Ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης και τα άγρια παιδιά της "Άνοιξής" του

Ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης και τα άγρια παιδιά της "Άνοιξής" του Facebook Twitter
Πιστεύω στη δυνατότητα να συγκρατήσω μια ελάχιστη ανθρωπιά, να μη γίνω βάρβαρος. Πιστεύω στα λίγα κι εφικτά..... Φωτογραφία: Στάθης Μαμαλάκης / LIFO.
3

Βρίσκεται ξανά στο γνώριμο κινηματογραφικό του περιβάλλον: παραβατικοί έφηβοι, ουσίες, όπλα, πάθη, χίμαιρες κι από κοντά, ένα απονενοημένο «αντάρτικο πόλης» κι ένα έγκλημα-καταλύτης. Τη φορά αυτή, οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις είναι, λέει, πιο γνώριμα στον μέσο θεατή κι η δική του ματιά πιο διακριτική κι αποστασιοποιημένη. Το Ξύπνημα της Άνοιξης είναι ένα δυνατό πολιτικό φιλμ νουάρ που εστιάζει στην τρελαμένη νεολαία των χρόνων της κρίσης, στη βία ως συνθήκη, αταβιστικό καταφύγιο και φετίχ, στους δαίμονες και τους εφιάλτες μιας στραπατσαρισμένης κοινωνίας. Λίγο πριν από την πρεμιέρα βρεθήκαμε με τον Κωνσταντίνο για καφέ κάπου στην Αιόλου κι είπαμε γι' αυτά και άλλα πολλά – για ιδέες που διαψεύδονται, μύθους που καταρρέουν, αισθήματα που διαρκούν, για την Ελλάδα, τη Δύση, το μεταναστευτικό, την ψυχανάλυση, τον αυταρχισμό, την πολιτική, τον λαϊκισμό, για μελαγχολίες, φιλίες βαθιές και βέβαια για έρωτες, τη μόνη ουτοπία που εμπιστεύεται ακόμα. Εκείνο πάντως που τον πονάει περισσότερο είναι, καθώς λέει,να μπορέσει να συγκρατήσει «μια ελάχιστη ανθρωπιά».

 

Είναι πράγματι ελπιδοφόρο και δημιουργικό αυτό το ξύπνημα αλλά είναι επίσης εκρηκτικό, κανιβαλιστικό, οργιώδες, εξέγερση της φύσης και της κοινωνίας – η άνοιξη έχει και τη «σκοτεινή» της πλευρά!

— Το ξύπνημα της Άνοιξης είναι συνδυασμένο με τη δημιουργία, τον έρωτα, την ελπίδα...
Είναι πράγματι ελπιδοφόρο και δημιουργικό αυτό το ξύπνημα, αλλά είναι επίσης εκρηκτικό, κανιβαλιστικό, οργιώδες, εξέγερση της φύσης και της κοινωνίας – η άνοιξη έχει και τη «σκοτεινή» της πλευρά! Είχα αρχικά ονομάσει την ταινία «Καλάσνικοφ», άλλαξα όμως τον τίτλο ώστε να μην προϊδεάσω τον θεατή, δανειζόμενος τον τωρινό από το ομώνυμο θεατρικό του Frank Wedekind. Οι νεαροί πρωταγωνιστές μου εδώ δεν είναι αλάνια από το Μενίδι όπως στην Άκρη της Πόλης ή μοναχικοί καβαλάρηδες όπως o Ελιόν Σένια στον Όμηρο, αλλά πιο "mainstream" παιδιά μικρο-μεσοαστικών οικογενειών. Δεν βιώνουν ερωτική στέρηση, κάθε άλλο – το ότι η σεξουαλική απελευθέρωση θα έφερνε την ευτυχία υπήρξε από τους μεγαλύτερους μύθους του μοντερνισμού -, κουβαλούν όμως πολύ θυμό και καταπίεση όντας πεπεισμένοι πριν την κρίση ότι θα ζούσαν καλύτερα κι ευπορότερα από τους γονείς τους και ότι «φύσει» δικαιούνταν κάτι τέτοιο. Και βλέπουν τώρα αυτούς τους γονείς να χρεοκοπούν, να πτωχεύουν και να καταφεύγουν απελπισμένοι στα μπερδεμένα και χρεοκοπημένα εθνοαριστερά συνθήματα της νιότης τους, μολονότι στήριζαν κι οι ίδιοι με τις επιλογές τους το καταρρέον σύστημα.


— Είναι λοιπόν κι αυτοί έφηβοι «παραβατικοί» αλλά πιο γνώριμοι, τρόπον τινά, στον μέσο θεατή.
Ακριβώς και οι αγωνίες, όπως τα τραύματα που κουβαλούν είναι κι αυτά πιο σύγχρονα. Στήνουν μια συμμορία για την αίσθηση, καταρχήν, του ανήκειν κάπου. Αρχικά, τα τρία αγόρια διαπράττουν μικροεγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Αγοραπωλησία ουσιών... το πρώτο μαχαίρι ... η πρώτη ληστεία... το πρώτο όπλο. Το κάνουν για το χρήμα; Από βαρεμάρα; Ως αντίδραση; Τα πράγματα ριζικά αλλάζουν, όταν εισβάλλει εκρηκτικά στην ομάδα η όμορφη Ιωάννα (Δάφνη Ιωακειμίδου-Πατακιά) που ερωτεύεται ο αρχηγός, ο Αλέξανδρος (Κωνσταντίνος Ελματζίογλου). Η Ιωάννα φέρνει στην παρέα τον κολλητό της τον Χρήστο (Κώστας Νικούλι), ο οποίος δίνει ένα πρωτόλειο ιδεολογικό στίγμα στη δράση τους. Αυτός σπρώχνει τον Αλέξανδρο μια μοιραία στιγμή να σκοτώσει έναν αστυνομικό. Ενώ εκείνος καταρρέει υπαρξιακά μετά την δολοφονία και διαλύεται η ομάδα, η Ιωάννα κι ο Χρήστος, εθισμένοι πια στην ηδονή της βίας και της εξουσίας που ασκούν μέσω αυτής τον ψάχνουν και τον επαναφέρουν, πείθοντάς τον να ξαναστήσει την ομάδα και οδηγώντας, έτσι, τους ίδιους τους εαυτούς τους σε ένα νομοτελειακά φρικτό φινάλε. Διότι αν  ο βασιλιάς έχει ανάγκη από πιστούς υπηκόους, κι οι πιστοί έχουν εξίσου ανάγκη τον βασιλιά τους!

 

— Νομίζω πως ξεκινάς την αφήγηση κατά κάποιο τρόπο από το τέλος για να καταλήξεις στην αρχή.
Ναι, όλα αυτά ανακαλύπτονται αφού στη αρχή της ταινίας έχουν ήδη συλληφθεί τα μέλη της συμμορίας. Aνακρίνονται, αλληλοδιαψεύδονται, αλληλοκαρφώνονται και τρόπο τινά εξομολογούνται, με ένα μαύρο χιούμορ ώρες ώρες! Το νήμα της αφήγησης ξετυλίγουν οι ίδιοι οι νεαροί πρωταγωνιστές μέσα από τις μονολεκτικές κι ελάχιστες απαντήσεις τους στα ανακριτικά δωμάτια, χώροι σκοτεινοί, απόκοσμοι, κάτι σαν το υποσυνείδητό τους. Μόνο η λαλίστατη Ιωάννα δεν έχει συνείδηση τού τι έπραξαν όλοι τους... Η κινηματογραφική μου ματιά εδώ είναι πιο αποστασιοποιημένη και οι σιωπές πολλές - προσπαθώ περισσότερο να κατανοήσω τους πρωταγωνιστές παρά να ταυτιστώ μαζί τους.

Ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης και τα άγρια παιδιά της "Άνοιξής" του Facebook Twitter
Φωτογραφία: Στάθης Μαμαλάκης / LIFO.


— Έχεις μήπως κάποια ανασφάλεια ότι η νέα σου ταινία μπορεί να μην «περπατήσει» όπως συνέβη με την προηγούμενη, το Man at Sea;
Κοίτα, το Man at Sea δεν «πήγε» επειδή βασικά δεν έγινε κατανοητό, παρότι αποδείχτηκε ανατριχιαστικά προφητικό κι ας είχε κάποιες σεναριακές ατέλειες. Όλα όσα ζούμε τώρα στο προσφυγικό ήταν εκεί – , η περισυλλογή των ναυαγών προσφύγων, η σύγκρουση με τους «ντόπιους» της χώρας άφιξης που αντιπροσωπεύουν οι ναύτες, η εξέγερση στο καράβι, τα hot spots στο Αιγαίο, η Frontex που έχει πια μπει στην καθημερινή μας αργκό κ.λπ. Σήμερα θα είχε πιστεύω άλλη υποδοχή, όμως τότε στον μέσο θεατή «ξίνιζαν» αυτές οι αναφορές.


— «Ξέρεις, είναι ωραία η βία», λέει σε μια σκηνή του τρέιλερ κάποιος από τους πρωταγωνιστές σου. Τι είναι, λες, αυτό που την κάνει τόσο ελκυστική και πόσο διαφέρει η πολιτική της εκδοχή στην οποία προσπαθεί να «μυήσει» την παρέα ο νεοφερμένος Χρήστος;
Η βία είναι ωραία γιατί είναι εθιστική. Καλλιεργεί μια αίσθηση ισχύος, δύναμης κι εξουσίας κι άμα μπεις σε αυτή την ατραπό, δεν κάνεις εύκολα πίσω. Όσο για την πολιτική βία, αν ως αντίσταση σε κατοχές, πραξικοπήματα και δικτατορίες δικαιολογείται, σε ένα αστικοδημοκρατικό πλαίσιο δεν έχει θέση, προπαντός όταν την ασκούν ασήμαντες κι αυτάρεσκες μειοψηφίες που την είδαν ξαφνικά μεσσιανικά. Οι ουσιαστικές αλλαγές που θα μείνουν στον χρόνο δεν συντελούνται με βίαιες και ένοπλες θεοφανείες, αλλά με μικρά καθημερινά βήματα που ποτίζουν το πολιτικό και πολιτισμικό μας DNA – το ζήτημα είναι ποιοι θα τις συντελέσουν. Η θεσμοθετημένη βία της εξουσίας, τώρα, είναι αναγκαστικά κρατικό μονοπώλιο και σαν τέτοια πρέπει διαρκώς να ελέγχεται και να δαμάζεται με αυστηρότητα όταν χρειάζεται.


— Είχες θυμάμαι κάνει κάποια γυρίσματα στα «Δεκεμβριανά» του '08 με σκοπό να κάνεις κάποιο ταινιάκι... Τι απέγιναν;
Α, τα παράτησα γιατί δυσκολευόμουν να τα αξιοποιήσω δημιουργικά, να βρω τι ακριβώς ήθελα να πω αλλά και το θάρρος να το κάνω. Η δολοφονία Γρηγορόπουλου, αυτό το τραγικά ανεπίτρεπτο έγκλημα κατέβασε όλη τη νεολαία στο δρόμο, αστική και λαϊκή επειδή, πέρα από την οργή για τη ζωή που χάθηκε, ένιωθε ότι κάτι παραπέρα έτρεχε, ότι το φανταχτερό παραμύθι όπου ζούσαμε έπνεε πια τα λοίσθια. Η μαζική αυτή διαμαρτυρία δεν είχε ωστόσο άλλη αντιπρόταση από το «βία στη βία», μια βία παραληρηματική, χαοτική που έκτοτε έγινε θεσμός στον δημόσιο χώρο, στον δημόσιο λόγο, παντού - έτσι βλέπουμε τερατώδεις συμπεριφορές πολιτών απέναντι στην Πολιτεία και τους εκπροσώπους της, αστυνομικών απέναντι σε διαδηλωτές κ.ο.κ. Ήταν να μην ανοίξει το Κουτί της Πανδώρας...

Ζούμε διαρκώς σε ένα μυθοποιημένο παρελθόν, επαναπαυόμαστε στις δάφνες των υποτιθέμενων προγόνων μας, δίνουμε αδιάκοπα ηρωικές μάχες ενάντια σε πανίσχυρους εχθρούς, πραγματικούς ή φανταστικούς, είμαστε πεπεισμένοι πως τάχα είχαμε την τραγικότερη ιστορία από κάθε άλλο ευρωπαϊκό έθνος στον 20ό αιώνα... Ενώ ωστόσο προσποιούμαστε τα αιώνια θύματα, φροντίζουμε ταυτόχρονα ν' αρπάζουμε ό,τι κι από όποιον μπορούμε!

 


— Εσύ πώς είσαι αυτό τον καιρό;
Κοίτα, σχετικά με ό,τι βλέπω γύρω μου καλά είμαι, όσο καλά μπορεί να είναι κανείς μέσα σε όλο αυτό το κλίμα κατήφειας, άγχους και μη επαλήθευσης πολλών μύθων που όσο να πεις στοίχισε σε αρκετό κόσμο...


— Δεν είσαι ένας από αυτούς;
Όχι βέβαια – δηλαδή, όχι πια. Σε μύθους κι ουτοπίες πίστευα μέχρι τα 33 μου, μια ηλικία που θεωρείται ότι φτάνει κανείς στην πνευματική και σωματική ακμή του. Δεν είναι τυχαία η αναλογία με τα χρόνια του Χριστού! Ε, μετά ξεκινά σταδιακά η κατηφόρα, μαζί όμως έρχεται και η ωριμότητα. Την αταξική, μη ιεραρχική, ηθικά ανώτερη κοινωνία που μας έταζε η γενιά του '68 σε βαθμό πλύσης εγκεφάλου κι εμείς πρόθυμα την πιστέψαμε, έπαψα προ πολλού να τη θεωρώ εφικτή.


— Ο Νικολάι Μπερντιάεφ πρέσβευε, θυμάμαι, πως μια μη ουτοπική κοινωνία θα ήταν μεν λιγότερο τέλεια αλλά περισσότερο ελεύθερη.
Είναι αλήθεια ότι η απόλυτη προσήλωση στην ουτοπία οδηγεί, σαν διαψευστεί, στον απόλυτο κυνισμό. Τα δοκιμάσαμε όλα, την αντιιεραρχική οργάνωση, τα κοινόβια, τις συνεργατικές προσπάθειες κ.λπ. τόσο στην προσωπική μας ζωή όσο και στην τέχνη μας και πού καταλήξαμε; Να αναπαράγουμε νέες μορφές εξουσίας, άτυπες και γι΄ αυτό λιγότερο ελεγχόμενες, άρα δυνάμει πιο καταπιεστικές. Συνήθως άλλωστε δεν επικρατούν οι άξιοι ή οι πιο αλληλέγγυοι αλλά οι πιο καπάτσοι, χοντρόπετσοι, ψωνισμένοι και κυνικοί! Θέλω ακόμα να ελπίζω στο καλύτερο αλλά πλέον δυσκολεύομαι...


— Δεν απέμεινε κάτι να πιστέψεις;
Πιστεύω στη δυνατότητα να συγκρατήσω μια ελάχιστη ανθρωπιά, να μη γίνω βάρβαρος. Πιστεύω στα λίγα κι εφικτά για να μπορώ να τα εκπληρώσω ή έστω να συμφιλιωθώ μαζί τους, να μην καταρρεύσουν μεμιάς παρασύροντάς με μαζί τους.


— Ούτε καν τον έρωτα δεν εμπιστεύεσαι πια;
Α, είναι η μόνη ουτοπία που με συγκινεί ακόμα! Ναι, πιστεύω στον έρωτα και την αυτοθυσία, στο να νοιάζεσαι για τον άλλο, να τον σκέφτεσαι συνεχώς, να του στέκεσαι με κάθε τρόπο. Έπεσα με τα μούτρα στον έρωτα πολλές φορές στη ζωή μου κι ας ξέρω πόσο εφήμερος είναι. Έκανα ως τώρα τέσσερις μεγάλες, πολυετείς σχέσεις. Με τις περισσότερες κρατάμε ακόμα στενή επαφή κι ας μη χωρίσαμε πάντα με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η οικογένειά μου, οι φίλοι και συμπαραστάτες μου, το συναισθηματικό μου καταφύγιο στα δύσκολα.


— Είσαι δηλαδή κατά βάθος «σχεσάκιας»...
Πες το κι έτσι, δεν συμφιλιώνομαι εύκολα με τη μοναξιά. Όταν όμως τελειώσει μια σχέση χρειάζομαι χρόνο, περισυλλογή κι ανασυγκρότηση προτού εξορμήσω ξανά - δεν είμαι ο οριακός παίκτης που τον βρίσκεις από σχέση σε σχέση, όντας κολλημένος περισσότερο με τη συνθήκη της σχέσης παρά με τα πρόσωπα καθαυτά.

Ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης και τα άγρια παιδιά της "Άνοιξής" του Facebook Twitter
Οι νεαροί πρωταγωνιστές μου εδώ δεν είναι αλάνια από το Μενίδι όπως στην Άκρη της Πόλης ή μοναχικοί καβαλάρηδες όπως o Ελιόν Σένια στον Όμηρο αλλά πιο "mainstream" παιδιά μικρο-μεσοαστικών οικογενειών.....Φωτογραφία: Στάθης Μαμαλάκης / LIFO.


— Θα έλεγες οπότε ότι οι καλύτεροί σου φίλοι είναι οι πρώην σχέσεις σου;
Ισχύει αυτό, όχι όμως πως δεν έχω άλλους φίλους! Το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι ζουν πια εκτός Ελλάδας – επικοινωνούμε τακτικά μέσω των κοινωνικών δικτύων, αυτού του μοντέρνου υποκατάστατου της γειτονιάς, έλα όμως που τίποτα δεν αντικαθιστά την εγγύτητα της προσωπικής επαφής.


— Δεν είσαι πάντως ιδιαίτερα δραστήριος στα ιντερνετικά...
Απατάσαι - όλα τα παρακολουθώ κι ας μην «φαίνομαι»! Απλά δεν τρελαίνομαι να συμμετέχω σε όλο αυτό το δικτυωμένο πανηγύρι, μου προκαλεί δε θυμηδία η ακατάσχετη αναρτησιολογία πολλών, μηδέ φίλων και γνωστών εξαιρουμένων. Στον ελεύθερο χρόνο μου θα προτιμήσω κάποιο βιβλίο, το παρακάναμε νομίζω με τα γκάτζετς και την εικονική επικοινωνία και σε καλό δεν θα μας βγει.


— Μήπως απλά παραιτήθηκες, συμβιβάστηκες; Τι θα 'λεγε άμα σε άκουγε τώρα δα ένας οργισμένος 20άρης;

Τι να μου πει, υπήρξα όπως ξέρεις τέτοιος και χειρότερος μέχρις ότου είδα να διαψεύδονται παταγωδώς πολλές βεβαιότητες της νεότητάς μου! Δεν είμαι εξάλλου εγώ που έχω παραιτηθεί, όλη η Ευρώπη είναι παραιτημένη... Όλα τα ουτοπικά της ιδεολογήματα περί διαρκούς προόδου, ευημερίας κι αέναης ανάπτυξης έχουν καταρρεύσει. Είναι οπότε γενικότερο το κακό, μόνο που στην Ελλάδα το ζούμε στο "extreme mode" όντας μια κοινωνία βαθιά διεφθαρμένη, αλλοπρόσαλλη, ετεροχρονισμένη. Αυτή την εποχή βρισκόμαστε στο μεταίχμιο μιας μεγάλης αλλαγής – το σύστημα έχει φρακάρει κι όλα όσα μας σερβίρουν σαν εναλλακτικές είτε από δεξιά είτε από αριστερά είναι μπαγιάτικα, «ληγμένα».


— Όταν λες «ετεροχρονισμένη»;
Ζούμε διαρκώς σε ένα μυθοποιημένο παρελθόν, επαναπαυόμαστε στις δάφνες των υποτιθέμενων προγόνων μας, δίνουμε αδιάκοπα ηρωικές μάχες ενάντια σε πανίσχυρους εχθρούς, πραγματικούς ή φανταστικούς, είμαστε πεπεισμένοι πως τάχα είχαμε την τραγικότερη ιστορία από κάθε άλλο ευρωπαϊκό έθνος στον 20ό αιώνα... Ενώ ωστόσο προσποιούμαστε τα αιώνια θύματα, φροντίζουμε ταυτόχρονα ν' αρπάζουμε ό,τι κι από όποιον μπορούμε! Ανατραφήκαμε βλέπεις παγιδευμένοι σε ουτοπικά, ανεδαφικά ιδεολογήματα, εθιστήκαμε στην ανευθυνότητα και τη διαφθορά, μας λείψανε η κρίση κι η αυτογνωσία. Φυσικό ήταν οπότε το κακό να μας βρει ανυπεράσπιστους... Όχι, δεν είναι παραίτηση αυτό που νιώθω αλλά μια απόλυτη μελαγχολία.

Ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης και τα άγρια παιδιά της "Άνοιξής" του Facebook Twitter
Η δολοφονία Γρηγορόπουλου, αυτό το τραγικά ανεπίτρεπτο έγκλημα κατέβασε όλη τη νεολαία στο δρόμο, αστική και λαϊκή επειδή, πέρα από την οργή για τη ζωή που χάθηκε, ένιωθε ότι κάτι παραπέρα έτρεχε, ότι το φανταχτερό παραμύθι όπου ζούσαμε έπνεε πια τα λοίσθια......Φωτογραφία: Στάθης Μαμαλάκης / LIFO.


— Τι σε μελαγχολεί περισσότερο;
Το πόσο έχει ενστερνιστεί τον λαϊκισμό η σύγχρονη Αριστερά – και όχι μόνο εδώ. Τα έχουν βέβαια πει αυτά ο Ερνέστο Λακλάου, η Σαντάλ Μουφ και άλλοι: Όταν ο μαρξισμός δεν περνά αυτούσιος, προσθέτεις διαρκώς νερό στο κρασί του μέχρι να τον κάνεις περονισμό!


— Ο Τζέρεμι Κόρμπιν, ο Μπέρνι Σάντερς είναι λες κι αυτοί λαϊκιστές;
Είναι διαφορετικές περιπτώσεις. Ο Σάντερς μιλά για αναδιανομή πλούτου και κοινωνική ασφάλιση για όλους χωρίς εύκολες συνθηματολογίες. Ο Κόρμπιν λαϊκίζει μεν κάπως αλλά έχει πίσω του την τεράστια παράδοση του Εργατικού Κόμματος, δηλαδή δομές και θεσμούς που δεν του επιτρέπουν να καταλήξει οχετός σαν το ΠΑΣΟΚ και τους διαδόχους του. Και βέβαια δεν είναι ούτε κατά διάνοια σταλινικοί όπως συμβαίνει με το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής αριστεράς, από τον Σύριζα και το ΚΚΕ μέχρι τους αναρχικούς ακόμα.


— Έξαρση γνωρίζει σήμερα και το μεταναστευτικό, σημείο αναφοράς στο έργο σου.
Ναι και φοβάμαι τα χειρότερα, γιατί ενώ με γεμίζει αισιοδοξία η αλληλεγγύη που δείχνουν ακτιβιστές αλλά κι απλοί άνθρωποι, αναρωτιέμαι τι θα γίνει αν οι ροές συνεχιστούν αμείωτες κι η Ευρώπη συνεχίσει να κλείνει σύνορα - μια πρακτική που βρίσκω εντελώς σιχαμένη και που συχνά συνοδεύεται από μισαλλόδοξα ρατσιστικά παραληρήματα. Εμείς εδώ, με όλα τα στραβά μας, συμβιώσαμε λόγω θέσης και ιστορίας για αιώνες με Ανατολικούς λαούς και κουλτούρες. Βυζάντιο, Οθωμανική αυτοκρατορία, χώρες που για τους Ευρωπαίους φάνταζαν τότε εξωτικές... Δεν ήταν πάντα αρμονική αυτή η συνύπαρξη αλλά είχε κάποια αγαθά, νιώθουμε πιο οικεία μαζί τους. Είμαστε κιόλας τρεις δεκαετίες τώρα ο «πρώτος κυματοθραύστης», το συνηθίσαμε κάπως, γίναμε πια νομίζω κάπως λιγότερο ρατσιστές και σκατόψυχοι. Κοίτα, τα μεταναστευτικά ρεύματα δεν ανακόπτονται αν δεν εκλείψουν οι αιτίες που τα δημιουργούν. Όμως και η Ευρώπη χρειάζεται νέο αίμα, είναι μια γηράσκουσα ήπειρος, υπολογίζεται ότι σε μια δεκαετία ο πληθυσμός της θα έχει συρρικνωθεί στα 310 εκ. Το ερώτημα είναι αν μπορούμε να το χειριστούμε σωστά όλο αυτό ώστε να υπάρξει μια καινούργια όσμωση και σύνθεση δημιουργική... εδώ σε θέλω!


—Υπάρχουν κι αυτοί που ισχυρίζονται ότι το πολυπολιτισμικό μοντέλο στη Δύση απέτυχε.
Δεν απέτυχε σαν ιδέα αλλά στον βαθμό που εφαρμόστηκε σαν απαρτχάιντ, δημιουργώντας γεωγραφικές και πληθυσμιακές εστίες τελείως ξεκομμένες από το περιβάλλον που καλλιέργησαν, με τη σειρά τους, μια κουλτούρα πιο συντηρητική και περίκλειστη.


—Έζησες χρόνια στην Αγγλία... Θα ξαναδοκίμαζες να ζήσεις εκεί;
Κοίτα το έχω σκεφτεί, θα δούλευα σίγουρα περισσότερο και καλύτερα, φοβάμαι όμως ότι τα μέρη της νεότητάς μου έχουν αλλάξει αρκετά, τόσο ανθρωπολογικά όσο κι από πλευράς συνθηκών. Το περιβάλλον έχει δυσκολέψει πολύ στις Δυτικές μητροπόλεις, ειδικά για τους νεοφερμένους. Λιγότερες δουλειές, μικρότερες αμοιβές, μεγαλύτερο άγχος, τα νοίκια «στο θεό»... θησαυροφυλάκια ακινήτων κατάντησαν! Όμως η δημιουργικότητα, όπως κι η νεότητα θέλουν -ξέρεις- και μια σχόλη, μια ανεμελιά, αλλιώτικα πώς να δεις παραπέρα;


—Ψυχανάλυση κάνεις ακόμα;
Όχι, γιατί είναι συχνότατα μια μεγάλη «μούφα», ένα σύστημα εκμετάλλευσης μέσω μιας χαρισματικής απατεωνιάς. Τουλάχιστον αυτό συνέβη στη δική μου περίπτωση: μου πούλησαν αμφίβολες γνώσεις και πτυχία κι όταν χρειάστηκα πραγματικά βοήθεια, μου γύρισαν την πλάτη. Συνέβη κιόλας τις προάλλες το εξής, γινόταν μια ομιλία για την ταινία μου «Όμηρος» στην Ελληνική Ψυχαναλυτική Εταιρία και η κάπως "comme il faut" εισηγήτρια μού λέει κάποια στιγμή ενθουσιωδώς: «Κύριε Γιάνναρη, όταν είχε βγει αυτή η ταινία δεν πήγα να την δω γιατί νόμιζα πως είναι για έναν Αλβανό απαγωγέα με καλάσνικοφ. Αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα, καθώς διαπίστωσα – είναι η τιμωρία και προδοσία του πατέρα έναντι του υιού παραβάτη και το πρωταρχικό αμάρτημα του αντι-ήρωα! N'est-ce pas?». Όχι, της απαντώ κοφτά, ήταν ακριβώς η ιστορία ενός Αλβανού απαγωγέα. Έμεινε εμβρόντητη... Τελικά, όλοι κρυβόμαστε πίσω από το δαχτυλάκι μας.


—Οι καταχρήσεις έπαψαν να σε γοητεύουν;
Όχι ακριβώς, διατηρώ όμως πια ένα μέτρο. Έχω κόψει το κάπνισμα, οριστικά ελπίζω αυτή τη φορά, γυμνάζομαι περισσότερο, πάω κολυμβητήριο, προσέχω τι πίνω και τι τρώω... Δεν «άγιασα» βέβαια εντελώς, θα ήταν κιόλα βαρετό, δε βρίσκεις;

Info: 22/2 Το «Ξύπνημα της άνοιξης» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη σε α΄ προβολή στο σινέ Όπερα, Ακαδημίας 57 τηλ. 210 3622683

Οθόνες
3

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«I love Lucy»: Οργή, αλκοόλ, χρήμα, ξύλο και απιστίες πίσω από το πιο διάσημο οικογενειακό σόου του κόσμου

Σαν σήμερα / Λουσίλ Μπολ: Η πιο αξιολάτρευτη νοικοκυρά της Αμερικής ήταν μια απάτη

Σαν σήμερα το 1989 πεθαίνει η Αμερικανίδα ηθοποιός Λουσίλ Μπολ, πρωταγωνίστρια της διάσημης τηλεοπτικής σειράς «I love Lucy». Αν και λατρεύτηκε από εκατομμύρια τηλεθεατές, η πραγματικότητα πίσω από το «Καλύτερο τηλεοπτικό σόου όλων των εποχών» ήταν γεμάτη βία, αλκοόλ και απιστίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Οθόνες / Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Το κλείσιμο μιας τριλογίας «Star Wars» που λοιδορήθηκε, για να επανεκτιμηθεί μερικώς όταν η νεότερη έπεσε θύμα των γενικευμένων culture wars και των ελάχιστων φιλοδοξιών της, επανεμφανίζεται στα σινεμά με αφορμή την επέτειο 20 χρόνων από την κυκλοφορία της.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Daily / Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Ο Τζον Χαμ υποδύεται τον επιτυχημένο επενδυτή που χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του σ΄αυτή την εκλεκτικά διασκεδαστική, κατά τόπους δραματική και συχνά διεισδυτική σάτιρα ηθών της πλουτοκρατικής ελίτ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Κωστής Χαραμουντάνης / Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Ο 31χρονος σκηνοθέτης νιώθει πως ενηλικιώθηκε μαζί με την πρώτη του βραβευμένη ταινία, «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού», κινηματογραφεί τις αναμνήσεις του και είναι μία από τις πιο μεγάλες ελπίδες του ελληνικού κινηματογράφου.
M. HULOT
«Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Thalia Mavros / «Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Η διεθνώς βραβευμένη παραγωγός και σκηνοθέτις Thalia Mavros μιλά στη LIFO για τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η «αυτοκρατορία» του Τραμπ, καθώς και για τη θέση της γυναίκας σε έναν κόσμο που αλλάζει - και όχι προς το καλύτερο.
M. HULOT
«The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Οθόνες / «The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Το πρώτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν της αγαπημένης σειράς του HBO λειτουργεί ως εισαγωγή, συστήνοντας νέους χαρακτήρες, το περιβάλλον της δράσης, τη σχέση των παλιών χαρακτήρων με αυτό αλλά και μεταξύ τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια ‘σύγχρονη’»

Οθόνες / «Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια σύγχρονη»

Ο επιφανής μελετητής του Ομήρου και διευθυντής του New York Times Review of Books, Ντάνιελ Μέντελσον, περιγράφει στην εφημερίδα Telegraph τους τρεις βασικούς κανόνες που ελπίζει να τηρηθούν κατά τη μεταφορά της «Οδύσσειας» στη μεγάλη οθόνη.
THE LIFO TEAM
Movies

Οθόνες / Μια ταινία για τον Bloody Hawκ και άλλοι 8 λόγοι για να πάτε σινεμά

Αυτή την εβδομάδα έχουν την τιμητική τους τα κατασκοπικά θρίλερ, παίζει η επανέκδοση του Delicatessen και ένα ντοκιμαντέρ για τον δημοφιλή ράπερ που δεν απευθύνεται μόνο στο fan base του — όχι άλλο Minecraft.
THE LIFO TEAM
«Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Οθόνες / «Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Με το βραβευμένο ντοκιμαντέρ Μουσείο της Νύχτας, ο Φερμίν Ελόι Ακόστα αναδεικνύει ένα πολύτιμο φωτογραφικό αρχείο για τη Νέα Υόρκη των δεκαετιών του ’70 και του ’80, ενώ μιλά στη LiFO για την αβεβαιότητα του μέλλοντος του κινηματογράφου στην Αργεντινή και τις πολιτικές αναταράξεις στη χώρα του.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
JASON MOMOA

Οπτική Γωνία / Το σινεμά ως τοποθέτηση προϊόντος: Το «Minecraft» σπάει ταμεία

Η τεράστια επιτυχία της κινηματογραφικής διασκευής του δημοφιλούς παιχνιδιού θεμελιώνει μια νέα εποχή στο στουντιακό σινεμά που καθιστά την ταύτιση θεατή και καταναλωτή εντονότερη από ποτέ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Μυθολογίες / «Ο Βέγγος είναι το αγχολυτικό μου»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Από τον Κουροσάβα και τον Μπέργκμαν, από τις ταινίες της Pixar μέχρι τα Batman του Nόλαν, ο ηθοποιός φτιάχνει μια ετερόκλητη και ειλικρινή λίστα και πιστεύει ότι «σινεμά είναι να βλέπεις άλλες πλευρές του κόσμου».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
 Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ: «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Pulp Fiction / «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Ο Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ επιστρέφει με το «Ο Κύριος των Νεκρών» και μιλά στη LiFO για τις σκέψεις του πάνω στο πένθος, την τεχνητή νοημοσύνη που του έλυσε τα χέρια, και εξηγεί γιατί ασχολείται διαρκώς με τρομακτικές καταστάσεις.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

2 σχόλια
«Κύριε Γιάνναρη, όταν είχε βγει αυτή η ταινία δεν πήγα να την δω γιατί νόμιζα πως είναι για έναν Αλβανό απαγωγέα με καλάσνικοφ. Αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα, καθώς διαπίστωσα – είναι η τιμωρία και προδοσία του πατέρα έναντι του υιού παραβάτη και το πρωταρχικό αμάρτημα του αντι-ήρωα! N'est-ce pas?». Γελάω πολύ και μου θυμίζει μία συνέντευξη που αφορούσε εικαστικό, του οποίου το όνομα δεν έχω συγκρατήσει, και που σε κάποιο σημείο ο συνεντευξιαστής αρχίζει εξτατικά να αναφέρεται σε κάποιο στοιχείο του πίνακα, αποδίδοντας του τους τάδε συμβολισμούς – προθέσεις από την σκοπιά του καλλιτέχνη (υποτίθεται). Στην συνέχεια ο ζωγράφος γυρνά προς τα πίσω, κοιτάει το ίδιο του το έργο και με ύφος (σχεδόν) έκπληκτο και κάπως σκεπτικό και απορρημένο απαντά: -"Αλήθεια!; Δεν μου είχε περάσει από το μυαλό αυτό που λέτε".Τις προάλλες βρέθηκα στην προβολή του una giornada particolare, που είχε επιλέξει η εταιρεία στα πλαίσια του αφιερώματος κιν/φος και ομοφυλοφιλία. Ευτυχώς η συζήτηση περί του ποιος έχει ή δεν έχει και ποιος δίνει-παίρνει τον φαλλό κι όλα αυτά τα δογματικά δεν επισκίασαν την αίσθηση αυτής της πραγματικά εξαίρετης ταινίας.