«Καλά» πράγματα από το ίντερνετ
✯¸.•´*¨`*•✿ ✿•*`¨*`•.¸✯
Υπάρχει μια σκέψη κολλημένη στο μυαλό μου εδώ και καιρό. Θα ήθελα ένα κουμπί Internet Safe Mode, έναν αλγόριθμο που να με αγαπά και να με προσέχει. Που να κάνει να καταρρέουν τα Newsroom αυτόματα, να βγάζει από την πρίζα και να κρασάρει τους σέρβερ σε ιστοσελίδες σαν το Enimerotiko.gr και σε όλα τα μέρη που φτυαρίζουν περιεχόμενο και χαζοποιούν μαζικά τους ανθρώπους. Έναν αλγόριθμο που να με οδηγεί σε λινκ που δεν θα άνοιγε ποτέ κανείς, όπου τίποτα χοτ και τίποτα επίκαιρο δεν μπορεί να βρεθεί.
Προς το παρόν όμως δεν έχω βρει κάτι τέτοιο και το Google News δεν δείχνει ακόμη να με έχει καταλάβει, οπότε ακολουθούν 4 «καλές» στάσεις σε πράγματα που αγαπώ –ή μιλούν για την αγάπη–, αλιευμένα από τα βάθη του ίντερνετ, φέρνοντας μαζί τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, τη Susan Sontag και τη Μαργαρίτα Καραπάνου...
Αγάπη μου, πού θα κάνουμε έρωτα; Τα ζωγραφικά ραβασάκια της Niki De Saint Phalle
H περίπτωσή της είναι λίγο-πολύ γνωστή στους περισσότερους (αν όχι, τα εξηγεί εδώ η Αργυρώ), αυτό που συχνά όμως μπαίνει στην άκρη, επισκιασμένο από τα μεγαλειώδη, πολύχρωμα, εντελώς αντικαταθλιπτικά γλυπτά της, είναι το ζωγραφικό της σύμπαν. Μια πρακτική που ανάγει την προσωπική αλληλογραφία, τα εσωτερικά αστεία, την αμφιβολία και το δράμα του να είσαι ερωτευμένος σε τέχνη. Μια τέχνη αστεία, βαθιά και κυρίως ευδιάθετη.
Κάθε φορά που θέλω να γράψω μια κάρτα σε κάποιον, γυρνάω σε εκείνη, στην καλλιτέχνιδα που μας είπε πως δεν υπάρχει τίποτα πιο σοκαριστικό στον κόσμο μας από τη χαρά: «Ήμουν τυχερή που ανακάλυψα την τέχνη, γιατί σε επίπεδο ψυχισμού διέθετα όλα όσα χρειάζονταν για να μετατραπώ σε τρομοκράτη».
ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΡΩΤΑ; Σε ένα κρεβάτι; Τη νύχτα, κάτω από τα αστέρια; Κάτω από ένα όμορφο δέντρο; Πάνω στον ήλιο; Στην μπανιέρα; Στη ζούγκλα με ζέβρες, λιοντάρια και κροκόδειλους; Σε ένα λιβάδι λουλούδια;
Μάλλον μου αρέσεις πολύ, ανόητε. Στραβή μύτη. Όχι πολλά μαλλιά. Δεν είσαι τρομερά έξυπνος. Δεν είσαι ιδιαίτερα πλούσιος. Είσαι τεμπέλης. Λίγο τρελός. Καπνίζεις υπερβολικό μπάφο. Αλλά μου αρέσει ο τρόπος που με αγγίζεις. Μου αρέσει ο τρόπος που κοιτάζεις τα δέντρα και τα λουλούδια, κι εμένα... Βρήκες το κλειδί της καρδιάς μου.
Θυμάσαι; Θυμάσαι αυτήν τη φωτογραφία μας; Θυμάσαι τότε που νομίζαμε πως ο έρωτάς μας θα διαρκέσει για πάντα; Θυμάσαι το σπίτι που ζούσαμε; Θυμάσαι την αγάπη μας;
Τι πρέπει να κάνω τώρα που με άφησες; Να κλάψω μια λίμνη δάκρυα; Θα πεθάνω; Θα αναζητήσω απαντήσεις στα αστέρια και τις κρυστάλλινες σφαίρες; Θα αρχίσω να πίνω; Θα λάμψει ποτέ ξανά ο ήλιος; Θα μείνουμε φίλοι; Ναι. Θα ερωτευτώ ξανά;
🪱QUEERNESS ΘΑ ΠΕΙ...
Δύο σύντομα αποσπάσματα για μια λέξη κακοποιημένη που αντιμετωπίζεται σαν αργό πετρέλαιο, που όλοι, επιχειρήσεις, επιμελητές, μεγάλα μέσα, (εγώ), διεκδικούμε ένα κομμάτι της. Μια λέξη που τραβάμε συνεχώς από το μανίκι, αλλά δεν ξέρει κανείς μας ακριβώς τι σημαίνει, τουλάχιστον πέρα από το brand, πέρα από ένα Queer™ που πουλιέται δεξιά αριστερά, ως αμάσητη αισθητική μανιέρα.
Υπήρξε μια εποχή κατά την οποία η λέξη «queer» λειτουργούσε αποκλειστικά ως προσβολή. Στην αγγλική γλώσσα, από την εμφάνισή της τον δέκατο όγδοο αιώνα, η λέξη «queer» χρησίμευε για να ονομάσει εκείνους των οποίων η αχρηστία, η παραβατικότητα ή η εκκεντρικότητα θα μπορούσε να βάλει σε κίνδυνο την ομαλή λειτουργία του κοινωνικού μηχανισμού. «Queers» ονομάζονταν οι ψεύτες, οι κλέφτες, οι μεθύστακες – τα μαύρα πρόβατα και τα σάπια φρούτα, αλλά και οποιοσδήποτε που, λόγω της ιδιορρυθμίας του ή της παραξενιάς του, δεν θα μπορούσε να αναγνωριστεί με την πρώτη ματιά ως άνδρας ή γυναίκα.
—Paul B. Preciado
Στις συνεντεύξεις που κάναμε πέρσι για το τεύχος Pride μια συζήτηση που έκανα πολύ με τα παιδιά που συμμετείχαν αφορούσε το τι σημαίνει για εμάς η queer ταυτότητα και γιατί όλο και περισσότερα άτομα στρέφουμε το βλέμμα μας προς τα εκεί. Μια επιλογή που συχνά ενοχλεί τα μεγαλύτερα σε ηλικία άτομα της κοινότητας, καθώς θεωρούν ότι μετακινούμαστε προς μια λέξη δίχως ιστορία, και με κάποιον τρόπο διαγράφουμε τα όσα φέρνουν μαζί τους όλες οι λέξεις που πάλεψαν για να κερδίσουν, λέξεις όπως αδερφή, λεσβία, γκέι, αμφί κ.ο.κ.
Ίσως σε κάποιον βαθμό αυτό που φοβούνται να ισχύει, ίσως με δεδομένο ότι στην ελληνική γλώσσα το «κουίρ» δεν κουβαλά –ακόμη– κανένα βαρίδι, το ότι κινούμαστε προς τα εκεί να είναι μια επιλογή ασφάλειας και ευκολίας. Επιλέγουμε τη λέξη δίχως ιστορία και στίγμα για να είμαστε ευέλικτοι και ασφαλείς.
Αλλά το αφηρημένο του νοήματός της σημαίνει ταυτόχρονα και πως χωρά μέσα της όλο και περισσότερα άτομα, όλο και πιο φιλόδοξες διεκδικήσεις, όλο και περισσότερες ταυτότητες σε σχέση με τις λέξεις που είχαμε ως τώρα. Queer στα μάτια μου σημαίνει power in numbers. Σημαίνει πως η ελευθερία και όχι η ταυτότητα είναι η απάντηση.
Ως εκ τούτου, από την αρχή, το «queer» είναι περισσότερο το σημάδι μιας αποτυχίας στη γλωσσική αναπαράσταση παρά ένα απλό επίθετο. Ούτε αυτό, ούτε εκείνο... αλλά queer. Που είναι σαν να λέμε: αυτό που ονομάζω «queer» δημιουργεί πρόβλημα στο σύστημα αναπαράστασής μας, κι οδηγεί σε μια διαταραχή, σε μια παράξενη δόνηση στο πεδίο της όρασής μου, τέτοια που πρέπει να σημαδευτεί με το στίγμα. Το «queer» κίνημα δεν είναι ένα κίνημα ομοφυλόφιλων ούτε γκέι, αλλά όσων επιθυμούν να δραπετεύσουν από τα στενά όρια του φύλου και της σεξουαλικότητας, όσων αντιστέκονται στις νόρμες που επιβάλλει η πατριαρχική ετεροφυλόφιλη κοινωνία, ένα κίνημα που στρέφει την προσοχή του στις εξίσου παρούσες διαδικασίες κανονικοποίησης και αποκλεισμού που έχει εσωτερικεύσει η gay κουλτούρα: περιθωριοποίηση των λεσβιών, των τρανς και των διεμφυλικών σωμάτων, των μεταναστών, των σεξεργατριών και σεξεργαζομένων.
—Paul B. Preciado
Ή, όπως γράφει ο José Esteban Muñoz, queerness θα πει πως το εδώ και τώρα είναι μια φυλακή.
«To queerness δεν είναι ακόμα εδώ... Mε άλλα λόγια, δεν είμαστε ακόμα queer. Μπορεί να μην αγγίξουμε ποτέ το queerness, αλλά μπορούμε να το αισθανθούμε, να το νιώσουμε σαν το θερμό φως ενός ορίζοντα μπολιασμένου δυνατότητα. Δεν έχουμε υπάρξει ποτέ queer, αλλά το queerness υπάρχει για εμάς ως μια ιδεατότητα που μπορεί να αποσταχθεί από το παρελθόν και να χρησιμοποιηθεί για να φανταστούμε ένα μέλλον. Αυτό ακριβώς το μέλλον είναι το πεδίο δράσης του queerness... Το εδώ και τώρα είναι μια φυλακή. Πρέπει να προσπαθήσουμε, μπροστά στο σαρωτικό πέρασμα του εδώ και τώρα, να σκεφτούμε και να νιώσουμε ένα τότε κι ένα εκεί. Κάποιοι θα πουν ότι το μόνο που έχουμε είναι οι απολαύσεις της κάθε στιγμής, αλλά δεν πρέπει ποτέ να συμβιβαστούμε με αυτή την ελάχιστη μεταφορά – πρέπει να ονειρευόμαστε και να θεσπίζουμε νέες και καλύτερες απολαύσεις, άλλους τρόπους ύπαρξης στον κόσμο και τελικά νέους κόσμους. Το queerness είναι ένας πόθος που μας ωθεί προς τα εμπρός, πέρα από τους ρομαντισμούς της άρνησης και τον μόχθο του παρόντος. Το queerness είναι αυτό το πράγμα που μας επιτρέπει να αισθανθούμε ότι αυτός ο κόσμος δεν είναι αρκετός, ότι, πράγματι, κάτι μας λείπει».
—Από το βιβλίο «Cruising Utopia», του θεωρητικού José Esteban Muñoz
✯¸.•´*¨`*•✿ ✿•*`¨*`•.¸✯
Σε ένα –πρώιμο– edit του ντοκιμαντέρ για τον «Εγκάρσιο Προσανατολισμό» του Δημήτρη Παπαϊωάννου που έβλεπα ξανά χθες το βράδυ, μιλά προς το τέλος για έναν Γερμανό τουρίστα που υπήρξε ο πρώτος του έρωτας.
«Ο πρώτος μου μεγάλος έρωτας ήταν ο Πίτερ, τον γνώρισα στη Μύκονο. Ήταν ένας Γερμανός 6 χρόνια μεγαλύτερος από εμένα. Εγώ ήμουν 18 χρονών. Είναι η πρώτη φορά που ερωτεύτηκα και κατάλαβα τι σημαίνει. Μερικές μέρες μείναμε μαζί και μετά έφυγε και δεν τον ξαναείδα, αλλά εκείνη τη στιγμή έλαβα την τεράστια ενεργοβόρα δύναμη που είναι το να ερωτεύεσαι. Μια ώθηση όλων των κυττάρων σου στο να λένε ναι στη ζωή. Η ζωή είναι ναι. ΝΑΙ... Τίποτα όχι».
Κάπως έτσι, κι ενώ ρωτούσε την Εύα, με βλέμμα πονηρό σαν συνένοχος και τρυφερό σαν μπαμπάς, «πού ήσουν εσύ χθες το βράδυ;», για πρώτη φορά είδα το τέρας αυτό πίσω από το εκκεντρικό και κάπως ενοχλητικό κόρδωμά του. Και τον συμπάθησα. Όχι σαν τον τεράστιο καλλιτέχνη που όλοι θαυμάζουμε ή σαν έναν υπερβολικά όμορφο άνθρωπο, αλλά σαν τον φίλο της, σαν έναν άνθρωπο που μπορεί να ερωτευτεί.
Κι η πρόσκλησή του αυτή να μην ξεπερνάμε ποτέ τους μεγάλους μας έρωτες με συγκίνησε, ειδικά επειδή έρχεται από έναν άνθρωπο που καταφέρνει να μεταμορφώσει το «μου λείπεις» του σε κάτι τόσο όμορφο... Ένα «μου λείπεις» που εμείς φοβόμαστε ακόμη και να πούμε, όχι μονάχα από κοντά αλλά ούτε καν από μήνυμα.
¤
O Γερμανός
Από το μπάσταρδο τεύχος του «Κοντροσόλ στο Χάος».
ΕΣΥ ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟΝ ΦΕΛΙΝΙ;
Μ' αγαπάς, δεν μ' αγαπάς...
Το γράμμα μιας μάνας για τον πρώτο μεγάλο έρωτα της κόρης της: Η Μαργαρίτα Λυμπεράκη γράφει στη Μαργαρίτα Καραπάνου.
Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 1969
Μαργαρίτα μου, Μαργαρίτα μου, γλυκιά μου,
Είμαι τόσο ευτυχισμένη! Έχω εδώ μπροστά μου τα δυο σου γράμματα κι αυτό το κύμα ευτυχίας, της δικής σου ευτυχίας, με πλημμυρίζει κι εμένα. Σε νιώθω επιτέλους ευτυχισμένη, είναι σαν να έφυγε μια βαριά πέτρα πάνω από το στήθος μου, παίρνω βαθιές ανάσες εισπνέοντας τον πελαγίσιο αέρα που τόσο αγαπώ – όλον αυτόν τον καιρό παρίστανα πως ανέπνεα. Αυτό ήταν όμως, πήρες τον δρόμο σου, και ο δρόμος σου είναι πολύ ωραίος – εξίσου ωραίος με τον Μιχάλη*! Και πολύ ξαφνικός! Τόσο ξαφνικός όσο κι εσύ. Εμένα μου αρέσουν οι κεραυνοβόλοι έρωτες, αυτό σημαίνει πως δυο άνθρωποι έλκονται πραγματικά ο ένας από τον άλλον και το γεγονός πως είναι νέος είναι καταπληκτικό, είχες τόση ανάγκη να ζήσεις μέσα στη χαρά, στο γέλιο, στην πληρότητα. Άρα δεν με σοκάρει απολύτως τίποτε απ' όσα μου λες στο δεύτερο γράμμα σου. Στην Ύδρα, όταν εσύ και η Ελέν, οι δύο διανοούμενες, με κατηγορήσατε εμμέσως ως αισθησιακή, ήθελα να μιλήσω αλλά για να εξηγήσω τι; Αυτά είναι πράγματα που δεν εξηγούνται. Τώρα βρίσκεσαι στον σωστό δρόμο για να το κατανοήσεις! (Χωρίς λόγια!) Δεν είναι μονάχα η ερωτική πράξη που μετράει από μόνη της, αλλά αυτή η καταπληκτική ολοκλήρωση, αυτή η ολοκλήρωση του σώματος και της ψυχής (για εμένα είναι ένα και το αυτό), αυτός ο παλμός ζωής... Όταν λέμε: «Ναι, Θεέ μου, θέλω να περπατήσω, ή να κολυμπήσω, ή να πιω ένα ποτήρι δροσερό νερό και δεν ντρέπομαι. Ναι, θέλω να ζήσω ακόμη κι αν πεθάνω αργότερα».
Υπάρχει ένα σημείο στο γράμμα σου, όπου νιώθω ήδη πως έχεις μια μικρή ανασφάλεια στο να εκδηλωθείς. Τι θα συμβεί; Πόσο καιρό θα σε κρατάει αυτό; Είναι φυσιολογικό, είναι ανθρώπινο, αλλά μην το αφήνεις να σε πλημμυρίσει. Στη θάλασσα, στον έρωτα, πρέπει πάντα να βουτάμε με το κεφάλι. (Συμβουλές μιας μάνας!...) Αν πάντοτε φρενάρουμε εκ των προτέρων, δεν ζούμε τίποτα. Κι αν φοβόμαστε συνεχώς, τα διαλύουμε όλα προκαταβολικά, διότι ο φόβος και η έλλειψη αυτοπεποίθησης μεταδίδονται στον άλλο. Κι έπειτα ο άλλος πρέπει επίσης να αναπνέει – πολύ σημαντικό αυτό. Εφόσον ζητάς τη γνώμη μου, σου τη δίνω: Έχετε πάρα πολλά κοινά σημεία με τον Μιχάλη για να πρόκειται απλώς για σωματική έλξη. Νιώθω πως έχετε ξεκινήσει κιόλας μια ιστορία αγάπης κι αυτό εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό κι από εσένα. Έμεινα άναυδη και κατάπληκτη απ' όλες τις συμπτώσεις που μου αναφέρεις στο πρώτο σου γράμμα. Πραγματικά πρόκειται για σημάδια! Θαυμάσια σημάδια! Είμαι γεμάτη ενθουσιασμό και σε φιλώ μέσα στον ενθουσιασμό μου.
Ρίτα
Υ.Γ. Πρακτικομεταφυσικές συμβουλές:
Σταμάτα τις συγκρίσεις με τον Πιερ!
Προσπάθησε να κρατήσεις όσο γίνεται περισσότερο την ιστορία αυτή για τον εαυτό σου και να μην την κουβεντιάζεις με πολλούς ανθρώπους, να μην τη διαδώσεις... (Έχεις όμως διαφορετική ιδιοσυγκρασία και ίσως δεν κάνω καθόλου καλά που σου δίνω αυτήν τη συμβουλή.)
*Σημείωση 56: Μιχάλης: Μεγάλος έρωτας, την εποχή εκείνη, της Μαργαρίτας. «Ήμασταν μικροί, ήταν πολύ ωραίος, αλλά πολύ κωλόπαιδο, με απατούσε, με βασάνιζε, τον αγαπούσα», λέει σήμερα για αυτόν. «Τελείωσε άσχημα».
—Από το βιβλίο «Δε μ'αγαπάς, Μ' αγαπάς, Τα παράξενα της μητρικής αγάπης, τα γράμματα της Μαργαρίτας Λυμπεράκη στην κόρη της Μαργαρίτα Καραπάνου», σε επιμέλεια Φωτεινής Τσαλίκογλου, εκδόσεις Καστανιώτη
¤
“Being in love (l’amour fou) a pathological variant of loving. Being in love = addiction, obsession, exclusion of others, insatiable demand for presence, paralysis of other interests and activities. A disease of love, a fever (therefore exalting). One “falls” in love. But this is one disease which, if one must have it, is better to have often rather than infrequently. It’s less mad to fall in love often (less inaccurate for there are many wonderful people in the world) than only two or three times in one’s life. Or maybe it’s better always to be in love with several people at any given time.”
― Susan Sontag, «As Consciousness is Harnessed to Flesh: Journals and Notebooks, 1964-1980».
For the love of lists: Οι αγαπημένες ταινίες της Susan Sontag.
- Bresson, Pickpocket
- Kubrick, 2001
- Vidor, The Big Parade
- Visconti, Ossessione
- Kurosawa, High and Low
- [Hans-Jürgen] Syberberg, Hitler
- Godard, 2 ou 3 Choses …
- Rossellini, Louis XIV
- Renoir, La Règle du Jeu
- Ozu, Tokyo Story
- Dreyer, Gertrud
- Eisenstein, Potemkin
- Von Sternberg, The Blue Angel
- Lang, Dr. Mabuse
- Antonioni, L’Eclisse
- Bresson, Un Condamné à Mort …
- Gance, Napoléon
- Vertov, The Man with the [Movie] Camera
- [Louis] Feuillade, Judex
- Anger, Inauguration of the Pleasure Dome
- Godard, Vivre Sa Vie
- Bellocchio, Pugni in Tasca
- [Marcel] Carné, Les Enfants du Paradis
- Kurosawa, The Seven Samurai
- [Jacques] Tati, Playtime
- Truffaut, L’Enfant Sauvage
- [Jacques] Rivette, L’Amour Fou
- Eisenstein, Strike
- Von Stroheim, Greed
- Straub, …Anna Magdalena Bach
- Taviani bro[ther]s, Padre Padrone
- Resnais, Muriel
- [Jacques] Becker, Le Trou
- Cocteau_, La Belle et la Bête_
- Bergman, Persona
- [Rainer Werner] Fassbinder, … Petra von Kant
- Griffith, Intolerance
- Godard, Contempt
- [Chris] Marker, La Jetée
- Conner, Crossroads
- Fassbinder, Chinese Roulette
- Renoir, La Grande Illusion
- [Max] Ophüls, The Earrings of Madame de …
- [Iosif] Kheifits, The Lady with the Little Dog
- Godard, Les Carabiniers
- Bresson, Lancelot du Lac
- Ford, The Searchers
- Bertolucci, Prima della Rivoluzione
- Pasolini, Teorema
- [Leontine] Sagan, Mädchen in Uniform
Αυτά. Μου έλειψες.
·:*¨༺ ♱✮♱ ༻¨*:·
