Στόχος είναι λίγη Ελλάδα να σκοτώνεις κάθε μέρα
Για την παράξενη περίπτωση της (αγαπημένης) ποιήτριας της γενιάς μου, ΜΚΧ
Θέλω καιρό να πω κάτι για την ΜΚΧ αλλά όλο κάπου κολλάω. Το κάνω λοιπόν τώρα.
Η ΜΚΧ Η΄ΑΛΛΙΩΣ Μαρία ή Μαρίνα, γεννήθηκε πριν από 30 χρόνια, άγνωστο το πού ή από ποιον. Το σίγουρο είναι ότι δεν κάνει ποίηση επειδή απλά γουστάρει ή μπορεί, δικαιολογώντας με λέξεις το αστικό της προφίλ. Την γνωρίζω ελάχιστα από ένα ποιητικό εργαστήρι από το οποίο τελικά και οι δύο λακίσαμε, αλλά με συγκινεί πολύ γιατί γράφει για εμένα και τα φίλα μου. Τα ποιήματα που συμπεριλαμβάνονται στην συλλογή της είναι το τώρα, το τώρα και το εδώ, είναι η πραγματικότητα της σημερινής Αθήνας, μιας Αθήνας θηλυκότητας που βαριανασαίνει κάτω από τα Airbnb, τους τουρίστες, τους φεμινιστές του κώλου, τους προοδευτικούς βιτρίνα, τους σεξιστές και τους κακοποιητές. Η Δέσποινα κάνει το βιβλίο δώρο σε όλες της τις φίλες, μοιάζει σαν να τους χαρίζει οξυγόνο. Στην παρουσίαση της συλλογής της μερικούς μήνες πριν στο βιβλιοπωλείο Κομπραί ο κόσμος κλείνει τον δρόμο. Παιδιά σαν και εμάς σφίγγουν αντίτυπα του βιβλίου στο στήθος τους, όπως μια γιαγιά κρατά σφιχτά στην χούφτα της έναν σταυρό, με μια ευλάβεια σχεδόν θρησκευτική.
Γιατί τα ποιήματα της ΜΚΧ δημιουργούν έναν ασφαλή χώρο και το να μιλάμε τώρα εδώ για αυτά σημαίνει ίσως να τα προδίδουμε.
Με αφήνει να σας διαβάσω τρία ποιήματα της:
*
όταν λίγο μεγαλώσαμε / οι περισσότερες / κατάλαβαν πως / την πρώτη τους φορά βιάστηκαν
ήμασταν / εντελώς ανυπεράσπιστες / στην κουλτούρα του βιασμού / για την ύπαρξη / της οποίας / στην πραγματικότητα / δεν είχαμε καμία ιδέα
ήμουν / από τις τυχερές
στην πραγματικότητα / η πρώτη μου φορά θα έπρεπε / να μπει / σε κάποιο εγχειρίδιο / για έφηβες
βέβαια / δεν έχυσα / αυτό είναι φυσιολογικό / οι μεγαλύτερες / με είχαν προετοιμάσει
ο φίλος μου / έχυσε / και αυτό φυσιολογικό είναι
στα αγόρια / είναι / ευκολότερο
από την άλλη / και εμένα / μου είναι εύκολο
αλλά αυτή / ήταν / μια γνώση / ντροπής
δεν ήξερα / κανένα κορίτσι / να τραβάει μαλακία / άρα έπρεπε / να υπομείνω / το ατελείωτο γδουπ γδουπ / στον κόλπο μου
κυρίως / γιατί / ως έφηβη / το σεξ / αφορούσε / τη διείσδυση
όποιο / κι αν ήταν το σεξ / ή το τζέντερ / των ατόμων / που έκαναν / σεξ
γιατί / αν μπορούσαμε / να κάνουμε σεξ / χωρίς διείσδυση / ή σεξ με ρούχα / είχαμε όλα / ήδη / κάνει σεξ / όποτε / τι νόημα / είχε / η πρώτη φορά;
άλλωστε / το ατελείωτο / γδουπ γδουπ / δεν ήταν / τόσο άσχημο / καθόλου / άσχημο / στην πραγματικότητα
απλώς / δεν ήταν / αυτό / που χρειαζόμουν
αλλά / το σεξ / δεν συμβαίνει / για τον οργασμό / αυτό το ήξερα / ως έφηβη
απλώς / κάτι / δεν πάει καλά / με τον κόλπο μου / σίγουρα / κάτι δεν πάει καλά
γιατί δείχνω / αρκετά θηλυκή / πιο θηλυκή / απ' ότι έδειχνα / έφηβη
έτσι / που μέχρι σήμερα / πρέπει / να υπενθυμίζω / στις γκόμενες μου
ότι / ρε κοπελιά / επειδή / φοράω φούστα / δεν σημαίνει / πως / γουστάρω / τα δάχτυλα σου / εκεί μέσα
-της ΜΚΧ, από το το τεύχος 27 του περιοδικού Τεφλόν, σελίδα 38
*
φίλε σαπουνοποιέ
να σε ρωτησω:
*
στάθηκες
μπροστά από θάλασσα λάδι
παστέλ ατελείωτο
καπνίζοντας
ύστερα από δώδεκα ώρες δουλειά
*
με τα πόδια πρησμένα
και τους αστραγάλους
κρυμμένους κατω από το νέο δέρμα
-αυτό της ορθοστασίας
*
με τη συνάδελφο να σπαράζει
στα γόνατα
-άκουσες ποτέ τη λέξη επισφάλεια
ή δεν αφορά άντρες καλλιτέχνες
με τη δική σου
καταγωγή
*
για να θελήσεις να πέσεις στη θάλασσα
μαζί με τα ρούχα
τη γόπα
και το μηνιάτικο στην τσέπη
*
πριν ξεκινήσεις
να μιλάς για την
ομορφιά του αιγαίου μας;
-της ΜΚΧ, από την συλλογή της ΒΟΥΚΑΜΒΙΛΙΑ ΠΟΠ, μια έκδοση του περιοδικού Τεφλόν
στην αθήνα / οι πιο χαζοί άντρες / είναι οι οδηγοί λεωφορείων / κλείνουν γρήγορα τις πόρτες / μην προλάβει και μπει / η μετανάστρια με τα παιδιά / και όταν τους συναντάω στο φανάρι / σηκώνω χέρι όλο νάζι / τινάζω το μαλλί και τους χαμογελώ / και εκείνοι αρχίζουν / τα παρακαλώ κυρια μου περάστε / γλοιώδεις σαν να με καλούν / να ανέβω σπίτι για ποτό / μένω ακίνητη / και αφήνω να ανέβουν μετανάστες
Στόχος είναι λίγη ελλαδα να σκοτώνεις κάθε μέρα
-της ΜΚΧ, από το το τεύχος 27 του περιοδικού Τεφλόν, σελίδα 5
Στόχος είναι λίγο κουίρ να ζωντανεύεις κάθε μέρα.
(Πες το ξανά, οπαδικά)
