Στάθης Τσαγκαρουσιάνος: Nebraska
Μου άρεσε γιατί έδειχνε ότι η ζωή είναι ένα μπέρδεμα. Μια ιλαροτραγωδία. Τα 'χεις όλα και τίποτα. Και στη μεγαλύτερη ένδεια, είσαι βασιλιάς (και αντιστρόφως). Κι έχει αυτό που δεν του αντιστέκομαι: δρόμους και αυτοκίνητα και πορείες στο άγνωστο.
Μια ευγένεια και χάρη -κι εντέλει αγάπη- φωτίζει όλα τα πρόσωπα.
Μιχάλης Μιχαήλ: 12 Χρόνια Σκλάβος
Από το πρώτο λεπτό σκέφτηκα πως τίποτα δεν άλλαξε από τότε. Μπορεί να νομίζουμε πως δεν έχουμε σκλάβους σήμερα, αλλά σκλάβοι υπάρχουν. Και ρατσισμός. Και αυτό είναι το μεγαλείο αυτής της ταινίας. Που σε κάνει να βλέπεις τη σημερινή πραγματικότητα μέσα από ένα ιστορικό γεγονός.
Άρης Δημοκίδης: Δικός Της
Απ' αυτές που είδα, θα ήθελα να κερδίσει το Δικός Της (Her) του Spike Jonze. Είναι τρυφερή με τον ευέλικτο τρόπο του Jonze που περνάει πάντα πλαγίως την ιδιοσυγκρασιακή του ματιά. Περιμένω κάθε ταινία του με αγωνία (όπως και κάθε ταινία που κάνει ο περιστασιακός του συνεργάτης - σεναριογράφος Charlie Kaufman) γιατί ξέρω πως θα κάνει κάτι μη χολιγουντιανό, αλλά ταυτόχρονα και απολαυστικό.
Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος: 12 Χρόνια Σκλάβος
Η ταπείνωση του ανθρώπου γίνεται υποβλητικά.
Νίκος Ζαφείρης: Philomena
Για τον απέριττο τρόπο που σκιαγράφησε τη ζωή μιας μάνας που μολονότι πέρασε πολλά, συμφιλιώθηκε με τη μοίρα της και συγχώρησε τους τιμωρούς της.
Χρήστος Τζοβάρας: Ο Λύκος της Wall Street
Γιατί, όπως λένε και οι Νew York Times, καλό θα ήταν οι μελλοντικοί αρχαιολόγοι να βρουν μια κόπια της ταινίας ώστε να καταλάβουν τους λόγους που κατέρρευσε ο κόσμος.
Μαρκέλλα Ανδρικάκη: Οδηγός Διαπλοκής
Ανάμεσα στις 9 είναι η αγαπημένη μου, είτε πάρει το πολυπόθητο αγαλματίδιο ή όχι. Το σενάριο, οι χαρακτήρες, το θέμα -που αποκτά έξτρα ενδιαφέρον μια και βασίζεται σε αληθινό σκάνδαλο- ακόμα και η δεκαετία στην οποία εκτυλίσσεται (αγαπημένα 70s) ικανοποίησαν πλήρως το προφίλ της «αγαπημένης μου ταινίας για τη σεζόν». Θα ήθελα να πάρει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας αν όχι μόνο για τα παραπάνω έστω για τα κατσαρά μαλλιά του Κούπερ και την υπέροχη, απλά υπέροχη, Έιμι Άνταμς!
M. Hulot: Gravity
Χρήστος Παρίδης: Nebraska & Οδηγός Διαπλοκής
Δεν τις έχω δει ακόμα όλες αλλά ξεχωρίζω αυτές τις δύο που θα ήθελα να μονοπωλήσουν τα βραβεία. Η μεν πρώτη θεωρώ ότι έχει έναν απίστευτο λυρισμό, δωρικό χιούμορ και μια ανθρωπιά και «ανθρωπίλα» που λίγες ταινίες παραγωγής Χόλιγουντ έχουν. Είναι μία ταινία «δημιουργού» με την καταλυτική συμμετοχή των ηθοποιών, γυρισμένη ιδιοφυώς και φωτογραφημένη μοναδικά. Η «λαϊκή» Αμερική του «πουθενά» των μεσοπολιτειών, με μια σχεδόν επική θνητότητα. Η δεύτερη ταινία νομίζω ότι έχει συγκλονιστικούς διαλόγους, πανέξυπνο σενάριο, από τα καλύτερα των τελευταίων ετών, με απίστευτα καλές ερμηνείες και όσον αφορά την αισθητική της στην ανάπλαση εποχής αλλά και στην δραματουργική διάσταση των κοστουμιών, μνημειώδης!
Αντώνης Μποσκοΐτης: Philomena (Spoiler Alert!)
Αν και περιφρονώ βαθύτατα τα Όσκαρ ως θεσμό, εν τούτοις μου δίνεται η ευκαιρία να πω δυο λόγια για μία αγαπημένη αγγλο-γαλλο-αμερικανική ταινία της περασμένης χρονιάς. Το Philomena του, πάντοτε εμπνευσμένου, Στίβεν Φρίαρς μού άρεσε γι' αυτό το μοναδικό mix δράματος και συγκίνησης, για τις σεναριακές ανατροπές του και φυσικά για την ερμηνεία της 80χρονης Judi Dench, η οποία ποτέ δε θα κατέφευγε στο... Πάμε Πακέτο για να βρει τον χαμένο γιο της. Φαντάσου την έκπληξη μιας γηραιάς μάνας να μαθαίνει ότι το παιδί της εργαζόταν στην υπηρεσία των «χασάπηδων» Reagan και Bush. Και τι τραγωδία να επισκέπτεται τον τάφο του σαν θύμα της επιδημίας του AIDS που υπήρξε... Εξαιρετική ταινία κι αφού είναι υποψήφια, ας τα σαρώσει όλα τα Όσκαρ!
Μαρία Δρουκοπούλου: Nebraska
Δεν έχω δει όλες τις υποψήφιες ταινίες, η συγκεκριμένη όμως είναι ξεχωριστή γιατί καταφέρνει, κάπως σαν τον Τσέχωφ, να δώσει με ενδιαφέροντα τρόπο τετριμμένες καταστάσεις, να φτάσει στον πυρήνα απλών, καθημερινών ιστοριών και να κρατήσει την απαραίτητη ισορροπία όταν αυτές οδεύουν στο παράλογο.
Ισμήνη Βoυρδαχά: Nebraska
Πολύ ανθρώπινη, βαθιά συναισθηματική, εξαιρετική στην απλότητά της.
Βασίλης Καψάσκης: 12 Χρόνια Σκλάβος
Για ένα σωρό λόγους. Για τις ερμηνείες του Τσιουετέλ Ετζιοφόρ, του Μάικλ Φασμπέντερ και της Λουπίτα Νιόνγκο. Για εκείνη την βασανιστικά αργή, σχεδόν ποιητική σκηνή προς το τέλος της ταινίας που ο Σόλομον Νόρθαπ κοιτάζει την κάμερα και το περιβάλλον γύρω του με ένα βλέμμα που μοιάζει να περικλείει μέσα του συσσωρευμένη όλη την απόγνωση και τον πόνο που έχει βιώσει αυτός ο κόσμος. Γιατί μας ξαναθύμισε, σε εποχές που μάλλον το θεωρούμε δεδομένο, πόσο σημαντικό είναι το δικαίωμα του καθενός στην προσωπική ελευθερία.
Δημήτρης Κυριαζής: Ο Λύκος της Wall Street
Θα ήθελα να κερδίσει ο Λύκος γιατί εκτός της φοβερής ερμηνείας του Ντι Κάπριο, πιστεύω ότι αποτυπώνει πολύ πειστικά και διασκεδαστικά το πνεύμα μιας ολόκληρης εποχή στη Wall Street. Αν και το American Hustle είχε το είδος σεναρίου και twist που αγαπώ στις ταινίες, πιστεύω ότι -όπως και το Argo- είναι απλά πολύ καλές ταινίες που θα μπορούσες να δεις και στην τηλεόραση. Ίσως να έχω υποστεί πλύση εγκεφάλου από το Χόλιγουντ και να είμαι υπέρμετρα Αμερικανάκι, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας πρέπει να παίρνουν μεγάλες, φιλόδοξες παραγωγές, φτιαγμένες ειδικά και αποκλειστικά για τη μεγάλη οθόνη.
Άλκηστη Γεωργίου: Δικός Της & Οδηγός Διαπλοκής
Το Her για διάφορους λόγους.
Όπως για το ότι ο Spike Jonze ήταν και θα είναι για πάντα "ο σκηνοθέτης των 90s ηρώων μας" και των πιο τέλειων skate βίντεο, αλλά και γιατί έφτιαξε ένα φιλμ εξαιρετικής αισθητικής, με όμορφο soundtrack, ακόμα πιο όμορφα χρώματα, τον Γιοακίν Φοίνιξ που δεν απογοητεύει ποτέ, και μια ιστορία που υποτίθεται ότι είναι φουτουριστική και τραβηγμένη, αλλά βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι εδώ που τα λέμε, όχι και τόσο.
Ας ανέβει στο πόντιουμ και κάποιος λιγότερο σοβαροφανής for once (Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς, Jackass κ.λπ.)
Εναλλακτικά, θα ήθελα να πάρει όλα τα βραβεία του κόσμου το American Hustle και ολόκληρο το καστ του.
Αλέξανδρος Διακοσάββας: Gravity
Γιατί για μένα ήταν μια εμπειρία που βίωσα με όλες μου τις αισθήσεις. Η τρανή απόδειξή της διαχρονικότητας της μαγείας του κινηματογράφου που προσαρμόζεται σε εποχές, συνθήκες και διαθέσιμα μέσα. Και επειδή θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι μια sci-fi ταινία να επαναλάβει αυτό τον θρίαμβο.
Μίνα Καλογερά: Οδηγός Διαπλοκής
Μου άρεσε πάρα πολύ από πλευράς χιούμορ, η ατμόσφαιρα δε, ένα αριστούργημα. Διαδραματίζεται στο Νιου Τζέρζεϊ των 70s, δολοπλοκίες, προδοσίες, γκανγκεστεριλίκια, αλκοόλ, υστερικές εκρήξεις θυμού, ολόσωμες φόρμες με βαθιά ντεκολτέ και πολλά χρήματα που αλλάζουν χέρια συνεχώς. Αγάπησα αυτή την τόσο σύντομη και τόσο σωστή εμφάνιση του Ντε Νίρο.
Κατερίνα Ηλιάκη: 12 Χρόνια Σκλάβος
Από τις καλύτερες ταινίες που είδα φέτος. Είχε τόσο έντονες και ρεαλιστικές σκηνές που δεν μπορούσα να την ξεχάσω για μέρες. Πιστεύω ότι αξίζει το Όσκαρ όχι μόνο για την σκηνοθεσία και τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών αλλά κυρίως για τα θέματα που θίγει.
Σιμόνη Σούρσου: Dallas Buyers Club
Προσωπικά την ξεχωρίζω γιατί θίγει δύο σοβαρά ζητήματα. Το ένα είναι η ομοφοβία και το άλλο ο τρόπος αντιμετώπισης των οροθετικών. Μπορεί η ταινία να τοποθετείται χρονικά πριν από περίπου 30 χρόνια, όμως το θέμα της παραμένει επίκαιρο και εξίσου ευαίσθητο, αν θυμηθούμε π.χ. στη χώρα μας τον τρόπο αντιμετώπισης των οροθετικών γυναικών του Μαΐου του 2012. Ο σκηνοθέτης επιλέγει το δρόμο του ρεαλισμού και εμφανίζει έναν κεντρικό χαρακτήρα που δεν είναι διατεθειμένος να παραδοθεί αμαχητί. Αντίθετα παλεύει για τη ζωή και πολύ περισσότερο για μια ζωή απαλλαγμένη από στερεότυπα και στενόμυαλες ιδέες.
Κώστας Στανέλλος: Ο Λύκος της Wall Street
Από σεβασμό στην σκηνοθεσία του Σκορσέζε και επειδή ο Ντι Κάπριο είναι ο καλύτερος ηθοποιός της γενιάς του.
Αλέξανδρος Ακρίβος: Dallas Buyers Club
Δέσποινα Κοντορίζου: Dallas Buyers Club
Από αυτές που έχω δει είναι η αγαπημένη μου - και μακάρι να το σηκώσει. Αφενός διότι πραγματεύεται ζητήματα ταμπού όπως η ομοφοβία και το AIDS σε διαφορετικό χρόνο και τόπο. Αφετέρου γιατί οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι εκπληκτικές και ειδικά του Μακόναχι δεν του το 'χα, οπότε με εξέπληξε ευχάριστα!
Ξένια Στασινοπούλου: Captain Phillips
Μαρίνα Πετρίδου: Nebraska
Μου το έχει κάνει και ο δικός μου μπαμπάς...
Αντώνης Κωνσταντάρας: Ο Λύκος της Wall Street
Προσωπικά θα της έδινα το Όσκαρ μόνο και μόνο για τα «γαλλικά» που ακούγονται στη ταινία. Επίσης να επισημάνω πως δεν θα το έδινα στο Gravity επειδή η Sandra Bullock με φοβίζει.
======
Ψηφίστε κι εσείς τη δική σας αγαπημένη ταινία για φέτος παρακάτω στα σχόλια και κάντε τις προβλέψεις σας για τους φετινούς νικητές σε 8 βασικές κατηγορίες. Η αντίστροφη μέτρηση μέχρι την 86η τελετή απονομής των βραβείων Όσκαρ έχει ξεκινήσει!