FacebookTwitter Δεν με αναγνώριζε πια. Δύσκολο. Είχε ήδη το πρόσωπο του θανάτου. Ξύπναγε από το βύθος της, «Δημήτρη... Νίκο... Κώστα», μού έλεγε. Σα να μην είχαν νόημα τα χρόνια κι η αγάπη που περάσαμε. Που μάλλον δεν είχαν. Στο τέλος, έπαψα να πηγαίνω. Τη μέρα που πέθανε ήμουν στο Κάιρο. Δεν πήγα ούτε στη κηδεία της. Απίστευτο πόσο λίγο πένθησα το άνθρωπο που αγάπησα απέραντα.
Στάθης 
