"...My salad days, / When I was green in judgment, cold in blood.."
-Αντώνιος και Κλεοπάτρα, Ουίλιαμ Σαίξπηρ, 1606
Salad Days: Σαιξπηρικός ιδιωματισμός που αναφέρεται στην νεότητα και στον ενθουσιασμό, τον ιδεαλισμό, την αθωότητα, ακόμα και την απειρία που την χαρακτηρίζει. Σήμερα η έκφραση αναφέρεται στο αποκορύφωμα της ζωής κάποιου, ή σε μία περίοδο όπου είναι κανείς στο απόγειο των δυνατοτήτων του.
Το 1985 οι Minor Threat κυκλοφορούν το EP "Salad Days", τον τίτλο του οποίου εύστοχα χρησιμοποίησε ο δημοσιογράφος Scott Crawford στο ντοκιμαντέρ Salad Days: The Birth of Punk in the Nation's Capital που εξετάζει για πρώτη φορά σε βάθος την "παρεξηγημένη" hardcore punk σκηνή της Ουάσιγκτον, τη δεκαετία του '80.
Η πόλη επηρέασε τη διαμόρφωση της μουσικής ταυτότητας και αυτή με τη σειρά της επηρέασε το χαρακτήρα της πόλης. Μέσα σε λίγα χρόνια ιδρύθηκαν δισκογραφικές όπως οι Dischord, Fountain of Youth, και Simple Machines που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα καθιέρωση των ανεξάρτητων μουσικών παραγωγών.
O Crawford κατάφερε να κάνει μία ειλικρινή καταγραφή της σκηνής που γέννησε το straight edge και έπαιξε καθοριστικό , αν και αφανή πολλές φορές, ρόλο στην εναλλακτική μουσική αναγέννηση των 90s που είχε ως λίκνο την white collar πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Μέσα από δεκάδες συνεντεύξεις με πρωτοπόρους του πανκ (Minor Threat, Bad Brains, Void, Government Issue, Marginal Man, Gray Matter, Rites of Spring, Fugazi, κ.α) και άλλους αφανείς ήρωες (φανζινάδες, ακτιβιστές, δημοσιογράφους, ιδιοκτήτες δισκάδικων κτλ) που συνέβαλαν στην αλματώδη διάδοση του underground μουσικού κινήματος, το ντοκιμαντέρ καταφέρνει να πει την ιστορία χωρίς να πέφτει στην παγίδα της νοσταλγίας.
Ο ίδιος ο Crawford δεν είναι ξένος στη σκηνή.
Ήδη από την ηλικία των δεκατεσσάρων κατέγραφε με αξιοσημείωτο επαγγελματισμό το κίνημα εν τη γενέσει του, εκδίδοντας το θρυλικό Metrozine (και τις 7ιντσες συλλογές του), το μοναδικό φανζίν που παρακολουθούσε και αναμετάδιδε λεπτομερώς όλες τις μπάντες της DC.
Το Salad Days: The Birth of Punk in the Nation's Capital προβλήθηκε χθες για πρώτη φορά στην Ελλάδα στα πλαίσια του Ιn- Edit Festival, ενώ ακολουθεί και σήμερα μία ακόμα μεσημεριανή προβολή.
Προλαβαίνετε!
Τι είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο από τις ημέρες των underground εκδόσεων όπως το Metrozine;
Τι σου λείπει περισσότερο από τον έφηβο εαυτό σου;
Χμ, υποθέτω ότι θα μπορούσε να μου λείπει όλη εκείνη η ενέργεια και ο ενθουσιασμός που μου προκαλούσε κάθε συναυλία που πήγαινα. Δεν μπορούσα να περιμένω για το επόμενο live, να βγάλω φωτογραφίες, και να γυρίσω σπίτι για να γράψω γι' αυτό.
Θυμάσαι αλήθεια ποια ήταν η πρώτη συναυλία που πήγες;
Μία από τις πρώτες μου συναυλίες ήταν ένα live των Void (τους οποίους βλέπετε και στο ντοκιμαντέρ). Όπως πιθανότατα φαντάζεσαι δεν έμοιαζαν με τίποτε που είχα δει μέχρι τότε!
Πώς προέκυψε η ιδέα του ντοκιμαντέρ;
Ήταν κάτι που ήθελες να κάνεις από πάντα;
Το Salad Days ήταν ένα πρότζεκτ που υπήρχε στο μυαλό μου πάρα πολύ καιρό. Αρχικά νόμιζα ότι θα έγραφα ένα βιβλίο με τις εμπειρίες μου, αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι ήταν πολύ καλύτερο να παρουσιάσω οπτικά την ιστορία κινήματος και να μοιραστώ όλη αυτή τη μουσική με τον κόσμο.
Και για ποιους λόγους ένιωθες την ανάγκη να πεις αυτή την ιστορία, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο;
Η δεκαετία του '80 ήταν μία περίοδος της ζωής μου που με διαμόρφωσε με τρόπους τους οποίους ποτέ δεν εξερεύνησα διεξοδικά. Για μένα όλο αυτό δεν είχε να κάνει μόνο με τη μουσική. Η μουσική ήταν σίγουρα το "σημείο εκκίνησης", αλλά αφού ενεπλάκην σε τόσο μεγάλο βαθμό με την punk σκηνή αυτή έγινε κάτι πολύ μεγαλύτερο και σημαντικότερο, κάτι που με διαμόρφωσε σαν άνθρωπο.
Αλήθεια πόσο καιρό χρειάστηκε να ολοκληρωθεί το Salad Days, και ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες στην δημιουργία του;
Μου πήρε συνολικά τέσσερα χρόνια για να το ολοκληρώσω. Δούλεψα σκληρά πάνω σε κάθε ένα πλάνο!
Όσον αφορά τις δυσκολίες, η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να επιτρέψω στον εαυτό μου να εξερευνήσει τα κομμάτια εκείνα της σκηνής που ήταν κατ' εμέ σημαντικά, αντί να προσπαθώ να τους αφήσω όλους ευχαριστημένους. Ο κάθε ένας έχει βιώσει τις δικές του εμπειρίες, και το καλύτερο που μπορούσα να κάνω ήταν να πω την "ιστορία" όπως την είδα με τα δικά μου μάτια. Μόλις συμφιλιώθηκα με αυτή την ιδέα απελευθερώθηκα και δημιουργικά.
Λοιπόν, γιατί είναι ένα ντοκιμαντέρ σαν το Salad Days επίκαιρο σήμερα;
Ποιο είναι το μήνυμά του, και τι είναι αυτό που θα ήθελες να πάρουν οι νεότερες γενιές μουσικών απ' αυτό;
Γιατί είναι ένα φιλμ που μιλά για τη δύναμη της κοινότητας, για την ικανότητα που έχουν οι άνθρωποι – οι ομάδες, οι παρέες- να ενώνουν τις δυνάμεις τους δημιουργώντας κάτι εξ ολοκλήρου δικό τους, κόντρα σε όλες τις δυσκολίες. Κι αυτό είναι πάντα επίκαιρο.
Λες ότι η πανκ σκηνή της Washington DC είναι μία συχνά παρεξηγημένη σκηνή;
Για ποιες παρανοήσεις μιλάς;
Ναι, ήταν και είναι ακόμα ίσως μία παρεξηγημένη σκηνή γιατί ήταν υπεύθυνη για το straight edge (ανάμεσα σε άλλα), ένα κίνημα που εξαπλώθηκε και απέκτησε τελικά δική του ξεχωριστή υπόσταση. Υπήρχε μία αντίληψη σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '80 και αργότερα σύμφωνα με την οποία όλοι στην DC δεν κάπνιζαν, δεν έπιναν, και δεν έκαναν ναρκωτικά – πράγμα που φυσικά απείχε παρασάγγας από την αλήθεια.
Ντοκιμαντέρ σαν το Salad Days, όμως, δεν πέφτουν πολύ εύκολα στην παγίδα του εξωραϊσμού του παρελθόντος και των εφηβικών μας ηρώων;
Ακριβώς γι' αυτό προσπάθησα από την πρώτη στιγμή να απομακρυνθώ όσο το δυνατόν περισσότερο από τη δημιουργία μίας νοσταλγικής ματιάς στο παρελθόν, όπως ένας ποδοσφαιριστής που κοιτάει πίσω αναπολώντας τις ένδοξες μέρες της νεότητάς του. Στόχος μου ήταν να κάνω ένα ντοκιμαντέρ πιο προσωπικό, με μία πιο οικεία ματιά, και όχι ένα ντοκιμαντέρ που θα αφηγούταν "ιστορίες πολέμου" από τα παλιά. Και νομίζω ότι το κατάφερα σε μεγάλο βαθμό.
Ο Ian MacKaye μιλά για το πώς ακόμα μέχρι και σήμερα δέχεται τηλεφωνικές φάρσες που έχουν να κάνουν με το κίνημα του straight edge από μεθυσμένους έφηβους
Το ντοκιμαντέρ χρηματοδοτήθηκε με τεράστια επιτυχία μέσω crowdfunding, συγκεντρώνοντας τελικά 55.000 δολάρια από τα 32.000 που ήταν ο αρχικός στόχος.
Περίμενες μία ανταπόκριση τέτοιου μεγέθους;
Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα με τίποτα μία ανταπόκριση όπως αυτή που δεχθήκαμε από τον κόσμο από την πρώτη κιόλας μέρα. Ήξερα ότι το ντοκιμαντέρ θα είχε αντίκτυπο στην μουσική κοινότητα, αλλά ήταν πραγματικά ενθαρρυντικό να ξέρω ότι τόσος πολύ κόσμος αισθανόταν το ίδιο.
Τριάντα χρόνια μετά, τι είναι αυτό που βλέπεις να έχει αλλάξει περισσότερο στη σημερινή πανκ σκηνή;
Νομίζω ότι αυτό που άλλαξε δραματικά την πανκ σκηνή είναι το ίντερνετ. Την δεκαετία του '80 έγραφες γράμματα, άραζες σε δισκάδικα, και αγόραζες φανζίν για να μπορέσεις να μάθεις κάτι παραπάνω και για να επικοινωνήσεις με την κοινότητα. Σήμερα, το ίντερνετ μας φέρνει όλους κοντά με έναν πολύ πιο άμεσο τρόπο, και αυτό φέρνει αλλαγές όχι μόνο σε όσους ακούν τη μουσική αλλά και σε όσους τη φτιάχνουν.
Τελειώνοντας, πιστεύεις ότι οι "salad days" του πανκ έχουν πια περάσει ανεπιστρεπτί;
Όχι, με τίποτα. Το πανκ θα εξελίσσεται συνεχώς βρίσκοντας νέους τρόπους να αμφισβητεί την καθεστηκυία τάξη. Και θα έχει πάντα νέους οπαδούς γιατί είναι ένα είδος μουσικής που προσελκύει τους δυσαρεστημένους, τους πνευματικά περίεργους και τολμηρούς ανθρώπους. Οι καλύτερες μέρες του πανκ δεν έχουν περάσει, αντίθετα είναι μπροστά μας.
_____________________________
Salad Days: The Birth of Punk in the Nation's Capital
Σήμερα, Τρίτη, στις 13:00
Odeοn Όπερα
(Ακαδημίας 57).
σχόλια