Από την Άλκηστη Γεωργίου
Συνεχίζοντας την Θεσσαλονικιώτικη περιπλάνηση μας στο γοητευτικότερο χαρακτηριστικό του ελληνικού καλοκαιριού, τους θερινούς κινηματογράφους, δεν θα μπορούσαμε να μην κάνουμε μία στάση στον παλαιότερο εξ' αυτών, το θρυλικό cine Άλεξ.
Σε μία πόλη που κάποτε (μέσα των 60s) μετρούσε περισσότερους από 150 θερινούς κινηματογράφους, το Άλεξ είναι σήμερα το παλαιότερο από τα δέκα μόλις θερινά που λειτουργούν στην Θεσσαλονίκη.
Ανάμεσα σε μία 'ζούγκλα' από μπετόν, στον αριθμό 106 της οδού Ολύμπου, η οικογένεια Σιδέρη λειτουργεί εδώ και μισό περίπου αιώνα το Άλεξ, που έχει κι αυτό σήμερα χαρακτηριστεί ως Μνημείο Νεότερου Πολιτισμού.
Τους γνωρίσαμε.
Η κυρία Ντίνα Σιδέρη βρίσκεται επίσημα στο τιμόνι της οικογενειακής κινηματογραφικής επιχείρησης από τα μέσα περίπου της δεκαετίας του '80. Η ιστορία όμως του Άλεξ πάει πολύ πιο πίσω.
Όλα ξεκίνησαν το 1967 όταν ο πατέρας της κυρίας Ντίνας, ο δραστήριος έμπορος Χαράλαμπος Σιδέρης αποφασίζει να ανοίξει ένα θερινό κινηματογράφο.
"Δεν είχε ιδιαίτερη σχέση με τον κινηματογράφο πριν από το Άλεξ", μου εξηγεί η κυρία Ντίνα,"αλλά ήταν ένας εξαιρετικά δραστήριος και ευρηματικός άνθρωπος.
Είχε έναν φίλο που διατηρούσε ένα γραφείο εκμετάλλευσης ταινιών. Τον Αλέξανδρο, που ουσιαστικά παρακίνησε την όλη την ιστορία και βοήθησε πάρα πολύ στο στήσιμο του σινεμά. Εξ' ου και "Άλεξ", τιμής ένεκεν στον κύριο Αλέξανδρο."
Ο κινηματογράφος στήνεται από το μηδέν (ηλεκτρολογικά, υδραυλικά, τα πάντα) από τα χέρια του κύριου Χαράλαμπου, δίπλα στην ξυλαποθήκη του που δούλευε χειμώνα – καλοκαίρι επί της οδού Ολύμπου.
Αντίθετα με τους περισσότερους ιδιοκτήτες θερινών, ο κύριος Χαράλαμπος δεν επεκτάθηκε σε κάποια χειμερινή αίθουσα, ούτε στην δημιουργία ή αγορά κάποιου άλλου θερινού κινηματογράφου.
Σήμερα, η ξυλαποθήκη αυτή στεγάζει το ανθοπωλείο που αποτελεί την χειμερινή και παράλληλη καλοκαιρινή απασχόληση της κυρίας Ντίνας. Εκεί συναντάμε και την μεγαλύτερη αδερφή της, την κυρία Αθηνά Σιδέρη, που θυμάται ακόμα περισσότερα από τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του "Άλεξ":
"Εμείς, όλα τα αδέρφια μεγαλώσαμε εδώ, στον κινηματογράφο, τον οποίο ακόμα νιώθουμε σαν το δεύτερο σπίτι μας. Μεγαλώσαμε μέσα στις ταινίες, μαζί με τους πελάτες. Σήμερα έρχονται ακόμα και πελάτες υπερήλικες, με το μπαστούνι, με το ταξί. Γνωριζόμαστε δεκαετίες ολόκληρες, είναι πια οι δικοί μας άνθρωποι" μου εξηγεί, ενώ η κυρία Ντίνα θυμάται πως πάσχιζε να βρει τρόπους να παρακολουθήσει τις ταινίες, μιας που όντας η μικρότερη της οικογενείας συχνά δεν της... επιτρεπόταν η είσοδος.
Ηλικία πάντως δεν έχει το θερινό, σύμφωνα με την ίδια, μιας που με χαρά βλέπει σήμερα τις θέσεις να γεμίζουν και πάρα πολλοί νέοι σινεφίλ.
Τι έχει, όμως, αλλάξει από τότε;
"Από άποψη δουλειάς δεν έχουν αλλάξει τόσα πολλά πράγμα εδώ σε εμάς.
Το 'Άλεξ' ήταν πάντα μία οικογενειακή επιχείρηση, και τέτοια είναι ακόμα. Εγώ στο ταμείο, ο ανιψιός μου ο Γιάννης στο κυλικείο, η αδερφή μου που βοηθάει στην συντήρηση και την καθαριότητα. Όλοι μαζί από πάντα.
Ούτε και στον κινηματογράφο έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε. Ακόμα και η ταμπέλα μας είναι η ίδια από το 67.
Αυτό που άλλαξε είναι όλη η γύρω γειτονιά. Θυμάμαι ακόμα να είναι χωματόδρομος έξω, και εδώ που είναι τώρα το σχολείο την αψίδα στην οποία σκαρφάλωναν 30-40 πιτσιρίκια κάθε βράδυ για να δουν το έργο από έξω."
Τι είναι αυτό που κάνει τον θερινό κινηματογράφο τόσο ξεχωριστό
"Γιατί είναι ξεχωριστό το θερινό;
Μα πολύ απλά, είναι η ωραιότερη και η φθηνότερη δροσερή διασκέδαση. Αν δεν είσαι στην παραθέριση, το θερινό είναι η καλύτερη λύση.
Αλλάζεις αμέσως παραστάσεις, σαν να έχεις κάνει μία μικρή απόδραση, μία 'εκδρομή' μέσα στην πόλη. Σαν προσομοίωση διακοπών. Η αυλή, το χαλίκι, το τραπεζάκι, οι μπυρίτσες, η ελευθερία του να κάθεσαι όπως θέλεις, να καπνίζεις..."
" Τα χρόνια που ο θερινός κινηματογράφος ήταν στα πάνω του ήταν από το 65 μέχρι και το 85 περίπου. Όλη η διασκέδαση ήταν αλλιώς εκείνα τα χρόνια, ειδικά μέχρι την δεκαετία του 70.
Δεν υπήρχε τηλεόραση, και η έξοδος το καλοκαίρι ήταν ένα ταβερνάκι, ένα σινεμά, τέτοια πράγματα. Ερχόταν ο άλλος να φάει το λουκάνικο, τα σπόρια, να πιει την γκαζόζα, και να δει και μια ταινία. Από εκεί και πέρα βγήκε η ιδιωτική τηλεόραση, το βίντεο, άλλαξε η διασκέδαση και άρχισε η μεγάλη πτώση.
"Το βίντεο έκανε την μεγαλύτερη ζημιά στον κινηματογράφο" θυμάται η κυρία Αθηνά, η οποία κρατούσε για χρόνια το κυλικείο του κινηματογράφου από την εποχή ακόμα που αντί για ψυγεία δούλευαν με παγωνιέρες.
Δική της συνταγή ήταν και η περιβόητη μουστάρδα που έκανε τα hot dog του Άλεξ τα διασημότερα της πόλης.
Τα χρόνια των μεγάλων επιτυχιών - Οι ταινίες που έσπασαν τα ταμεία του Άλεξ
"Δύσκολο να ξεχωρίσεις ένα μόνο φιλμ, μιας που τότε ο κόσμος πλημμύριζε τον κινηματογράφο, φτάνοντας καμιά φορά και τα χίλια εισιτήρια την βραδιά. Έπαιρνε ζωή ολόκληρη η γειτονιά."
Ξεχωριστές θέσεις στην ιστορία των επιτυχιών του Άλεξ, κατέχουν ταινίες όπως το 'Παρακαλώ, Συγχώρεσέ με' με τον Σίντνεϊ Πουατιέ, το γουέστερν ο "Κρεμμυδάς" (Ήταν ζόρικος και τον έλεγαν Κρεμμυδά) με τον Φράνκο Νέρο, κ.α, με αποκορύφωμα την "Νύχτα των Βρικολάκων" του Ρομάν Πολάνσκι, με πρωταγωνίστρια την σύζυγό του Σάρον Τέιτ.
"Το καλοκαίρι που το παίζαμε (1969)είχε μόλις συμβεί η άγρια δολοφονία της Σάρον Τέιτ από τον Τσαρλς Μάνσον, στην Αμερική, και ο κόσμος στηνόταν έξω στο δρόμο από τις πέντε το απόγευμα, μέσα στο λιοπύρι, για να βγάλει ένα εισιτήριο. Γέμιζαν οι σκάλες, ο εξώστης, κάθονταν ακόμα και στα κασόνια από τα αναψυκτικά. Γινόταν χαμός!"
Ο κόσμος επιστρέφει στην απλότητα του θερινού
Τι γίνεται όμως σήμερα όσον αφορά την προσέλευση του κόσμου;
Η κυρία Ντίνα είναι αισιόδοξη για το μέλλον του θερινού κινηματογράφου.
"Τα τελευταία χρόνια ο κόσμος έχει ξαναγυρίσει στο θερινό. Έχει ξαναγυρίσει στην απλότητα, στην γειτονιά, στην κοντινή και οικονομική διασκέδαση. Ίσως και να κουράστηκαν να κάθονται στο σπίτι με την τηλεόραση. Πάντως βλέπω τα πράγματα να πηγαίνουν καλύτερα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο"
Σινέ Άλεξ – Ένα οικογενειακό "ναρκωτικό"
Κανείς από την οικογένεια Σιδέρη δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή του χωρίς τον θερινό κινηματογράφο. "Είναι το οικογενειακό μας ναρκωτικό", μου λέει η κυρία Αθηνά αστειευόμενη.
"Κάθε χρόνο, πριν καλά καλά μπει η Άνοιξη, αγωνιούμε για το πώς θα πάει το καλοκαίρι, και παρά τις δυσκολίες περιμένουμε με παιδική ανυπομονησία την επόμενη σεζόν. Όταν κλείνουμε μελαγχολούμε, όλοι μας. Νιώθουμε " άδειοι".
Και όχι μόνο εμείς, αλλά και ολόκληρη η γειτονιά. Κλείνουν τα φώτα, νεκρώνει ο δρόμος. Καμιά φορά φτάνει Δεκέμβρης μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι τελείωσε και η φετινή χρονιά", καταλήγουν.
Φεύγοντας ρωτώ την κυρία Ντίνα τι είναι αυτό που της έχει "αφήσει" αυτή η δουλειά ως τώρα.
"Αγάπησα τον κινηματογράφο. Όχι μόνο τις ταινίες, τον ίδιο τον κινηματογράφο. Είναι σαν να έχει ζωή. Τον προσέχουμε με χίλιους κόπους. Να είναι καθαρός, σωστά συντηρημένος, να προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή παροχή στον πελάτη.
Μετά από τόσα χρόνια νιώθουμε όλοι σαν να έρχεται κάποιος επίσκεψη στο σπίτι μας. Και να κερδίσω και να χάσω, δεν μου πάει ψυχή να μην τον ανοίξω ούτε μία χρονιά."
_______________________
Σινέ Άλεξ
Ολύμπου 106
Τηλ: 2310 265 884
σχόλια