Το ταξίδι της ζωής του φωτογράφου Erwin Olaf: μεταξύ έξαψης και φαντασίας
Erwin Olaf [1959, Hilversum, Ολλανδία - 20.09.2023, Groningen, Ολλανδία]
Manuela Klerkx
Gallery Viewer - 16.04.2021
Στις 14 Απριλίου (2021), η ατομική έκθεση του Erwin Olaf με τίτλο Im Wald εγκαινιάστηκε στην Galerie Ron Mandos. Η ιδανική στιγμή για να πάρουμε συνέντευξη από τον 62χρονο διάσημο καλλιτέχνη. Η ζωή που πέρασε ως γκέι ακτιβιστής και ακόρεστος νυκτόβιος σε ντισκοτέκ όπως το It και το Roxy απέχει πολλά χρόνια από την τωρινή που βιώνει ως πρωτοποριακός φωτογράφος και οραματιστής καλλιτέχνης. Πώς βλέπει ο Erwin τη διαδικασία του γήρατος, τα θέματα της αγάπης και της ομορφιάς και τα κοινωνικά ζητήματα που σχετίζονται με το κλίμα, τη μετανάστευση και τις διακρίσεις; Ποια είναι η σχέση του με τη ζωγραφική και τι εννοεί με τον όρο "απογυμνωμένη" φωτογραφία; Η συνέντευξη θα μπορούσε να διαρκέσει μόνο μία ώρα, αλλά θα ήθελα να μιλάω ατελείωτα με αυτόν τον συναρπαστικό άνθρωπο, αυτόν τον όμορφο άνθρωπο τον οποίο ερωτεύτηκα λίγο κατά τη διάρκεια της συζήτησης. Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος, λέει ο Erwin, ο οποίος ισχυρίζεται ότι πάντα ερωτεύεται λίγο τα μοντέλα του ο ίδιος: "Γιατί μόνο έτσι μπορείς να πετύχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα, ακόμη και αν απαιτείται η σωστή απόσταση". Θα μπορούσαμε και οι δύο να γελάσουμε με αυτό.
*
Ποιος είναι ο άνθρωπος που βλέπω τώρα μπροστά μου;
Ένας ενθουσιασμένος άνθρωπος. (Γέλια).
Μια αμήχανη ερώτηση. (Σιωπή).
Μερικές φορές κοιτάζομαι στον καθρέφτη και κάνω στον εαυτό μου αυτή την ερώτηση, αλλά μετά δεν έχω απάντηση. Νομίζω ότι η απάντηση βρίσκεται στη δουλειά μου. Ως ανθρώπος, παρουσιάζεις όλων των ειδών τις όψεις. Σε μια δεκαετία μια όψη λάμπει και σε μια άλλη δεκαετία μια άλλη. Σε ό, τι με αφορά, από ακτιβιστής και μαχητικός γκέι -που χόρευε σαν νυχτοπεταλούδα στην άκρη του ηφαιστείου- έγινα ένας άνθρωπος με "Ausdauer". Το πήρα αυτό από τον πατέρα μου, ο οποίος πίστευε ότι ως άνθρωπος πρέπει να έχεις "Ausdauer", επιμονή. Κατά την περίοδο των σπουδών μου, έπρεπε συχνά να δαγκώνω το πικρό μήλο και τότε αυτό το κίνητρο της επιμονής ήταν χρήσιμο.
Αισθάνεστε σαν φωτογράφος ή σαν καλλιτέχνης;
Από πολύ νεαρή ηλικία, παρατήρησα ότι είχα πραγματικά μια αγάπη για το επάγγελμα του φωτογράφου. Αυτό το πάθος έπεσε στην αγκαλιά μου, αν μπορούμε να πούμε. Έτσι, θεωρώ τον εαυτό μου τουλάχιστον κατά 50% φωτογράφο. Και αυτός ο ριζοσπαστικός γκέι άντρας, ο οποίος τώρα έχει γίνει λίγο πολύ ένας ηλικιωμένος, τρυφερός άντρας, αντιπροσωπεύει το άλλο 50%. Αλλά ο πόθος μου και η ζωή μου διαμορφώνουν τη φαντασία μου μέσω της φωτογραφίας.
Πάντα έλεγα ότι δεν είμαι καλλιτέχνης, αλλά φωτογράφος. Αλλά τα τελευταία χρόνια, λέω όλο και περισσότερο ότι δεν είμαι φωτογράφος, αλλά καλλιτέχνης. Στην πραγματικότητα, ανακαλύπτω ολοένα και περισσότερο ότι δεν έχει σημασία αν κρατάς ένα πινέλο ή μια φωτογραφική μηχανή. Και όσο μεγαλώνω, τόσο πιο γελοίο βρίσκω το γεγονός ότι υπάρχουν μουσεία φωτογραφίας. Χρειαζόμαστε μουσεία καλών τεχνών.
Ποια είναι η κόκκινη γραμμή στη δουλειά σας; Το ένστικτό μου λέει ότι σας αρέσει να προσφέρετε μια σκηνή σε ανθρώπους που ανήκουν σε μειονοτικές ομάδες, σε μοναχικούς, σε πρωτοπόρους, έτσι δεν είναι;
Σωστά, αλλά αυτό δεν προέρχεται από μια ακτιβιστική στάση, αλλά από το πως βλέπω τον πλούτο της ζωής. Λατρεύω την απόκλιση από τον κανόνα, διότι αυτή ακριβώς η απόκλιση είναι το αλάτι της γης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ένταξη είναι επίσης πολύ πιο σημαντική από τον αποκλεισμό. Κατά τ' άλλα, όπως συμβαίνει με όλους, ξεχειλίζω από προκαταλήψεις, αλλά πρέπει να βάζω τον εαυτό μου να τις καταπολεμάει. (γέλια)
Οι φωτογραφίες που παρουσιάζονται εδώ στην έκθεση είναι απίστευτης ομορφιάς. Μήπως η αισθητική ανήκει στον Erwin Olaf όπως ο φελλός στο μπουκάλι;
Η αισθητική είναι μέσα στη ψυχή μου. Δεν θα μπορούσα να είμαι διαφορετικός. Όταν ονειρεύομαι ή όταν οι ιδέες μου αναπτύσσονται, μπορώ ξαφνικά να δω το περίγραμμα ενός θέματος ή μιας εικόνας μπροστά μου. Αυτό δεν είναι ποτέ πολύ συγκεκριμένο, μάλλον ένα ασαφές σκαρίφημα, αλλά πάντα αθόρυβο. Δεν χρειάζομαι ένα σπυράκι για να κάνω μια ιστορία να μοιάζει αληθινή, αλλά αν αυτό το σπυράκι μου φανεί σχετικό με την ιστορία μου, σίγουρα θα το αφήσω εκεί. Ένα σπυράκι στο πρόσωπο κάποιου ή μια ρωγμή στον τοίχο θα παρεισφρήσει, αλλά είναι ακριβώς η αντίθεση με το καθαρό περίγραμμα ή την τάξη που σε μια κατάλληλη στιγμή δημιουργεί το ερώτημα: τι συμβαίνει εδώ; Τι εμφανίζεται; Τι ξεφτίζει;
Ένα από τα θέματά μου, όπως φαίνεται στη σειρά Im Wald και στη σειρά με τα γυναικεία καπέλα, περιστρέφεται γύρω από το γεγονός ότι η αντίληψή μας για την ομορφιά έχει αλλάξει πάρα πολύ τις τελευταίες δεκαετίες. Λόγω των συχνών ταξιδιών, σε παγκόσμιο επίπεδο, όλα τα είδη στυλ και εμφάνισης αναμειγνύονται μεταξύ τους. Αλλά και λόγω του έρωτα και της σεξουαλικότητας, αποκτάμε ένα νέο είδος ομορφιάς. Μου αρέσει να εξετάζω την ομορφιά από αυτή την κίνηση.
Ποια είναι η σχέση μεταξύ φωτογραφίας και ζωγραφικής;
Η φωτογραφία, όπως την εφαρμόζω, ακολουθεί την παράδοση της κλασικής ζωγραφικής. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ασχολούμαι όλο και περισσότερο με τη ζωγραφική. Ένα από τα πιο όμορφα και μοναδικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων είναι να δίνουν σχήμα στη φαντασία τους. Ο χορογράφος Hans van Manen, ένας από τους καλύτερους φίλους μου, είναι το απόλυτο παράδειγμα. Πρόσφατα είδα ένα ντοκιμαντέρ γι' αυτόν και αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν να συγκινούμαστε όλοι από τον τρόπο που βάζει κάποιον να κάνει τρία βήματα προς τα αριστερά και τρία βήματα προς τα δεξιά - ή βάζει έναν χορευτή να σηκώνει μια γυναίκα, να την πετάει στον τοίχο και να την ξαναπιάνει. Ο Hans μπορεί να το χορογραφήσει αυτό τόσο όμορφα. Με έχει απασχολήσει πάρα πολύ τις τελευταίες δεκαετίες πως είναι δυνατόν να δίνεις έκφραση στη φαντασία σου -δηλαδή σε κάτι που βρίσκεται μέσα στο μυαλό σου- μέσω της φωτογραφίας, της ζωγραφικής, του χορού, της μουσικής, της λογοτεχνίας κ.λπ., και πως αυτή η έκφραση πυροδοτεί στη συνέχεια ένα συναίσθημα. Πράγματι, αυτή η δυνατότητα διακρίνει τον άνθρωπο από τα ζώα.
Πώς βλέπετε τη σχέση μεταξύ ανθρώπου και φύσης;
Η φύση είναι αδιάφορη απέναντι στον άνθρωπο. Αλλά ο άνθρωπος είναι υπερόπτης απέναντι στη φύση. Γι' αυτό η πανδημία μας έδωσε μία γεύση από τη δική μας υπόσταση. Ένα δέντρο δεν νοιάζεται αν μπαίνει στο δρόμο σου, και ο ιός δεν νοιάζεται αν μας σκοτώνει. Εμείς έχουμε όλων των ειδών τα συναισθήματα και τις απόψεις απέναντι στη φύση, ενώ αντίθετα η φύση δεν τα έχει σε σχέση με τον άνθρωπο. Έκανα αυτή την παρατήρηση γύρω στο 2002, όταν πήγα ξανά για body surfing μετά από πολύ καιρό (ο Erwin είχε διαγνωστεί με σοβαρή πνευμονοπάθεια στα τέλη της δεκαετίας του 1990, MK). Ήμουν πολύ καλός σε αυτό, αλλά όταν ξαναπήδηξα στη θάλασσα για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια, ανακάλυψα ότι δεν μπορούσα καθόλου πια να το κάνω. Όχι ότι με ένοιαζαν τα κύματα, αυτά συνέχιζαν να έρχονται και σκεφτόμουν συνεχώς "θα πεθάνω". Αυτό μου άνοιξε τα μάτια. Μπροστά σε τόση φυσική βία, είμαστε χαμένοι ως ανθρώπινα όντα. Γι' αυτό μου αρέσει να πηγαίνω στη φύση, αλλά μόνο αν υπάρχει δρόμος κάπου κοντά. (γέλια)
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας Im Wald, μπορεί κανείς να δει καθαρά πόση ενέργεια απαιτεί από εσάς η διαδικασία παραγωγής. Κάποια στιγμή λέτε: "Νιώθω σαν στυμμένο πορτοκάλι". Γιατί φτάνετε πάντα στα άκρα; Είναι αυτό το 'Ausdauer' που εμφανίζεται στον ορίζοντα;
Μέσα στη διαδικασία της δημιουργίας, πρέπει να φτάσω τον εαυτό μου στα άκρα και αυτό συνεπάγεται μία πλήρη κόπωση. Διαφορετικά, δεν θα έχω φτάσει στο όριο των δυνατοτήτων μου - δηλαδή των ψυχικών και σωματικών μου δυνατοτήτων. Σημαίνει πως τότε δεν θα έχω εξαντλήσει τα όριά μου, και ως εκ τούτου δεν θα είμαι ικανοποιημένος. Άλλωστε, αν εγώ δεν φτάσω στα όριά μου, γιατί να το κάνει το μοντέλο μου; Στη φωτογραφία μου, τα πάντα είναι σκηνοθετημένα και κάθε μοντέλο είναι ηθοποιός. Για παράδειγμα, όταν φωτογραφίζω μια μητέρα με ένα μωρό στην αγκαλιά της κάτω από ένα δέντρο, θέλω η καμπύλη της πλάτης της και η καμπύλη του λαιμού της - ο τρόπος που κρατάει το μωρό - να δίνει την αίσθηση ότι είναι πραγματικά μια μητέρα που κρατάει το ίδιο της το παιδί στην αγκαλιά της. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν το εννοήσει και η ίδια πλήρως. Και αυτό εκφράζεται στις πιο μικρές νανοκινήσεις. Το οκτάχρονο αγόρι, που κάθεται δίπλα της κάτω από το ίδιο δέντρο πρέπει κι αυτό να εκπέμπει ότι είναι πρόσφυγας και να αναρωτιέται πού πρέπει να πάνε- ή πρέπει να φαντάζεται ότι βρίσκεται σε διακοπές και στενοχωριέται επειδή κρυώνει. Πρέπει να σκεφτεί κάτι άβολο. Πρέπει να γίνει κάποιος. Και για να "γίνει" αυτό το πρόσωπο, χρειάζεται τη μέγιστη πειθώ μου.
Πώς σας αρέσει να εργάζεστε με μια ομάδα;
Είναι υπέροχο, μου χαρίζει πολλά. Για παράδειγμα, γνωρίζω αρκετά καλά την τεχνική, οπότε μπορώ άνετα να προτείνω ένα συγκεκριμένο φωτισμό στον βοηθό μου. Αλλά μερικές φορές εκπλήσσομαι από την ερμηνεία του, επειδή μπορεί να μην ταιριάζει ακριβώς με αυτό που είχα στο μυαλό μου, αλλά δεν παύει να είναι πολύ όμορφη. Και αν στη συνέχεια κινηθούμε λίγο προς τα αριστερά ή προς τα δεξιά, το τελικό αποτέλεσμα εξακολουθεί να είναι αυτό που είχα στο μυαλό μου, συν κάτι επιπλέον. Και πάντα αναζητώ αυτό το "κάτι επιπλέον". Όσον αφορά το styling, μου αρέσει να συνεργάζομαι με ανθρώπους από τον κόσμο του κινηματογράφου, επειδή βιώνω τη φωτογραφία ως ένα είδος παγωμένων κινηματογραφικών σκηνών. Και αυτό απαιτεί διαφορετικό styling και διαφορετικές επιλογές ρούχων από ό,τι στον κόσμο της καθαρής φωτογραφίας. Εξάλλου, θέλεις να δημιουργήσεις ανθρώπους με σάρκα και οστά και αυτοί μερικές φορές φορούν ρούχα που είναι φθαρμένα, πολύ στενά ή που τα έχουν βγάλει από τη ντουλάπα τους χωρίς να το σκεφτούν. Έφτιαξα τη σειρά Im Wald το 2020 και όλα, όσον αφορά τα ρούχα και τις τοποθεσίες, λαμβάνουν χώρα στο παρόν. Αυτό είναι σαφές από το styling. Και έτσι θέλω να είναι.
Μπορείτε να μας πείτε λίγο πως υλοποιήσατε τη σειρά Im Wald, στην οποία απεικονίζετε θέματα όπως ο μαζικός τουρισμός, η ταυτότητα, το εφήμερο και η σχέση μεταξύ ανθρώπου και φύσης;
Το έργο Am Wasserfall με πέντε μαύρους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου ενός κοριτσιού ως αρχηγού της αγέλης, δείχνει καλά τον τρόπο με τον οποίο εργάζομαι. Το βράδυ πριν από τη φωτογράφιση, ήμασταν όλοι μαζί στο ξενοδοχείο και πήγα να συζητήσω με τα μοντέλα, όπως κάνω συνήθως. Οι άντρες, και αυτό είναι αρκετά σημαντικό, πρέπει να είναι δευτερεύοντες σε σχέση με την κοπέλα σε αυτή τη φωτογραφία. Ως φωτογράφος -ή σκηνοθέτης- πρέπει να το εξηγήσεις καλά αυτό στα μοντέλα σου, ώστε να ξέρουν ποιος είναι ο σκοπός της φωτογραφίας, για τι ακριβώς πρόκειται, ώστε να μπορούν να συναισθανθούν την κατάσταση. Εκτός αυτού, είναι φυσικά πολύ γενναίο και δύσκολο να φωτογραφηθείς γυμνός νωρίς το πρωί, πριν από την ανατολή του ήλιου, στο τσουχτερό κρύο, κάπου στα βουνά. Αλλά η συγκίνηση που παίρνεις από την ανταπόκριση και τη συνεργασία, η αίσθηση ότι αυτά τα αγόρια και τα κορίτσια πραγματικά συμπάσχουν με τα συναισθήματα των προσώπων που προορίζονται να γίνουν, είναι ασύλληπτη! Τους έβαλα δίπλα σε εκείνο τον καταρράκτη και όλοι ήταν σωστοί σε αυτό το πλάνο. Δεν χρειάστηκε καν να κάνω photoshop σε οτιδήποτε. Το χέρι του κοριτσιού έπρεπε να είναι αρκετά μακρύ, επειδή έπρεπε να δείχνει την υποτιθέμενη προέλευση, όποια κι αν είναι αυτή. Και αν στη συνέχεια τραβήξετε μια γραμμή από το δάχτυλό της ως τη φωτογραφική μηχανή ενός από τους άνδρες στο βάθος, μπορείτε να δείτε ότι διασταυρώνονται σε κάποιο σημείο. Αυτό δεν ήταν σκηνοθετημένο, αλλά πολύ όμορφο. Όλοι ήταν άψογοι. Κανείς από τους πέντε δεν είχε ούτε μια στιγμή αδυναμίας στην πόζα του ή στην υποκριτική του. Αυτό ήταν πραγματικά φανταστικό. Αυτό μοιάζει με κεραυνοβόλο έρωτα, σαν ένας συνδυασμός αγάπης και έντασης.
Ερωτεύομαι λίγο κάθε μοντέλο. Παρεμπιπτόντως, αυτό το συναίσθημα έχει ελάχιστη σχέση με τον πραγματικό ερωτισμό αλλά περισσότερο με την επιθυμία να απορροφηθώ από κάποιον και, αν είναι καλός, αυτή η επιθυμία είναι αμοιβαία. Ένα τέτοιο μοντέλο είναι εξαιρετικά ευάλωτο: στο έλεος των οδηγιών μου, ενώ εκείνη τη στιγμή παρακολουθούν κάθε λογής άνθρωποι, όπως οι τεχνικοί, οι φωτιστές, κ.λπ. Η ευαλωτότητα ή η παράδοση του μοντέλου είναι εντελώς στα χέρια μου. Αυτό σου επιτρέπει να δημιουργήσεις ένα είδος ενεργειακής διαδρομής ο ένας προς τον άλλον. Για να διατηρήσω μεγαλύτερη συναισθηματική απόσταση, προτιμώ να φωτογραφίζω ανθρώπους τους οποίους δεν ερωτεύομαι εύκολα. Εξάλλου, δεν πρέπει να έρθω πολύ κοντά (γέλια). Χρειάστηκαν δέκα χρόνια για να αρχίσω να φωτογραφίζω τον Kevin, τον σύζυγό μου. Το βρίσκω πολύ πιο δύσκολο όταν είσαι πολύ κοντά στον άλλον. Η φωτογραφία που μας δείχνει τον Kevin και εμένα στο δάσος είναι κατά κάποιο τρόπο θεραπευτική. Εξάλλου, η ζωή είναι ένα ατελείωτο καραβάνι όπου οι άνθρωποι παίρνουν και χάνουν βάρος. Είναι καλύτερο να το αντιμετωπίζουμε έτσι.
Είστε τώρα 62 ετών. Πώς βιώνετε το γεγονός ότι μεγαλώνετε;
Το πλεονέκτημα του να γερνάς είναι ότι αναζητάς όλο και περισσότερο την ουσία των πραγμάτων. Για παράδειγμα, ανακάλυψα ότι η δουλειά μου συχνά γίνεται καλύτερη όσο λιγότερα κάνω παρά όσο περισσότερα. Βέβαια, προέρχομαι από έναν μπαρόκ ή εξωφρενικό κόσμο, όπως αυτός στις ταινίες του Φελίνι, του Βισκόντι, ακόμη και του Παζολίνι, ο οποίος ούτως ή άλλως ήταν και στη ζωή του αρκετά εξωφρενικός. Υπάρχει μια πολύ ευφάνταστη παράδοση όχι μόνο στην ιστορία του κινηματογράφου αλλά και στην ιστορία της φωτογραφίας. Αρκεί να δείτε τις γκροτέσκες φωτογραφίες του Joel-Peter Witkin ή τις ρηξικέλευθες φωτογραφίες του Mapplethorpe. Ο τελευταίος κατάφερε να συνδυάσει με μεγαλοπρέπεια ερωτικά και σεξουαλικά φορτισμένα συναισθήματα με μία μινιμαλιστική ασπρόμαυρη φωτογραφία. Για να φτάσω σε αυτή την πιο "απογυμνωμένη" φωτογραφία, έπρεπε να κάνω ένα μακρύ ταξίδι. Διότι στη δεκαετία του 1990, λόγω της ανασφάλειάς μου αλλά και της επιθετικότητάς μου, έχανα συχνά το στόχο. Για παράδειγμα, με το να σκαλίζω πολύ συχνά το μπαούλο με τα ρούχα. Παρ' όλα αυτά, το κάστινγκ αποτελούσε πάντα μια σημαντική στιγμή στη φωτογραφία μου, επιτρέποντάς μου να αναπτύξω τη δική μου υπογραφή.
Διαπίστωσα ότι αυτή η μπαρόκ φωτογραφία δεν αντέχει στο χρόνο. Για τον απλό λόγο ότι δεν εκθέτεις την ουσία. Διότι με αυτή την υπερβολή χτίζεις έναν προμαχώνα ή μια πρόσοψη, ας πούμε, η οποία σε εμποδίζει να φτάσεις στο πραγματικό σου συναίσθημα. Και το έργο υποφέρει εξαιτίας αυτού. Κάποια στιγμή, γύρω στην αλλαγή του αιώνα, το συνειδητοποίησα και δεν μπορούσα πλέον να ταυτιστώ με αυτές τις εικόνες και εκείνη την εποχή. Δεν ήθελα πλέον να συγκαλύπτω τα πραγματικά μου συναισθήματα, αλλά να τα αναζητώ. Φώναζα και δεν χρειαζόμουν πλέον να έχω δίκιο, αλλά λαχταρούσα τον διάλογο.
Στην πραγματικότητα, είμαι ένας οπτικός αφηγητής. Αλλά μετά τον ηδονισμό της δεκαετίας του 1990, άρχισα να δουλεύω πολύ διαφορετικά. Με τρόπο πιο εσωστρεφή. Έτσι ανακάλυψα ότι όσο λιγότερα λες στον εαυτό σου τόσο περισσότερο χώρο αφήνεις ανοιχτό για διάλογο. Και τότε ο καθένας μπορεί να φτιάξει τη δική του ιστορία.
Το έργο σας είναι αυτοβιογραφικό από τη μια πλευρά, αλλά από την άλλη, βλέπω πολλά θέματα της επικαιρότητας σε αυτό. Είναι έτσι;
Εκπαιδεύτηκα ως δημοσιογράφος και διαβάζω μανιωδώς εφημερίδες. Η επικαιρότητα με εμπνέει πολύ επειδή με συναρπάζει (γέλια), και ο ενθουσιασμός μου αυτός είναι το τέλειο έδαφος για την τέχνη μου. Αυτή η εμπλοκή μου είναι μέρος του χαρακτήρα μου. Μπορώ να εκνευριστώ λόγου χάρη με το γεγονός ότι ταξιδεύουμε τόσο πολύ χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι μολύνουμε ολόκληρο τον πλανήτη. Τότε παίρνω αυτές τις πληροφορίες για το κλίμα από την εφημερίδα, μετά πηγαίνω σε ένα μουσείο όπου με συγκινεί ένα έργο του Caspar David Friedrich, για παράδειγμα, και τη στιγμή που τα δύο, ο ενθουσιασμός και η φαντασία, συμπίπτουν, παίρνω έμπνευση. Σε μια τέτοια στιγμή, ανοίγουν όλα τα συρτάρια στο κεφάλι μου και αναδύεται αργά αλλά σταθερά μια εικόνα. Στη συνέχεια αρχίζω να ψάχνω για την κατάλληλη τοποθεσία και τα κατάλληλα μοντέλα και όλα αυτά τα ανοιχτά συρτάρια σχηματίζουν ξαφνικά ένα σύνολο και αυτό γίνεται η φωτογραφία.
Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη αποστολή ή καθήκον σας ως καλλιτέχνης;
Η προσπάθειά μου, σε όλη μου τη ζωή, ήταν να αντλώ την ομορφιά από τα πάντα και τους πάντες. Η φωτογράφηση ενός παχύσαρκου εφήβου, ενός κοριτσιού με διανοητική αναπηρία ή κάποιου που είναι μικρότερος, λευκότερος ή πιο μαύρος από τον μέσο όρο με προκαλεί να αναζητήσω την ομορφιά σε κάτι διαφορετικό. Αυτό είναι το αλάτι της γης. Και μου αρέσει να το κάνω αυτό και εξηγεί γιατί προτιμώ να μην φωτογραφίζω κάποιον που ερωτεύομαι, γιατί τότε δεν χρειάζεται να ψάχνω! (γέλια) Παρεμπιπτόντως, πιστεύω ότι πρέπει να μπορείς να βλέπεις την ομορφιά όχι μόνο σε έναν νέο άνθρωπο αλλά και σε έναν ηλικιωμένο. Φυσικά, η ομορφιά ενός νέου ανθρώπου είναι διαφορετικής τάξης και μερικές φορές πρέπει να αναγκάζω τον εαυτό μου να μην είναι πολύ επικριτικός, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να την αναζητώ.
Τελευταία, σκεφτόμουν ότι θα έπρεπε να κάνω κάτι με πιο στρογγυλεμένους άντρες, αντί για τους γωνιώδεις και μυώδεις. Αυτό οδήγησε σε μια εικόνα που πλησιάζει σε έναν Καραβάτζιο, ο οποίος πάντα ζωγράφιζε κάπως πιο στρογγυλούς άνδρες. Μου αρέσει αυτό το είδος αναζήτησης. Φυσικά, είναι υπέροχο να δουλεύεις με ένα τοπ μόντελ όταν το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πατήσεις το κουμπί, γιατί το αποτέλεσμα είναι πάντα όμορφο ούτως ή άλλως. Το καλύτερο όμως είναι όταν μπορείς να πεις στο μοντέλο σου: "Κάνε μία στροφή 1/4 ή στάσου έτσι".
Πολλά χρόνια χωρίζουν τον νυκτόβιο και μαχητή για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων Erwin από τον πιο ηλικιωμένο Erwin, τον παντρεμένο άνδρα και επιτυχημένο καλλιτέχνη που κάθεται απέναντί μου. Έχουμε προοδεύσει κοινωνικά στο διάστημα αυτό;
Νομίζω ότι έχουμε προοδεύσει πάρα πολύ. Φυσικά υπάρχουν και αρνητικά περιστατικά, αλλά αν κοιτάξετε θέματα όπως η ανισότητα και το φύλο στον δυτικό κόσμο και στη Νότια Αφρική, έχουμε προχωρήσει πολύ σε σύγκριση με τη δεκαετία του 1950, πόσο μάλλον με την περίοδο πριν από αυτήν. Όσον αφορά τον νόμο, έχουμε σημειώσει τεράστια πρόοδο ούτως ή άλλως. Ως ομοφυλόφιλοι και γυναίκες, σίγουρα μπορούμε να κυκλοφορούμε αρκετά ελεύθερα εδώ και είμαστε αρκετά χειραφετημένοι. Νομίζω ότι η μεγαλύτερη χειραφέτηση έλαβε χώρα μέσω της τηλεοπτικής οθόνης και σε μικρά χωριά. Καθώς βλέπω αρκετά συχνά τηλεόραση, παρατηρώ ότι το κίνημα LGBTQ τα πηγαίνει στην πραγματικότητα αρκετά καλά, αλλά όταν είμαι πάνω στο ποδήλατο, στην ηλικία αυτή των 62, μπορεί ακόμα να μου φωνάξουν ότι είμαι πάλι ένας βρωμογκέι.
