραιότερα νερά του νησιού, ενώ υπάρχει πάντα και η Φανερωμένη, όπου, δυστυχώς, πρέπει να 'σαι τυχερός για να χωρέσεις τα λιγοστά υπάρχοντά σου για να απολαύσεις βουτιές.
Φυσικά, υπάρχει και η παραλία του κάμπινγκ, ειδυλλιακή, λαχταριστή, γαλαζοπράσινων αποχρώσεων και με λουόμενους απ' όλο τον κόσμο, υπό την προϋπόθεση ότι ο γυμνισμός δεν σας ενοχλεί. Περισσότερες πληροφορίες για τους φίλους του κάμπινγκ στο https://camping-antiparos.com/, 40 χρόνια λειτουργούν, κάτι καλό θα σημαίνει αυτό. Αν, πάλι, δεν είστε για τα βαθιά και δεν σας ενοχλεί η αρμύρα, υπάρχει πάντα η παραλία της Ψαραλυκής. Μυρίζει αλάτι, στάζει αλάτι, θα βγείτε και θα είστε παστοί, αλλά αξίζει.
Στο Φανάρι, τα πράγματα είναι λίγο πιο οργανωμένα, αν απαραιτήτως θέλετε ομπρέλα, ξαπλώστρες και ακριβώς πίσω ταβέρνα για να τσιμπήσετε μετά το μπάνιο σας.
Πού τρως;
Από την πλευρά του λιμανιού υπάρχουν δύο φούρνοι. Χωρίς παρεξήγηση, για πρωινό προτιμήστε τον μικρό, το "Ασπρονήσι" ειδικά αν το πρωί δεν χορταίνετε με τίποτε άλλο εκτός από τυρόπιτες, γεμιστά κρουασάν –αλμυρά, γλυκά– και τα συναφή. Κατά τα λοιπά, στην Αντίπαρο κανείς –ούτε στα καφενεία– δεν θα σας αρνηθεί ένα καλό πρωινό και σε καλές τιμές.
Για μεσημεριανό, ό,τι τραβήξει η όρεξή σας υπάρχει: από μαγειρευτό και τέλεια ψητά στη βραβευμένη «Κληματαριά» μέχρι πίτσα στο "Home" και καλό ιταλικό στην ταρατσούλα του SaleRosso, όπου μπορεί να βρεθείτε και απέναντι από τον Τομ Χανκς. A, και για ψαρομεζέδες στον «Καπετάν Πιπίνο».
Για όνομα, μη φύγετε από πουθενά χωρίς να πιείτε αυτό που θα σας κεράσουν: ένα τόσο δα χωνευτικό ποτάκι, τσίπουρο-μέλι-σταφύλι ή τσίπουρο-μέλι-κανέλα. πλατεία, Κληματαριά, τσίπουρο, μέλι, σταφύλι, Μην πείτε «όχι», ειδικά αν μετά σκοπεύετε σε μια σιέστα της προκοπής. Μιλάμε για το πιο γλυκό κουτσούρεμα στα βλέφαρα και τον πιο χαλαρωτικό ύπνο μετά.
Ξυπνήσατε; Τέλεια!
Ώρα για ποδηλατάδα! Επειδή μιλάμε για νησάκι τόσο δα –λιγότερο από 35 τετραγωνικά χιλιόμετρα–, αν στον Πειραιά φορτώσετε μαζί το δικό σας ποδήλατο, θα το διασκεδάσετε απίστευτα. Αν όχι, νοικιάστε ένα εκεί και φχαριστηθείτε το νησί όπως και όποτε σας αρέσει.
Στην καρδιά του Σπηλαίου της Αντιπάρου
Εδώ φεύγει ο δημοσιογράφος και επιστρέφει ο... άνθρωπος (με τις φοβίες του). Φίλοι, δεν έχω μπει, αλλά εσείς μπείτε. Θέλω, αλλά δεν μπορώ. Λίγα χρόνια πριν, από το σπήλαιο του Διρού με έβγαλαν λιπόθυμη μέσα στη βάρκα, ούτε μέχρι τα Ροζ Διαμερίσματα δεν κατάφερα να φτάσω, ας όψεται η κλειστοφοβία.
Οπότε, όταν πια βρεθήκαμε Αντίπαρο, άφησα την παρέα να μπει και αρκέστηκα στις περιγραφές της ότι πρόκειται, όντως, για ένα από τα σημαντικότερα σπήλαια του κόσμου. Ας μη γράψω, λοιπόν, για κάτι που δεν είδα κι εσείς προτιμήστε τη διαδρομή από το Κάστρο για να φτάσετε εκεί – για να αποφύγετε την ταλαιπωρία. Α, και στείλτε μου φωτογραφίες.
Για ποτάκι πού πάω;
Κλασικά στην πλατεία. Θα βρείτε τα πάντα. Και τους πάντες. Δεν ενδείκνυται το νησί για «παράνομα» ζευγάρια για να συνεννοηθούμε λίγο, δεν είμαστε για δυσάρεστες εκπλήξεις καλοκαιριάτικα. Οπότε διαλέξτε το μπαράκι της αρεσκείας σας, οι τιμές είναι λογικές, η μουσική καλή και τα ποτά εντάξει. Όμως, αν είστε της χαράς και του κεφιού, υπάρχει πάντα το τίμιο afterάδικο που λέγεται La Luna.
Μην πάτε «μη-μου-άπτου» και αν δεν έχετε ξαναπατήσει μη σουφρώσετε τη μυτίτσα με το που θα δείτε το ντεκόρ. Μιλάμε για ανελέητη eightίλα να τρυπώνει από παντού στα χαλαρά κύτταρά σας και να κάνει διαβρωτική δουλίτσα και στα πιο ντιστεγκέ παιδιά.
Εκεί κατά τις 6 το χάραμα, αν βρεθείτε να χορεύετε σε ημιέξαλλη κατάσταση μόνο με το μαγιό, να είστε απολύτως σίγουροι ότι δεν σας έριξαν τίποτα στο ποτό. Είναι το μαγαζί τέτοιο, η αύρα και η ψυχολογία του και αρκεί όσο 10 συνεδρίες με τον ψυχαναλυτή μαζί. Είναι η θρυλική υπερ-ντίσκο του Αιγαίου και αν δεν πάτε θα χάσετε.
(Update: δυστυχώς, φέτος όταν βρεθήκαμε εκεί συνειδητοποιήσαμε ότι έχει ανοίξει ένα άλλο μαγαζί...)
Πώς φεύγω από την Αντίπαρο;
Με απολύτως βαριά καρδιά. Με ψυχολογία πιτσιρίκου που τον παίρνει η μάνα του με το ζόρι από την παιδική χαρά. Με όρεξη να τραγουδήσεις Χατζιδάκι, μέσα στη βάρκα με τη Μανταλένα και τον πατέρα της μαζί, έτσι, να κλάψετε λίγο για τις μέρες χαράς που τέλειωσαν. Του χρόνου πάλι. Ας βρεθεί κάποιος από την παρέα να σας πάρει ένα παγωτάκι και να σας υποσχεθεί ότι θα σας ξαναφέρει. Περάστε καλά!
σχόλια