O Κλιντ Ίστγουντ επιστρέφει με την «Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ»
O Ρίτσαρντ Τζούελ του τίτλου είναι ένας φύλακας ασφαλείας που την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ατλάντα (1996) εντόπισε σακίδιο με εκρηκτικά ασφαλείας και ξεκίνησε διαδικασία εκκένωσης, σώζοντας εκατοντάδες ανθρώπους. Στη συνέχεια, όμως, εξαιτίας ενός άρθρου τοπικής εφημερίδας κρίθηκε ύποπτος γι' αυτό το τρομοκρατικό χτύπημα και κατέστη, εν μια νυκτί, από ήρωας αποδιοπομπαίος τράγος για την αμερικανική κοινωνία. Σε αυτή την εξοργιστική αληθινή ιστορία ο αγαπημένος (και) του ελληνικού κοινού Κλιντ Ίστγουντ θα βρει υλικό για να εξερευνήσει εκ νέου τα αγαπημένα του μοτίβα, αυτό του ηρωισμού και του μύθου, της αλήθειας και της μεταξύ τους απόστασης. Θα βρει, επίσης, ιδανικό πρωταγωνιστή στο πρόσωπο του Πολ Γουόλτερ Χάουζερ, ηθοποιού που έκλεψε την παράσταση στο Ι, Τοnya του Κρεγκ Γκιλέσπι. Οι κριτικές από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού είναι θετικές, οι όποιες αρνητικές στέκονται σε μια «κίτρινη» αστειότητα που ουδεμία σχέση έχει με το έργο καθαυτό. Από τις ταινίες της χρονιάς.
(Από 16/1)
«Jojo Rabbit»: Η Σκάρλετ Γιαχάνσον στο Γ' Ράιχ
O Τάικα Γουαϊτίτι, αυτός ο περίεργος Νεοζηλανδός που επιχείρησε να φέρει λίγη από την παλαβομάρα των Monty Python στο σύμπαν της Marvel με το Thor: Ragnarok, επιστρέφει με το πιο φιλόδοξο προσωπικό του εγχείρημα, μια κινηματογραφική φαντασία, όπου πιτσιρικάς της νεολαίας του Χίτλερ ανακαλύπτει πως η μητέρα του κρύβει μια εβραιοπούλα στη σοφίτα του σπιτιού της και έρχεται σε σύγκρουση με τα πιστεύω του. Συνοδοιπόρος του σε αυτή την κρίση συνείδησης ο φανταστικός του φίλος, ο Αδόλφος Χίτλερ αυτοπροσώπως! Οι κριτικές κάνουν λόγο για crowdpleaser από εκείνα που, δυστυχώς, βρίσκουμε πια με το σταγονόμετρο ‒ το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ του Τορόντο συνηγορεί προς αυτή την κατεύθυνση. Οι πολέμιοι του φιλμ θεωρούν ότι ο ναζισμός και οι φρικτές του συνέπειες είναι πολύ σοβαρά θέματα για να κάνεις πλάκα μαζί τους, μια ένσταση, βέβαια, την οποία δεν ακούσαμε για ταινίες όπως το Inglourious Basterds.
(Από 23/1)
«Ο Φάρος»: Ασπρόμαυρος τρόμος και σπουδαίες ερμηνείες
Ο σκηνοθέτης Ρόμπερτ Έγκερς του Witch μας μεταφέρει στα τέλη του 19ου αιώνα για να αφηγηθεί ένα ατμοσφαιρικό χρονικό εγκλεισμού, παράνοιας και αρσενικού ανταγωνισμού με σκηνικό ένα απομονωμένο νησί και ήρωες δύο άξεστους φαροφύλακες που καλούνται να συμβιώσουν. Αδιαμφισβήτητη η ικανότητα του Έγκερς να συλλαμβάνει εποχή και γλωσσικό ιδίωμα –το βροντοφωνάζει με αυταρέσκεια μέσα στο φιλμ, άλλωστε‒, ακραίος πλην γαργαλιστικός φορμαλισμός, ασπρόμαυρο format, κάδρο 1.19:1, ηχητικός σχεδιασμός καμωμένος από το υλικό που φτιάχνονται οι εφιάλτες, φιλοσοφικές και μυθολογικές αναφορές, σινεφιλία και δύο γενναίες ερμηνείες από τους Γουίλεμ Νταφόε και Ρόμπερτ Πάτινσον, με τον τελευταίο να εξελίσσεται τελευταία σε υπολογίσιμο καρατερίστα. Αν και το φινάλε, όπως και στο ντεμπούτο του Έγκερς, μένει ανοιχτό σε συντηρητικές αναγνώσεις, πρόκειται αδιαμφισβήτητα για ένα γοητευτικό φιλμικό αξιοπερίεργο, από εκείνα που δικαιολογούν (και αποζημιώνουν) την επίσκεψη στην αίθουσα.
(Από 30/1)
«Μικρές Κυρίες»: Θαυμαστή, όπως λένε, μεταφορά λογοτεχνίας στην οθόνη!
Οι περιπέτειες των τεσσάρων αδερφών Μαρτς, όπως τις εμπνεύστηκε η πένα της Λουίζα Μέι Άλκοτ, έχουν γνωρίσει άπειρες μεταφορές σε κινηματογράφο και τηλεόραση, με εκείνη της Γκίλιαν Άρμστρονγκ του '94 να έχει αγαπηθεί ιδιαιτέρως από το κοινό και να εμφανίζεται συχνά σε λίστες με ενδεικτικές (και ενδεδειγμένες) χριστουγεννιάτικες προβολές. Η νέα μεταφορά του βιβλίου διά χειρός Γκρέτα Γκέργουιγκ συγκεντρώνει διαλεχτό καστ που περιλαμβάνει από Έμα Γουάτσον και Τιμοτέ Σαλαμέ έως Μέριλ Στριπ και Λόρα Ντερν και γνωρίζει ήδη επιτυχία στα αμερικανικά ταμεία και θερμή υποδοχή από την κριτική. Η τελευταία χαιρετίζει την κατά Γκέργουιγκ διασκευή της ιστορίας που εκσυγχρονίζει κάποιες πτυχές της ιστορίας, ώστε να είναι περισσότερο ταιριαστές στη μετά metoo εποχή ‒ μια κίνηση που αναμένεται να μην αρέσει ιδιαίτερα σε μερίδα βιβλιόφιλων και οπαδών προηγούμενων, πιο παραδοσιακών κινηματογραφικών μεταφορών. Σε κάθε περίπτωση, οι φαν του costume drama, της ταινίας εποχής που λέμε κι εμείς, έχουν κάτι να περιμένουν στις αίθουσες φέτος τον χειμώνα.
(Από 6/2)
Ο «Απόστρατος» είναι μια πολύ καλή ελληνική ταινία
Στα φεστιβάλ του εξωτερικού η ελληνική μυθοπλασία παραμένει περιζήτητη, πρόκειται όμως για μυθοπλασία φεστιβαλικής αισθητικής, από την οποία έχουμε πλεόνασμα. Το μεγάλο μας έλλειμμα εντοπίζεται στο καλό αφηγηματικό σινεμά, για το οποίο οι ταλαντούχοι μας σκηνοθέτες μοιάζουν να αδιαφορούν – πολύ κακώς, όπως αποδεικνύει εμφατικά και το παράδειγμα του Άγγελου Φραντζή με την Ευτυχία. Ο Απόστρατος του Ζαχαρία Μαυροειδή, με ήρωα έναν πωλητή μηχανών espresso που επιστρέφει στο σπίτι του αξιωματικού παππού του, μαθαίνει την ιστορία του και ανακαλύπτει μυστικά βαρύνουσας συναισθηματικής σημασίας, έρχεται να βάλει το (υπολογίσιμο) λιθαράκι του για να κλείσει σιγά-σιγά αυτή η μεγάλη τρύπα στην εγχώρια κινηματογραφική παραγωγή. Δίχως ίχνος υπερβολής, δεν υπάρχει άνθρωπος που να το είδε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τον περασμένο Νοέμβριο και να μην έχει μια καλή κουβέντα να πει γι' αυτό. Είναι μία από τις ταινίες που θέλουμε να δούμε όχι για να στηρίξουμε το εγχώριο αφηγηματικό σινεμά, αλλά επειδή στηρίζουμε το καλό αφηγηματικό σινεμά.
(Από 20/2)
Η «Winona» του The Boy
Η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του Αλέξανδρου Βούλγαρη (aka The Boy), η Winona, είναι μια υποβλητικά μυστηριώδης και βαθιά συγκινητική ταινία, όμορφη, με πρωταγωνίστριες τέσσερα κορίτσια που συναντιούνται μια καλοκαιρινή μέρα σε μια παραλία της Άνδρου για να παίξουν, να τραγουδήσουν, να κλάψουν και να γελάσουν, να περάσουν ανέμελες στιγμές και να λύσουν απορίες, μιλώντας για μουσική και σινεμά και ζώντας κάτι σαν παρατεταμένο τέλος εποχής με ιστορίες της φαντασίας τους που χρησιμοποιούν για να αποδράσουν από την πραγματικότητα. Η Ηρώ-Ελένη Μπέζου, η Δάφνη Πατακιά, η Ανθή Ευστρατιάδου και η Σοφία Κόκκαλη φέρνουν τη φρεσκάδα τους μπροστά από τον φακό, προσωποποιώντας μια σειρά από όνειρα της νιότης και οδηγώντας προσεκτικά τους θεατές σε μια κρυφή και αποκαλυπτική στιγμή. - M. Hulot
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO