Εν μέσω ανησυχίας για την υγεία του («πόσο ειρωνικό για έναν αυτοκτονικό 20άρη να πέθαινε από αρρώστια στα 50 του!» είπε) αλλά και θαυμασμού για τη συνεχή παρουσία του στα μουσικά πράγματα, θέλησα να ρωτήσω μερικά πράγματα τον τραγουδιστή που με άρπαξε απ’ την εφηβεία μου, με έφερε άπειρες σβούρες καθώς μεγάλωνα και με ξέβρασε στο τώρα, δυνατό και χαρούμενο. Κι εκείνος, σαν να μην είχε τίποτα καλύτερο να κάνει, απάντησε στις ερωτήσεις μου.
Το τελευταίο σου άλμπουμ «World peace is none of your business» είναι δυνατό και περιπετειώδες. Πώς θα το περιέγραφες, όμως, εσύ ο ίδιος σε κάποιον που δεν το έχει αγοράσει (ακόμα);
Θα το περιέγραφα ως εξής: είναι το άλμπουμ που κάνει όλους τους ανθρώπους που θέλουν μια επανένωση των Smiths να μοιάζουν και να ακούγονται χαζοί.
Ποια από τα νέα τραγούδια σου απολαμβάνεις πιο πολύ;
Χμ... Συνήθως αυτά που βάζω και στο set list της περιοδείας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι τα «Staircase at the university», «Kiss me a lot», «Istanbul», «Neal Cassady drops dead», «Kick the bride down the aisle». Επίσης, το ομώνυμο του δίσκου, το «World peace is none of your business», είναι πολύ δυνατό τραγούδι, κατάλληλο για να το τραγουδάω ζωντανά.
Σοκαρίστηκες καθόλου όταν κάποιοι κριτικοί σε επέκριναν για «μισογυνιστικούς στίχους» σε κάποια από τα νέα σου τραγούδια;
Μπα, καθόλου! Οι κριτικοί μπορεί να είναι μεν καλοπροαίρετοι, αλλά μερικές φορές είναι και ανεπαρκείς. Πάντα κατηγορούμαι για κάτι. Αν σε ένα νέο τραγούδι μου λέω «Κick the bride down the aisle» (κλότσα τη νύφη απ’ τα σκαλιά της εκκλησίας), εννοώ «kick THIS PARTICULAR bride down the aisle»! Δεν κάνω μια τεράστια δήλωση για όλες τις γυναίκες όλου του πλανήτη! Είναι ένα τραγούδι για μία συγκεκριμένη γυναίκα και μόνο! Πάντως, εδώ που τα λέμε, κάποιες γυναίκες ΕΙΝΑΙ γελοίες. Η Kate Middleclass, για παράδειγμα...
Μόλις τελείωσα το διάβασμα της «Αυτοβιογραφίας» σου. Φαντάζομαι ότι ήταν περίεργο να σκάβεις στις αναμνήσεις σου. Σε άλλαξε καθόλου η διαδικασία της συγγραφής της;
Τίποτα δεν άλλαξε. Εξάλλου, αλλάζει ποτέ κάτι; Δεν το νομίζω...
Πώς θα ένιωθες αν γινόταν μια ταινία με βάση την «Αυτοβιογραφία» σου;
Λοιπόν, να σου πω την αλήθεια, η Paramount Pictures ζήτησε να αγοράσει τα δικαιώματα, πριν καν εκδοθεί το βιβλίο. Αλλά μόλις έλαβαν το πρόχειρο χειρόγραφο, έκαναν πίσω! Βλέπεις, δεν υπάρχει σεξ στο βιβλίο και θα ήταν πιθανώς αδύνατο για έναν σύγχρονο σκηνοθέτη να σκεφτεί καν να κάνει μια ταινία δίχως σεξ...
Αν όμως η Paramount ή κάποιος άλλος είχε αγοράσει τα δικαιώματα κι έφτιαχναν μια ταινία, μπορείς να μου πεις μερικά τραγούδια (όχι δικά σου) που πιστεύεις ότι θα έπρεπε να είναι οπωσδήποτε στο σάουντρακ;
Tα εξής: «I don’t want to play in your yard», «Βye bye blackbird», «Chelsea Girls», «Barbecutie», «Honaloochie Boogie», «Fire of unknown origin», «To give is the reason I live», «Jet Boy», «Deborah», και το «Take me» του Charles Aznavour.
Ξέρω ότι γράφεις ένα μυθιστόρημα και ανυπομονώ. Το τελείωσες; Μπορείς να μας πεις κάτι γι’ αυτό;
Όχι, δεν το τελείωσα ακόμα. Οπότε θα προσπαθήσω να το βουλώσω μέχρι τότε...
Κάποιοι άνθρωποι αγαπούν τη βία, και συνήθως αυτοί τρώνε και ζώα. Αυτά τα δύο συνδέονται απολύτως. Παρ' όλα αυτά, το σημαντικότερο για εμάς που δεν τρώμε ζώα είναι ότι φτάσαμε –μετά κόπων και βασάνων– σε ένα σημείο που δεν μας νοιάζουν μόνο τα δικά μας συναισθήματα, οι επιθυμίες μας και οι ανάγκες μας, αλλά νοιαζόμαστε και για τα άλλα όντα του πλανήτη
Υπάρχουν άνθρωποι που συνεχίζουν να τρώνε κρέας, παρά τις ιδεολογικές τους ανησυχίες, επειδή πιστεύουν ότι οι χορτοφάγοι δεν τρώνε «νόστιμο» φαγητό. Ως χορτοφάγος που απολαμβάνει τα φαγητά που τρώει, τι έχεις να τους πεις;
Έχω καταλάβει ότι οι άνθρωποι, τελικά, τρώνε ζώα από συνήθεια! Δεν έχουν βρει καλύτερη εναλλακτική, επειδή δεν την έχουν αναζητήσει. Αν είσαι ηθικός vegetarian ή vegan, τότε αρνείσαι να φας θάνατο ή να έχεις τον θάνατο μέσα σου, στο στομάχι σου. Και είσαι αντίθετος στη σφαγιαστική σκληρότητα των KFC και των McDonald’s. Κάποιοι άνθρωποι αγαπούν τη βία, και συνήθως αυτοί τρώνε και ζώα. Αυτά τα δύο συνδέονται απολύτως. Παρ’ όλα αυτά, το σημαντικότερο για εμάς που δεν τρώμε ζώα είναι ότι φτάσαμε –μετά κόπων και βασάνων– σε ένα σημείο που δεν μας νοιάζουν μόνο τα δικά μας συναισθήματα, οι επιθυμίες μας και οι ανάγκες μας, αλλά νοιαζόμαστε και για τα άλλα όντα του πλανήτη. Δεν μας αρέσει να χάνει τη ζωή του ένα άλλο ον απλώς και μόνο επειδή γουστάρουμε να φάμε ένα κεμπάπ. Το πώς μεγαλώνουν και το πώς σκοτώνονται τα ζώα κρατιέται επτασφράγιστο μυστικό, κυρίως επειδή, αν ο κόσμος ήξερε την αλήθεια, δεν θα την ανεχόταν με τίποτα!
Πάμε λίγο στα ιατρικά. Παρ’ ότι, λοιπόν, οι γιατροί σού είπαν να παρατήσεις τελείως τη μουσική και τις ζωντανές εμφανίσεις, εσύ συνεχίζεις – και ευτυχώς έρχεσαι και στην Αθήνα. Γιατί όμως;
Απλό: Επειδή η μουσική είναι ο μοναδικός λόγος της ύπαρξής μου. Είναι το μόνο πράγμα που με κρατάει ζωντανό. Δεν έχω απολύτως κανέναν άλλο λόγο για να ζω.
Και σχετικά με τον καρκίνο σου: το περίμενες ότι θα ήσουν τόσο δυνατός και γενναίος;
Κοίτα, δεν θεωρώ τον εαυτό μου ούτε γενναίο, ούτε δυνατό, απλώς δεν έχω κανένα άλλο δέσιμο με τη ζωή, πέρα απ’ τη μουσική...
Ήταν περίεργη η περίοδος μετά τη δημοσίευση της συνέντευξης στην οποία ανοίχτηκες για την ασθένειά σου και πλέον «όλοι ήξεραν»;
Χμ... Δεν ξέρω τι είναι αυτό που «όλοι ήξεραν». Ότι κάποτε θα πεθάνω; Αφού είμαστε όλοι στην ίδια ακριβώς θέση! Θα μπορούσαμε να πεθάνουμε οποιαδήποτε στιγμή, όλοι μας. Και κάποτε θα γίνει. Στην πραγματικότητα, δεν είναι κάτι που κάποιος από μας θα καταφέρει να αποφύγει. Δεν διαφέρω σε τίποτα από όλους εσάς...
Τι σε εμπνέει να γράφεις τραγούδια;
Πάντα παρακολουθώ με μεγάλη ένταση όλους όσους είναι γύρω μου και ό,τι συμβαίνει πλάι μου. Το να γράφεις είναι ένας αγώνας ενάντια στον χρόνο, και όπως ξέρουμε ο χρόνος κυλάει εξοργιστικά αργά. Μη νομίζεις, πάντως, πως εμείς που είμαστε μεσήλικες (ή κάποιοι που είναι ηλικιωμένοι) ήταν πάντα έτσι...
Η επιτυχία μου δεν είναι κατασκευασμένη από δισκογραφικές και διαφημιστικές –μάλλον το αντίθετο!– και κατορθώνω να τα πηγαίνω καλά, παρά τις αντιξοότητες. Είμαι ένας από σας, δεν είμαι ψωνισμένος σελέμπριτι
Δηλαδή;
Τους εμφανίστηκε ξαφνικά αυτή η αγωνία για τον χρόνο και τους είναι κάτι το καινούργιο. Εξάλλου, στο μυαλό μας όλοι παραμένουμε 27 για πάντα, σε όλη μας τη ζωή...
Γιατί είναι τόσο δύσκολο για τις δισκογραφικές να σου προσφέρουν μια συμφωνία που θα σε ικανοποιεί; Πώς αντέχεις το γεγονός ότι ενώ έχεις μουσική έτοιμη, κάθε φορά σού βγαίνει η πίστη μέχρι να συνεννοηθείς με μερικούς κρετίνους της μουσικής βιομηχανίας;
Λοιπόν... Η δυσκολία προκύπτει όταν οι δισκογραφικές προτείνουν εξαιρετικά ντροπιαστικές ιδέες για την προώθηση των άλμπουμ, που φυσικά οι ίδιες θεωρούν ότι είναι καταπληκτικές! Κατευθείαν εγώ κάνω πίσω, επειδή απλώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα, αν δεν νιώθω ότι είναι ταιριαστό και σωστό για τη μουσική. Κι όταν διαφωνείς με μια εταιρεία, το παίρνουν πολύ προσωπικά: Νομίζουν ότι τους λες πως ξέρεις καλύτερα τη δουλειά τους απ’ ό,τι οι ίδιοι...
Και με τον πιο πρόσφατο δίσκο, το υπέροχο «World peace is none of your business», τι έγινε;
Να σου πω για την τελευταία μου εμπειρία: ο επικεφαλής της εταιρείας είχε τόσο τεράστιο εγώ, που τελικά με μίσησε επειδή απέρριψα κάποιες απ’ τις ιδέες του (μία απ’ αυτές ήταν να συνεργαστώ με έναν σκηνοθέτη βιντεοκλίπ που είχε γίνει γνωστός για διαφημίσεις των McDonald’s). Όταν, λοιπόν, αντέδρασα, αποφάσισε να με ξεφορτωθεί, απ’ ό,τι φαίνεται. Δεν τους νοιάζει η ποιότητα της μουσικής, ούτε καν η ίδια η μουσική. Η βασική τους προτεραιότητα είναι η ματαιοδοξία τους – και ο καλλιτέχνης είναι απλώς μια μικροσκοπική λεπτομέρεια.
Έχεις έρθει πολλές φορές στην Αθήνα (και στη Θεσσαλονίκη). Πώς νιώθεις για την αγάπη που εισπράττεις εδώ;
Είναι πάντα μεγάλη μου χαρά όταν έρχομαι και σημαίνει πραγματικά πολλά για μένα το ότι με ξέρει τόσος κόσμος στην Ελλάδα. Η επιτυχία μου δεν είναι κατασκευασμένη από δισκογραφικές και διαφημιστικές –μάλλον το αντίθετο!– και κατορθώνω να τα πηγαίνω καλά, παρά τις αντιξοότητες. Είμαι ένας από σας, δεν είμαι ψωνισμένος σελέμπριτι. Είμαι του λαού. Δεν είμαι διαφημιστικό κόλπο που «έπιασε». Δεν παίρνω βραβεία απ’ τη μουσική βιομηχανία. Νοιάζομαι μόνο για τη μουσική και τους ανθρώπους που την απολαμβάνουν. Και, παρ’ ότι θεωρώ πως δεν είμαι εγωμανής, γνωρίζω την όποια αξία μου και οι άνθρωποι την αναγνωρίζουν κι εκείνοι, ακόμα κι αν η μουσική βιομηχανία κάνει ότι δεν τη βλέπει...
Ο Morissey στην Αθήνα
Παρασκευή, 5 Δεκεμβρίου
Η συναυλία ξεκινά στις 21.00
Γήπεδο Tae Kwon Do
Φάληρο
21:00
σχόλια