Jesus' Blood Never Failed Me Yet
- Jesus' Blood Never Failed Me Yet
ΑΚΟΥΩ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ αυτό το συγκλονιστικό κομμάτι στο Παρίσι έναν χρόνο πριν, σε μια παράσταση χορού στο Théâtre National de Chaillot στην οποία με πάει η Bahar. Η παράσταση λεγόταν Quintett, και ήταν δημιουργία του William Forsythe -ο οποίος εκ των υστέρων μαθαίνω ή διαπιστώνω, πως είναι big thing, χορογράφος δεινόσαυρος. Βγαίνω εκείνο το απόγευμα από το θέατρο ταραγμένος τόσο από την μαγεία του έργου του όσο και από αυτόν τον φρικιαστικό θρήνο. Ψάχνω μανιωδώς και ανακαλύπτω πως είναι το κομμάτι "Jesus' Blood Never Failed Me Yet" του Gavin Bryars, έκτοτε άπειρα βράδια έχω αποκοιμηθεί ακούγοντας το.
Αξίζει να το βάλετε να παίξει. Μόνοι και με ησυχία, γιατί στα λόγια της Chantal Akerman το απαλό αυτό φρούτο απαιτεί un peu de patience et un peu d’abandon.
*
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΜΟΥΣΙΚΟΥ:
"Το 1971 στο Λονδίνο, συνεργαζόμουν με έναν φίλο μου, τον Alan Power, σε μια ταινία για τους ανθρώπους που ζούσαν κάτω απο σκληρές συνθήκες στην περιοχή γύρω από το Elephant and Castle και τον σταθμό Waterloo. Στη διάρκεια των γυρισμάτων, άλλοι άνθρωποι ξεσπούσαν σε μεθυσμένα τραγούδια -άλλοι σε κομμάτια όπερας, άλλοι σε συναισθηματικές μπαλάντες- και ένας, που στην πραγματικότητα δεν ήταν καν πότης, ξεκίνησε να τραγουδάει ένα θρησκευτικό τραγούδι με τίτλο "Jesus' Blood Never Failed Me Yet" (Το αίμα του Ιησού δεν με απογοήτευσε ποτέ ακόμα). Το κομμάτι δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ στην ταινία.
Όταν το έπαιξα αργότερα στο σπίτι μου, διαπίστωσα ότι η φωνή του ήταν σε αρμονία με το πιάνο μου και αυτοσχεδίασα μια απλή συνοδεία. Παρατήρησα, επίσης, ότι το πρώτο τμήμα του τραγουδιού σχημάτιζε ένα εντυπωσιακό loop που επαναλαμβανόταν με ελαφρώς απρόβλεπτο τρόπο. Πήρα την κασέτα στο Leicester, όπου εργαζόμουν στο Τμήμα Καλών Τεχνών, και αντέγραψα το loop σε ένα συνεχόμενο φιλμ ήχου, σκεπτόμενος να προσθέσω ίσως μια ενορχηστρωμένη συνοδεία. Η πόρτα της αίθουσας ηχογράφησης άνοιγε μέσα σε ένα από τα μεγάλα εργαστήρια ζωγραφικής και άφησα την ταινία να παίζει με την πόρτα ανοιχτή, ενώ πήγα να πάρω έναν καφέ. Όταν επέστρεψα, βρήκα το συνήθως ζωηρό δωμάτιο, αφύσικα υποτονικό. Οι άνθρωποι κινούνταν πολύ πιο αργά απ' ό,τι συνήθως και μερικοί κάθονταν ακόμη και μόνοι τους, κλαίγοντας ήσυχα σε μια γωνιά".
