Δευτέρα μεσημέρι. Οι δρόμοι στους Αμπελόκηπους είναι σχεδόν άδειοι εξαιτίας τoυ αφόρητου κύματος ζέστης που έχει «σκεπάσει» για ακόμη μια φορά το λεκανοπέδιο.
Οι πιο πολλές πόρτες έξω από το 2ο Πρότυπο Πειραματικό Λύκειο Αθηνών είναι κλειστές καθώς πριν από μερικές μέρες έληξε και επίσημα η σχολική σεζόν και έτσι οι περισσότεροι μαθητές έχουν ήδη ξεκινήσει τις διακοπές τους. Μόνο μία αίθουσα είναι ανοιχτή και υπάρχει λόγος.
Εκεί μας περιμένουν τα μέλη του κινηματογραφικού ομίλου του σχολείου, τα οποία κατάφεραν να κερδίσουν, με την ταινία «Άτροπος», το βραβείο της καλύτερης ταινίας στον πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό κινηματογράφου «Πάμε Σινεμά».
«Ο κινηματογράφος είναι ακόμα πολύ πίσω στα ελληνικά σχολεία» εξηγούν τόσο οι καθηγητές όσο και οι μαθητές που βρίσκονται στην αίθουσα. Αν δει κάνεις τα αναλυτικά προγράμματα των ελληνικών δημόσιων σχολείων θα παρατηρήσει πως δεν υπάρχει κάποιο σχετικό μάθημα
Στην αίθουσα βρίσκονται οι μαθητές της ομάδας αλλά και οι δύο καθηγητές του τμήματος, οι κ.κ. Δημήτρης Κοπανάς και Βασίλης Καρκάνης. Και οι δυο εργάζονται εδώ και αρκετά χρόνια στο συγκεκριμένο σχολείο. Όχι, όμως, μόνο ως καθηγητές του κινηματογραφικού ομίλου καθώς ο κ. Κοπανάς είναι οικονομολόγος ενώ ο Βασίλης Καρκάνης, μαθηματικός.
Με μία γρήγορη ματιά στους τοίχους μπορεί κανείς να καταλάβει πως δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη σχολική αίθουσα. Μία πλευρά είναι γεμάτη με αφίσες ταινιών.
Είναι μία αίθουσα που έχει φτιαχτεί αποκλειστικά για την κινηματογραφική ομάδα. Το χώρο τον έχει παραχωρήσει το σχολείο, ώστε να μπορούν να συγκεντρώνονται εκεί μαθητές και καθηγητές και να κάνουν το μάθημά τους. Μάθημα που φέρνει αποτελέσματα αν κρίνουμε από την επιτυχία της ταινίας.
Η «Άτροπος» είναι μία ταινία μυστηρίου όπως μας εξηγεί ο μαθητής που υπογράφει το σενάριο αλλά και τη σκηνοθεσία, Γιάννης Μπαλαμώτης.
Ένα νεαρό και ερωτευμένο ζευγάρι πέφτει θύμα ενός περίεργου τροχαίου ατυχήματος. Η κοπέλα καταλήγει στο ιατρείο ενός παράξενου γιατρού με αινιγματικούς ασθενείς και μια ιδιόρρυθμη γραμματέα. Η συνάντηση με τον γιατρό εξελίσσεται σε μια υπαρξιακή εμπειρία με απροσδόκητο φινάλε.
Η ταινία διαρκεί σχεδόν δέκα λεπτά. Για να γίνει πραγματικότητα, μάλιστα, δούλεψαν περίπου 25 μαθητές. «Μιλάμε για προδιαγραφές κανονικής επαγγελματικής δουλειάς» λέει γελώντας ο καθηγητής, Δημήτρης Κοπανάς.
«Όλο αυτό ξεκίνησε από ένα διήγημα που είχα γράψει. Όταν όμως έπρεπε να το μεταφέρουμε σε ταινία, το αλλάξαμε πάρα πολύ. Θέλαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Δε θέλαμε να φτιάξουμε μια ταινία για πράγματα που πιστεύουμε πως έχουν παιχτεί και ξαναπαιχτεί. Έχουμε βαρεθεί παραδείγματος χάριν να βλέπουμε μαθητικές ταινίες με θέμα το bullying. Είπαμε να δοκιμάσουμε και κάτι άλλο» παραδέχεται ο ίδιος ο δημιουργός.
Το 2ο Πρότυπο Πειραματικό ΓΕΛ Αθηνών είναι ένα από τα μοναδικά πρότυπα σχολεία στην Αττική. Το γεγονός λοιπόν αυτό του έχει δώσει τη δυνατότητα να δημιουργήσει επίσημες ομάδες κινηματογράφου και θεάτρου.
Τα μαθήματα της κινηματογραφικής ομάδας γίνονται μια φορά τη βδομάδα μετά τη λέξη του επτάωρου. Μόλις, δηλαδή, τελειώνει το ωράριο τους συγκεκριμένοι οι μαθητές δε φεύγουν από το σχολείο.
Το ίδιο ισχύει και για τους καθηγητές. Μερικοί, μάλιστα, από τους μαθητές του Κινηματογραφικού Ομίλου έχουν καθηγητή τον κ. Καρκάνη και στα Μαθηματικά. Τον ρωτάω ποιο μάθημα του αρέσει να κάνει περισσότερο. Μαθηματικά ή Κινηματογράφο; «Ας απαντήσουν καλύτερα τα παιδιά σ' αυτό» λέει γελώντας.
Οι ίδιοι αποφάσισαν να ασχοληθούν με τον κινηματογράφο στο σχολείο επειδή απλά τους άρεσε. Όπως μας ενημερώνουν, δεν πληρώνονται παραπάνω για να κάνουν τα συγκεκριμένα μαθήματα. «Παλιότερα οι ώρες που κάναμε κινηματογράφο μειώνονταν από το ωρολόγιο πρόγραμμα. Τώρα πια έχουν κοπεί κι αυτά» παραδέχεται ο Βασίλης Καρκάνης.
«Ο κινηματογράφος είναι ακόμα πολύ πίσω στα ελληνικά σχολεία» εξηγούν τόσο οι καθηγητές όσο και οι μαθητές που βρίσκονται στην αίθουσα. Αν δει κάνεις τα αναλυτικά προγράμματα των ελληνικών δημόσιων σχολείων θα παρατηρήσει πως δεν υπάρχει κάποιο σχετικό μάθημα.
Κάτι τέτοιο, όμως, όπως παραδέχεται ο καθηγητής Δημήτρης Κοπανάς, δεν συμβαίνει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Ο ίδιος είχε επισκεφτεί στο παρελθόν τη Φιλανδία και ομολογεί ότι δεν ξέρει αν αυτά που είδε εκεί θα μπορέσουν ποτέ να γίνουν πραγματικότητα στην Ελλάδα. «Υπήρχε καθηγητής που έπαιρνε τα παιδιά το καλοκαίρι και τα πήγαινε για κάμπινγκ ώστε να φωτογραφήσουν το Βόρειο Σέλας» λέει.
Τα σχολεία εκεί διαθέτουν μέχρι και ολόκληρες αίθουσες με εξοπλισμό και στούντιο τα οποία μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι μαθητές για να δημιουργήσουν τις δικές τους ταινίες. Εδώ, όπως λένε γελώντας οι μαθητές, πρέπει να ψάχνουν από δω και από κει για να βρουν ακόμη και μια κάμερα.
«Οταν ξεκινάμε τη σχολική χρονιά ρωτάμε αν τα παιδιά ή κάποιος γνωστός τους διαθέτει εξοπλισμό ώστε να κάνουμε μια σούμα» λέει γελώντας ο κ. Καρκάνης.
Πολλές φορές, μάλιστα, βάζουν χρήματα από την τσέπη τους για να αγοράσουν μια μπαταρία ή αναλώσιμα για τα γυρίσματα των ταινιών.
Οι περισσότεροι από τους χώρους όπου γυρίζουν τις ταινίες τους ανήκουν συνήθως σε κάποιον συγγενή των παιδιών που συμμετέχουν στην ταινία. Οι ίδιοι, μάλιστα, δεν πρόκειται να ξεχάσουν ένα περιστατικό που δείχνει το πόσο δύσκολο είναι για τους μαθητές να γυρίσουν μία ταινία στην Ελλάδα.
«Θέλαμε στην ταινία να έχουμε πλάνα από ένα λεωφορείο. Μιλήσαμε με τους ιθύνοντες για να καταφέρουμε να εξασφαλίσουμε ένα λεωφορείο για μερικά λεπτά και να γυρίσουμε τις σκηνές. Δεν τα καταφέραμε, ομως. Αποφασίσαμε και εμείς λοιπόν να πάρουμε ένα λεωφορείο της γραμμής και να βγάλουμε κανονικά τις κάμερες. Μέσα σε μια διαδρομή τελικά τα καταφέραμε. Τσακώθηκα μέχρι και με μια γιαγιά που ήθελε να κάτσει στη θέση που θα γυριζόταν μια σκηνή» παραδέχεται γελώντας ο καθηγητής Δημήτρης Κοπανάς.
Όπως σημειώνουν μαθητές και καθηγητες, οι περισσότεροι είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν στα γυρίσματα μιας ταινίας. «Υπάρχουν και κακές στιγμές όμως» λέει γελώντας ο Βασίλης Καρκάνης. «Είχαμε απευθυνθεί σ' έναν κινηματογράφο να μας παραχωρήσει το χώρο για να κάνουμε μερικά γυρίσματα. Αυτός μας ζήτησε 100 ευρώ» προσθέτει.
Ζούνε, ωστόσο, σε μια εποχή κατα την οποία η τεχνολογία έχει γίνει τόσο φθηνή που τους επιτρέπει να δημιουργήσουν το περιεχόμενό τους, με όσο το δυνατόν καλύτερο τρόπο. «Πλέον κάποιος σε μια οικογένεια θα έχει μια φωτογραφική κάμερα. Τώρα πια μ' ένα λάπτοπ μπορείς να κάνεις αξιοπρεπές μοντάζ» λέει ο Αλέξανδρος Μαχαίρας, μαθητής του Κινηματογραφικού Ομίλου.
Από την άλλη, υπάρχει βέβαια και το YouTube. Οι ίδιοι ανέβασαν την «Άτροπο» στην πλατφόρμα απ' την πρώτη στιγμή. «Μπορούμε μέσα σε μερικά λεπτά να δημοσιεύουμε ό,τι θέλουμε. Από κει μπορεί μετά να μας δει οποίος θέλει. Δε ξέρω αν θα μπορούσε η ταινία μας να έχει αυτή την επιτυχια αν προβάλλονταν σε μια αίθουσα κινηματογράφου» σημειώνουν με μια φωνή.
Δεν παύει, όμως, να παραμένει δύσκολο για έναν κινηματογραφιστή να βιοποριστεί και να κάνει πραγματικότητα τα όνειρά του στην Ελλάδα. Όλη κι όλη υπάρχει μόνο μία σχολή στην οποία μπορεί να απευθυνθεί ένας προπτυχιακός φοιτητής και να σπουδάσει κινηματογράφο στην Ελλάδα. Το Τμήμα Κινηματογράφου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης.
Οι περισσότεροι από τους μαθητές που συμμετείχαν στην ταινία, η οποία κέρδισε το βραβείο, πρόκειται να συνεχίσουν να κινηματογραφούν, μόνο ως χόμπι όμως. «Τα πιο πολλά παιδιά όταν φτάνουν στη Γ' Λυκείου σταματούν να έρχονται στον κινηματογραφικό όμιλο. Και εμείς δεν τα πιέζουμε γιατί πρέπει να διαβάσουν, να δώσουν πανελλήνιες και να περάσουν στη σχολή που θέλουν» παραδέχεται ο καθηγητής Δημήτρης Κοπανάς.
Ήδη μερικά από τα παιδιά έχουν αρχίσει τα φροντιστήρια για τις πανελλήνιες της επόμενης χρονιάς, παρόλο που είναι ακόμα καλοκαίρι. «Θα προσπαθούμε, όμως, να ερχόμαστε όσο μπορούμε στα μαθήματα. Δε θα σταματήσουμε τελείως» σημειώνουν.
Ή ώρα περνά και στο σχολείο δεν ακούγεται τίποτα. Πρέπει να είμαστε οι μοναδικοί ακόμα που βρισκόμαστε μέσα στο κτίριο.
Βγαίνουμε στο προαύλιο το οποίο είναι εντελώς άδειο. Σε μερικές μέρες πρόκειται να βγουν οι βαθμοί των μαθημάτων. «Τι θα μας βάλετε κύριε στα Μαθηματικά;» ρωτάει ένας μαθητής τον Βασίλη Καρκάνη. «Μην ανησυχείτε. Θα δείτε σε λίγες μέρες» λέει γελώντας. Δίνουμε τα χέρια και ευχόμαστε καλό καλοκαίρι.
Η ταινία «Άτροπος» που διακρίθηκε με το βραβείο της καλύτερης ταινίας στον πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό κινηματογράφου «Πάμε Σινεμά»
σχόλια