Ο Κινέζος συγγραφέας Liu Yongbiao καταδικάστηκε προ καιρού για την άγρια δολοφονία τεσσάρων ατόμων σε μία πανσιόν το 1995, αλλά αυτό ίσως δεν προκάλεσε μεγάλη έκπληξη στους αναγνώστες του.
Προλογίζοντας το μυθιστόρημα με τον τίτλο «Το Ένοχο Μυστικό» το 2010, ο Liu είπε ότι ήδη ετοίμαζε ένα άλλο βιβλίο για μία συγγραφέα που είχε διαπράξει μία σειρά άγριων φόνων και διέφυγε τη σύλληψη. Εν τέλει δεν το έγραψε ποτέ, αν και είχε έναν τίτλο υπόψιν του: «Η όμορφη συγγραφέας που σκότωνε».
Μετά τη σύλληψή του φέρεται να είπε στον κινεζικό τηλεοπτικό σταθμό CCTV ότι κάποια από τα έργα του ήταν όντως εμπνευσμένα από τις σκέψεις του για τους φόνους, των οποίων τα θύματα περιλάμβαναν ένα δεκατριάχρονο αγόρι, τον εγγονό των ιδιοκτητών της πανσιόν.
Το σχέδιό του Edward Gein ήταν να δημιουργήσει ένα «γυναικείο κοστούμι» ώστε να μπει μέσα σε αυτό και να «γίνει» η μητέρα του, η οποία είχε πεθάνει, αλλά οι ερευνητές βρήκαν στο σπίτι του μία ανατριχιαστική σειρά από αντικείμενα, από έπιπλα έως και ρούχα, τα οποία είχαν κατασκευαστεί με ανθρώπινα μέλη.
Ο Liu δεν είναι ο πρώτος συγγραφέας που έχει διαπράξει ένα φρικιαστικό έγκλημα και το ενσωμάτωσε στο έργο του. Το 1991, ο Ολλανδός συγγραφέας Richard Klinkhamer δολοφόνησε τη γυναίκα του και μετά παρέδωσε ένα μακάβριο χειρόγραφο στον ατζέντη του με τον τίτλο «Wednesday, Mince Day» (δηλαδή «Τετάρτη, Μέρα του Κιμά»), το οποίο θα μπορούσε να ονομάζεται και «Επτά τρόποι για να σκοτώσεις τη γυναίκα σου».
Υπάρχουν και άλλα εγκλήματα που έχουν περάσει στη λογοτεχνία επίσης, μέσω της νοσηρής φαντασίας πολλών μυθιστοριογράφων που δεν είχαν προφανώς την εμπειρία από τέτοια εγκλήματα. Από το επιδραστικό «Εν Ψυχρώ» του Τρούμαν Καπότε μέχρι διεθνείς επιτυχίες όπως «Το Δωμάτιο» της Έμα Ντόναχιου και «Τα Κορίτσια» της Έμα Κλάιν.
Τα πέντε εγκλήματα που ακολουθούν και η λογοτεχνία που έχουν εμπνεύσει δημιουργούν ένα λογοτεχνικό υβρίδιο που δεν είναι για όσους τρομάζουν εύκολα:
Η Μαύρη Ντάλια
Το αληθινό της όνομα ήταν Elizabeth Short. Ήταν μόλις 22χρονών όταν το ακρωτηριασμένο της πτώμα βρέθηκε σε ένα άδειο οικόπεδο στο Λος Άντζελες το 1947. Το σώμα της είχε κοπεί στη μέση και είχε αποστραγγιστεί από αίμα, οδηγώντας τη νεαρή μητέρα που το ανακάλυψε να νομίζει αρχικά πως επρόκειτο για κούκλα βιτρίνας.
Με την έντονη κάλυψη από τις εφημερίδες της δόθηκε το όνομα «Μαύρη Ντάλια». Η αστυνομική έρευνα συγκέντρωσε 150 υπόπτους αλλά δεν έγινε καμία σύλληψη, και από τις πάνω από 500 ομολογίες που έχουν δοθεί από τότε, καμία δεν έχει επιβεβαιωθεί.
Αυτή η διάσημη φρικιαστική υπόθεση ασκεί συνεχή πολιτισμική επιρροή, εμπνέοντας πολυάριθμα βιβλία και ταινίες, συμπεριλαμβανομένου του μυθιστορήματος «True Confessions» (1977) του John Gregory Dunne, το οποίο ξεκινάει με ένα παρόμοιο περιστατικό και εξελίσσεται σε ένα λυτρωτικό πορτρέτο δύο αδερφών στο Λος Άντζελες της δεκαετίας του '40.
Πιο γνωστό είναι βέβαια το σκοτεινό και τρομακτικό θρίλερ του Τζέιμς Ελρόι, «Η Μαύρη Ντάλια» (1987). Διαφέρει από τα γεγονότα σε ένα σημαντικό γεγονός: η υπόθεση λύνεται. Και παρόλο που το μυθιστόρημα ξεκινάει έναν χρόνο πριν από τη γέννηση του Ελρόι, έχει μια προσωπική απήχηση για τον ίδιο καθώς είναι αφιερωμένο στη μητέρα του που δολοφονήθηκε το 1958 στο Λος Άντζελες.
Η ντροπή του Great Wyrley
Ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ λάμβανε πολλή αλληλογραφία από τους θαυμαστές του στην εποχή του, μαζί με γράμματα από αυτούς που τον μπέρδευαν με τον φανταστικό του ντετέκτιβ, τον Σέρλοκ Χολμς, και αναζητούσαν βοήθεια για να λύσουν μυστήρια.
Την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα, ένας δικηγόρος με το όνομα George Edalji αφέθηκε ελεύθερος από τη φυλακή έχοντας κάνει τρία από τα επτά χρόνια φυλάκισης με καταναγκαστικά έργα. Το δικαστήριο είχε πρώτα αποφανθεί ότι το έγκλημά του ήταν ο ακρωτηριασμός αλόγων και βοοειδών καθώς και μια σειρά από επιθετικά ανώνυμα γράμματα στους γονείς του. Ο Endalji επέμενε πως ήταν αθώος και ήθελε τον Ντόιλ να τον βοηθήσει να το αποδείξει.
Ο Ντόιλ πείστηκε ότι ήταν το χρώμα του δέρματος του Endalji –ο πατέρας του ήταν Ινδός– που είχε κάτι να κάνει με την καταδίκη του, δουλεύοντας σκληρά για να καταπολεμήσει αυτό που σήμερα θα λέγαμε θεσμικό ρατσισμό στην αστυνομία του Staffordshire.
Η είδηση έκανε εντυπωσιακά πρωτοσέλιδα εκείνη την εποχή και έμεινε γνωστή με το όνομα «Η ντροπή του Great Wyrley», και το 2005, ο Julian Barnes έγραψε το «Arthur & George», μία ευφυέστατη αστυνομική περιπέτεια που ήταν στη λίστα για το βραβείο Man Booker και διασκευάστηκε τόσο για το θέατρο όσο και για την οθόνη.
Η εξαφάνιση της Paula Jean Welden
Την πρώτη μέρα του Σεπτεμβρίου του 1946, μία δεκαοχτάχρονη φοιτήτρια εξαφανίστηκε ενώ περπατούσε στην εξοχή του Βερμόντ. Η Paula Jean Welden ήταν η μεγαλύτερη κόρη ενός σχεδιαστή γνωστού για τα αρ ντεκό του σέικερ για κοκτέιλ, και δευτεροετής φοιτήτρια στο Bennington College.
Ήταν ένα κρύο κυριακάτικο απόγευμα όταν αποφάσισε να εξερευνήσει το κοντινό μονοπάτι για πεζοπορία. Εφόσον κανένας από τους φίλους της δεν ήθελε να τη συνοδεύσει, πήγε μόνη της, χωρίς να πάρει μαζί της τσάντα ή χρήματα. Όταν είδαν ότι δεν γύριζε κάλεσαν τον σερίφη της κομητείας, ο οποίος σύντομα επικρίθηκε για την κακή έρευνα του. Θεωρίες από πτώση και αμνησία έως αυτοκτονία ή φόνο τέθηκαν επί τάπητος, αλλά το σώμα της δεν βρέθηκε ποτέ.
Ανάμεσα στο 1945 και το 1950 υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις ανεξήγητες εξαφανίσεις στην περιοχή. Αυτό το μυστήριο τράβηξε την προσοχή της συγγραφέως Σίρλεϊ Τζάκσον, της οποίας ο σύζυγος δίδασκε στο Bennington. Το μυθιστόρημα της «Hangsman» είναι εμπνευσμένο από την εξαφάνιση της Welden, ενώ το διήγημα της «The Missing Girl» βασίζεται επίσης σε αυτό το γεγονός.
Σε μια πιο μοντέρνα εκδοχή, στο μυθιστόρημα της Susan Scarf Merrell, «Shirley» (2014), ύποπτη για την εξαφάνιση είναι και η ίδια η Τζάκσον.
Ο σφαγέας του Plainfield
Όχι μόνο δολοφόνος αλλά και συλητής νεκρών. Ο Edward Theodore Gein από το Plainfield του Ουισκόνσιν συνελήφθη το 1957. Αν και πέθανε έγκλειστος σε ψυχιατρικό ίδρυμα το 1984, η αποκρουστική φύση των εγκλημάτων του τον έχει μετατρέψει σε ένα μακάβριο σημείο αναφοράς.
Ομολόγησε ότι σκότωσε δύο γυναίκες καθώς και στο ότι πήρε πρόσφατα ενταφιασμένα πτώματα από τοπικά κοιμητήρια. Το σχέδιό του ήταν να δημιουργήσει ένα «γυναικείο κοστούμι» ώστε να μπει μέσα σε αυτό και να «γίνει» η μητέρα του, η οποία είχε πεθάνει, αλλά οι ερευνητές βρήκαν στο σπίτι του μία ανατριχιαστική σειρά από αντικείμενα, από έπιπλα έως και ρούχα, τα οποία είχαν κατασκευαστεί με ανθρώπινα μέλη.
Μόλις δύο χρόνια μετά την σύλληψη του Gein, ο συγγραφέας Ρόμπερτ Μπλοχ δημοσίευσε ένα θρίλερ με τον τίτλο «Ψυχώ» – το ίδιο μυθιστόρημα που το 1960 έγινε μία από τις πιο αναγνωρισμένες ταινίες του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Αν και ο Μπλοχ δεν γνώριζε τα εγκλήματα του Gein όταν ξεκίνησε το μυθιστόρημά του, είχε διαβάσει για αυτά μέχρι να το τελειώσει.
Πιο πρόσφατα, τα εγκλήματα του Gein διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα του Buffalo Bill στη «Σιωπή των Αμνών» του Τόμας Χάρις.
Ο γυναικοκατακτητής Harry Powers
Ο κατά συρροήν δολοφόνος Harry Powers έψαχνε στις αγγελίες συνοικεσίων για μοναχικές καρδιές, με σκοπό να φλερτάρει γυναίκες που πενθούσαν τον αγαπημένο τους, σκοτώνοντας τες για χρήματα στη συνέχεια.
Ανάμεσα στα θύματα του ήταν η χήρα Asta Eicher και τα τρία της παιδιά, στο Park Ridge του Ιλινόις. Μετά από μία ένθερμη αλληλογραφία, ο Powers πήρε την Eicher μακριά για κάποιες μέρες στα τέλη του Ιουνίου του 1931. Γύρισε μόνος, λέγοντας στα παιδιά ότι θα τα πήγαινε στη μητέρα τους.
Μία δεύτερη γυναίκα είχε εξαφανιστεί μέχρι η αστυνομία να αρχίσει να ερευνά τις εξαφανίσεις τους τον Αύγουστο. Ερωτικά γράμματα που βρήκαν στο σπίτι των Eicher τους οδήγησαν στο Quiet Dell της δυτικής Βιρτζίνια και σε μία σκηνή εγκλήματος που περιλάμβανε μία ματωμένη παιδική πατημασιά. Βρήκαν επίσης κρυμμένη νέα αλληλογραφία που υποδείκνυε ότι ο Powers ήταν έτοιμος να χτυπήσει ξανά.
Απαγχονίστηκε το 1932 αλλά είχε ήδη προλάβει να προκαλέσει μεγάλη αίσθηση στα μέσα της εποχής. Ακόμα και αντικείμενα από τη σκηνή του εγκλήματος πωλούνταν στους δρόμους.
Η Jayne Anne Phillips δημοσίευσε το «Quiet Dell» το 2013, μία καθηλωτική ιστορία που αποτελούσε μια σχολαστικά ερευνημένη αναψηλάφηση της υπόθεσης και της κάλυψής της από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ένα από τα λίγα φανταστικά πρόσωπα του μυθιστορήματος είναι η Emily Thornhill, της οποίας η παρουσία λειτουργεί σαν μία νύξη για τη γυναικεία χειραφέτηση που θα επακολουθούσε.
Σε ένα από τα καλύτερα σημεία του μυθιστορήματος, η Thornhill βλέπει γιατί αυτός ο serial killer «πέτυχε με αυτές τις γυναίκες μέσης ηλικίας, γυναίκες που είχαν ήδη καταστραφεί από άνδρες ή από τη μοίρα· ήθελαν φροντίδα και προστασία».
Με στοιχεία από BBC / ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΣΟΦΙΑ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 14.8.2018
σχόλια