'Ενα σπουργίτι μπήκε από το παράθυρο
Διεκδικούν και απαιτούν. Εμφανίζονται από το πουθενά, πάντα γύρω στο μεσημέρι, και κάνουν τρελή φασαρία μέχρι να γίνουν αντιληπτά και να αποσπάσουν λίγο ψωμί ή τριμμένο κουλούρι. Δεν πλησιάζονται όμως, τα δικά μου σπουργίτια δεν ανήκουν στις συμμορίες της πλατείας και της καφετέριας. Κόβουν πρώτα κίνηση, παίζουν κρυφτό πίσω από τις γλάστρες, μετά αποχωρούν, αδιαφορώντας δήθεν, και επιστρέφουν μόλις με δουν με γυρισμένη την πλάτη για να ορμήσουν, να αρπάξουν τα ψίχουλα, ανεξαρτήτως μεγέθους, και να γίνουν καπνός.
Η Αθήνα, λόγω και του χάους της που ευνοεί τις φωλιές, εξακολουθεί μάλλον να είναι αρκετά φιλόξενη για τα πουλιά. Αλλού στην Ευρώπη, παρατηρείται μια ραγδαία μείωση του πληθυσμού τους. Στην Αγγλία, τα κοινά σπουργίτια (passer domesticus) μειώθηκαν τα τελευταία 10-15 χρόνια κατά 90%-95%. Στη Γερμανία, στο Αμβούργο, μέσα σε 30 χρόνια, μειώθηκαν κατά το ήμισυ. Στην Πράγα, κατά 60% μέσα σε 20 χρόνια, ενώ οι ίδιες πάνω κάτω ανησυχητικές διαπιστώσεις ισχύουν και για την Ολλανδία, το Βέλγιο, την Ιταλία ή την Φινλανδία (βλ. Revue Etho-logique).
Οι αιτίες αυτής της ερήμωσης δεν είναι όλες εξακριβωμένες. Γεγονός είναι πάντως πως εκτός από την υποβάθμιση των οικοσυστημάτων, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, την αστική ανάπλαση που συμβάλει στην ενεργειακή μόνωση των κατοικιών, ίσως και τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα, ευθύνεται και η επικρατούσα ιδεολογία του "καθαρού" που διώχνει αδιακρίτως από τους δρόμους και τα κτήρια άστεγους και πουλιά. Στη Γαλλία, όπου από το 1979 απαγορεύεται δια νόμου η "προσέλκυση πτηνών και γάτων" και τιμωρείται με πρόστιμο τα τάϊσμα των περιστεριών, τα σπουργίτια έχουν να αντιμετωπίσουν τώρα ένα νέο αδυσώπητο εχθρό: τα κοράκια και τους μικρούς γύπες που κάποιοι δήμοι είχαν την φαεινή ιδέα να διορίσουν συμμάχους τους στην καθαριότητα.
