Το 2017 είναι χωρίς αμφιβολία η χρονιά της. Σπάνια κάποιος μεγάλος σταρ του Χόλιγουντ καταφέρνει, έπειτα από χρόνια καριέρας, να επανακάμψει δηλώνοντας βροντερό «παρών» σε τόσα πολλά αξιόλογα πρότζεκτ μέσα σε μία χρονιά – και ειδικά στην περίπτωση των γυναικών άνω των 40, κάτι τέτοιο είναι ακόμα πιο δύσκολο, για ευνόητους λόγους. Αυτό το επίτευγμα της Κίντμαν αναγνώρισαν και οι φετινές Κάννες, που την τίμησαν με ειδικό βραβείο, αφού στο πρόσφατο Φεστιβάλ του Μαΐου είχε 4 (!) συμμετοχές: την είδαμε το καλοκαίρι ως δυναμική διευθύντρια ενός οικοτροφείου θηλέων στον αμερικανικό εμφύλιο, στο πολύ καλό «The Beguiled» της Σοφία Κόπολα, είχε κομβικό ρόλο στον δεύτερο κύκλο της αστυνομικής μίνι σειράς «Top of the Lake» της Τζέιν Κάμπιον, αναμένουμε να την απολαύσουμε στη νέα ταινία του πάντα ενδιαφέροντα Τζον Κάμερον Μίτσελ, «How to talk to girls at parties», που βασίζεται στο παραληρηματικό short story του Νιλ Γκέιμαν, και κυρίως, ανυπομονούμε για την πρώτη της συνεργασία με τον Γιώργο Λάνθιμο στον «Θάνατο του Ιερού Ελαφιού» που κυκλοφορεί στην Ελλάδα την Πέμπτη.
Όταν είχε ανακοινωθεί πριν από ενάμιση χρόνο ότι η Κίντμαν θα πρωταγωνιστούσε στην επόμενη ταινία του Έλληνα δημιουργού, είχα σκεφτεί πόσο μεγάλο στοίχημα ήταν αυτό και για τους δυο: από τη μία για τον Λάνθιμο, γνωστό για την πολύ συγκεκριμένη, σχεδόν αυτιστική καθοδήγηση των ηθοποιών του, να συνεργαστεί με την πρώτη πραγματικά μεγάλη γυναίκα σταρ, και από την άλλη για την ίδια την Κίντμαν που την τελευταία δεκαετία έβλεπε την καριέρα της να κατρακυλά, με ελάχιστες μεμονωμένες εξαιρέσεις. Οι κάπως εξόφθαλμες πλαστικές επεμβάσεις είχαν κάνει το πρόσωπό της δύσκαμπτο, σχεδόν ανέκφραστο, και αυτό κάποιες φορές λειτουργούσε υπέρ του ρόλου (όπως στο υποτιμημένο «Stoker» του Παρκ Τσαν Γουκ), ενώ άλλες φορές σίγουρα συντελούσε στην αποτυχία, σε μια σειρά από ούτως ή άλλως κακές («Bewitched», «Η Εισβολή», «Αυστραλία», «Γκρέις του Μονακό», «Before I Go to Sleep», «Η Βασίλισσα της Ερήμου») ή απλώς αδιάφορες επιλογές («Cold Mountain», «The Golden Compass», «Nine»).
Χρειάστηκε η σαρωτική επιτυχία μιας και μόνο τηλεοπτικής σειράς, που σε συνδυασμό με το προαναφερθέν σερί σωστών επιλογών, την έβαλαν ξανά στο παιχνίδι, πιο δυναμικά από ποτέ.
Κι ενώ ποτέ δεν έφυγε εντελώς από το προσκήνιο όλα αυτά τα χρόνια και παρά τα συχνά μπασίματα της στα Όσκαρ («Rabbit Hole», «Lion»), η παρουσία της και το όνομά της είχαν ξεκάθαρα χάσει τη λάμψη και το πρεστίζ του παρελθόντος. Ώσπου… Χρειάστηκε η σαρωτική επιτυχία μιας και μόνο τηλεοπτικής σειράς, που σε συνδυασμό με το προαναφερθέν σερί σωστών επιλογών, την έβαλαν ξανά στο παιχνίδι, πιο δυναμικά από ποτέ. Το «Big Little Lies», στις αρχές της χρονιάς, άρεσε, βραβεύτηκε, συζητήθηκε και αποτέλεσε μια από τις καλύτερες στιγμές της.
Πάμε λοιπόν να δούμε 10 αξέχαστους ρόλους της, 10 αξέχαστους γυναικείους χαρακτήρες, σε αντίστροφη μέτρηση, με καθαρά υποκειμενική σειρά, λίγο πριν την απολαύσουμε στο λανθιμικό σύμπαν (σε μια ερμηνεία που λειτουργεί και ως ομάζ στο #1 αυτής της λίστας):
10.
The Paperboy
Σάρλοτ
Ίσως ο πιο fun, σίγουρα ο πιο κίνκι και οριακά camp ρόλος της καριέρας της και μια από τις λίγες πραγματικά καλές στιγμές της τα προηγούμενα χρόνια. Σαν να ήταν απελπισμένη να βρεθεί ξανά στο προσκήνιο, πιάστηκε με νύχια και με δόντια από την ευκαιρία για κάτι εντελώς διαφορετικό που της δόθηκε το 2012 από τον Λι Ντάνιελς, ο οποίος τότε ήταν φρέσκος από τη φήμη του οσκαρικού «Precious», και μεταμορφώθηκε σε βλαχάρα-bitch-μεσήλικα γκόμενα από την επαρχιακή Αμερική με απίστευτα τολμηρό, σέξι και πειστικό για τα δεδομένα της τρόπο – λέω για τα δεδομένα της γιατί αν κάτι χαρακτηρίζει την Κίντμαν είναι πάντα η κομψότητα και η χάρη, είναι στο φιζίκ της, δεν το προσπαθεί. Και, αν μη τι άλλο, μπορεί να υπερηφανεύεται (εκτός από το ότι σκόραρε άλλη μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα), ότι έχει υπάρξει σκηνή στη φιλμογραφία της όπου κατουράει τον Ζακ Έφρον.
9.
Rabbit Hole
Μπέκα
Το 2010 όλοι περίμεναν το επόμενο βήμα του Τζον Κάμερον Μίτσελ, μετά το σοκ που είχε προκαλέσει στον κινηματογραφικό πλανήτη με το πανσεξουαλικό «Shortbus». Εκείνος αποφάσισε να απομακρυνθεί από την queer θεματική της προηγούμενης ταινίας του, αλλά και του «Hedwig and the Angry Inch», του υπέροχου ντεμπούτου του, και να διασκευάσει ένα θεατρικό έργο-σπουδή στην απώλεια, δίνοντας την ευκαιρία στην Κίντμαν να παραδώσει μια πραγματικά καλή ερμηνεία, γεμάτη ευαισθησία και σιωπές όλο νόημα, παρά τις ήδη εμφανείς επεμβάσεις στο πρόσωπό της. Η Ακαδημία την αντάμειψε χαρίζοντάς της μια υποψηφιότητα για Όσκαρ.
8.
The Others
Γκρέις
Το 2001 ήταν περίεργη χρονιά για τη Νικόλ Κίντμαν που είχε καπαρώσει μόνιμη θέση στα πρωτοσέλιδα όλου του πλανήτη εξαιτίας του χωρισμού της από τον Τομ Κρουζ. Το πιο ηχηρό διαζύγιο της προηγούμενης δεκαετίας, η κηδεμονία των παιδιών, οι λεπτομέρειες για τη Σαϊεντολογία που έρχονταν στη φόρα, όλα αυτά ήταν ένας όχι και τόσο ιδανικός απόηχος για την τελευταία συνεργασία του ζευγαριού στο «Eyes Wide Shut» του θανόντα Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Παράλληλα, στα κινηματογραφικά, η Κίντμαν πρωταγωνιστούσε στο «The Others», το αγγλόφωνο ντεμπούτο του (τότε) πολλά υποσχόμενου Ισπανού Αλεχάνδρο Αμενάμπαρ, του οποίου η προηγούμενη ταινία, το «Άνοιξε τα Μάτια», διασκευαζόταν την ίδια χρονιά στο Χόλιγουντ με νέο τίτλο («Vanilla Sky») υπό τον Κάμερον Κρόου, με πρωταγωνιστή τον Κρουζ. Μπέρδεμα, ε; Το πρώτο ήταν αναπάντεχη εισπρακτική και καλλιτεχνική επιτυχία, με τη στοιχειωμένη ερμηνεία της να ξεχωρίζει, το δεύτερο όχι και τόσο, κι έτσι δόθηκε μια πρώτη μεγάλη ευκαιρία στην Κίντμαν να ξεφύγει από τη σκιά του πρώην της και να γελάσει χαιρέκακα εις βάρος του.
7.
Moulin Rouge!
Σατίν
Το 2001 ήταν όμως τελικά και κομβική χρονιά για την καριέρα της. Όλοι συζητούσαν τότε για το αν η Κίντμαν θα είναι τελικά υποψήφια για Όσκαρ με το «Moulin Rouge!» ή για το «The Others», αν η Ακαδημία θα εκτιμούσε περισσότερο την παρουσία της στο ελαφρύ υπερθέαμα του Μπαζ Λούρμαν ή στο θρίλερ του Αμενάμπαρ. Τελικά επικράτησε το πρώτο, γι’ αυτό και ήταν προδιαγεγραμμένο ότι θα χάσει, αλλά αυτό το double προετοίμασε ουσιαστικά το έδαφος για τη σαρωτική της επικράτηση, έναν χρόνο αργότερα. Αν υπάρχει ωστόσο μία ερμηνεία, ένας χαρακτήρας, που να είναι ανάλογα λαμπερός με την παρουσία και το star quality της Κίντμαν, αυτή είναι η Σατίν. Ως πανέμορφη πόρνη του θρυλικού καμπαρέ της εποχής του Τουλούζ Λοτρέκ, τραγούδησε, χόρεψε, αρρώστησε, έκανε ό,τι είχε φανταστεί για το υπερφιλόδοξο έπος του ο αμετροεπής Λούρμαν (προτού ξανασυνεργαστεί μαζί του, λίγα χρόνια μετά, στην ανεκδίηγητη φλόπα της «Αυστραλίας»), αλλά, πάνω από όλα, έδεσε τέλεια με τον παρτενέρ της, δημιουργώντας με τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ ένα από τα πιο αξέχαστα ζευγάρια στην πρόσφατη κινηματογραφική ιστορία.
6.
To Die For
Σούζαν
Αυτός εδώ ήταν ο πρώτος σημαντικός ρόλος στην καριέρα της. Ένα μείγμα μαύρης κωμωδίας και θρίλερ που γύρισε ο Γκας Βαν Σαντ το 1995 την έφερε δυναμικά στο προσκήνιο, ως σταρ με ονοματεπώνυμο και όχι απλά ως κυρία Κρουζ, και της απέφερε την πρώτη της Χρυσή Σφαίρα. Η Σούζαν ήταν μια σύγχρονη (και υπαρκτή) φαμ φατάλ, ένα γοητευτικό ναρκισσιστικό πλάσμα, διατεθειμένο να σβήσει όποιον στεκόταν εμπόδιο στις φιλοδοξίες της. Με τους τότε πιτσιρικάδες Γιοακίν Φίνιξ και Κέισι Άφλεκ να την πλαισιώνουν σε δεύτερους ρόλους, η Κίντμαν ήταν αποκάλυψη ερμηνεύοντας έναν αξέχαστα κακό χαρακτήρα, σε εποχές που ακόμα δεν είχε τον φόβο (αλλά ούτε και την ανάγκη) να τσαλακωθεί.
5.
The Hours
Βιρτζίνια Γουλφ
Ας είμαστε ειλικρινείς: αν αυτή η ταινία δεν ήταν το σχεδόν προγραμματισμένο Όσκαρ στην καριέρα της, θα ήταν ενδεχομένως χαμηλότερα ή και εκτός δεκάδας σε αυτή τη λίστα (και σε όλες τις σχετικές). Οι απόψεις είχαν μοιραστεί για το αν η πιστή απόδοση της Βιρτζίνια Γουλφ οφειλόταν πρωτίστως στις ερμηνευτικές της ικανότητες ή στο εντυπωσιακό μακιγιάζ, την ψεύτικη μύτη, το εξαιρετικό σενάριο, τη σκηνοθετική σταυροβελονιά του Στίβεν Ντάλντρι, το αξέχαστο soundtrack του Φίλιπ Γκλας και… και…, όπως επίσης και για το αν άξιζε συγκεκριμένα η Κίντμαν να βραβευτεί ανάμεσα στην πρωταγωνιστική τριάδα που περιλάμβανε εξίσου εντυπωσιακές ερμηνείες από την Τζούλιαν Μουρ και τη Μέριλ Στριπ. Όπως και να ’χει, η αυτόχειρας θρυλική συγγραφέας χάρισε στην Κίντμαν το πρώτο της Όσκαρ κι επειδή εγώ τάσσομαι με τους πρώτους στη διχογνωμία, εξακολουθώ να θεωρώ ότι ο ρόλος αυτός ήταν από τους καλύτερούς της.
4.
Big Little Lies
Σελέστ
Εδώ βρίσκεται η αιτία για τον τίτλο αυτού του αφιερώματος και μάλλον για το αφιέρωμα το ίδιο. Η μίνι σειρά που βασίστηκε στο ομώνυμο μπεστ σέλερ της Λιάν Μοριάρτι ήταν το τηλεοπτικό χιτ του HBO για το οποίο συζητούσαν όλοι στις αρχές του έτους. Σίγουρα η Κίντμαν ευνοήθηκε με τον πιο αβανταδόρικο από τους γυναικείους ρόλους, σίγουρα σχολιάστηκε αρκετά για το διττό της υπόστασης του χαρακτήρα της και για τις αρκετά τολμηρές σκηνές με τον Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ, πάντως κατάφερε να υπερκαλύψει με την υπόκωφη και μελετημένη ερμηνεία της τις εξαιρετικές συναδέλφους της, Ριζ Γουίδερσπουν, Λόρα Ντερν, Σεϊλίν Γούντλεϊ και Ζόι Κράβιτζ. Φυσικά βραβεύθηκε με το αντίστοιχο Emmy, που της χάρισε την ευκαιρία να δώσει έναν εμπνευσμένο λόγο για την ενδοοικογενειακή βία και να σκαρφαλώσει ξανά, μέσα σε λίγες μόλις εβδομάδες, στην κορυφή του stardome.
3.
Dogville
Γκρέις
Ήταν λες και τότε, από τις αρχές μέχρι τα μέσα των ‘00s, η Κίντμαν είχε βαλθεί να συνεργαστεί με μερικούς από τους μεγαλύτερους auteurs της εποχής, για να αποδείξει (στο κοινό, στους κριτικούς, στον πρώην της, στον εαυτό της), μετά το πολύκροτο διαζύγιό της, πόσο (παραπάνω) αξίζει ως ηθοποιός. Σε αυτό το τρίωρο μπρεχτικό έπος η Κίντμαν, που τότε διατηρούσε ακόμα τη στόφα μεγάλης σταρ και με φρέσκο το Όσκαρ της, κατάφερε να συνεννοηθεί με τον διαβόητα κακοποιητικό με τις μούσες του Λαρς φον Τρίερ και μάλιστα στο αμέσως επόμενο βήμα του μετά τον καλλιτεχνικό θρίαμβο του «Dancer in the Dark». Το αποτέλεσμα στοιχειώνει διαχρονικά, η βραδυφλεγής εξωγήινη ερμηνεία της και το παγωμένο βλέμμα της υπερκαλύπτουν κάθε απουσία σκηνικού, στην αναμενόμενα πιο «θεατρική» στιγμή της καριέρας της και σε αυτό που πολλοί θεωρούν την καλύτερη ταινία του τρομερού Δανού.
2.
Birth
Άννα
Το κινηματογραφικό αξιοπερίεργο που ονομάζεται Τζόναθαν Γκλέιζερ είναι μια πραγματικά ιδιαίτερη περίπτωση σκηνοθέτη. Με μόλις τρεις ταινίες στο ενεργητικό του εδώ και μια εικοσαετία (και οι τρεις εξαιρετικές), ο πρώην δημιουργός βιντεοκλίπ όπως το «Street Spirit» των Radiohead καθοδήγησε την Κίντμαν το 2004 σε μια αληθινά θαρραλέα ερμηνεία που τόλμησε να ακουμπήσει ένα από τα τελευταία θέματα ταμπού του κινηματογράφου, αυτό της παιδοφιλίας. Για την εξωφρενική ιστορία μιας γυναίκας που βλέπει τον νεκρό άντρα της να επιστρέφει στο σώμα ενός 10χρονου παιδιού, η Κίντμαν κούρεψε μαλλί, επιδόθηκε σε μερικές οριακές σκηνές που είχαν προκαλέσει ντόρο και παρέδωσε εν τέλει μια δουλειά που μπορεί να είχε κάπως περαστεί στο «ντούκου» τότε, αλλά αξίζει σίγουρα να επανεκτιμηθεί και να συγκαταλέγεται στις καλύτερές της. Ο δε Γκλέιζερ, 9 χρόνια μετά, κατάφερε να αποσπάσει αντίστοιχης σπουδαιότητας ερμηνεία από μια νεότερη σταρ, τη Σκάρλετ Γιοχάνσον, στο «Under the Skin».
1.
Eyes Wide Shut
Άλις
Δυο λέξεις μπορούν να συνοψίσουν αυτό που κατάφερε η Νικόλ Κίντμαν στο κύκνειο άσμα του Στάνλεϊ Κιούμπρικ: ρόλος ζωής. Τι κι αν η τελευταία ταινία του σπουδαίου δημιουργού δίχασε όσο λίγες, όταν έκανε πρεμιέρα το 1999; Τι κι αν η ερμηνεία της τότε θεωρήθηκε από πολλούς υπερβολική; Τι κι αν τελικά η πολυετής οδύσσεια των γυρισμάτων και το πέπλο μυστηρίου που την κάλυπτε, περισσότερο κακό παρά καλό έκανε στην εισπρακτική πορεία του φιλμ; Τα βλέμματα, οι εκρήξεις, η αξέχαστη σκηνή της εξομολόγησης στην κρεβατοκάμαρα, το πρώτο «how do I look», το τελευταίο «fuck»: το ταλέντο της για πρώτη φορά φάνηκε ξεκάθαρο και αδιαμφισβήτητο, υπό την καθοδήγηση ενός σπουδαίου σκηνοθέτη, διαβόητου για τις εμμονές και την τελειομανία του, που κατάφερε να φτάσει το τότε πιο hot ζευγάρι του Χόλιγουντ στα άκρα (και τον Τομ Κρουζ επίσης στην ίσως μοναδική, πραγματικά καλή ερμηνεία της καριέρας του).
