Όταν ο ήλιος ανατείλει, η Βηρυτός, η πόλη μου, δεν θα υπάρχει πια
Patricia Khoder
L' Orient le Jour, 5 Αυγούστου 2020
*
Όταν ο ήλιος ανατείλει, η Βηρυτός, η πόλη μου, δεν θα υπάρχει πια. Χθες τη νύχτα, οι σειρήνες των ασθενοφόρων και το τρίξιμο από τα σπασμένα γυαλιά ήταν οι μόνοι ήχοι που ακούγαμε στην πόλη.
Χθες, πάνω σε μια μοτοσικλέτα, πίσω από έναν άνδρα που δεν γνώριζα και ο οποίος είχε βγει για να βοηθήσει όσους το είχαν ανάγκη, έκλεινα τα μάτια μου για να τα προστατέψω από τα σπασμένα γυαλιά. Η πόλη μου δεν υπάρχει πια.
Από το κέντρο, την Gemmayzé, ως τη συνοικία Saïfi και το λιμάνι, κι από κει μέχρι το Mar Mikhaël, υπάρχουν μόνο σκελετοί κτιρίων από μπετόν ή ατσάλι, όλα τα υπόλοιπα έγιναν θρύψαλα. Σε ορισμένα σημεία, η χαλύβδινη υποδομή έχει λιώσει.
Μία καταστροφή αντάξια μιας ταινίας μυθοπλασίας. Δεν έμεινε πια τίποτα.
Τίποτα δεν απέμεινε από την πόλη παρά μόνο οι κάτοικοί της, που έχουν μάθει να επιβιώνουν, ή να ψευτοζούν, ή να αντέχουν.
Στην αρχή της οδού Αρμενίας, μέσα σε ένα μπακάλικο με γκρεμισμένο τον ένα του τοίχο, ένας νεαρός άνδρας μοιράζει δροσερό νερό, απευθύνοντας στους περαστικούς ένα "hamdellah al-salameh". Στο απέναντι πεζοδρόμιο, η Georgette, μια ογδοντάχρονη γυναίκα, περιμένει, καθισμένη σε μια πλαστική καρέκλα, να έρθει ο ανιψιός της να την πάρει για να κοιμηθεί στο Sabtiyé.
Αργά χθες το βράδυ, άνθρωποι με ρούχα γεμάτα αίματα κατευθύνονταν ακόμη σε ετοιμόρροπα κτίρια του Mar Mikhaël και της Gemmayzé, γειτονιές με κατεστραμμένα κτίρια όπου τοίχοι ολόκληροι είχαν πέσει.
'Ηταν δύσκολο χθες τη νύχτα να μετακινηθείς στην Gemmayzé και στο Mar Mikhaël, κορμοί δέντρων, σπασμένα γυαλιά, ηλεκτρικά καλώδια ήταν πεσμένα στο έδαφος. Σε αυτές τις συνοικίες, πολλά κτίρια του 19ου αιώνα έχουν καταρρεύσει εντελώς.
Ένας άντρας μέσα σε ένα 4x4 λέει ότι η αδερφή της γιαγιάς του είναι νεκρή κι ότι μένει απέναντι από το λιμάνι. "Το ωστικό κύμα από την έκρηξη την σκότωσε", λέει σοκαρισμένος.
Στην EDL [Électricité du Liban, η ΔΕΗ του Λιβάνου -σ.σ.], δημιουργήθηκε ένα πρόχειρο νοσοκομείο. Λίγο πιο πέρα, ένας στρατιώτης σκοντάφτει. Δυσκολεύεται να σηκωθεί στο σκοτάδι παρά τη βοήθεια των φίλων του. Ηλικιωμένες γυναίκες που έχουν τραυματιστεί μεταφέρονται σε ασθενοφόρα πάνω σε καρέκλες.
Μαζί με την γυναίκα του, ο Antranik, 70 ετών, κουβαλάει πλαστικές σακούλες και περπατάει όλη τη νύχτα ανάμεσα στα συντρίμμια: "Πετάξαμε κυριολεκτικά από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Είμαστε όμως σώοι. Θα κοιμηθούμε στην κόρη μου στο Fanar."
Στον αυτοκινητόδρομο και τους παράλληλους δρόμους, τα ανατιναγμένα οχήματα εγκαταλείφθηκαν από τους οδηγούς τους, μερικά απ' αυτά έχουν τα φώτα κινδύνου ακόμη αναμμένα.
"Ο αδερφός μου ονομάζεται Georgio, είναι τραυματισμένος. Δεν ξέρω πια σε ποιο νοσοκομείο μεταφέρθηκε, είναι δώδεκα χρονών", αναφωνεί μία έφηβη με το πρόσωπο γδαρμένο από σπασμένα γυαλιά.
Χθες, ως αργά το βράδυ στη Βηρυτό, ακουγόταν ο θόρυβος από το σπασμένο γυαλί. Όσοι δεν ψάχνουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, όσοι δεν τραυματίστηκαν, άρχισαν να καθαρίζουν τα θρυμματισμένα γυαλιά που καλύπτουν τις εισόδους των κτιρίων τους.
Έξω από τα νοσοκομεία, ήταν πολλοί που περίμεναν να μάθουν νέα από τα αγαπημένα τους πρόσωπα, ενώ την ίδια στιγμή ασθενοφόρα που μετέφεραν νεκρούς και τραυματίες, διέσχιζαν την πόλη με τις σειρήνες τους να ουρλιάζουν.
Δεν έχει μείνει πια τίποτα στη Βηρυτό. Κι όταν ο ήλιος ανατείλει, θα διαπιστώσουμε ότι η πόλη δεν υπάρχει πια.
Patricia Khoder
Δημοσιογράφος στην γαλλόφωνη λιβανέζικη εφημερίδα L' Orient le Jour
Μτφ. Σ.Σ.
Δείτε επίσης στο Αλμανάκ:
