Μέσα στα σαλόνια των λογοτεχνικών θρύλων της Νέας Υόρκης
Οι φωτογραφίες προέρχονται απο ανάθεση του The New Yorker στην φωτογράφο Dominique Nabokov το 1995 και επανακυκλοφορούν στο βιβλίο New York Living Rooms, απο τις εκδόσεις του περιοδικού Apartamento.
Literary Hub, 20/12, 2021
"Το New York Living Rooms δεν έχει να κάνει ακριβώς με την εσωτερική διακόσμηση. Αν και εκπροσωπεί μια ιδιαίτερη στιλιστική και αισθητική προσέγγιση, είναι πάνω απ' όλα ένα ντοκουμέντο. Δεν γίνονται αλλαγές στη διαρρύθμιση, δεν προστίθενται λουλούδια, δεν χρησιμοποιούνται προβολείς. Προσεγγίζω τα σαλόνια όπως προσεγγίζω τους ανθρώπους που φωτογραφίζω: ένα πορτρέτο όσο το δυνατόν πιο κοντά στην πραγματικότητα.
Ήμουν πάντα υπέρμαχος της φωτογραφίας χωρίς βαρύ εξοπλισμό- αν μπορώ να αποφύγω το strobe, το φλας, ακόμα και το τρίποδο, το κάνω. Πιστεύω στην ελευθερία κινήσεων. Για αυτές τις φωτογραφίες χρησιμοποίησα το φιλμ Polaroid Colorgraph 691, το οποίο εμφανίζει μια πλήρως έγχρωμη εικόνα σε τέσσερα λεπτά (ακριβώς όσο χρόνο χρειάζομαι για να βράσω τα αυγά μου) -τι συναρπαστικό και ταυτόχρονα ανακουφιστικό είναι να βλέπεις το αποτέλεσμα αμέσως! Η έγχρωμη φωτογραφία είναι σπάνια ένα μέσο που με ικανοποιεί - είναι είτε υπερβολικά όμορφη είτε υπερβολικά άσχημη, και τις περισσότερες φορές μπανάλ. Αλλά με αυτό το συγκεκριμένο φιλμ μου αρέσουν τα τυχαία, αλλόκοτα χρώματα που δίνει.
Αυτή η διακριτική και ταχεία προσέγγιση των λήψεων, με τα σχεδόν άμεσα αποτελέσματα μου έδωσε την αίσθηση πως είμαι ένας ντετέκτιβ-ερευνητή. Θα μπορούσα εύκολα να συνεχίσω μπαίνοντας στα σπίτια της Νέας Υόρκης για χρόνια και πόσο ωραίο θα ήταν αυτό!
Δυστυχώς όμως είναι αδύνατο, καθώς το φιλμ αυτό έχει πια καταργηθεί".
Dominique Nabokov, Νέα Υόρκη, 17 Ιουνίου 1998
Υπάρχει κάτι τρομερά γοητευτικό στο να τρυπώνεις στα σπίτια ανθρώπων που θαυμάζεις.
Μιας και τον καιρό μου τον μετράω προς το παρόν με εμμονές και έρωτες με ανθρώπους οδηγούς που είτε δεν γνωρίζω καν είτε έχουν ήδη πεθάνει, ένα από τα πρώτα πράγματα που θέλω να δω είναι το σπίτι τους -ίσως ακόμη και πριν από τα ίδια τα έργα τους-. Και δεν εννοώ πως θέλω να τρυπώσω μέσα του με κίνητρα κουτσομπολίστικα, δεν με νοιάζει ούτε να κρίνω το ταξικό τους προνόμιο ούτε τόσο να ικανοποιήσω την περιέργεια μου.
Πιστεύω ή - έτσι με πείθω- πως αυτό που ψάχνω σε αυτά δεν είναι η απόλαυση της κλειδαρότρυπας, αλλά η αναζήτηση μιας συγγένειας. Προσπαθώ να δω το δεύτερο πρόσωπο τους, τον χώρο των πρώτων συναισθημάτων τους. Και είναι μόνο στα ακατάστατα, τα σπίτια σε μια φάση γοητευτικής αναρχίας όπου βρίσκω κάτι από εμένα. Προσέχω το τηλεκοντρόλ πάνω στο ντιβάνι του Hilton Als και φαντάζομαι στοίβες άπλυτα πιάτα και σακούλες σκουπιδιών στον διάδρομο του σπιτιού του. Για αυτό βρίσκω και λίγο αστείες τις φωτογραφίες από το σαλόνι της Susan Sontag καθώς διαβάζοντας τα ημερολόγια της βλέπεις έναν άνθρωπο σε αποσύνθεση εντελώς αδιάφορο με την καθαριότητα ή την τάξη, που καμμιά σχέση δεν πρέπει να έχει με αυτό το κορδωτό σαλόνι που της χάρισε πιθανώς η Annie Leibovitz.
Έβλεπα ξανά σήμερα το πρωί το house tour της Dakota Johnson κι αυτό που άκουγα πίσω απο την φωνή της καθώς μας ξεναγούσε στο μουράτο σπίτι της, είναι κάτι κοντά σε σατανιστική μελοδία που επαναλάμβανόταν κάπως βαριεστημένα κι μου έλεγε: “Αγόρασε Αγόρασε Αγόρασε”. Είναι εικόνες μιας άμεσης και πολύ γυαλιστερής απόλαυσης που με εντυπωσίαζαν πολύ πριν μερικά χρόνια αλλά είναι πολύ μακριά απο αυτό που ψάχνω τώρα.
Όλη αυτή μου η αναζήτηση έχει κι έναν χαρακτήρα χαλαρωτικό, είναι σε αντίθεση με τις υπερφίαλες επαύλεις του Architectural Digest, μια κάθοδος απο την οποία βγαίνω εμπνευσμένος. Κοιτώ τα σπίτια όλων αυτών των μεγάλων ανθρώπων και θέλω κι εγώ να κάνω πράγματα.
Πάω τώρα...
Πριν φύγω σας αφήνω εδώ μερικές ακόμη φωτογραφίες.
