Το «Ακίνητο Ποτάμι» του Άγγελου Φραντζή είναι μια από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες της χρονιάς. Μια ταινία που εκτίμησε ιδιαίτερα το HBO που πρόσφατα την ενέταξε στην ταινιοθήκη του αλλά και οι κριτικοί κινηματογράφου που της έδωσαν το βραβείο καλύτερης ελληνικής ταινίας στο πρόσφατο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Το «Ακίνητο Ποτάμι» είναι μία μεγάλη διεθνής συμπαραγωγή με φόντο τα παγωμένα τοπία της Σιβηρίας. Ένα δράμα μυστηρίου που χτίζει μια εξαιρετικά υποβλητική ατμόσφαιρα.
Μεγάλος αρωγός, για να επιτευχθεί αυτό το εντυπωσιακό αποτέλεσμα, σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα, είναι η σκηνογραφία της ταινίας την οποία επιμελήθηκε η Λετονή production designer Laura Dislere, η οποία μας μίλησε για την εμπειρία της.
Η ιστορία θέλει την Άννα και τον Πέτρο, ένα ζευγάρι από την Ελλάδα να μετακομίζουν σε μία βιομηχανική πόλη της Σιβηρίας λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του Πέτρου. Πλάι στους δύο πρωταγωνιστές, ο σκηνοθέτης Άγγελος Φραντζής κάνει συμμέτοχο στην πλοκή της ιστορίας τον περιβάλλοντα χώρο.
«Η ίδια η πόλη αποτέλεσε έναν ακόμη πολύ δυνατό χαρακτήρα. Για μένα, η πόλη έγινε ένα πολύ ισχυρό πρώτο σημείο, στο οποίο έπρεπε να βασιστώ» λέει η σκηνογράφος της ταινίας Laura Dislere.
Η ιδέα της ταινίας ήταν να τοποθετηθεί αυτό το όμορφο ζεστό ζευγάρι Ελλήνων, σε έναν τόπο που δεν ανήκει καθόλου. Και όπως έχει πει και ο Άγγελος Φραντζής «ένα μέρος όπου μπορείς να αισθανθείς το τέλος του κόσμου». Αυτό ακριβώς ήταν το συναίσθημα που ήθελε να αποδώσω κι εγώ.
Επιβλητικό, εντυπωσιακό και ταυτόχρονα τρομακτικό, το φυσικό τοπίο οφείλει να δίνει μία συγκεκριμένη συνθήκη στην ιστορία που η σκηνογράφος κλήθηκε να αποτυπώσει οπτικά.
«Φυσικά και υπάρχει τεράστια ομορφιά σε αυτά τα ρωσικά τοπία. Μπορεί να είναι βιομηχανικά αλλά άνθρωποι ζουν και πεθαίνουν σε αυτά. Ζουν και μπορούν να τα βλέπουν σαν τον προσωπικό τους παράδεισο, παρά την ατμόσφαιρα που στα δικά μου μάτια μπορεί να μοιάζει με κόλαση.
Η ιδέα της ταινίας ήταν να τοποθετηθεί αυτό το όμορφο ζεστό ζευγάρι Ελλήνων, σε έναν τόπο που δεν ανήκει καθόλου. Και όπως έχει πει και ο Άγγελος Φραντζής "ένα μέρος όπου μπορείς να αισθανθείς το τέλος του κόσμου".
Αυτό ακριβώς ήταν το συναίσθημα που ήθελε να αποδώσω κι εγώ. Το πόσο μικρός και εύθραυστος μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος σε ένα αχανές βιομηχανικό τοπίο. Το αίσθημα της απομόνωσης και της αδυναμίας.
Οπότε, ο εξωτερικός χώρος που έπρεπε να διαχειριστώ ήταν αυτό το τεράστιο βιομηχανικό τοπίο γεμάτο ρύπανση. Ένα σκηνικό που δίνει στην Άννα και τον Πέτρο το αίσθημα της παρακμής και της αίσθησης ότι κανείς δεν έχει καμία εξουσία σε τίποτα».
«Από την άλλη οι εσωτερικοί χώροι έπρεπε να είναι το ακριβώς αντίθετο», μας λέει η σκηνογράφος. «Έπρεπε να οπτικοποιήσουμε ένα καταφύγιο, έναν χώρο όπου το ζευγάρι να νιώθει την αποδοχή, τη ζεστασιά και την αγάπη κι αυτή ήταν η σχέση που θέλαμε να δημιουργήσουμε ανάμεσα στους πρωταγωνιστές και τους εσωτερικούς χώρους που τους φιλοξενούσαν.
Η μεγαλύτερη πρόκληση που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν η δημιουργία του διαμερίσματος της Αννας και του Πέτρου. Ψάχναμε για ένα διαμέρισμα που να έχει αυτό το παλιό σοβιετικό αίσθημα αλλά την ίδια στιγμή να έχει και το σημάδι της ευρωπαϊκής αισθητικής.
Αυτό που καλούμασταν να δημιουργήσουμε ουσιαστικά ήταν το προσωρινό σπίτι της Άννας αλλά με την αίσθηση της βάσης και των δύο. Ένα μέρος το οποίο βρίσκεται στο εδώ και το τώρα, και κανείς δεν ήξερε αν θα είναι ένα σπίτι προσωρινό ή και για πάντα. Και αυτό ήταν πολύ δύσκολο να βρεθεί.
Ακίνητο Ποτάμι | Still River
Τελικά όμως καταφέραμε να βρούμε ένα εντελώς άδειο εγκαταλελειμμένο διαμέρισμα, το οποίο χρησίμευε παλιότερα ως στούντιο μόδας και το αλλάξαμε εντελώς. Από τα παράθυρα και τους τοίχους, μέχρι την αρχιτεκτονική του και το δάπεδο, ενώ ξαναχτίσαμε την κουζίνα και το μπάνιο από το μηδέν.
Έτσι, ο χώρος που δημιουργήθηκε για τους βασικούς χαρακτήρες ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό στούντιο οφείλω να πω. Έπρεπε μέσα σε αυτόν τον χώρο να "δούμε" την Άννα. Πώς περνούσε τον χρόνο της, τα ενδιαφέροντά της, τα πράγματα που φυλούσε στις τσέπες της... Να είμαστε ικανοί να δείξουμε όλο τον κόσμο της Άννας με λεπτομέρειες μέσα από αυτό το διαμέρισμα. Κι αυτό μας πήρε περισσότερο από τρεις εβδομάδες μέχρι να καταστήσουμε έτοιμο το σπίτι για γύρισμα.
Η χρωματική παλέτα της ταινίας, καθώς η ιστορία είναι από την οπτική και των δύο, και της Άννας και του Πέτρου, είναι μία ιστορία σύνθεσης. Προσπάθησα να οπτικοποιήσω τους χαρακτήρες και να τους ανάγω σε σύμβολα.
Ο Πέτρος συμβολίζεται πιο πολύ ως φωτιά και η Άννα περισσότερο ως νερό. Οι ενέργειές τους και οι προσωπικότητές τους έπρεπε να παρουσιαστούν οπτικά. Έτσι, παράλληλα με ό,τι είχαμε ήδη από άποψη εξωτερικών χώρων, προσπαθήσαμε να προσθέσουμε περισσότερο μπλε και κόκκινο σε μικρότερα ή μεγαλύτερα στοιχεία στο χώρο.
Γενικά η χρωματική παλέτα κινήθηκε σε γήινους τόνους, σκοτεινούς με λίγο φως, βαρύ, όπως ολόκληρη η ατμόσφαιρα που περιβάλλει τους δύο βασικούς χαρακτήρες.
Χρησιμοποιήσαμε σκοτεινά χρώματα και λίγο φως, ως μία μεταφορά των σκοτεινών συναισθημάτων των ηρώων. Αυτά τα συναισθήματα που κλείνονται μέσα στον άνθρωπο όταν δεν γνωρίζει τι ακριβώς του συμβαίνει και δεν μπορεί να βρει μία εξήγηση για αυτό που του συμβαίνει.
Πρέπει να πω ότι απόλαυσα κάθε στιγμή και κάθε μέρα από την προετοιμασία της ταινίας, σε όλα τα στάδιά της. Η συνεργασία με τον Άγγελο ήταν θα έλεγα, ταυτόχρονα δύσκολη και εύκολη. Ίσως επειδή από την πρώτη στιγμή τον αντιμετώπισα ως έναν ισχυρό εικαστικό καλλιτέχνη και έπειτα ως έναν καλό σκηνοθέτη.
Η οπτικοποίηση της ταινίας είναι πραγματικά πάρα πολύ σημαντική για εκείνον και είχε την ιδέα της εικόνας στο μυαλό του από την πρώτη πρώτη στιγμή. Έτσι στην πραγματικότητα αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να μετασχηματίσω τις ιδέες του Άγγελου σε περιβάλλον όσο καλύτερα μπορούσα.
Και το ευτυχές ήταν ότι μιλούσαμε την ίδια γλώσσα παρά το ότι προερχόμαστε από διαφορετικά μέρη του κόσμου και αυτό ήταν το πιο σημαντικό πράγμα. Να μπορούμε να επικοινωνήσουμε και να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο».
Info
Το «Ακίνητο Ποτάμι» Άγγελου Φραντζή προβάλλεται στις αίθουσες από τη Danaos Films.
σχόλια