Ένοχος
Στην πρώτη της διάλεξη στο έτος μου η Μυρτώ Ρήγου εμφανίζεται φουριόζα στην αίθουσα και το πρώτο πράγμα που μας λέει είναι: "Οι γνώμες είναι σαν τις κωλοτρυπίδες, όλοι μας έχουν αλλά οι περισσότεροι δεν έχουν και τίποτα ιδιαίτερο να πουν". Τότε κρυφά γελάκια, σήμερα αίσθημα ενοχής που στα 22 βρίσκομαι κατά κάποιον τρόπο να γράφω την γνώμη μου.
«Ένα σωρό άνθρωποι έχουν την ανάγκη να μιλήσουν, ένα σωρό άνθρωποι συνωστίζονται και συνωθούνται προκειμένου να μιλήσουν, παραμονεύουν τη στιγμή που θα βρεθείς απέναντι για να μιλήσουν ανερμάτιστα, να μιλήσουν χωρίς να έχουν τίποτα να πουν, ναι, τίποτα να πουν δεν έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν την ανάγκη να μιλήσουν, τίποτα άξιο λόγου δεν έχουν να πουν όσοι παραφυλάνε να σε πετύχουν απέναντι και να μιλήσουν ακατάσχετα για το τίποτα, ναι, το τίποτα τροφοδοτεί την αχαλίνωτη ανάγκη ένα σωρό αδίσταχτων ανθρώπων να μιλήσουν όση ώρα αντέξεις, ναι, αυτοί οι άνθρωποι είναι συγκεκριμένοι άνθρωποι αυτοί που μιλούν ανενδοίαστα για το τίποτα που τους απασχολεί, ναι, τους απασχολεί το τίποτα που κατά βάθος τους είναι κι εκείνων αδιάφορο, ναι, αν τους ενδιέφερε πράγματι θα το 'λεγαν με δυο λόγια».
—Το διαβάζω στο instagram του βιβλιοπωλείου Πολιτεία, είναι απόσπασμα από το βιβλίο "Τι όμορφη που είναι η ζωή" της Μαριας Λαϊνά που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη.
