FORCE MAJEURE (2014)
Μετά την εντυπωσιακή εισαγωγική σκηνή της χιονοστιβάδας, το δράμα του Σουηδού Ρούμπεν Όστλουντ εξαντλεί τις καλές του ιδέες σε μια υπερ-λακριμόζα ανάλυση σχέσεων. Αν, ωστόσο, ο θεατής αποφασίσει να δει την «Ανωτέρα Βία» με πιο ελαφριά καρδιά, για να αντέξει το δυσβάσταχτο εξομολογητικό της φορτίο, θα ανακαλύψει τις κωμικές της αρετές, με μια παρατεταμένη γελοιοποίηση των ανδρικών μοτίβων εφάμιλλη εκείνης του Κρίστιαν στο βραβευμένο με τον Χρυσό Φοίνικα, σαφώς πιο πολυεπίπεδο «Τετράγωνο».
THE LOBSTER (2015)
Όταν ο «Αστακός» λάνσαρε επίσημα τη διεθνή καριέρα του Γιώργου Λάνθιμου, όλοι δώσαμε έμφαση στην αισθηματική πλευρά που αναδύθηκε από το μέχρι τότε σκληρό ρεπερτόριό του. Χωρίς να χάσει τον πυρήνα του σουρεαλισμού, ο «Αστακός» είναι το πιο λοξά κωμικό και αυθεντικά αστείο σενάριο του Ευθύμη Φιλίππου, μια υπέροχη dramedy επιστημονικής φαντασίας, με τα αγγλικά να του ταιριάζουν απόλυτα, τον Κόλιν Φάρελ να αποκαλύπτεται καλύτερος ως κωμικός ηθοποιός παρά ως σταρ δράσης και την μπηχτή για την ηλεκτρονική μουσική απλώς τέλεια.
KUNG FU HUSTLE (2004)
Ο κριτικός Ρότζερ Ίμπερτ είχε δίκιο όταν περιέγραψε το «Kung Fu Hustle» του Στίβεν Τσάου ως διασταύρωση Μπάστερ Κίτον, Τζάκι Τσαν, Κουέντιν Ταραντίνο και Μπαγκς Μπάνι! Η κωμική περιπέτεια δράσης είναι το απόλυτο flip side του «Τίγρης και Δράκος», ένα δυναμικό αμάλγαμα κουνγκ φου κλασικών περιπετειών κινεζικής παραγωγής από τα '70s, με αναφορές στα πάντα, ως και στον «Κανόνα του Παιχνιδιού» του Ζαν Ρενουάρ, που καταφέρνει να αναπνέει μέσα στους φρενήρεις ρυθμούς του και το πολυπρόσωπο καστ, να βγάζει νόημα παρά τους καρτουνίστικους χαρακτήρες του και να αποτελεί μοναδική περίπτωση γκανγκστερικού ιδιώματος και θεότρελης κωμωδίας ‒ που ο Μπιλ Μάρεϊ ξεχωρίζει ως την αγαπημένη του.
HOT FUZZ (2007)
Μαζί με το «Shaun of the Dead», το «Hot Fuzz» είναι η βρετανική απάντηση στις αμερικανικές περιπέτειες περασμένων δεκαετιών, ένα κράμα στέρεας παρωδίας και αφηνιασμένης δράσης, ποτισμένο με το χιούμορ του Έντγκαρ Ράις και του Σάιμον Πεγκ. «What's the matter Danny, never taken a shortcut before?».
THE GRAND BUDAPEST HOTEL (2014)
Αναμενόμενα στυλιζαρισμένο, ενδελεχώς μελετημένο, γεωμετρικά εκτελεσμένο, το «Grand Budapest Hotel» είναι ένας ολοκληρωμένος γουεσαντερσονισμός με μια εκπληκτικά αστεία και ανατρεπτική κεντρική ερμηνεία από τον Ρέιφ Φάινς, πλαισιωμένο από τον θίασο του σκηνοθέτη και προικισμένο με ένα πολύ ενδιαφέρον σενάριο για την παρακμή της Ευρώπης και των αξιών της, όπως ίσχυαν κάποτε.
TROPIC THUNDER (2008)
Από τα ψεύτικα τρέιλερ της αρχής ως το άναρχο ξετύλιγμα της πλοκής στη ζούγκλα, η «Τροπική Καταιγίδα» φανερώνει τις δημιουργικές δυνατότητες του Μπεν Στίλερ και περιλαμβάνει την πιο αστεία ερμηνεία στην καριέρα του συνήθως απαρασάλευτου Τομ Κρουζ, αλλά και το βομβιστικό ταλέντο του Ρόμπερτ Ντάουνι, που εδώ υποδύεται έναν Method actor που φτάνει στα άκρα της επαγγελματικής, παρανοϊκής ανασφάλειάς του, όταν μεταμορφώνεται σε μαύρο που παίζει έναν μαύρο!
TONI ERDMANN (2016)
Γερμανική κωμωδία; Ναι, και μάλιστα αξέχαστη, από τη Μάρε Άντε, η οποία ανάμεσα στο πορτρέτο μιας σκληρά εργαζόμενης συντρόφου και κόρης και στην αποτύπωση μιας λανθάνουσας κοινωνικής απόγνωσης χώρεσε ένα nudist πάρτι, ένα εξευτελιστικό καραόκε και έναν μεταμφιεσμένο πατέρα, ο οποίος με τα ψεύτικα δόντια και την περούκα του προσπαθεί να εμψυχώσει και να ελαφρύνει, τις περισσότερες φορές με καταστροφικά αποτελέσματα.
THE 40 YEAR OLD VIRGIN (2005)
Στα μέσα των '00s, ο Τζαντ Άπατοου χαλάρωσε τη μανία της ατάκας και του ρυθμού στην αμερικανική κωμωδία, ενσωματώνοντας τον ιλαρό στοχασμό που είχε εισαγάγει ο Τζέιμς Λ. Μπρουκς ‒ αμφότεροι είχαν κοινό παρονομαστή την τηλεόραση, αλλά ο Άπατοου δούλεψε πολύ στο stand up και ως σεναριογράφος σε shows. Ο 40χρονος παρθένος του (από δω έγινε πασίγνωστος ο Στιβ Καρέλ) βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό και στην τρυφερή ματιά σε έναν συνεσταλμένο loser, αλλά δεν παύει να δίνει έμφαση στα αστεία, ειδικά στην κλασική σκηνή της αποτρίχωσης.
Ο ΛΥΚΟΣ ΤΗΣ WALL STREET (2013)
Ο Μάρτιν Σκορσέζε δεν οργανώνει τη σάτιρα για το χρηματιστήριο όπως ο Άνταμ Μακέι στο «Μεγάλο Σορτάρισμα», ούτε επιδίδεται στην αφηγηματική στηλίτευση του καπιταλισμού, όπως την εννοεί ο Όλιβερ Στόουν. Ο «Λύκος» του λέει μια συγκεκριμένη ιστορία, τηρεί τις γραμμές του μετεωρικού χρονικού του Μπέλφορτ και, εκτός από την προφανή παραβολή και την αυτονόητη σάτιρα του επιδραστικού και επικίνδυνου μικρόκοσμου, περιέχει πολλή και καλή κωμωδία, με αποκορύφωμα το ναρκωμένο χάσιμο των Λεονάρντο ντι Κάπριο και Τζόνα Χιλ στην άφταστη σεκάνς με το αυτοκίνητο.
IN THE LOOP (2009)
Κανείς δεν υπογράφει τη σύγχρονη πολιτική σάτιρα με τόσο βιτριολικό χιούμορ και πυκνή σκέψη όσο ο Σκωτσέζος Αρμάντο Ιανούτσι, «ιδρυτής» του χαρακτήρα Άλαν Πάρτριτζ και ιθύνων νους πίσω από το πολυβραβευμένο σίριαλ «The Veep». Βγαλμένο από την καρδιά του «The thick of it», το «In the Loop» είναι μια κυνική θεώρηση του περιρρέοντος μιλιταρισμού με αφορμή την (όχι και τόσο) φανταστική πρόθεση συμμαχίας των ΗΠΑ και του Ενωμένου Βασιλείου για στρατιωτική παρέμβαση στη Μέση Ανατολή. Αν και η ταινία βγήκε κατά την ευτυχή θητεία του Μπαράκ Ομπάμα, προέβλεψε τι θα ακολουθούσε επακριβώς και εφιαλτικώς επί προεδρίας Τραμπ και Brexit.
BEST IN SHOW (2000)
Η διακριτική, σοφιστικέ σάτιρα του μάστερ στα ψευτοντοκιμαντέρ Κρίστοφερ Γκεστ, μαζί με την κωμική φλέβα των Καναδών ηθοποιών Γιουτζίν Λέβι και Κάθριν ο'Χάρα, που ξεκίνησαν από τη θρυλική Second City Television του Τορόντο, παντρεύονται περίφημα στο «Best in Show» από το 2000, ένα ντελίριο ανόητου ανταγωνισμού και ανώριμης σκοπιμότητας με φόντο καλλιστεία σκύλων! Το «Mighty Wind» και το «For your consideration» είναι επίσης έγκυρα δείγματα του στυλ του δημιουργού του «Waiting for Guffman», αλλά το «Best in Show» που είδαν ελάχιστοι εκτός Αμερικής δεν χαρίζεται καθόλου στην ανθρώπινη μικροπρέπεια.
BORAT (2006)
Κανείς δεν φανταζόταν μέχρι πού μπορούσε να φτάσει ο Σάσα Μπάρον Κόεν για να εφαρμόσει τα χωρατά του, ακόμα κι αν παρακολουθούσε το «Ali G». Οι περιπέτειες του προσβλητικού ρατσιστή Μπόρατ στη βαθιά Αμερική ξεπερνούν την πολιτική ανορθοδοξία και φαίνονται ακόμα και σήμερα τόσο εξωφρενικές, που είναι να απορείς πώς επιβίωσε ο τύπος αυτός από τα εμβρόντητα θύματά του. Αν τον αναλύσουμε κυριολεκτικά, ο Μπόρατ είναι μια πονηρή εφεύρεση ενός αρκετά θρησκευόμενου Εβραίου που κατά βάθος επιθυμεί να γελοιοποιήσει τους Μουσουλμάνους με έναν υπερθετικά αστοιχείωτο χαρακτήρα. Με μια διαφορά: είναι τρομερά αστείος!
TEAM AMERICA, WORLD POLICE (2004)
Ένα μιούζικαλ δράσης με μαριονέτες είναι μια ασυνήθιστα ωραία ιδέα, αλλά το «Team America: World Police» πυροβολεί σαδιστικά και ανελέητα το αυτάρεσκο Χόλιγουντ, την ιδεοληψία της τρομοκρατίας, τους ανόητους εξουσιαστές, τους πάντες αδιακρίτως. Ο Ματ Στόουν και ο Τρέι Πάρκερ του «South Park» ανασταίνουν την ξεχασμένη φτηνο-αισθητική των «Thunderbirds» και βάζουν γελοία κουκλάκια να παραφέρονται in extremis και ad nauseam στην πιο εμετικά ξεκαρδιστική σκηνή στην ιστορία του σινεμά.
IN BRUGES (2008)
Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο ο Μάρτιν Μακντόνα επιλέγει το παραμυθένιο σκηνικό της βελγικής πόλης Μπριζ για να εξαπολύσει ένα άνευ όρων κυνηγητό ανάμεσα σε Ιρλανδούς, βασικά κακομοίρηδες γκάνγκστερ, που κονιορτοποιεί τα κλισέ των τυπικών θρίλερ και καταλήγει σε μια τραγωδία από εκείνες που μπερδεύονται δημιουργικά με την ειρωνεία.
MIDNIGHT IN PARIS (2011)
Εκτός από μια ρομαντική παραβολή για τη γλυκιά παγίδα της στείρας νοσταλγίας, το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» βρίσκει τον Γούντι Άλεν σε εξαιρετική κωμική φόρμα, ο οποίος φαίνεται να διασκεδάζει ιδιαίτερα με τη φανταστική συνάθροιση των ιερών τεράτων των τεχνών στο Vieux Paris, διατηρώντας τον μιμητή του (εδώ, ο Όουεν Ουίλσον) υπέροχα περικυκλωμένο από τις τρεις γυναίκες που ορίζουν τη μοίρα του, τη λάθος επιλογή, την άπιαστη μούσα και την κρυφή αγάπη.
O BROTHER, WHERE ART THOU? (2000)
Οι αδελφοί Κοέν ανέκαθεν έρρεπαν προς το γελοίον της ύπαρξης και όποτε το πραγματεύτηκαν, έδωσαν σπουδαίες κωμωδίες. Την τελευταία 20ετία, το «Burn after reading» λιάνισε την υπερβολή γύρω από την κατασκοπεία και την παράνοια, ενώ το άδικα παραγνωρισμένο «Χαίρε, Καίσαρα» σάρωσε μεγαλοπρεπώς τη χρυσή περίοδο του Χόλιγουντ, γαρνίροντας με πραγματικές λεπτομέρειες και θεαματικά μουσικοχορευτικά νούμερα ένα γαϊτανάκι κομπάρσων του νομοτελειακού κανόνα της αμερικανικής show business. Το «Ω αδελφέ, πού είσαι;» είναι το πετράδι του στέμματος για τον αιώνα που διανύουμε, μια παράφραση της «Οδύσσειας» στον αμερικανικό Νότο και ταυτόχρονα φόρος τιμής στο αριστούργημα του Πρέστον Στέρτζες, το «Sullivan's Travels». Ο Τζορτζ Κλούνι παραμένει ο αγαπημένος τους κινηματογραφικός ηλίθιος, η ταινία έδωσε πνοή στην ξεχασμένη roots and bluegrass μουσική και το χιούμορ πρώτου και δεύτερου επιπέδου κεντάει ακόμα.
THE HANGOVER (2009)
Αν και παραδόξως δεν συμπεριλαμβάνεται σε καμία από τις λίστες των καλύτερων κωμωδιών του 21ου αιώνα, το πρώτο «Hangover», που δεν χρειάζεται συστάσεις, κατάφερε, εκτός από την αστρονομική εμπορική του επιτυχία, να είναι μια αυθεντικά αστεία, εξωφρενικά ερμηνευμένη, σκηνοθετικά ισορροπημένη, καταστασιακή κωμωδία, χωρίς να έχει ανάγκη κοινωνικό υπόβαθρο, σινεφιλικές αναφορές ή περιττή νοσταλγία. Κότες, τίγρεις, το κροσέ του Μάικ Τάισον, το μωρό και ο Γαλιφιανάκις, μαζί με τον τρελό γκάνγκστερ Κεν Γιονγκ συνθέτουν ένα απολαυστικό κοκτέιλ που, αν και εξαντλήθηκε από τις επαναλήψεις, βγάζει λυτρωτικά ένοχο γέλιο.
THE BRAND NEW TESTAMENT (2015)
Ο Θεός ζει ανάμεσά μας, μένει σε ένα διαμέρισμα στις Βρυξέλλες, είναι σαδιστής και μίζερος, έπλασε τον κόσμο για να έχει κάτι να ασχολείται και μια μέρα η 10χρονη κόρη του (δεν έχει γιο, όπως συνηθίζεται στην παλιά «Παλαιά Διαθήκη») ανακαλύπτει πως βασανίζει τους ανθρώπους, μπαίνει κρυφά στα ηλεκτρονικά του αρχεία και πειράζει τις ημερομηνίες θανάτου των θνητών, εξοργίζοντάς τον μέχρι τελικής εκδίκησης. Και μόνο η ιδέα, με την Κατρίν Ντενέβ στην εξίσωση και τον κατσούφη, πειστικά χολωμένο Μπενουά Πελβούρντ στον κεντρικό ρόλο, κάνει τo concept του Βέλγου Ζακό Βαν Ντορμαέλ πολύτιμα κωμικό.
THOR: RAGNAROK (2017)
Δεν είναι και λίγο να παραλάβεις ένα σοβαροφανές μέσα στις σαιξπηρικές φιλοδοξίες του, ειλικρινώς ανιαρό κινηματογραφικό παρακλάδι του κολοσσού της Marvel και να το τονώσεις με ένα τόσο ευπρόσδεκτο κωμικό λίφτινγκ στο τρίτο μέρος, χωρίς να αλλάξεις πρωταγωνιστές ή σκηνικό, μεταμορφώνοντας τον τονισμό από ψευτοτραγικό σε κρυφοπαρωδία. Ο Νεοζηλανδός Τάικα Γουατίτι έχει υπογράψει μία ακόμη έντεχνη κωμωδία μέσα στον αιώνα, το βαμπιρικό mockumentary «What we do in the shadows» και δείχνει ασταμάτητος σε σεναριακές ιδέες και σκηνοθετικές εφαρμογές μετά το πρόσφατο «Τζότζο».
SONGS FROM THE SECOND FLOOR (2000)
Το βραβευμένο υπαρξιακό αριστούργημα του Σουηδού Ρόι Άντερσον, όπως και όλες οι ταινίες που έχει υπογράψει μέσα στον 21ο αιώνα, σαν πολυθεματική πινακοθήκη σε επεισόδια, ενσωματώνει Ζακ Τατί, Μπάστερ Κίτον, Άκι Καουρισμάκι και Ίνγκμαρ Μπέργκμαν σε ένα παστίς από βινιέτες για την αποξένωση και τη ματαιότητα, επίμονης αισθητικής προσήλωσης και ιδιαίτερα απέριττου χιούμορ, που αποθεώνουν την αμηχανία της σωματικής και ψυχικής επαφής.
ZOOLANDER (2001)
Ωδή στη βλακεία, το χρονικό του αρσενικού σούπερ μόντελ με το ένα και μοναδικό βλέμμα-κατατεθέν έχει ένα ηθελημένα ισάξιας βλακείας σενάριο, με τη μονομαχία πασαρέλας με διαιτητή τον Ντέιβιντ Μπόουι και τα ομορφόπαιδα που καίγονται λικνιζόμενα στους ήχους των Wham στο βενζινάδικο να ξεχωρίζουν στη μάχη των άμυαλων παραγόντων της βιομηχανίας της μόδας ‒ όχι πως η κολεξιόν από μαστουρωμένες πόρνες και άσχημους άστεγους, τις «νοστιμιές της πόλης», από τον Μουγκάτου/Γουίλ Φερέλ δεν ισοφαρίζει τις απανωτές γκάφες του αξιαγάπητου Ζουλάντερ/Μπεν Στίλερ...
SCHOOL OF ROCK (2003)
Ο Τζακ Μπλακ είναι από εκείνους τους κωμικούς που γεννήθηκαν για να κλέβουν την παράσταση σε ταινίες όπου δεν πρωταγωνιστούν, όπως το «High Fidelity». Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ χώρεσε την πληθωρική του περσόνα σε αυτόν τον φόρο τιμής στους ροκ θεούς και στον θρυλικό κιθαρίστα που κρύβουμε στη φαντασία μας σε μια γλυκιά, «ίσια», πολύ ευχάριστη και αστεία ταινία που ωστόσο ο ίδιος ο σκηνοθέτης δεν εκτιμά ιδιαίτερα.
SPY (2015)
Πολύ μακριά από τα να είναι μια αξιομνημόνευτη κωμωδία per se, το «Spy» έχει τρία στοιχεία υπέρ της: επιστέγασε το άψογο timing της μεγαλύτερης σταρ του είδους στον αιώνα που διανύουμε, της Μελίσα Μακάρθι (η Τίνα Φέι αρίστευσε σε δικό της φορμά και στη λογική του μοντέρνου τηλεοπτικού sitcom), η οποία έδειξε πως δεν περιορίζεται σε δεύτερο ρόλο, όπως στο «Bridesmaids» ‒και σίγουρα άξιζε καλύτερο υλικό σε σχέση με τα πρώτα της τηλεοπτικά βήματα‒, αλλά μπορεί να «κουβαλήσει» ταινία μόνη της, με την έξυπνη αξιοποίηση της εξωτερικής της εμφάνισης και της συμπάθειας που προκαλεί αβίαστα στο κοινό. Εδραίωσε τον Πολ Φιγκ ως τον δημιουργό που χρησιμοποιεί τα εργαλεία της κωμωδίας προς όφελος των γυναικείων χαρακτήρων. Και, τέλος, απέδειξε πως ακόμα και ο μονοκόμματος Τζέισον Στέιθαμ μπορεί να είναι αστείος, αν κάποιος τον σκηνοθετήσει ως τέτοιον!
THE NICE GUYS (2016)
Ο Σέιν Μπλακ πληρώθηκε αδρά για να γράψει μερικές από τις πιο μάτσο περιπέτειες της προηγούμενης δεκαετίας, φιλτράροντας την αδρεναλίνη των πρωταγωνιστών με αστείες πτυχές. Στο «The Nice Guys», όπως λίγα χρόνια πριν και στο «Kiss Kiss Bang Bang», εγκαινίασε ένα υβριδικό είδος, τη νουάρ κωμωδία, επιστρατεύοντας δυο βλοσυρά μούτρα του Χόλιγουντ, τον Ράσελ Κρόου και τον Ράιαν Γκόσλινγκ, για απανωτές καταστροφές και μια γλυκιά, μονίμως αγέλαστη εκδίκηση στο τέλος.
SIDEWAYS (2004)
Η σπεσιαλιτέ του Αλεξάντερ Πέιν είναι τα συγκινητικά ανθρώπινα πορτρέτα μέσα από γλυκόπικρες καταστάσεις, μικρές στιγμές στοχασμού και αναζήτησης, μεγάλες διαδρομές και κρίσιμα σταυροδρόμια. Το βραβευμένο με Όσκαρ «Πλαγίως» ανέδειξε το σκληρό χιούμορ και την ανεξάντλητη συμπόνια του προικισμένου σεναριογράφου και σκηνοθέτη μέσα από την αγωνιώδη ερμηνεία του Πολ Τζιαμάτι και την ευεργετική επήρεια του δύστροπου Pinot Noir.
