Κάποτε η μεταγραφή μιας τηλεοπτικής σειράς στη μεγάλη οθόνη σήμαινε την επικύρωση της δημοτικότητάς της, ανέβαζε κατακόρυφα το πρεστίζ της. Σήμερα, με την άνοδο του streaming και τη στροφή διόλου ευκαταφρόνητης μερίδας θεατών στο format της τηλεοπτικής σειράς ως πρωταρχικής επιλογής διασκέδασης, σπάνια θα δεις σειρές να κάνουν αυτό το ταξίδι. Η έξοδος του «Downton Abbey» στις αίθουσες αυτή την εβδομάδα αποτελεί φωτεινή εξαίρεση ‒ συνήθως πια ακολουθείται αντίστροφη πορεία, οι ταινίες στέκονται αφορμή για τη γέννηση τηλεοπτικών σειρών σε μια απόπειρα των τηλεοπτικών παραγωγών να προσελκύσουν το κοινό με την προσφορά αναγνωρίσιμου «υλικού».
Με αφορμή, λοιπόν, την κυκλοφορία της κινηματογραφικής μεταφοράς του «Downton Abbey» στις αίθουσες, που δεν συνιστά διασκευή αλλά συνέχεια της σειράς, θυμόμαστε δέκα χαρακτηριστικές περιπτώσεις τηλεοπτικών σειρών που μεταπήδησαν στο σελιλόιντ, άλλοτε με μεγαλύτερη άλλοτε με μικρότερη επιτυχία.
Gunn (1967)
To άμεσα αναγνωρίσιμο μουσικό θεματάκι των τίτλων αρχής του «Peter Gunn» ακούστηκε για μία και μοναδική φορά σε κινηματογραφική αίθουσα το 1967. Το σενάριο έγραψε ο Γούλιαμ Πίτερ Μπλάτι, που στη συνέχεια θα υπέγραφε μια ταπεινή ταινία τρόμου, για την οποία ίσως να έχετε ακούσει, τον «Εξορκιστή», με τη σκηνοθεσία κοτζάμ Μπλέικ Έντουαρντς. Το ραφινάρισμα που εγγυάται, όμως, το όνομα του τελευταίου εδώ απουσιάζει. Εμπορική αποτυχία στην εποχή του και εξαιρετικά δυσεύρετο σήμερα.
Twilight Zone: The Movie (1983)
Μέτρια απόπειρα αναβίωσης της θρυλικής τηλεοπτικής ανθολογίας, παρά την υπογραφή τεσσάρων βαρύτατων υπογραφών του σινεμά του φανταστικού, των Στίβεν Σπίλμπεργκ, Τζο Ντάντε, Τζόν Λάντις και Τζορτζ Μίλερ. Η ενότητα του τελευταίου, μια διασκευή του δημοφιλούς επεισοδίου της original σειράς «Nightmare at 20.000 feet», με έναν Τζον Λίθγκοου σε κατάσταση παροξυσμού, είναι ο βασικός λόγος για να αναζητήσεις ένα φιλμ περισσότερο γνωστό για ένα φριχτό δυστύχημα στα γυρίσματα που προκάλεσε τον θάνατο του καρατερίστα Βικ Μόροου και δύο ακόμα ανήλικων ηθοποιών.
The Untouchables (1987)
Στις προσπάθειες του Έλιοτ Νες και της χωκσικής –εκ του Χάουαρντ Χωκς‒ συντροφιάς του να οδηγήσουν στη Δικαιοσύνη τον διαβόητο Αλ Καπόνε ο Μπράιαν ντε Πάλμα θα βρει ένα έκτακτο όχημα για να διοχετεύσει την ακόρεστη κινηματογραφοφιλία του, συνθέτοντας με τη βοήθεια του καστ και του μάεστρο Ένιο Μορικόνε ένα ελκυστικό ψυχαγωγικό πακέτο. Η σκηνή στον σταθμό με την ευθεία αναφορά στο «Θωρηκτό Ποτέμκιν» αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του πως το slow motion, με τη διαστολή του φιλμικού χρόνου που συνεπάγεται, μπορεί να εξυπηρετήσει το σασπένς. Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για τον Σον Κόνερι.
The Naked Gun (1988)
Μόλις έξι επεισόδια κράτησε το «Police Squad!» της ομάδας ΖΑΖ που μετέφερε στην τηλεόραση το αναρχικό χιούμορ του «Airplane!», βάζοντας στο στόχαστρο αυτήν τη φορά τα αστυνομικά σίριαλ. Χρόνια μετά θα επιχειρήσουν να επανασυστήσουν τον υπαστυνόμο Φρανκ Ντρέμπιν μέσω της μεγάλης οθόνης, πετυχαίνοντας τζάκποτ. Μοντερνισμοί, ασταμάτητα γκαγκ, πολλές φορές ταυτόχρονα μέσα στο κάδρο, κι ένας Λέσλι Νίλσεν που υποδύεται τον χαρακτήρα του σαν να έπαιζε σε σοβαρό b-movie, προκαλώντας ακόμα μεγαλύτερο γέλιο. Από τις σημαδιακές κωμωδίες των '80s.
The Addams Family (1991)
Ο διευθυντής φωτογραφίας Μπάρι Σόνενφελντ αξιοποιεί τη γοτθική σκηνογραφία και το επουράνιο καστ –μπορείς π.χ. να φανταστείς κάποιον άλλο στη θέση του Ραούλ Τζούλια ή της Κριστίνα Ρίτσι;‒ και στήνει μια απολαυστική, μακάβρια κωμωδία που, εν όψει και της ολόενα αυξανόμενης δημοτικότητας του σινεμά του Τιμ Μπάρτον τον καιρό εκείνο, έσπασε τα ταμεία και ακολουθήθηκε από μια εξίσου καλή συνέχεια. Fun fact: Στη χώρα μας, για κάποιον ανεξήγητο λόγο κυκλοφόρησε σε DVD μόνο η δεύτερη ταινία.
The Fugitive (1993)
— Είμαι αθώος.
— Δεν με νοιάζει.
Η έξοχη αυτή στιχομυθία μάς δίνει όσα θέλουμε να ξέρουμε για τον χαρακτήρα του Τόμι Λι Τζόουνς, έναν μεθοδικό, πάντα ετοιμόλογο αστυνομικό που καθορίζεται και αυτοπροσδιορίζεται αποκλειστικά μέσα από τη δουλειά του. Ο Τζόουνς έφυγε με Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου, ο πρωταγωνιστής Χάρισον Φορντ με ακόμα μία εμπορική επιτυχία και ο σκηνοθέτης Άντριου Ντέιβις, λίγα χρόνια μετά, εξαργύρωσε την ευστοχία των χιτσκοκισμών του σε αυτό το πρότζεκτ με ένα (λιγότερο ευτυχές) ριμέικ ταινίας του ίδιου του μετρ, του «Dial M for murder».
Mission: Impossible (1996)
Μεταφέροντας στο πανί τη θρυλική κατασκοπική σειρά, ο σεναριογράφος Ρόμπερτ Τάουνι και ο σκηνοθέτης Μπράιαν ντε Πάλμα εγκαταλείπουν ελαφρώς τη mentalité της ομαδικής δουλειάς που τη χαρακτήριζε και πριμοδοτούν τον Ίθαν Χαντ του Τομ Κρουζ, επανασυστήνοντας την κινηματογραφική περσόνα του τελευταίου ως σκληροτράχηλου ήρωα δράσης που έρχεται για να σώσει τον πλανήτη. Οι σινεφίλ θέλουν να τον βλέπουν σε περιπέτειες μέχρι σήμερα, ενώ ο Σπίλμπεργκ θα αξιοποιήσει αυτήν του την πλευρά στον «Πόλεμο των Κόσμων» για να τονίσει, μέσω της ανημποριάς του, τη δριμύτητα της εξωγήινης απειλής. Όσο για τον Ντε Πάλμα; Αν δεχτούμε πως είναι ο διάδοχος του Χίτσκοκ, αυτό εδώ είναι το «North By Northwest» του.
Miami Vice (2006)
Αστικός λυρισμός και μελβιλικός υπαρξισμός από τον σκηνοθέτη που δίνει στη νύχτα προεκτάσεις μεταφυσικές και κοινωνεί ένα σινεμά ατόφια κινηματογραφικό σε μια εκκλησία της οποίας οι πιστοί ολοένα και λιγοστεύουν. Αρκετοί φαν της σειράς απογοητεύτηκαν από τους σοβαρούς τόνους της κινηματογραφικής εκδοχής, κάποιοι συγκινούνται μέχρι σήμερα, ακολουθώντας τους αστυνομικούς των Κόλιν Φάρελ και Τζέιμι Φοξ στο ενδόμυχο κυνήγι ενός διαρκώς διαφεύγοντος παραδείσου, με τον οποίο η όποια φευγαλέα επαφή μπορεί να κρατά όσο ένα ερωτικό ντους ή ένα μοχίτο σε κουβανέζικο μπαρ.
Dark Shadows (2010)
Εντάσσοντας γνώριμες θεματικές του μπαρτονικού σινεμά στο μείγμα ‒το «ευγενικό» τέρας, ο θάνατος ως νέα αρχή‒ και συνδυάζοντάς τες με μια ίντριγκα γεμάτη δολοπλοκίες, μυστικά και (όχι και τόσο) κρυφά πάθη, επιτηδευμένα στομφώδεις ερμηνείες και μια αύρα (εκούσιας) αυτοπαρωδίας, γεννά κατά κάποιον τρόπο ένα νέο κινηματογραφικό υποείδος, εκείνο της γοτθικής σαπουνόπερας. Guest εμφάνιση από τον Άλις Κούπερ που δίνει αφορμή για ένα ξεκαρδιστικό λεκτικό γκαγκ.
The Equalizer (2014)
Το πρώτο ημίωρο με τον μοναχικό ήρωα του Ντένζελ Ουάσινγκτον να συναντά στο diner όπου πηγαίνει να διαβάσει τη νεαρή πόρνη της Κλόε Γκρέις Μόρετζ δίνει την αίσθηση μιας τελείως διαφορετικής, πιο μελαγχολικής ταινίας σε σχέση με το όργιο εξωφρενικής δράσης που ακολουθεί. Και πάλι, όμως, παραμένει έντιμη ταινία δράσης, χαρίζοντας στον αυτόνομο ρυθμιστή «δικαιοσύνης» του Ντένζελ Ουάσινγκτον, που πήρε τη σκυτάλη από τον τηλεοπτικό ομόλογό του, ένα προσοδοφόρο franchise.
σχόλια