άιδεξενεμ μ.τ.
Δεν γνωρίζω που θα το βρείτε, ούτε από που ήρθε, ξεχνάω να ρωτήσω φεύγοντας, θυμάμαι μόνο ότι το αγοράζω από το τελευταίο stand προς την έξοδο του Athens Art Book Fair, "τι είναι;" τους ρωτάω, "δεν ξέρεις τις χίμαιρες", μου απαντούν οι δύο κύριοι, - δεν τις ξέρω.
Πόσο κάνει; "Ελεύθερη συνεισφορά", αφήνω κάποια χρήματα και φεύγω ντροπιασμένος- ο άσχετος που δεν ξέρω τις Χίμαιρες, έχοντας σοβαρές αμφιβολίες για το αν άξιζε τελικά η επένδυση μου. Ξεχνάω την ύπαρξη του βιβλίου αυτού, μέχρι που το βρίσκω καταχωνιασμένο χθες βράδυ ανάμεσα σε κρεβάτι-κομοδίνο. Μου αρέσει πολύ. Είναι σαν ένας συμπυκνωμένος οδηγός ζωής, λύνει απορίες, δίνει ιδέες, μάλλον δεν λέει κάτι που οι πολύ μεγαλύτεροι μας δεν έχετε ήδη ακούσει, αλλά το λέει λιγάκι διαφορετικά - τόσο ώστε εμείς τα παιδιά του τώρα να μην βαριόμαστε να το ακούσουμε, και αυτό μάλλον κάτι είναι. Κι αν λοιπόν δεν γίνεται να μην νιώθουμε πως πρώτοι εμείς περνάμε όλα αυτά τα τεράστια υπαρξιακά δράματα και πως κανείς δεν μας καταλαβαίνει, αφού πατάμε πρώτοι στους άχεστους και παρθένους αυτούς τόπους, ε λοιπόν ας υπάρχουν τέτοια ιδιαίτερα βιβλία για να συντηρούν αυτήν μας την εντελώς κοινότυπη αυταπάτη.
(Μετά από ψάξιμο ανακαλύπτω το site τους, μάθετε περισσότερα και ανακαλύψτε τις υπόλοιπες εκδόσεις τους εδώ)
Μερικά αποσπάσματα:
«Kάποτε τα πράγματα ήταν αγνά» είπε.
Σκέφτομαι πως δεν ήταν τα πράγματα αγνά, εμείς ήμασταν. Ακλόνητοι από άσχημες εμπειριες και ανίκανοι να σκεφτούμε πως τα μικρά ψάρια είναι η τροφή για όλα τα μεγαλύτερα.
Είναι δύσκολο να κατακρίνω. Ίσως γιατί έχω αποδεχθεί την αδυναμία της ανθρωπότητας. Είμαστε κατά κανόνα ανόητοι... θα το έχετε καταλάβει. Με τα χρόνια οι περισσότεροι γίνονται κιμαδομηχανή που τρώει τα σπλάχνα της. Και όσοι ξεχωρίζουν είναι οι εξαιρέσεις και τα πρότυπα για τις επόμενες εξαιρέσεις.
Ένας σκύλος ξαπλώνει αφήνοντας ακάλυπτη την κοιλιά του. Είναι έτοιμος να δεχτεί χάδια. Να σου παραδώσει το πιο ευάλωτο σημείο του για να τον ανταμείψεις με αγάπη και στοργή. Να σε εμπιστευτεί με τη ζωή του γιατί από ένστικτο ξέρει πως δεν θα τον πληγώσεις. Ακόμα και αν, για παιχνίδι, κάποτε του έδωσες μια τσιμπιά. Ακόμα και αν πριν μια ώρα τον μάλωσες για τη ζημιά που έκανε. Ακόμα και αν την προηγούμενη εβδομάδα άργησες 2 ώρες να τον πας βόλτα ή να του βάλεις νερό ή να αφήσεις τον υπολογιστή για να παίξεις μαζί του...
Η οικειότητα των ανθρώπων σου είναι ακριβώς αυτή. Να μη φοβάσαι να τους δείξεις το ευάλωτο σημείο.
Μοιάζω μικρή μα ξέρω πως δεν είμαι.
Ξεπεράστηκε η ηλικία των λαθών και της δυνατότητας να διορθώσω, να επιστρέψω, να κάνω απόλυτη διαγραφή. Μεγάλωσα και μεγάλη δεν είμαι. Κι όσο επιδερμικά παλεύω να περνάω ορισμένα πράγματα τόσο δεν τα καταφέρνω. Αδικώ τα πάντα. Την ομορφιά που μολύνουμε με την υπερκαταναλωτική μας στάση. Τους ανθρώπους που παραμυθιάζονται για να πονέσουν αργότερα. Τους θεσμούς που θέλουμε να ξεγελάσουμε αλλά είναι κομμάτι της κουλτούρας μας. Τη ζωή που έχει πάψει να είναι ρόδινη.
Πώς επιβιώνουν όλοι οι άλλοι; Επιπολαιότητα, αδιέξοδο, έλλειψη ουσίας. Τώρα καταλαβαίνω αυτούς που δεν θέλουν να φέρουν το παιδί τους σε αυτό τον κόσμο. Βλέπω πια και μέσα από αυτους.
Τελικά τι γίνομαι όσο μεγαλώνω;
Θύμισε μου πάντα να είμαι ήρεμη. Να μη συζητώ για πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, παρά μόνο για τα αστέρια.
