Την είδες αυτή, αφέντη ; του είπε σε λίγο. 'Ητανε στον καιρό της το ωμορφότερο κορίτσι του νησιού. Κάποιος τη γέλασε κ' έγινε καλόγρηα [...].
Η Μελανία -του εξήγησε ο αγωγιάτης- είχε, κατά που λένε, τα ωμορφότερα δόντια που είδε ποτές ανθρώπου μάτι. Γραμμή μαργαριτάρια ! 'Οταν μπήκε στο μοναστήρι, η Ηγουμένη τη φώναξε μέσα στο κελί της και της είπε, πως τέτοια δόντια δεν ταιριάζουν στην ταπεινοσύνη, που ζητάει ο Χριστός από τις νυφάδες του. Και, κάνοντας το σταυρό της, σήκωσε το μαρμαρένιο γουδοχέρι και της τα τσάκησε, για την αγάπη του Χριστού. 'Ισως να ήτανε κι από ζήλεια. Ποιός ξέρει ! 'Από τότε η Μελανία δεν έβγαλε, όπως λένε, το χέρι της από το στόμα. Και, γερόντισσα ακόμα, κρύβει τα σπασμένα της δόντια από τον κόσμο.
Παύλος Νιρβάνα, Το αγριολούλουδο (1924).
