M. Hulot
Αυτήν τη στιγμή και μετά από 12 μέρες κυκλοφορίας στο YouTube (από τις οποίες οι 11 στο νούμερο ένα στις τάσεις) το «Mama?» των Sin Boy, MadClip, YΠΟ, Illeoo έχει κάνει 6,5 εκατομμύρια views, αφού πρώτα πέρασε από το νο1 του ελληνικού Spotify – το οποίο διαδέχτηκε ένα μπαράζ από νο1 σε όλες ανεξαιρέτως τις μουσικές πλατφόρμες της Ελλάδας και της Κύπρου.
Στο ιστορικό του ελληνικού YouTube δεν υπάρχει άλλο κομμάτι που να έχει κάνει τόσα πολλά views σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα ή να έχει σχολιαστεί σε τέτοιο μεγάλο βαθμό (θετικά ή αρνητικά) από τόσο πολύ κόσμο.
Την Τρίτη το μεσημέρι στη Δάφνη είδα να σταματάει ένα Smart με δύο 20χρονους στο φανάρι που έπαιζαν το κομμάτι στη διαπασών και άρχισαν να χορεύουν στη μέση του δρόμου, προκαλεί χαμό όταν ακούγεται στα μαγαζιά, το ακούς από παράθυρα διαμερισμάτων, το ακούς στα κινητά, στα διαλείμματα στα σχολεία, κι ακόμα κι αυτοί που το βάζουν να το ακούσουν από περιέργεια για να το βρίσουν κολλάνε και το ξαναβάζουν να παίξει (και ξανά και ξανά, μετά μην απορείς πώς τα κάνει όλα αυτά τα κλικ).
Δεν κινδυνεύει η μουσική από το «Mama?», ούτε από τον Sin Boy, ούτε από το τραπ, η μουσική κινδυνεύει από τους στενόμυαλους και τους ανίδεους που βάζουν σε κουτιά και βλέπουν σε ένα κομμάτι (και σε 20 και σε 30) το τέλος της μουσικής και no future και τέτοια ανόητα που ακούγονται πιο αφελή και από τους στίχους του «Mama?».
Τέλος πάντων, σημασία δεν έχει αν το «Mama» είναι ένα καλό κομμάτι και αν είναι η επιτυχία που μας αξίζει και όλες αυτές οι βλακείες που γράφονται από άσχετους (με το ρεγκετόν) όλες αυτές τις μέρες, σημασία έχει ότι είναι ένα κομμάτι που ενώ δεν το παίζει καθόλου το ραδιόφωνο επειδή είναι «φτηνό» και εκπροσωπεί την «καγκουριά» και τη μουσική «του σκουπιδότοπου», το «Mama?» σαρώνει, αρέσει στο κοινό που απευθύνεται και όσοι το ακούνε ξώφαλτσα κολλάνε και το σιγομουρμουρίζουν, ακόμα και αν μετά κάθονται να αναλύσουν την φτήνια του και τον Δυτικό καπιταλισμό και το αμερικάνικο όνειρο που έχει διαβρώσει συνειδήσεις και έχει κάνει τον ΥΠΟ έρμαιο του success story του, γιατί «αρνείται να πιεί νερό από τη βρύση».
Το «Mama?» λειτουργεί με τον τρόπο που ο καθένας θέλει να το ακούσει, σαν τρολιά, σαν ένα κομμάτι με ακαταλαβίστικους στίχους φουλ στον αυτοσαρκασμό (ο ΥΠΟ κάνει για τέταρτη φορά καριέρα και θα είναι για πάντα στο νούμερο ένα γιατί ξέρει να αυτοσαρκάζεται και είναι ο μοναδικός Έλληνας ράπερ –από παλιό και νέο ραπ– διεθνών προδιαγραφών και αληθινός ποπ σταρ), σαν ένα κομμάτι που μιλάει για το πιο σεβαστό και αγαπητό πρόσωπο στην ζωή κάθε ανθρώπου, ακόμα και αν η «μαμά» είναι το παρθένο αμάξι, άφτιαχτο, όπως βγήκε από το εργοστάσιο, χωρίς πειραγμένη μηχανή, ζάντες και έξτρα φώτα, σαν μια «μπούρδα φουλ στην ασυναρτησία και στην κακή μουσική».
Το ζήτημα δεν είναι τι είναι το «Mama?» αλλά τι ζόρι τραβάνε όλοι αυτοί που μιλάνε για «φτηνή μουσική», για «κακό γούστο» και για «χάλια στίχους» όταν κανείς πλέον δεν έχει ανάγκη από την γνώμη κανενός, και δεν χρειάζεται αφεντικά στα γούστα του.
Το ρεγκετόν (και όχι τραπ, δεν είναι τραπ το «Mama?») είναι η πιο εμπορική μουσική αυτή τη στιγμή, καλώς ή κακώς (ούτε του δικού μου γούστου είναι, αλλά έχουμε ακούσει και χειρότερα), και μην ξεχνάς, αγαπητέ μουσικόφιλε, ότι αυτό που τώρα σε κάνει να ξερνάς, σε 20 χρόνια θα έχει εξωραϊστεί μέσα σε ένα πέπλο νοσταλγίας.
Έχουμε αντέξει και έχουμε βγει αλώβητοι από την Kylie Minogue του «I Should Be So Lucy» π.χ., τη σχολή Stock Aitken Waterman και τις Bananarama, το τραπ και το ρεγκετόν θα μας φοβίσει;
Δεν κινδυνεύει η μουσική από το «Mama?», ούτε από τον Sin Boy, ούτε από το τραπ, η μουσική κινδυνεύει από τους στενόμυαλους και τους ανίδεους που βάζουν σε κουτιά και βλέπουν σε ένα κομμάτι (και σε 20 και σε 30) το τέλος της μουσικής και no future και τέτοια ανόητα που ακούγονται πιο αφελή και από τους στίχους του «Mama?».
Αυτά που γράφονται στο Facebook και σε πολλά sites τις τελευταίες μέρες πολλές φορές είναι πιο διασκεδαστικά από το ίδιο το κομμάτι, και, φυσικά, δείχνει τη δυναμική του και την εξαιρετική του pop quality (και αυτό το εννοώ).
Να πω εδώ ότι το «Mama?» είναι από τα λίγα ρεγκετόν που μου αρέσουν, κι ότι δεν είναι μόνο οι Έλληνες που το θεωρούν «φτηνό» ως είδος, ακόμα και τη στροφή της Μαντόνα στο ρεγκετόν με την «Medellín» κάποιοι τη θεώρησαν «ιεροσυλία».
Ό,τι και να γράψουν, όσο και να το φιλτράρουν μέσα από τα δικά τους κριτήρια, το ρεγκετόν και το τραπ θα πουλάνε και θα είναι εδώ μέχρι να σιχαθούν τα ίδια τον εαυτό τους και να εξαφανιστούν, όπως εξαφανίζονται σε λίγο τα πάντα.
Η ποπ πάντα βρίσκει τον τρόπο να χαλάσει κόσμο, δεν πα' να την αγνοήσει το ραδιόφωνο, δεν πα' να τη σνομπάρουν οι «σοβαροί» και του «καλού γούστου», χέστηκε η φοράδα, πάντα έτσι ήταν η ποπ, φτηνή για την ελίτ. Το έλεγαν και οι Κόρε Ύδρο.
Μαρία Παππά
Αν έκανε ένα καλό η επιτυχία του «Mama?» το τελευταίο διάστημα είναι ότι μιλούν όλοι γι' αυτό και το σχολιάζουν. Πότε είχες πετύχει να γίνεται κάτι ανάλογο με ένα ελληνικό τραγούδι τελευταία;
Λίγες μόνο ώρες μετά από την κυκλοφορία του έτυχε να το ακούσω να παίζει δυνατά μέσα από ένα αμάξι που περνούσε από το σπίτι μου. Κάτι τέτοιο δεν αγοράζεται.
Σαν θέμα έχει εξαντληθεί από ατελείωτα ποστ στο Facebook μέχρι σημειολογικά άρθρα που αναλύουν το αν το «Mama?» είναι η μαμά ή το αμάξι του Sin Boy. Δεν θα πω αν είναι καλό ή κακό κομμάτι. Θα γράψω όμως ότι αυτή η στροφή στον ρεγκετόν ρυθμό (τη στιγμή που πρέπει, όταν γίνεται χαμός παντού), δίνει μια φρέσκια πνοή για το ελληνικό χιπ-χοπ που την έχει ανάγκη για να προχωρήσει.
Δεν χρειάζεται απαραίτητα να αναζητάς την ποιότητα στη διασκέδαση. Ο σκοπός της κυρίως είναι να σε κάνει να κουνηθείς και να περάσεις καλά.
Τώρα αν πρέπει σώνει και καλά να βάζουμε ταμπέλες όπως λαϊκοπόπ, σκυλάδικο κ.λπ. σε ένα fun και ανάλαφρο κομμάτι, αυτό λέει πολλά γι' αυτούς που τις βάζουν και ακόμη περισσότερα για την κουλτούρα μας γενικότερα.
Άκης Κατσούδας
Βγήκαν όλοι οι ποιοτικοί που ξυπνούν με Μπαχ και κοιμούνται με Μότσαρτ για να μιλήσουν για την υποκουλτούρα του τραγουδιού.
Πρώτα απ' όλα ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Αυτοί που κράζουν τη σύγχρονη ελληνική ραπ και τραπ μουσική, ας μάθουν πως το «Mama?» δεν ανήκει σε κανένα από αυτά τα είδη. Είναι ρεγκετόν και παρόμοια τέτοια κομμάτια μπορούμε να ακούσουμε σ' όλες τις χώρες του κόσμου.
Δεύτερον, παρατηρούμε πως το τραγούδι σπάει όλα τα ρεκόρ, το ένα πίσω από το άλλο – όχι μόνο στο YouTube αλλά και στο Spotify, στο οποίο μέχρι τη στιγμή που γράφουμε το άρθρο έχει ξεπεράσει τα 1,5 εκατομμύριο streams.
Ας παραδεχτούμε έστω πως το τραγούδι κάνει επιτυχία. Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει για τα ελληνικά δεδομένα, είναι αντικειμενικά φαινόμενο. Από κει και πέρα, δεκτή όποια άλλη κριτική.
Αλέξανδρος Διακοσάββας
Αφήνοντας κατά μέρος το θέμα των βωμολοχιών, του auto-tune και του βάθους των νοημάτων (sic!), ο βασικός κατ' εμέ αντίλογος στο «Mama?» λέει ότι σε δύο/τρία/πέντε χρόνια από τώρα δεν θα το θυμάται απολύτως κανείς.
«Ε, και;» απαντώ εγώ. Το mega hit των Sin Boy, ΥΠΟ, MadClip και Illeoo είναι κατασκευασμένο με τέτοια ασύλληπτη μαεστρία σε όλα τα επίπεδα –παραγωγή, σύνθεση, κόνσεπτ, βίντεο κλιπ, η «ευκολία» του ρεγκετόν ρυθμού– με αποκορύφωμα, βέβαια, το τραβηγμένο απ' τα αυτιά μουρμουρητό του Sin Boy που δεν μπορεί να σου ξεκολλήσει από τον εγκέφαλο.
Εγώ όταν πέτυχα το κλιπ, περίπου μια εβδομάδα αφότου είχε κυκλοφορήσει, το κατέβασα στο Apple Music και πρέπει να το άκουσα απανωτά περίπου 10 φορές το πρώτο βράδυ.
Παράλληλα, έπαθα FOMO με κάτι που ένιωθα πως γνωρίζουν ήδη οι πάντες –με βάση τα views και τις τάσεις στο YouTube– και σοκ την επόμενη μέρα στο γραφείο, ως παντελώς αδαής, όταν μου εξήγησαν ότι ο Sin Boy δεν μιλά για τη μάνα του, αλλά για ένα «πειραγμένο» αυτοκίνητο.
Εν τω μεταξύ, σε κάποιο άλλο παράλληλο σύμπαν, η Μαντόνα επιχειρεί comeback με το ίδιο είδος, με ένα τραγούδι που βρήκα απαίσιο, και μου φαίνεται, όσο ιερόσυλο κι αν ακούγεται, σαν μια καημένη θεία που προσπαθεί με νύχια και δόντια να παραμείνει relevant δίπλα στη «νεολαία».
Και στο τέλος της ημέρας, ξέρεις κάτι; Μπορώ να βλέπω Χου Μπο στο σινεμά, να περιμένω τον Μπομπ Γουίλσον στην Επίδαυρο και να ακούω Sin Boy στο κινητό μου, ως ο ίδιος άνθρωπος. Sue me!
Υ.Γ.
Πωλίν Κόκλα
Κρετίνικο, στεγνή αντιγραφή ξένων, όλα τα καγκούρικα χλιδοκλισέ του Κωστόπουλου σε συσκευασία στέντικαμ, φλώροι που νομίζουν ότι είναι γκάγκστερ (αλλά βολεύονται να είναι βαποράκια και μπάουνσερς), αγορασμένα views του YouTube με τη σέσουλα (γνωστότατο στα πέριξ, απορώ ποιος τσιμπάει ακόμα εάν δεν είναι αφελής), στίχοι άρρυθμοι, ασπόδυλοι, κυριολεκτικά γτπ, αισθητική L.A. αν στο L.A. προσγειωνόταν η εγγονή της μαντάμ Σουσού κ.λπ.
