ΚΙΝΗΣΗ

Ποια είναι τα βιβλία που δεν καταφέραμε να διαβάσουμε μέχρι το τέλος;

Ποια είναι τα βιβλία που δεν καταφέραμε να διαβάσουμε μέχρι το τέλος; Facebook Twitter
90

ο Goodreads έκανε ένα αφιέρωμα με θέμα 'ποια βιβλία δεν καταφέραμε να διαβάσουμε μέχρι το τέλος' και τα αποτελέσματα έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Οι πωλήσεις ενός βιβλίου συνδέονται με την επιτυχία του, αλλά αυτό που δεν λαμβάνεται υπόψη είναι πόσοι τελικά το διαβάζουν. Οι 'Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι' πούλησαν πάνω από εκατό εκατομμύρια αντίτυπα, ένα νούμερο εξωπραγματικό, αλλά και αυτή η υπόθεση έχει και μια άλλη πλευρά. Το βιβλίο αυτό είναι στη λίστα με τα βιβλία που οι περισσότεροι δεν άντεξαν να διαβάσουν μέχρι τέλους. Ο αριθμός πωλήσεων είναι μια ένδειξη, αλλά δεν ταυτίζεται απόλυτα με την επιδοκιμασία των αναγνωστών.

Στην κατηγορία 'ποια βιβλία έχουν μείνει στη μέση από τους περισσότερους' κυριαρχούν τα εξής:


«Ένας ξαφνικός θάνατος», Τζ. Κ. Ρόουλινγκ

Αιτιολογία: 'Πολύ μακριά από τη σειρά Χάρι Πότερ'


«Πενήντα αποχρώσεις του γκρι», Ε.Λ. Τζέιμς

Αιτιολογία: 'Ντρέπομαι για λογαριασμό όλων μας'


«Φάε, προσευχήσου και αγάπα!», Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ

Αιτιολογία: 'Η ηρωίδα είναι κλαψιάρα και εγωκεντρική'


«Το κορίτσι με το τατουάζ», Στιγκ Λάρσον

Αιτιολογία: 'Ξεκινάει αργά και είναι δύσκολο να περιμένω να συμβεί κάτι που να με ενδιαφέρει'

 

Τα πέντε κλασικά βιβλία που έχουν μείνει στη μέση από τους περισσότερους είναι:


1. Κατς 22, Τζότζεφ Χέλερ

2. Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν.

3. Οδυσσέας, Τζέιμς Τζόις

4. Μόμπι Ντικ, Χέρμαν Μέλβιλ

5. Ο Άτλας Επαναστάτησε, Άυν Ραντ


Το Wall Street Journal έκανε μια παρόμοια αναζήτηση, αλλά με διαφορετικά κριτήρια: δεν ζήτησε από τους αναγνώστες να παραδεχτούν τι δεν διάβασαν μέχρι τέλους, αλλά μέτρησαν τις ηλεκτρονικές υπογραμμίσεις αποσπασμάτων αναγνωστών σε e-readers, όπως στα kindle, που δημοσιεύονται σε κάθε βιβλίο. Αν ένα βιβλίο διαβάζεται μέχρι το τέλος, οι υπογραμμίσεις πρέπει να είναι ομοιόμορφα κατανεμημένες. Όπως φαίνεται, πολλές φορές δεν είναι. Αυτό σημαίνει ότι οι αναγνώστες σταδιακά το εγκαταλείπουν.

Σύμφωνα με τις μετρήσεις του WSJ, η «Καρδερίνα» της Ντόνα Ταρτ είναι ένα πάρα πολύ πετυχημένο βιβλίο, γιατί όχι μόνο έχει πάει πολύ καλά στις πωλήσεις, αλλά οι αναγνωσιμότητα του φτάνει μέχρι τέλους κατά 98,5%. Αυτό σημαίνει ότι από όσους το ξεκίνησαν, ελάχιστοι δεν το διάβασαν μέχρι τέλους, και όποιος το έχει διαβάσει, ξέρει ότι είναι από τα βιβλία που παρασύρουν και είναι αδύνατον να μην διαβάσεις μέχρι την τελευταία σελίδα.


Στον πάτο της καταμέτρησης βρίσκεται ένα ακόμη 'κλασικό', που πολλοί ισχυρίζονται ότι έχουν διαβάσει αλλά μάλλον λένε ψέματα. Το 'Χρονικό του Χρόνου' του Στίβεν Χόκινγκ έχει διαβαστεί κατά μόλις 6,5%.


Και οι 'Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι;' Και με αυτή τη μέθοδο καταμέτρησης, το ποσοστό αναγνωσιμότητας είναι εξαιρετικά χαμηλό: 25,9%. Μόλις το ένα τέταρτο των αναγνωστών κατάφερε να φτάσει μέχρι το τέλος αυτής της ανεκδιήγητης ιστορίας.


Εσείς, ποια βιβλία δεν καταφέρατε να διαβάσετε μέχρι το τέλος;

 

90

ΚΙΝΗΣΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βιογραφίες: Aπό τον Γκαρσία Μάρκες στην Άγκελα Μέρκελ

Βιβλίο / Πώς οι βιογραφίες, ένα όχι και τόσο δημοφιλές είδος στη χώρα μας, κατάφεραν να κερδίσουν έδαφος

Η απόλυτη επικράτηση των βιογραφιών στη φετινή εκδοτική σοδειά φαίνεται από την πληθώρα των τίτλων και το εύρος των αφηγήσεων που κινούνται μεταξύ του autofiction και των βιωματικών «ιστορημάτων».
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
ΕΠΕΞ Λευτέρης Αναγνώστου, ένας μεταφραστής

Λοξή Ματιά / Λευτέρης Αναγνώστου (1941-2024): Ένας ορατός και συγχρόνως αόρατος πνευματικός μεσολαβητής

Ο Λευτέρης Αναγνώστου, που έτυχε να πεθάνει την ίδια μέρα με τον Θανάση Βαλτινό, ήταν μεταφραστής δύσκολων και σημαντικών κειμένων από τη γερμανική και αυστριακή παράδοση.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Βιβλίο / Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Ο Ιωάννης Στεφανίδης, καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική του ΑΠΘ και επιμελητής του τρίτομου έργου του ιστορικού Νίκου Πετσάλη-Διομήδη, εξηγεί γιατί πρόκειται για ένα κορυφαίο σύγγραμμα για την εποχή που καθόρισε την πορεία του έθνους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Βιβλίο / Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο θάνατος του συγγραφέα» ο δημοσιογράφος μιλά για την τεχνητή νοημοσύνη, την εικονική πραγματικότητα και την υπαρξιακή διάσταση της τεχνολογίας.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Άλαν Χόλινγκερστ: «Η γραμμή της ομορφιάς»

Το πίσω ράφι / Η γραμμή της ομορφιάς: Η κορυφαία «γκέι λογοτεχνία» του Άλαν Χόλινγκχερστ

Ο Χόλινγκχερστ τοποθέτησε το βραβευμένο με Booker μυθιστόρημά του στα θατσερικά '80s και κατάφερε μια ολοζώντανη και μαεστρική ανασύσταση μιας αδίστακτης δεκαετίας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Βιβλίο / Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Η Σανόρα Μπαρμπ είχε περάσει πολύ καιρό στους καταυλισμούς των προσφύγων από την Οκλαχόμα που είχαν πληγεί από την Μεγάλη Ύφεση και την ξηρασία, προκειμένου να γράψει το μυθιστόρημά της. Έκανε όμως το λάθος να δείξει την έρευνά της στον διάσημο συγγραφέα, ο οποίος την πρόλαβε.
THE LIFO TEAM
Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι σπουδαιότερες μορφές του 19ου αιώνα

Βιβλίο / Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι παρεξηγημένοι του 19ου αιώνα

Το βιβλίο του Γερμανού θεωρητικού και πανεπιστημιακού Χέρφριντ Μίνκλερ αναλαμβάνει να επαναπροσδιορίσει το έργο τους, που άλλαξε τα δεδομένα του αστικού κόσμου από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Βιβλίο / Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
«Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Βιβλίο / «Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Ένα νέο βιβλίο επιχειρεί να καταρρίψει τους μισογυνιστικούς μύθους για τις αυτοκρατορικές γυναίκες της Ρώμης, οι οποίες απεικονίζονται μονίμως ως στρίγγλες, ραδιούργες σκύλες ή λάγνες λύκαινες.
THE LIFO TEAM
Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Βιβλίο / Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Σε όλα τα έργα του πρωταγωνιστούν οι γυναίκες και μια υπόγεια Αθήνα, ενώ ο ίδιος δεν κρίνει τους ήρωές του παρά το αφήνει σε εμάς: Μια κουβέντα με τον χαμηλόφωνο συγγραφέα του «Άχρηστου Δημήτρη» και της «Πλατείας Κλαυθμώνος».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που δεν βλέπεις σχεδόν κανέναν να διαβάζει ένα βιβλίο στο μετρό»   

Βιβλίο / Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που σχεδόν κανείς δεν διαβάζει βιβλίο στο μετρό»   

Η πολυβραβευμένη μεταφράστρια μιλά για την προσωπική της διαδρομή στον χώρο της λογοτεχνίας, για το στοίχημα της καλής μετάφρασης και εξηγεί τι σημαίνει να δουλεύεις πάνω σε κορυφαία έργα του Φλομπέρ, του Καμί, του Μαρκήσιου ντε Σαντ και της Ανί Ερνό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Βιβλίο / «Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Ο 84χρονος ηθοποιός κοιτάζει προς τα πίσω και βλέπει τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την καταθλιπτική μητέρα του, τον Τσέχoφ, τις σχέσεις που δεν έφτασαν ποτέ στον γάμο, τις έντονες αναταράξεις μιας πολυκύμαντης διαδρομής.
THE LIFO TEAM
Πέτρος Τατσόπουλος: «Η οργή σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται γιατί είναι απελευθερωτική»

Πέτρος Τατσόπουλος / «Δεν τα έχω με τους πιστούς αλλά με τους απατεώνες ρασοφόρους»

Μια χειμαρρώδης συνέντευξη με τον γνωστό συγγραφέα, δημοσιογράφο, παρουσιαστή και πρώην βουλευτή Πέτρο Τατσόπουλο, με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο «Το παιδί του διαβόλου - Μια αληθινή ιστορία», όπου εστιάζει στη μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας στην Ελλάδα, στη διαπλοκή της με την πολιτεία και στις σκοταδιστικές απόψεις που κατά κανόνα πρεσβεύει καθώς και στην ιδιαίτερα επικερδή «μπίζνα» που έχει στηθεί γύρω από ιερά λείψανα, ιερά κειμήλια, «άγιους» γέροντες και «θαύματα» για κάθε χρήση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

11 σχόλια
το τελευταιο απο μια σειρα βιβλιων που εχω παρατησει ηταν το "Για ποιον χτυπα η καμπανα". Ολοι οι βιβλιοφιλοι φιλοι με κραξανε, αλλα εγω εξακολουθω να απορω γιατι αυτός ο τυπος βραβευθηκε με νομπελ...
Ο γέρος και η θάλασσα όπως και το περί έρωτος και άλλων δαιμονίων νομίζω ότι τουλάχιστον, την εποχή που τα διάβασα με συγκλόνισαν. Προπαντώς το περί έρωτος,έπλεκε τον πόθο το πάθος με την πατρική αγάπη, την αλήθεια με την δεισιδαιμονία, τους άγιους με τα δαιμόνια και τους εξορκισμούς,θυμάμαι το διάβασα σε μια νύχτα και δεν μπορούσα να κοιμηθώ μετά,νομίζω τον αδικούμε λίγο.
Ναι,μου εύχομαι ολόψυχα περαστικά,εσύ μιλάς για τον χεμινγουεϊ και εγω σου απαντώ για τον χέμινγουεϊ,αλλά σου βάζω και λίγο Μαρκές μέσα.Αστο, μην με λαμβάνεις υπόψην σου,συνέχισε με την απορία σου,δεν δεν μπορώ να σε βοηθήσω.Έπαθα κάτι όπως, -ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας;-Ο καζαντζίδης.
"Πόλεμος και Ειρήνη". Διάβασα μέχρι λίγο πριν το τέλος του πρώτου τόμου. Αν θέλετε την άποψή μου, πολλά από τα βιβλία που χαρακτηρίζονται ως "κλασική λογοτεχνία" είναι υπερεκτιμημένα. Αυτό έχει να κάνει με καλλιτεχνικά ιστορικούς-εξελικτικούς λόγους πχ σε πολλές περιπτώσεις όταν γράφονταν αυτά τα βιβλία η έννοια του μυθιστορήματος ήταν σχετικά νέα και επομένως, κάτι πρωτότυπο πάντα θα μείνει στην καρδιά του αναγνώστη. Επίσης, τότε η παραγωγή μυθιστορημάτων ήταν τραγικά περιορισμένη, επομένως δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές για τους αναγνώστες.
Τον Οδυσσεα του Joyce τον εχω ξεκινησε 3 φορες και 3 το παρατησα. Δεν μπορεσα να καταλαβω γιατι θεωρειται τοσο σπουδαιο βιβλιο, μου φανηκε απειρως βαρετο και με τοσους χαρακτηρες χανεις τη μπαλα. Χρησιμευει βεβαια ως φονικο οπλο, αν το πεταξεις στο κεφαλι π.χ. διαρρηκτη τον εχεις αφησει αναισθητο στανταρ! Επισης, Οn the road του Kerouac. Βαρετο, βαρετο και βαρετο. Στην ιδια κατηγορια, παρολο που καταφερα ψυχαναγκαστικα να τα τελειωσω, θα εβαζα τον Φυλακα στη Σικαλη και το Εγκλημα και Τιμωρια. Κλαψα, γκρινια, υπνηλια.
επισης, για να εξαγριωσω λιγο τους "κουλτουριαρηδες", δεν καταφερα να τελειωσω το Κιβωτιο του Αλεξανδρου που μαλιστα καποια στιγμη ειδα οτι ψηφιστηκε και ως ενα απο τα σημαντικοτερα ελληνικα βιβλια. Διαβασα γυρω στις 120 σελιδες και μα τον Τουτατι ολες λεγανε τα ιδια και τα ιδια. Κουραστηκα και το παρατησα. Και εχω και χειροτερο. Περυσι πεταξα- ναι πεταξα- το Η Κασσανδρα και ο Λυκος. Δεν εχω ξαναπεταξει βιβλιο στη ζωη μου, αυτα που δεν μου αρεσουν τα χαριζω στη δανειστικη βιβλιοθηκη. Το συγκεκριμμενο ηταν τοσο αποκρουστικο που το πεταξα. Πριν κατηγορηθω ως τζιχαντιστης του πνευματος, το βιβλιο ξεκινουσε με μια περιγραφη ενος 5χρονου που ο καλυτερος της φιλος ηταν ενας παιδεραστης-τραβεστι και η ασελγεια παρουσιαζοταν απο την οπτικη του παιδιου ως κατι ευχαριστω. Κατα τ'αλλα το βιβλιο χρηζει γενικης αποδοχης απο τους δηθεν κουλτουριαρηδες ως αριστουργημα. Ευχαριστω, δεν θα παρω.
Το έκανα παλιά αλλά σταμάτησα την βια από όπου και αν προέρχεται.Πίστευα ότι θα βρεθεί το ενδιαφέρον παρακάτω αλλά αυτό το σφύξιμο δεν το άντεχα,δεν συγκεντρωνόμουν και έτσι το εγκατέλειπα με τύψεις και με την βεβαιότητα ότι οι διαβαστικές μου ικανότητες είναι μέχρι Ποπαϋ και Σεραφίνο.Αυτά που θυμάμαι είναι 2 του Γκαρσία 100 χρόνια μοναξιά,προσπάθησα τρεις φορές αλλά στις 100 σελίδες μπούκωνα,ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας,και μια που άκουσα τον Καζαντζάκη,το αδερφοφάδες,σύνολο τελικά δεν πρέπει να ξεπερνάνε τα 10.Ακόμα και αυτό που διαβάζω τώρα του Ford "Καναδάς",περπατάει αλλά με αγκομαχητά.Α τώρα που το θυμήθηκα τη "Δίκη" του Κάφκα,με κούρασε λίγο ο Γίοζεφ Κ,καλοκαιριάτικα πήγα να το παίξω στη παραλία την ώρα που περνάει η κορμάρα διανοούμενος και από τότε στις διακοπές από Μάνκελ μέχρι jo Nesbo.Κι άλλο μου'ρθε ,"Ο λύκος της στέππας" του Έσσε,παρόλο που μου αρέσει πολύ ο συγγραφέας.
Κι εγώ το ίδιο!!! Τώρα διαβάζω το ''100 χρόνια μοναξιά'' με χίλια ζόρια...Παλιότερα,δεν μπόρεσα να τελειώσω το ''Οι μάγισσες της Σμύρνης'' και ''Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας''.
Τι μου θύμησες με τις μάγισσες της Σμύρνης,αν δεις το βιβλίο πως το κατήντησα,είχα κολλήσει χαρτάκια για να μην πηγαίνω συνεχώς πίσω για να μπορώ να καταλάβω το γαμωλεξιλόγιο και τις γαμωεκφράσεις,πίστευα ότι είχε να κάνει η ιστορία με τον τρόπο ζωής της εποχής,κάτι που με ενδιέφερε τότε και όχι με μαντζούνια και ηλίθιες μαγγανίες,αν θυμάμαι σωστά,μετά βγήκε και μια έκδοση με μαγικά και τράπουλες για να μας πει την μοίρα μας και το ριζικό μας,τι γελοιότητα,μέχρι που το σιχτίρισα και το πέταξα στο σκοτεινότερο και βαθύτερο ράφι της βιβλιοθήκης να μην το ξαναδω μπροστά μου,το χαρακτηρίζω εφιαλτικό.
χαχαχαχαχα παρομοίως... το μόνο που πραγματικά άφησα στην μέση ήταν το ΑΔΕΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΜΟΥΦΛΕΜ ΛΥΝΤΙΑγια ευνόητους λόγους...Επίσης αρνούμαι να ξεκινήσω οτιδήποτε από Ζυράννα Ζατέλη γιατί θα είναι μεγάλο το ψυχαναγκαστικό βασανηστήριο για να το τελειώσω.
Τροπικός του Αιγόκερω του Χένρι Μίλερ, Ο Ζορμπάς και Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται του Καζαντζάκη και Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας του Γκαμπριελ Γκαρσία Μέρκεζ. Λατρεύω το διάβασμα κ έχω διαβάσει πολλά κλασικά όμως αυτά είναι που τα σταμάτησα στη μέση!!! Ειδικά του Καζαντζάκη στις πρώτες σελίδες! Να σημειώσω έχω αποπειραθεί τουλάχιστον 4 με 5 φορές να τα διαβάσω. Ίσως δεν έχει υπάρξει το σωστό Timing, δεν ξέρω :/
Ο "Τροπικός του Αιγόκερω" έχει υποτυπώδη πλοκή και είναι στην ουσία ένα χαλαρά αλλά αριστοτεχνικά αρμολογημένο σύνολο, στο οποίο εναλλάσσονται τα κομμάτια που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως πεζά ποιήματα με τα αφηγηματικά κομμάτια όπου ξεδιπλώνεται η πλοκή. Αυτός ο συνδυασμός καθιστά απαιτητική την αναγνωστική διαδικασία, αλλά αποτελεί και τη μεγάλη αρετή του έργου. Είμαι φανατικός Μιλλερικός και ο ΤτΑ είναι το καλύτερο έργο του. Δώσε του μια ευκαιρία ακόμη, σε παρακαλώ, αλλά έχοντας κατά νου πως δεν διαβάζεις τυπικό δείγμα πρόζας, αλλά ένα είδος που ενσωματώνει στο πλαίσιο του πεζού λόγου την ποίηση και μάλιστα μια ποίηση που πλησιάζει τον υπερρεαλισμό. :)
Γέλασα με αυτό το σχόλιο! Εύκολο είναι να παραδεχτεί κανείς ότι δεν τελείωσε τις 50 του γκρι αλλά.. Καζαντζάκη..ντροπή και κατακραυγή!Οπότε μπράβο για την ειλικρίνεια!Kωνσταντίνα, πιστεύω ότι είναι θέμα timing και να δώσεις άλλη μια ευκαιρία:)Εγώ πάλι, δεν έχω καταφέρει να τελειώσω το Και με το φως του λύκου επανέρχονται. Ίσως φταίει το ότι το διάβαζα κάπως στο πόδι και έχανα τον ειρμό μου. Θα το ξαναρχίσω πάντως και ελπίζω να το τελειώσω γιατί μου χει μείνει απωθημένο!
Το Και με το φως των λύκων επανέρχονται το έχω διαβάσει δυο φορές με απόσταση 5 χρόνια η μία από την άλλη. Έχεις δίκιο όμως. Είναι ένα βιβλίο που δε διαβάζεται στο πόδι. είναι τόσο ιδιαίτερες οι ιστορίες της Ζατέλη, τόσο ονειρικές που θα πρέπει να δώσεις χρόνο στο διάβασμά σου. Αν το κάνεις είμαι σίγουρη πως θα μαγευτείς!
Ακριβώς το ίδιο ετοιμαζόμουν να πω:Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας! Το πέταξα στην άκρη έχοντας φτάσει στις τελευταίες 50 σελίδες. Είναι το μόνο βιβλίο που έχω πετάξει!Επίσης, όποτε ξεκινώ να διαβάσω το "ύστερα ήρθαν οι μέλισσες" του Ξανθούλη, πάντα κάποιο άλλο βιβλίο μου προκύπτει, οπότε το αφήνω πίσω στη θέση του